Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Pana A. B zam. w C, z dnia 09.01.2006r., dotyczącego udzielenia pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opodatkowania w Polsce dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej w Holandii,
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu, stwierdza, że Pana stanowisko w sprawie przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 09.01.2006r. Pan A. B. wystąpił do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę oraz stanowisko w sprawie:

Od dnia 01.07.2005r. prowadzę działalność gospodarczą na zasadzie 2-osobowej spółki, wraz z moim polskim znajomym w Holandii opodatkowaną w formie ryczałtu. Nazwa firmy ? ...? nr ... Firma jest zarejestrowana w Holandii, gdzie również odprowadzam podatek. Posiadam polskie obywatelstwo i adres zamieszkania w Polsce. Moje pytanie brzmi ? czy muszę złożyć zeznanie podatkowe za rok 2005, nie mając żadnych innych dochodów ? jestem płatnikiem KRUS.Moim zdaniem nie powinienem płacić dodatkowego podatku w Polsce, gdyż odprowadzam podatek w Holandii, a będąc członkiem Unii Europejskiej nie powinienem być podwójnie opodatkowany.
W dniu 28.03.2006r. Pan A. B. uzupełnił wniosek jn.:
Przedmiotem działalności są usługi remontowo ? budowlane. Nie posiadam w Holandii stałego miejsca prowadzenia działalności w sensie biura. Posiadam jedynie adres korespondencyjny dla celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Stanowisko organu podatkowego:

Osoby, dla których miejscem zamieszkania jest Polska, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, niezależnie od tego gdzie zostały osiągnięte, w Polsce czy za granicą. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy, którego wyrazem jest treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm).

Drugą zasadą jest zasada źródła, w myśl której ? niezależnie od miejsca zamieszkania ? opodatkowaniu w danym państwie podlegają te dochody, które w państwie tym powstały (zostały osiągnięte), tzw. ograniczony obowiązek podatkowy, którego definicję zawiera art. 3 ust. 2a cyt. ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 1 i 2a cyt. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a).

Unikanie podwójnego opodatkowania w Polsce jest realizowane poprzez stosowanie przepisów art. 27 ust. 8, 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wyżej wspomniano, kryterium decydującym o powstaniu po stronie danej osoby fizycznej nieograniczonego obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania.
Ze względu na fakt, że w przepisach prawa podatkowego nie zostało zdefiniowane pojęcie ?miejsca zamieszkania?, to przy określeniu obowiązku podatkowego będzie miało zastosowanie pojęcie ?miejsca zamieszkania? zawarte w treści art. 25 Kodeksu cywilnego, jak również treść Konwencji między Rzecząpospolitą Polską z Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002r. (Dz. U. z 2003r. Nr 216, poz. 2120).
Miejscem zamieszkania osoby fizycznej w rozumieniu art. 25 Kodeksu cywilnego jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Osoba fizyczna może mieć tylko jedno miejsce zamieszkania (art. 28 K.c.), co nie stoi na przeszkodzie, aby miejsce to ulegało zmianom.
Wyznacznikami miejsca zamieszkania jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze faktyczne przebywanie w danej miejscowości, po drugie zaś zamiar stałego tam pobytu. Kryterium pomocniczym może być fakt, iż dane miejsce stanowi centrum (główny ośrodek) życiowej działalności danej osoby.

Jak z powyższego wynika, w dziedzinie ograniczonego obowiązku podatkowego (zasada źródła) szczególnie ważna jest rola umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania, które Polska zawarła z innymi państwami.
Przepisy umów międzynarodowych stanowią lex specialis i to one przede wszystkim będą miały zastosowanie przed przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Taka hierarchia wynika z Konstytucji RP, zgodnie z regulacjami której (art. 91 ust. 2) ratyfikowana umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W niektórych przypadkach przepisy umów międzynarodowych warunkować mogą objęcie danego podatnika ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Odnosi się to przede wszystkim do pojęcia ?zakładu?.

W myśl art. 7 pkt 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską z Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002r. (Dz. U. z 2003r. Nr 216, poz. 2120) , zyski przedsiębiorstwa umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Określenie ?zakład? w rozumieniu art. 5 pkt 1-3 w/w Konwencji oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. W szczególności może on mieć postać miejsca zarządzania, filii, biura, zakładu fabrycznego, warsztatu, kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołomu albo innego miejsca wydobywania zasobów naturalnych, a także placu budowy lub prac budowlanych albo instalacyjnych ale tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 27 ust. 9a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku podatnika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, dla rozliczenia tych dochodów stosuje się odpowiednio zasadę określoną w ust. 9.

Stosownie do treści przepisu art. 27 ust. 9 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Powyższe przepisy nie naruszają postanowień Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską z Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002r. (Dz. U. z 2003r. Nr 216, poz. 2120). W myśl bowiem art. 23 pkt 5 lit. a wymienionej Konwencji w odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób - jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach (jest to tzw. metoda odliczenia proporcjonalnego lub kredytu podatkowego, na którą powołują się w/w przepisy art. 27 ust. 9 i 9a).

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że posiada Pan miejsce zamieszkania w Polsce, zatem podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, niezależnie od tego gdzie zostały osiągnięte, zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm).
Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w 2005r. w Holandii powinien wykazać Pan w zeznaniu podatkowym oraz zastosować do nich metodę rozliczenia wynikającą z w/w Konwencji oraz art. 27 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Obowiązek złożenia zeznania podatkowego wynika z treści art. 45 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru /osoby uzyskujące dochody z działalności prowadzonej za granicą winny złożyć zeznanie podatkowe na formularzu PIT-36/, o wysokości osiągniętego dochodu /poniesionej straty/ w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8).
W odniesieniu do rozliczenia za rok 2005 termin złożenia zeznania podatkowego upływa w dniu 02.05.2006r.

Niniejsze postanowienie wydane zostało na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Na niniejsze postanowienie zgodnie z przepisem art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).
Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5,00zł uiszczanej w znakach opłaty skarbowej.Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez organ odwoławczy w trybie art. 14b ust. 5 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa.