Temat interpretacji

Stosowanie zwolnienia od podatku dochodowego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 16.02.2011 r. (data wpływu 25.02.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 20.05.2011 r. (data nadania 24.05.2011 r., data wpływu 25.05.2011 r.) na wezwanie z dnia 12.05.2011 r. Nr IPPB4/415-175/11-2/SP (data nadania 12.05.2011 r., data doręczenia 17.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania zwolnienia od podatku dochodowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.02.2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania zwolnienia od podatku dochodowego wypłacanych świadczeń w postaci dodatku za rozłąkę i ryczałtu noclegowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12.05.2011 r. Nr IPPB4/415-175/11-2/SP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez: doprecyzowanie stanu faktycznego, wskazanie jakiego okresu podatkowego dotyczy przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz pytanie, przedstawienie aktualnego ciągu dokumentów (oryginał lub kopia poświadczona za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy, z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana Krzysztofa D.

Pismem z dnia 20.05.2011 r. Wnioskodawca uzupełnił braki w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka wypłaca dodatki za rozłąkę i ryczałty za noclegi pracownikom zatrudnionym na budowach w terenie (czasowo przeniesionym) i nie potrąca zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.:

Wypłacane przez Spółkę świadczenia w postaci dodatków za rozłąkę i ryczałtów noclegowych pracownikom czasowo przeniesionym nie są związane z podróżą służbową.

Podstawa prawna wypłacanych świadczeń Zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych MP Nr 32, poz. 258, ostatnia zmiana MP Nr 16, poz. 201 z 1995 r. Zarządzenie to zostało wydane na podstawie art. 79 Kodeksu pracy, z chwilą wejścia w życie tego zarządzenia straciła moc uchwała Nr 78 Rady Ministrów z dnia 17 kwietnia 1981 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych MP Nr 11, poz. 84, ostatnia zmiana MP Nr 4, poz. 43 z 1989 r.

Zgodnie z art. 1 pkt 74 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.), wykreślony został art. 79 Kodeksu pracy dający Ministrowi Pracy i Polityki Socjalnej upoważnienie do określania w drodze zarządzenia wysokości dodatku za rozłąkę i innych świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych.

Stosownie do art. 11 powołanej ustawy z dnia 2 lutego 1996 r., przepisy zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. zachowują jednak moc do czasu objęcia pracowników, których te przepisy dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich unormowanego postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy. W tych zatem przypadkach, w których pracodawca nie wprowadził w zakładowym układzie zbiorowym pracy, bądź regulaminie wynagradzania zasad przyznawania świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych, zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w dalszym ciągu obowiązuje.

Przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny dotyczy świadczeń wypłacanych od 01 stycznia 2011 r. po zmianie art. 21 ust. 1 pkt 18 updof (do końca 2010 r. świadczenia te były wyłączone z opodatkowania); ani regulamin pracy ani regulamin wynagradzania obowiązujący w Spółce nie zawierają postanowień dotyczących przyznawania i wypłacania dodatków za rozłąkę i ryczałtów noclegowych dla pracowników czasowo przeniesionych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 18 updof, w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2011 r., wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę przysługujący na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych pracy, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Z treści tego przepisu wynika, iż o zwolnionym od podatku dodatku za rozłąkę (do wysokości diet) można mówić wtedy, gdy jest on wypłacany na podstawie:

• ustawy,
• przepisu wykonawczego wydanego na podstawie ustawy,
• układu zbiorowego pracy.

Jakkolwiek poprzez wykreślenie art. 79 K.p., zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. nie ma już umocowania wynikającego z przepisów Kodeksu pracy, to jednak podstawą jego obowiązywania jest inny przepis rangi ustawowej, tj. powołany art. 11 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. W tych okolicznościach wypłacany pracownikowi na podstawie tego zarządzenia dodatek za rozłąkę jest, zdaniem Wnioskodawcy, przychodem zwolnionym od podatku do wysokości określonej w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 18 updof.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo nie potrącając podatku od świadczeń za rozłąkę i ryczałtów noclegowych wypłacanych pracownikom czasowo przeniesionym...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podstawę wypłaty stanowi Zarządzenie M.P. i P.S. z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych M.P. Nr 32 poz.258 z późn. zm. wydane na podstawie art. 79 Kodeksu pracy. Zarządzenie to, mimo wykreślenia art. 79 Kodeksu pracy ustawą z dnia 02 lutego 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw Dz. U. z 1996 r. Nr 24 poz.110 z późn. zm. na mocy art. 11 ust. 1 ustawy zmieniającej ma status obowiązującego aktu prawnego (u Wnioskodawcy zasady wypłacania dodatków za rozłąkę nie znajdują się w zakładowym Regulaminie wynagradzania), na stronie internetowej Sejmu to zarządzenie figuruje jako akt obowiązujący, opinia radcy prawnego również to potwierdza. W związku z powyższym Spółka uważa, że nie powinna opodatkować rozłąki i ryczałtów noclegowych wypłacanych pracownikom czasowo przeniesionym, ponieważ Zarządzenie MPiPS z dnia 14 sierpnia 1990 r. jest przepisem wykonawczym do odrębnej ustawy, w tym przypadku Kodeksu pracy, obowiązującym w dniu dzisiejszym i stanowiącym podstawę wypłaty świadczeń mieszczących się w zwolnieniach przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wg stanu prawnego na dzień 01.01.2011 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na mocy art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychodu ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje zatem, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka wypłaca dodatki za rozłąkę i ryczałty za noclegi pracownikom zatrudnionym na budowach w terenie (czasowo przeniesionym) i nie potrąca zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wypłacane przez Spółkę świadczenia w postaci dodatków za rozłąkę i ryczałtów noclegowych pracownikom czasowo przeniesionym nie są związane z podróżą służbową. Przedmiotowe świadczenia są wypłacane na podstawie Zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych MP Nr 32, poz. 258. Zarządzenie to zostało wydane na podstawie art. 79 Kodeksu pracy.

Wątpliwość Spółki budzi kwestia, czy wypłacane świadczenia w postaci dodatków za rozłąkę i ryczałtu za nocleg korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązujących od 01.01.2011 r.

Do końca 2010 r. zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego był dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zatem kwota dodatku za rozłąkę wypłacana pracownikom przeniesionym czasowo mogła korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego (do wysokości limitów).

Zgodnie z ww. art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązujących od 01.01.2011 r., wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę przysługujący na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych, wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych pracy, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zatem od 01.01.2011 r. ze zwolnienia przedmiotowego wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy, korzysta dodatek za rozłąkę przysługujący pracownikowi na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż przedmiotowe świadczenia w postaci dodatków za rozłąkę i ryczałtu za nocleg są wypłacane na podstawie Zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych MP Nr 32, poz. 258. Zarządzenie to zostało wydane na podstawie art. 79 Kodeksu pracy, który został uchylony.

W świetle art. 79 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94), w brzmieniu obowiązującym od 01.07.1989 r. do 02.06.1996 r., zasady wynagradzania za pracę oraz przyznawania innych świadczeń związanych z pracą określa Minister Pracy i Polityki Socjalnej po porozumieniu z ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 1 pkt 74 ustawy z dnia 02 lutego 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1996 r. Nr 24, poz. 110 ze zm.) został wykreślony art. 79 Kodeksu pracy, na podstawie którego Minister Pracy i Polityki Socjalnej posiadał upoważnienie do określenia w drodze zarządzenia wysokości dodatku za rozłąkę i innych świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podstawą wypłaty przedmiotowych świadczeń jest nieobowiązujący w obecnym stanie prawnym powołany wyżej art. 79 ustawy Kodeks pracy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż zasady wypłacania dodatków za rozłąkę nie znajdują się w zakładowym Regulaminie wynagradzania.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie, brak jest odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz układów zbiorowych pracy, co uniemożliwia zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, iż treść art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2011 r. wymienia zamknięty katalog, na podstawie którego przysługuje dodatek za rozłąkę.

Rozszerzająca interpretacja ww. przepisu jest niedozwolona. Wszelkie zwolnienia bowiem w prawie podatkowym są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też wykładnia przepisów ustanawiających te zwolnienia musi być wykładnią ścisłą i enumeratywny katalog zwolnień przedmiotowych nie może być poprzez interpretację rozszerzany.

Dodatkowo należy wskazać, iż w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Podstawowym warunkiem otrzymania należności przewidzianych wyżej wymienionymi rozporządzeniami jest jednak odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych dla pracowników sfery budżetowej regulują wymienione przepisy wykonawcze Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. Natomiast przepis art. 77⁵ § 3 Kodeksu pracy daje pozostałym pracodawcom działającym w sferze pozabudżetowej możliwość dowolnego ustalania wysokości należności z tytułu podróży służbowych pracowników (w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania).

W myśl art. 77⁵ § 4 Kodeksu pracy ustalona przez pracodawcę wysokość diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju lub poza jego granicami nie może być jednak niższa od wysokości diety ustalonej dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej (tj. wynikających z przywołanych wyżej rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej). W przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę w myśl art. 77⁵ § 5 Kodeksu pracy pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej.

Powołane powyżej zwolnienie podatkowe odnosi się do świadczeń otrzymywanych w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej. Oznacza to, iż zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu cytowanych przepisów Kodeksu pracy. Pojęcie podróż służbowa pracownika jak wskazano powyżej należy do zakresu prawa pracy art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, co w konsekwencji skutkuje tym, iż ocenie przez tutejszy organ nie podlega kwestia dotycząca obowiązku, czy zasadności wypłacania przez Wnioskodawcę diet i innych należności za czas podróży osób zatrudnionych przez Spółkę.

Jeśli zatem wykonywanie przez pracownika pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się na określonym obszarze, jest podróżą służbową w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy i pracownik może z tego tytułu otrzymywać diety i inne należności, to świadczenia te będą korzystały ze zwolnienia w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka wskazała, iż przedmiotowe świadczenia w postaci ryczałtu za nocleg nie są świadczeniami związanymi z podróżą służbową, zatem nie ma podstaw prawnych do zastosowania zwolnienia wynikającego z treści wyżej powołanego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż świadczenia wypłacane przez Spółkę w postaci dodatku za rozłąkę i ryczałt za nocleg stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik winna obliczyć, pobrać i wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaconych ww. świadczeń. Zatem Spółka postępuje nieprawidłowo nie potrącając podatku od świadczeń za rozłąkę i ryczałtów noclegowych wypłacanych pracownikom czasowo przeniesionym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie