Zdaniem Wnioskodawcy nie działa on we wskazanych sytuacjach w charakterze płatnika, który ma obowiązek obliczać, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek w związku z wypłatą należności sędziom i trenerom.

Złożenie przez te osoby oświadczenia, iż wykonywane przez nie działania wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, zwalnia płatnika z obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy. W szczególności wypłacającego należności nie można obciążać ryzykiem nieprawidłowej kwalifikacji źródła przychodów przez świadczeniodawcę i przerzucać na niego odpowiedzialności za taką kwalifikację dokonaną przez podatnika (który przecież wykaże dochód z tego tytułu i opodatkuje go) oraz nakładać na niego obowiązku weryfikowania takiego oświadczenia przedstawionego przez świadczeniodawcę czy wręcz dokonywania interpretacji przepisów w kontekście działalności prowadzonej przez świadczeniodawcę. Taka praktyka nie miałaby swojego uzasadnienia w przepisach prawa i stałaby w sprzeczności z praktycznym zastosowaniem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 41 ust. 2.

Płatnicy nie są bowiem po prostu obowiązani do poboru zaliczek od wypłaconych należności z tytułów wskazanych w art. 13 pkt 2 i 8 updof, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust.1 pkt 3. Jeżeli więc sędzia czy trener ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, w zakresie zawodowej działalności sędziowskiej czy trenerskiej, i zawiera z Z. umowy w takim zakresie, jak prowadzona działalność gospodarcza, to Z. nie ma podstaw, aby pomijać oświadczenie sędziego i trenera w tym zakresie, nawet jeżeli zasadniczo takie same czynności mogą być wykonywane przez te osoby wyłącznie jako działalność osobista. Sama bowiem treść art. 41 ust. 2 ewidentnie wskazuje, że pewne rodzaje działalności wykonywanej osobiście mogą być również wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego tez możliwe jest opodatkowanie niektórych rodzajów działalności tak jak działalności gospodarczej lub jak działalności wykonywanej osobiście, z zachowaniem wszystkich wymogów prawnych obowiązujących dla przyjętej przez podatnika formy prowadzenia i rozliczania takiej działalności. W tym miejscu należy wskazać, że takie zewnętrzne znamiona jak rejestracja podatnika jako podmiotu gospodarczego (przedsiębiorcy), faktyczne wykonywanie działalności w celach zarobkowych, zawodowo we własnym imieniu i na własny rachunek, zorganizowany i ciągły (powtarzalny i stały) charakter działań, wskazują na działalność gospodarczą. Natomiast działalność wykonywana osobiście nie musi spełniać powyższych kryteriów, a zwłaszcza ciągłości (powtarzalności i stałości) oraz stopnia zorganizowania.

Należy się dodatkowo odwołać także do przepisów Ordynacji podatkowej, w kontekście odpowiedzialności płatnika za niepobranie zaliczek od wypłat dokonanych z określonych tytułów, w razie złożenia przez kontrahenta oświadczenia na podstawie art. 41 ust. 2 updof. Zdaniem wnioskodawcy takie oświadczenie zwalnia świadczeniobiorcę (potencjalnego płatnika) z obowiązku pobrania zaliczek nawet bez względu na to, czy spełnione są przesłanki do uznania, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą. Nie ma tu bowiem mowy o nieujawnieniu lub zaniżeniu przez płatnika podstawy opodatkowania (a o takiej sytuacji jest mowa w Ordynacji podatkowej). Złożenie oświadczenia przez podatnika sprawia, że nie ma tu w ogóle miejsca pobór zaliczek przez płatnika. W konsekwencji skutki zakwalifikowania przychodu do niewłaściwego źródła czy też zaniechanie takiej kwalifikacji, a tym samym nieujawnienie uzyskanego przychodu - obciążają wyłącznie podatnika (wykonawcę usługi, świadczeniodawcę). Można wręcz postawić tezę, że przepis updof jest w tym momencie ustawą szczególną w odniesieniu do Ordynacji podatkowej i pomieszczonych w niej regulacji - przedstawienie oświadczenia przez podatnika zwalnia podmiot wypłacający należność z obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy i z odpowiedzialności podatkowej płatnika. Notabene, przepis art. 41 ust.2 updof, zresztą jak cały ten przepis, nie reguluje kwestii merytorycznych co do tego, czy kontrahent prowadzi czy nie prowadzi działalności gospodarczej. Precyzuje on tylko obowiązki płatnika związane z obliczeniem i poborem zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaty określonych świadczeń. Zawiera jednocześnie warunki zwolnienia płatnika z tych obowiązków. A dla zwolnienia płatnika z obowiązku poboru zaliczki od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 updof, wymagane jest jedynie złożenie przez podatnika oświadczenia o tym, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej.

Otóż jedynym znanym i prawnie usankcjonowanym przypadkiem, w którym oświadczenie podatnika należy uznać za niezwalniające płatnika z obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, jest oświadczenie menadżera. Ustawodawca bowiem jednoznacznie przesądził, że nawet gdyby menadżer prowadził samodzielną działalność gospodarczą, to jego przychody będą zawsze kwalifikowane na gruncie updof jako działalność wykonywana osobiście. I co więcej, w art. 41 ust. 2 updof, nie wskazano pkt 9 art. 13 jako dającego możliwość zwolnienia się płatnika z obowiązku poboru zaliczki na podatek w razie otrzymania oświadczenia od kontrahenta. Zdaniem Wnioskodawcy nie wymieniono także kilku innych tytułów z art. 13 updof, co łącznie wskazuje na to, że z innych tytułów niż wskazane w pkt 2 i 8 nie da się zdaniem ustawodawcy w ogóle uzyskiwać przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu updof.

Konkludując, jeżeli Wnioskodawca otrzyma od sędziego lub trenera oświadczenie, że wykonali swoje świadczenia na rzecz Wnioskodawcy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to nawet jeżeli mamy do czynienia z czynnościami wymienionymi w art. 13 pkt 2 updof, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego świadczenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) ustawodawca dokonał rozróżnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. I tak, źródłami przychodów są m.in.:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).

Stosownie do treści art. 13 pkt 2 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na postawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Z kolei definicję działalności gospodarczej zawiera art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przez użyte w ustawie pojęcie działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

W art. 5a pkt 6 ustawy, oprócz elementu pozytywnego (prowadzenia działalności zarobkowej w sposób zorganizowany i ciągły), ustawodawca wprowadził także element negatywny, tzn. że uzyskiwane przychody nie mogą być zaliczone do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy. Jeżeli zatem uzyskiwany przez osobę fizyczną przychód zaliczany jest w świetle wskazanych powyżej przepisów do odrębnego źródła przychodów, to nawet spełnienie pozytywnego elementu definicji określonej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy nie powoduje, że przychód podatkowo będzie uznawany za pochodzący z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, fakt iż art. 13 pkt 2 ustawy wymienia przychody sędziego lub trenera jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, określonej w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, wyklucza zakwalifikowanie przychodów uzyskanych przez niego z tego tytułu do przychodów z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy, nawet wówczas gdyby przychody te uzyskane były w ramach zarejestrowanej przez sędziego lub trenera działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przychody sędziego i trenera kwalifikuje się do źródła przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy - działalności wykonywanej osobiście.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT-11 (art. 42 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy). Jednocześnie podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym, wraz z innymi dochodami uzyskanymi w roku podatkowym.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Możliwa jest więc sytuacja, w której podatnik, świadcząc określone usługi na rzecz płatnika świadczy je w ramach swojej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji to podatnik powinien odprowadzać zaliczki na podatek od tych dochodów, które są dochodami z działalności gospodarczej. Jednakże, jak wynika z przedstawionej uprzednio argumentacji, w przypadku świadczenia pracy przez sędziego lub trenera, nie jest możliwe przyjęcie, że sędzia lub trener wykonuje czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym uzyskiwane przez sędziów lub trenerów przychody stanowią przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście. Zatem na wnioskodawcy jako płatniku spoczywa obowiązek pobierania zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z 41 ust. 1 ww. ustawy.

Złożone przez sędziów i trenerów oświadczenia, iż wykonywane przez nich czynności na rzecz wnioskodawcy dokonywane są w ramach działalności gospodarczej nie wywierają zatem - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skutków w postaci zwolnienia wnioskodawcy z obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych na rzecz sędziów lun trenerów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie