Temat interpretacji
Obowiązki platnika.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Spółka z o. o. zajmuje się wynajmem kontenerów socjalnych, biurowych oraz magazynowych obsługując budowy klientom usytuowane na terenie całego kraju. Spółka posiada 6 oddziałów usytuowanych w pobliżu głównych miast Polski. Spółka udostępnia pracownikom (przedstawicielom handlowym, kierownikom operacyjnym, dyrektorom i zarządowi) samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych.
Z uwagi na mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, że przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika.
Spółka zobowiązuje pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.
Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem.
W konsekwencji, pracownicy Spółki wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do oddziału, klientów, siedziby Spółki z ustalonego miejsca parkowania oraz z powrotem.
Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie korzystania samochodów służbowych.
Pracownicy są zobowiązani do podpisania umowy, zgodnie z którą zobowiązują się do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach w celu dbania o powierzone im mienie Spółki oraz w celu utrzymania pełnej gotowości do wyjazdu służbowego niezależnie od dnia i godziny, jak również traktowania samochodu służbowego jako miejsca pracy.
Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak następuje to za odpłatnością. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu (m.in. otrzymania zgody Spółki przy wykorzystaniu samochodu w okresie urlopu) oraz zasady odpłatności, jak również ustalania części nieodpłatnego świadczenia.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)...
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby lub oddziału Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on przychodu z nieodpłatnego świadczenia.
W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności; wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Z powyższego przepisu wynika, że przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.
Z uwagi na fakt, że od pracowników wymagana jest dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie regulaminu korzystania z samochodów służbowych są zobowiązani oni do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu.
W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, że pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką parkują bądź garażują samochód służbowy w miejscu zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez Spółkę, a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym. W takiej sytuacji, oczywistym jest, że pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Spółki, czy też winnym miejscu wskazanym przez Spółkę musi on przemieszczać się z ustalonego przez Spółkę miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki bądź inne miejsce wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w przypadku pracowników na stanowisku przedstawicieli handlowych, kierowników operacyjnych, dyrektorów, jak również członków zarządu w sytuacji nawiązywania relacji z klientem) i z powrotem.
Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, takiego wykorzystania samochodu dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, oraz z drogi powrotnej pomiędzy tymi miejscami, nie należy rozpatrywać jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy PDOF.
Zdaniem Spółki charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego.
W konsekwencji, Spółka nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.
Jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-396/10/ŚS) dotyczącej analogicznej sprawy: przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracowników mienie. Jak bowiem wynika dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.
Zatem należy uznać, że poza wykonywaniem czynności stricte służbowych, przejazdy te stanowią także realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażającą się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.
Analogiczne wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do dojazdów powrotnych z miejsca pracy do miejsca bezpiecznego parkowania samochodu służbowego.
Takie rozumienie przepisów jest również prezentowane w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r., sygn. ILB1/415-78/13-2/TW, w której stwierdzono, że pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.
Spółka podkreśla, że wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania. Jest ono uregulowane także w regulaminie korzystania z samochodów służbowych, wymaga dodatkowej zgody Spółki, składania oświadczeń przez pracowników.
Reasumując, w przypadku, gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca udostępnia pracownikom (przedstawicielom handlowym, kierownikom operacyjnym, dyrektorom i zarządowi) samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, że przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy. Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy Spółki wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do oddziału, klientów, siedziby Spółki z ustalonego miejsca parkowania oraz z powrotem. Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie korzystania samochodów służbowych. Pracownicy są zobowiązani do podpisania umowy, zgodnie z którą zobowiązują się do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach w celu dbania o powierzone im mienie Spółki oraz w celu utrzymania pełnej gotowości do wyjazdu służbowego niezależnie od dnia i godziny, jak również traktowania samochodu służbowego jako miejsca pracy. Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak następuje to za odpłatnością. Jednakże wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania (parkowania) w bezpiecznym miejscu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy lub miejsca wykonywania pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca parkowania, a także garażowanie (parkowanie) stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.
Reasumując, należy stwierdzić, że przejazdy pracowników, z którymi zostanie zawarta umowa, z miejsca garażowania (parkowania) samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy lub miejsca wykonywania pracy) - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz stanowią realizację zadań służbowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że interpretacje powołane we wniosku wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
Wniosek ORD-IN (PDF)
Treść w pliku PDF 2 MB
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu