Temat interpretacji

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 21.11.2005 r. (wpływ do Izby Skarbowej - 01.12.2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 02.11.2005 r. Nr US I/1-415/18/2005 - odmawia uchylenia w/w postanowienia.

Pismem z dnia 15.09.2005 r. (data wpływu do Urzędu Skarbowego) zwrócił się Pan w trybie art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.
We wniosku podał Pan, iż zagranicznym kontrahentom płaci za towar walutą kupioną w kantorze. Przy rozliczaniu kosztów zakupu tych towarów przyjmując rzeczywiście poniesione koszty zakupu, tzn. cenę kantorową, a nie jej średni kurs z NBP. Natomiast w momencie otrzymania faktury od kontrahenta koszt uwzględnia Pan wg kursu średniego NBP, a następnie kiedy faktycznie płaci Pan w walucie należność wynikającą z faktury podwyższa lub obniża ten wcześniej zarachowany koszt o różnicę między przejętym wcześniej kursem średnim NBP, a kursem waluty obcej kupionej w kantorze. Także inne wydatki (jak paliwo, autostrady) w kosztach uwzględnia Pan wg kursu zakupu wcześniej kupionych dewiz.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego wniósł Pan zapytanie:
Czy w przypadku dokonywania operacji w walutach obcych za pomocą środków nabytych w kantorze (a nie w banku dewizowym) zaistnieją różnice kursowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim w postanowieniu z dnia 02.11.2005r. Nr US I/1-415/18/2005 uznał za nieprawidłowe stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15.09.2005 roku.
Postanowienie to doręczono Panu w dniu 14.11.2005r. Na powyższe postanowienie w dniu 21.11.2005r. złożył Pan zażalenie, w którym nie podziela Pan stanowiska Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim zawarte w zaskarżonym powyżej postanowieniu.

Zauważa się, iż świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowana i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Cytowany przepis dotyczący różnic kursowych prowadzi do wniosku, iż różnice kursowe przy kosztach powstają jedynie wówczas gdy, występują różne kursy walut między dniem zarachowania wydatków i dniem faktycznej zapłaty.

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 27.07.2002r. Prawo dewizowe (Dz. 141, poz. 1178 ze zm.) jedynym ograniczeniem dostępu do transakcji zawieranych w kantorach jest przepis art. 15 ust. 1 (wprowadzony na mocy art. 50 pkt 2 ustawy z dnia 02.07.2004r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej Dz. U. Nr 173, poz. 1808) zgodnie, z którym wartość kupna lub sprzedaży zagranicznych środków płatniczych w ramach jednej umowy zawieranej przez przedsiębiorcę wykonującego działalność kantorową nie może przekroczyć równowartości 20.000 EURO.
Taka konstrukcja przepisu oznacza, że podmioty prowadzące działalność gospodarczą mogą dokonywać transakcji kupna lub sprzedaży wartości dewizowych także w kantorach. Jednak w każdym przypadku musi być przestrzegana zasada wyrażona w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 02.07.2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807).
Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy stwierdza się, iż w świetle przepisów ustawy z dnia 27.07.2002r. Prawo dewizowe oraz ustawy z dnia 02.07.2004r. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej może Pan dokonywać płatności wobec kontrahentów zagranicznych walutą zakupioną w kantorze, ale nie może Pan rozliczać różnic kursowych, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, według kursów obowiązujących w kantorach walut bowiem nie przewidują one uregulowań w tym przedmiocie. Z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym wynika, że za podstawę wyliczenia różnic kursowych przyjmują transakcje dokonywane za pośrednictwem banków.

Mając powyższe stosownie do na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, jak w sentencji.