Temat interpretacji

Czy w wyniku sprzedaży działek 410/15, 412/3, 410/7, 422/10, 422/13, 422/15, 422/17, 422/19, 422/21 na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłacenia podatku dochodowego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2016 r. (data wpływu 19 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości i prawa wieczystego użytkowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości i prawa wieczystego użytkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług reklamowych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Działalność opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

W 2006 r. Wnioskodawca zakupił działki o numerach 410/15 i 412/3 o łącznej powierzchni 3.3382 ha przeznaczone w części na cele leśne i zalesień oraz w części na cele wód powierzchniowych. W tym samym okresie Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania do działek gruntu o numerach 410/7, 422/10, 422/13, 422/15, 422/17, 422/19, 422/21 o łącznej powierzchni 8,297 ha. Wyżej wymienione działki są przeznaczone w części na cele leśne i zalesień natomiast działki gruntu oznaczone numerami 422/13, 422/17, 422/19 przeznaczone są na cele rolne. Powyższe działki są niezabudowane. W akcie notarialnym zapisano, że znajdują się na terenach poeksploatacyjnych i zrekultywowanych.

Kupując ww. działki, w akcie notarialnym Wnioskodawca oświadczył, że nabycia nieruchomości dokonuje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Działki te zostały wprowadzone do środków trwałych firmy z dniem 13 listopada 2006r.

Wyżej wymienione grunty zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych ale nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Grunty pozostały niezabudowane, nie były użytkowane, nie zostały przekształcone, nie wykonywano na nich żadnych prac. Grunty w trakcie ich posiadania nie zostały oddane do użytku osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu. W okresie w którym grunty znajdowały się w środkach trwałych Wnioskodawca nie osiągnął przychodów związanych z ich posiadaniem.

Z dniem 1 października 2015r. Wnioskodawca sprzedał i przeniósł prawo wieczystego użytkowania gruntu działek o numerach ewidencyjnych 410/15, 412/3, 410/7, 422/10, 422/13, 422/15, 422/17, 422/19, 422/21. Kupującym była Spółka Jawna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku sprzedaży działek 410/15, 412/3, 410/7, 422/10, 422/13, 422/15, 422/17, 422/19, 422/21 na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłacenia podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomości zakupione w 2006 r. nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i nie były oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu. W konsekwencji przychody ze sprzedaży tych gruntów nie będą stanowiły przychodu z działalności gospodarczej, określonego w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zachodzą takie przesłanki w ww. artykule.

Artykuł 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) mówi o składnikach majątku wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, natomiast w opisanym wyżej przypadku wystąpiła tylko możliwość wykorzystania zakupionego gruntu na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że grunty które wprowadził do ewidencji środków trwałych firmy nie stanowią środka trwałego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie spełniają wszystkich warunków określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To wyklucza rozpatrywanie powstania przychodu z działalności gospodarczej.

Zakupu działek Wnioskodawca dokonał w 2006 r. , natomiast sprzedał grunty w 2015r. Sprzedaż działek nastąpiła więc po upływie 5 lat od zakupu, co w rozumieniu art. 10. ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W konsekwencji, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej, to wówczas przychód z tytułu tej sprzedaży jest opodatkowany jako przychód z działalności gospodarczej, natomiast jeżeli sprzedaż nieruchomości nie następuje w wykonywaniu tej działalności, to należy ją rozpatrywać jako źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 tej ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze treść ww. art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, należy zauważyć, że do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, niezbędne jest spełnienie łącznie przesłanek:

1. sprzedaż dotyczy środka trwałego,
2. ww. składnik majątku podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych
3. ww. składnik jest wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Weryfikacja pierwszej z wymienionych przesłanek wymaga stwierdzenia, czy opisane we wniosku działki mogą zostać zaliczone do środków trwałych.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność,

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika przede wszystkim, że aby zakwalifikować dany składnik majątku do środków trwałych musi on być wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

W tym miejscu podkreślić należy, że wpis do ewidencji środków trwałych nie ma charakteru konstytutywnego i nie przesądza o tym, że dany składnik majątku stanowi środek trwały. Aby zakwalifikować dany składnik majątku do środków trwałych musi on spełniać warunki wskazane w ww. art. 22a ust. 1 ustawy.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe działku gruntu nie były wykorzystywane w prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej, stwierdzić należy, że wskazane we wniosku nieruchomości oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu nie spełniają warunków do zakwalifikowania ich do środków trwałych w tej działalności.

Reasumując, skoro Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami a opisane we wniosku grunty i prawo wieczystego użytkowania gruntów nie stanowią środków trwałych i nie są wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, to przychód z ich sprzedaży nie będzie stanowił przychodu ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza. W związku z tym, należy ocenić, czy zbycie ww. nieruchomości i praw skutkuje powstaniem przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości; jak również prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli nie jest dokonywane w wykonywaniu działalności gospodarczej i następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości bądź prawa wieczystego użytkowania gruntu nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem, w takiej sytuacji, kwota uzyskana ze bycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub udziału w nieruchomości bądź prawa wieczystego użytkowania gruntu nie podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym, dla ustalenia czy w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym sprzedaż nieruchomości spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, istotne jest przede wszystkim określenie momentu, od którego należy liczyć bieg pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył przedmiotowy grunt oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu w 2006 r. W związku z tym, bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy liczyć od końca 2006 r. Termin ten upłynął więc z dniem 31 grudnia 2011 r.

Reasumując, w związku z tym, iż sprzedaż opisanego we wniosku gruntu oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu nastąpi po upływie pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki pochodzące ze sprzedaży tego gruntu oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu nie będą stanowić przychodu w rozumieniu ww. ustawy.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy