Temat interpretacji

w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2017 r. (data nadania 21 lutego 2017 r., data wpływu 22 lutego 2017 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB4.4511.1400.2016.1.MS1 z dnia 15 lutego 2017 r. (data nadania 16 lutego 2017 r., data doręczenia 17 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.1400.2016.1.MS1 z dnia 15 lutego 2017 r. (data nadania 16 lutego 2017 r., data doręczenia 17 lutego 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 21 lutego 2017 r. (data nadania 21 lutego 2017 r., data wpływu 22 lutego 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z orzeczeniem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, Wnioskodawczyni została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 21 kwietnia 2016 r., natomiast zgodnie z orzeczeniem niepełnosprawność istnieje od 51 roku życia, tj. od 2008 roku . Niepełnosprawność została orzeczona w związku ze zdiagnozowanym u Wnioskodawczyni stwardnieniem rozsianym. Z uwagi na fakt, że choroba początkowo nie postępowała zbyt szybko, zastosowane leczenie oraz doraźna rehabilitacja spowalniały rozwój choroby, Wnioskodawczyni nie występowała o ustalenie stopnia niepełnosprawności. Niestety w 2016 r. nastąpiło gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia Wnioskodawczyni, choroba zaatakowała obie nogi, wystąpiło drastyczne osłabienie mięśni oraz zaburzenia równowagi. Wnioskodawczyni miała trudności z samodzielnym poruszaniem się, a perspektywa poruszania się na wózku inwalidzkim stała się bardzo rzeczywista. Lekarz prowadzący zalecił Wnioskodawczyni kompleksową rehabilitację w specjalistycznym ośrodku. Z uwagi na długi okres oczekiwania na realizację zalecenia Wnioskodawczyni wykupiła dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny w Ośrodku Mieszkalno-Rehabilitacyjnym dla Osób Chorych na SM, w terminie od 7 marca 2016 r. do 18 marca 2016 roku. Zastosowane zabiegi: ćwiczenia indywidualne i zespołowe, terapia zajęciowa zespołowa, hydroterapia indywidualna oraz zespołowa, hipoterapia oraz fizykoterapia, polepszyły stan zdrowia Wnioskodawczyni na tyle, że mogła samodzielnie pokonać dystans ok. 500 metrów Wnioskodawczyni wróciła do pracy zawodowej (obecnie pracuje w skróconym czasie - 7 godzin dziennie).

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt. II FSK 997/13 z dnia 2 czerwca 2015 r. warunkiem odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, co należy rozumieć, że podatnik ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej, poprzez odliczenie od dochodu poniesionych wydatków (określonych w art. 26 ust. 7a), jeśli w momencie odliczenia posiada stosowne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, z którego wynika, że w okresie poniesienia wydatku niepełnosprawność istniała.

NSA zwrócił uwagę, że na gruncie przytoczonych przepisów ustawy, ustawodawca rozróżnia pojęcie osoby niepełnosprawnej pojawiające się w art. 26 ust. 1 pkt 6, określającym, kto jest uprawniony do ulgi od osoby posiadającej orzeczenie o niepełnosprawności (o ustaleniu stopnia niepełnosprawności) pojawiające się w art. 26 ust. 7d- określającym wymagane dokumenty do skorzystania z odliczenia w przepisie, który nawiązuje do poniesienia wydatku, mowa jest o osobie niepełnosprawnej. Natomiast w przepisie, który stanowi o odliczeniu wydatków, mowa jest o osobie posiadającej orzeczenie o ustaleniu jej jednego z trzech stopni niepełnosprawności. W związku z powyższym, przesłanki warunkujące skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej to: poniesienie wydatków przez osobę posiadającą niepełnosprawną i dokonanie odliczenia przez osobę posiadającą ustalony stopień niepełnosprawności (co warunkuje dokonanie odliczenia, ale nie musi wystąpić już w momencie poniesienia wydatków, gdyż wystarczy, aby wydatek dotyczył osoby niepełnosprawnej).

Pismem z dnia 21 lutego Wnioskodawczyni uzupełniła opis stanu faktycznego o następujące informacje:

Wydatki na turnus rehabilitacyjny, o którym mowa w złożonym przez Wnioskodawczynię wniosku z dnia 22 grudnia 2016 r. nie zostały i nie zostaną sfinansowane (dofinansowane) ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz nie zostały Wnioskodawczyni zwrócone ani częściowo ani w całości w jakiejkolwiek innej formie.

Ośrodek, w którym Wnioskodawczyni odbyła turnus rehabilitacyjny to Ośrodek Mieszkalno-Rehabilitacyjny. Jest to Regionalny Dom Pomocy Społecznej przeznaczony na pobyt okresowy wyłącznie osób chorych na Stwardnienie Rozsiane dla osób z całego kraju.

Finansowanie działalności Ośrodka:

• Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje wszystkie świadczenia medyczne na podstawie Programu Wielospecjalistycznej, kompleksowej i Skoordynowanej Rehabilitacji dla osób Chorych na SM, który określa zakres procedur stosowanych w centrum, a który powstał na podstawie Narodowego Programu Leczenia i Rehabilitacji Chorych na SM oraz Ogólnoeuropejskich Rekomendacjach w Rehabilitacji Chorych na SM.
• Ośrodek właściwy terytorialnie, zgodnie z obowiązującą Ustawą o Pomocy Społecznej współfinansuje z chorym koszty pobytu (pobyt w części hotelowo-rekreacyjnej, opiekę całodobową oraz rehabilitację społeczną) poprzez zasiłek celowy specjalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega odliczeniu od dochodu Wnioskodawczyni uzyskanego w 2016 r., w zeznaniu podatkowym PIT za 2016 r., wydatek jaki Wnioskodawczyni poniosła na pokrycie kosztów pobytu na turnusie rehabilitacyjnym w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne?

Zdaniem Wnioskodawczyni, spełnia ona przesłanki pozwalające jej skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, ze względu na fakt, że w roku podatkowym, w którym poniosła wydatek na pobyt w Ośrodku Mieszkalno-Rehabilitacyjnym dla osób chorych na SM, tj. w 2016 r. Wnioskodawczyni była osobą niepełnosprawną, a ponadto w roku podatkowym, w którym poniosła wydatek, posiadała ustalony stopień niepełnosprawności.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zgodnie z powołanym w stanie faktycznym wyrokiem NSA, w którym NSA stwierdził: Analizując przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz art. 26 ust. 7d oraz przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407, z późn. zm.), przesłankami warunkującymi skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej są z jednej strony poniesienie w roku podatkowym wydatku przez osobę niepełnosprawną z drugiej strony dokonanie odliczenia przez osobę posiadającą ustalony stopień niepełnosprawności. Innymi słowy, ten drugi przymiot wprawdzie warunkuje dokonanie odliczenia, ale nie musi wystąpić w momencie poniesienia wydatku, gdyż wystarczy, aby wydatek dotyczył osoby niepełnosprawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
    1. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    2. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    3. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
13. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
    1. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    2. na turnusie rehabilitacyjnym,
    3. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    4. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty ().

Z powyższego wynika, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności lub istnienie niepełnosprawności datowane są wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności lub data istnienia niepełnosprawności.

Z treści wniosku wynika, że zgodnie z orzeczeniem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, Wnioskodawczyni została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 21 kwietnia 2016 r., natomiast zgodnie z orzeczeniem niepełnosprawność istnieje od 51 roku życia, tj. od 2008 roku. Niepełnosprawność została orzeczona w związku ze zdiagnozowanym u Wnioskodawczyni stwardnieniem rozsianym.

Lekarz prowadzący zalecił Wnioskodawczyni kompleksową rehabilitację w specjalistycznym ośrodku. Z uwagi na długi okres oczekiwania na realizację zalecenia Wnioskodawczyni wykupiła dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny w Ośrodku Mieszkalno-Rehabilitacyjnym dla Osób Chorych na SM, w terminie od 7 marca 2016 r. do 18 marca 2016 roku.

Z powyższego wynika zatem, że wydatek na turnus rehabilitacyjny został poniesiony przez Wnioskodawczynię już po dacie zaistnienia niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji turnus rehabilitacyjny, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o ustawę dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 10c tej ustawy turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Zatem wystarczającą przesłanką do skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest to, aby Wnioskodawczyni poniosła wydatek za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym po dacie zaistnienia niepełnosprawności i posiadała dokument stwierdzający jego poniesienie.

Zatem Wnioskodawczyni ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej poprzez odliczenie od dochodu uzyskanego w 2016 r., poniesionego wydatku na turnus rehabilitacyjny, gdyż w momencie odliczenia posiada stosowne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, z którego jasno wynika, że w okresie poniesienia wydatku niepełnosprawność istniała (niepełnosprawność istnieje od 2008 r.). A zatem wydatek na turnus rehabilitacyjny z uwagi na fakt, że wydatek ten został poniesiony po dacie zaistnienia niepełnosprawności, może zostać odliczony w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o ile Wnioskodawczyni posiada dokument potwierdzający jego poniesienie.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej