Temat interpretacji

Czy prawidłowo ewidencjonuje Wnioskodawca wykorzystywane wyroby medyczne jako pozostałe wydatki a tym samym nie ma obowiązku ujmowania ich w spisie z natury, gdyż nie spełniają one treści definicji towaru określonej w § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011 r. (data wpływu 10 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ujęcia wyrobów medycznych w spisie z natury - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ujęcia wyrobów medycznych w spisie z natury.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w oparciu o wpis do ewidencji działalności wydany przez Prezydenta Miasta. Dokumentację rachunkową prowadzi Pan w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, dochód z działalności gospodarczej opodatkowuje według skali podatkowej. Jako rodzaj przeważającej działalności wg PKD 2007 w zaświadczeniu REGON wskazał Pan: działalność weterynaryjna (75.00Z). Do świadczenia usług weterynaryjnych wykorzystuje Pan leki (PKWiU 21.20.11, 21.20.13, 21.20.21), strzykawki, igły (PKWiU 32.50), środki owadobójcze (PKWiU 20.20.11), preparaty dentystyczne (PKWiU 20.59.52) i inne wyroby medyczne. Nie sprzedaje Pan ww. wyrobów medycznych. Wykorzystuje je do wykonania usług - wyleczenia zwierząt. Dlatego nie stanowią one towaru handlowego. Nie są one także materiałem podstawowym, tzn. materiałem, który przy świadczeniu usługi staje się główną substancją gotowego wyrobu. Nie stanowią też części składowej (montażowej) wyrobu, z uwagi na charakter świadczonych usług - są to usługi niematerialne. Ww. wyroby medyczne ewidencjonuje Pan w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako pozostałe wydatki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo ewidencjonuje Pan wykorzystywane wyroby medyczne jako pozostałe wydatki a tym samym nie ma obowiązku ujmowania ich w spisie z natury, gdyż nie spełniają one treści definicji towaru określonej w § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystywane przy świadczeniu usług weterynaryjnych wyroby medyczne nie spełniają definicji towaru zawartej w § 3 rozporządzenia. Nie muszą być zatem ujęte w spisie z natury. W związku z tym ewidencjonowane są prawidłowo w kolumnie 13 podatkowej księgi jako pozostałe wydatki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w ww. zakresie uznaje się za prawidłowe.

W świetle art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Stosownie do treści § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Definicja towarów handlowych określona została w § 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z tym przepisem towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

W myśl § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, do materiałów (surowców) podstawowych zalicza się te materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Natomiast w oparciu o § 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, iż warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

• materiał nie stanowi materiału podstawowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia, oraz
• materiał musi być zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz
• musi on bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości.

W treści wniosku wskazał Pan, iż do świadczenia usług weterynaryjnych wykorzystuje leki, strzykawki, igły, środki owadobójcze, preparaty dentystyczne oraz inne wyroby medyczne.

Wskazane materiały nie stanowią zarówno towarów handlowych, jak i materiałów podstawowych. Jednocześnie przedmioty te są zużywane w związku z prowadzoną przez działalnością gospodarczą. Tym samym w analizowanym przypadku spełnione są dwa pierwsze warunki, których spełnienie pozwala uznać dany materiał za materiał pomocniczy. Jednakże zgodnie z przytoczoną definicją materiał pomocniczy musi bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości, a ten warunek w opisanej sytuacji nie jest spełniony. Nie można uznać, iż materiał, np. igła, strzykawka, lek, preparat dentystyczny, oddaje swoje właściwości usłudze - w tym przypadku usłudze leczenia zwierząt. Tak więc, chociaż jednorazowy sprzęt medyczny niewątpliwie jest zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą polegającą na świadczeniu usług weterynaryjnych, to nie może być uznany za materiał pomocniczy.

W oparciu o przytoczone przepisy, jak również przedstawiony przez Pana stan faktyczny należy stwierdzić, iż wyroby medyczne wykorzystywane przy świadczeniu usług weterynaryjnych, nie mogą zostać uznane za towary handlowe oraz materiały pomocnicze w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. a) i c) ww. rozporządzenia. Tym samym, zakup wyrobów medycznych winien być ewidencjonowany w kolumnie 13 podatkowej księgi jako wydatki pozostałe. W efekcie, nie ma Pan zatem obowiązku obejmowania ich spisem z natury, o którym mowa w § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku, nie może prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Kwestia prawidłowego, ewidencjonowania kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów nie jest elementem zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozstrzygnięcie, czy podatnik w prawidłowy sposób ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze może bowiem być dokonane wyłącznie na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy