Temat interpretacji
źródło przychodu z tytułu odszkodowania za mobbing
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 03 sierpnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 08 sierpnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu odszkodowania za mobbing - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 08 sierpnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodu odszkodowania za mobbing.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące stan faktyczny:
W dniu 13 stycznia 2011r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od pozwanej Spółki kwotę 50 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za mobbing i molestowanie. Kwota 50 tys. zł nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca poinformował Wnioskodawczynię o zwolnieniu z podatku. Jednocześnie były pracodawca odprowadził od kwoty przyznanej przez Sąd składki na ZUS, tłumacząc, iż nie uważa tej kwoty jako dochodu z innych źródeł tylko jako przychód w rozumieniu przepisów z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W trakcie trwania procesu Wnioskodawczyni nie była zatrudniona ani u tego, ani u żadnego innego pracodawcy.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy zadośćuczynienie przyznane przez Sąd Pracy z tytułu mobbingu, które jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy kwalifikuje się do dochodów z tytułu dochodów z innych źródeł i nie kwalifikuje się jako przychód rozumieniu przepisów z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie za mobbing, które zostało przyznane przez Sąd stanowi dochód z innych źródeł a nie przychód w rozumieniu przepisów z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1) oraz inne źródła (pkt 9).
Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 1214 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.
Do kategorii przychodów określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zalicza się wszystkie te przychody, które nie zostały enumeratywnie wymienione jako źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 powołanej ustawy.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2011r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od pozwanej Spółki kwotę 50 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za mobbing i molestowanie. Pracodawca poinformował Wnioskodawczynię o zwolnieniu z podatku. Jednocześnie były pracodawca odprowadził od kwoty przyznanej przez Sąd składki na ZUS, tłumacząc, iż nie uważa tej kwoty jako dochodu z innych źródeł tylko jako przychód w rozumieniu przepisów z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W trakcie trwania procesu Wnioskodawczyni nie była zatrudniona ani u tego, ani u żadnego innego pracodawcy.
Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie za mobbing, które zostało przyznane przez Sąd stanowi dochód z innych źródeł a nie przychód w rozumieniu przepisów z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.
Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Dokonując analizy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że użyty w treści artykułu zwrot w szczególności oznacza, iż wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym aktualnie lub w przeszłości - pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Innymi słowy o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik aktualnie lub w przeszłości związany z pracodawca czy też inna osoba nie związana z pracodawcą.
Odszkodowanie z tytułu mobbingu wypłacane jest na podstawie regulacji zawartych w ustawie z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W myśl art. 943 § 3 ustawy Kodeks pracy pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Pracownik, który wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę, ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów (art. 943 § 4 ustawy Kodeks pracy). Oświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie z podaniem przyczyny, o której mowa w § 2, uzasadniającej rozwiązanie umowy (art. 943 § 5 Kodeksu pracy).
Z treści powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż zadośćuczynienia za mobbing może dochodzić jedynie pracownik (lub były pracownik - art. 943 § 4 ustawy Kodeks pracy) od pracodawcy nie zaś od innych osób. Bezsprzecznie zatem odszkodowanie z tego tytułu ma swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Podkreślić również należy, iż o zakwalifikowaniu świadczenia do przychodów z pracy nie przesądza fakt pozostawania danej osoby w stosunku zatrudnienia w momencie otrzymania przychodu. Przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają także zastosowanie do wypłat po ustaniu zatrudnienia. Istotnym jest fakt, iż świadczenie przyznane byłemu pracownikowi ma źródło w łączącym go w przeszłości stosunku pracy lub pokrewnym, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Reasumując, odszkodowanie przyznane Wnioskodawczyni z tytułu mobbingu - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni stanowi przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach