Temat interpretacji

Czy ujmowanie kosztów amortyzacji od wartości początkowej budynku określonej w operacie szacunkowym dokonanym przez rzeczoznawcę majątkowego według stawki 10% rocznie (zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest prawidłowe?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 9 grudnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 16 sierpnia 2003 r. wspólnie z małżonkiem nabyła Pani prawo wieczystego użytkowania budynku mieszkalnego i gruntu. Zakup potwierdzony został aktem notarialnym z dnia 11 sierpnia 2003 r. Prawo wieczystego użytkowania zostało przekształcone w prawo własności w dniu 10 grudnia 2007 r. W latach 2003-2007 dokonała Pani wspólnie z małżonkiem wydatków inwestycyjnych związanych z rozbudową i modernizacją budynku mieszkalnego (w tym z adaptacją części budynku gospodarczego na cele mieszkalne, w wyniku czego nastąpiło powiększenie powierzchni użytkowej budynku o 37m2). Prace związane z rozbudową i modernizacją budynku mieszkalnego w latach 2003-2007 polegały na adaptacji pomieszczenia gospodarczego na część mieszkalną i garaż, co spowodowało powiększenie powierzchni użytkowej obiektu o 54m2 (część mieszkalna - 37m2, garaż - 17m2). Nie posiada Pani dokumentów związanych z pracami remontowymi i modernizacyjnymi, gdyż po upływie gwarancji, rękojmi i po upływie 5 lat zostały one wyrzucone. Zaznacza Pani, że jako podatnicy małżonkowie nie byli zobowiązani przepisami prawa (w tym Ordynacji Podatkowej) do gromadzenia i przechowywania dokumentacji związanej z sumą poniesionych kosztów na wyżej wymienione nakłady inwestycyjne. Wskazuje Pani, że ze względu na brak faktur nie jest w stanie określić jaki procent stanowiły wydatki poniesione na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 2 marca 2007 r. podpisana została między Panią i małżonkiem umowa rozdzielności majątkowej wraz z częściowym podziałem majątku (akt notarialny dotyczący częściowego podziału majątku wspólnego z dnia 2 marca 2007 r.). W wyniku zawartej umowy została Pani w 100% jedynym właścicielem ww. nieruchomości. Nieruchomość do końca 2013 r. nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej ani wynajmowana. Od dnia 1 stycznia 2014 r. została podpisana umowa na najem budynku w celach niemieszkalnych. W związku z wynajmem nieruchomości nie wykonywano żadnych prac dostosowawczych (budowlanych). Budynek w związku z przeprowadzonymi pracami nie zmienił swojego charakteru, w dalszym ciągu jest budynkiem mieszkalnym, a wynajmowany jest na działalność punktu przedszkolnego, którego prowadzenie jest możliwe w budynkach mieszkalnych po spełnieniu określonych parametrów określonych w przepisach wykonawczych.

Najem prywatny jest opodatkowany na zasadach ogólnych określonych w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów podatkowych najmu prywatnego zaliczane są:

1. odsetki od kredytu inwestycyjnego zaciągniętego na zakup nieruchomości,
2. koszty amortyzacji od wartości początkowej budynku określonej w operacie szacunkowym dokonanym przez rzeczoznawcę majątkowego według stawki 10% rocznie (zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Operat szacunkowy określa rynkową wartość nieruchomości ogółem, rynkową wartość gruntu oraz wartość zabudowy jako różnicę wartości ogółem i wartości gruntu wg stanu na dzień 31 grudnia 2013 r.

Budynek był wykorzystywany przed nabyciem przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

Budynek został zakwalifikowany jako budynek mieszkalny (zgodnie z klasyfikacją pod pozycją 110).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ujmowanie kosztów amortyzacji od wartości początkowej budynku określonej w operacie szacunkowym dokonanym przez rzeczoznawcę majątkowego według stawki 10% rocznie (zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego, wartość początkową przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu. Dodatkowo na podstawie art. 22 g ust. 9 ustawy jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Określona na podstawie powyższych przepisów wartość środka trwałego jest jednocześnie podstawą do dokonywania odpisów amortyzacji według stawki 10% na podstawie art. 22j ust.1 pkt 4. Uważa Pani, że wyżej wymienione przepisy odnoszą się wprost do Pani stanu faktycznego i ujmowanie kosztów amortyzacji jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Mając na uwadze powyższe przepisy stwierdzić należy, że każda rzecz nabyta lub wytworzona na potrzeby najmu, spełniająca wskazane w niej kryteria, stanowi dla celów podatku dochodowego środek trwały. Środkiem trwałym będzie niezależnie od tego, czy rzecz ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, czy też nie.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, stanowi że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast, w myśl art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W myśl natomiast przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty lub wytworzony przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy (a więc wg kosztu nabycia lub wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z treści wniosku wynika, że w dniu 16 sierpnia 2003 r. wspólnie z małżonkiem nabyła Pani prawo wieczystego użytkowania budynku mieszkalnego i gruntu. Prawo wieczystego użytkowania zostało przekształcone w prawo własności w dniu 10 grudnia 2007 r. W latach 2003-2007 dokonała Pani wspólnie z małżonkiem wydatków inwestycyjnych związanych z rozbudową i modernizacją budynku mieszkalnego (w tym z adaptacją części budynku gospodarczego na cele mieszkalne, w wyniku czego nastąpiło powiększenie powierzchni użytkowej budynku o 37m2). Prace związane z rozbudową i modernizacją polegały na adaptacji pomieszczenia gospodarczego na część mieszkalną i garaż. Budynek w związku z przeprowadzonymi pracami nie zmienił swojego charakteru, w dalszym ciągu jest budynkiem mieszkalnym. Jako podatnicy małżonkowie nie byli zobowiązani do gromadzenia i przechowywania dokumentacji związanej z sumą poniesionych kosztów na wyżej wymienione nakłady inwestycyjne. W dniu 2 marca 2007 r. podpisana została między Panią i małżonkiem umowa rozdzielności małżeńskiej wraz z częściowym podziałem majątku. W wyniku zawartej umowy została Pani w 100% jedynym właścicielem ww. nieruchomości. Nieruchomość do końca 2013 r. nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej ani wynajmowana. Od dnia 1 stycznia 2014 r. została podpisana umowa na najem budynku w celach niemieszkalnych. Najem prywatny jest opodatkowany na zasadach ogólnych określonych w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów podatkowych najmu prywatnego zaliczane są m.in. koszty amortyzacji od wartości początkowej budynku określonej w operacie szacunkowym dokonanym przez rzeczoznawcę majątkowego według stawki 10% rocznie.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, budynek mieszkalny został przez Panią nabyty, a nie wytworzony we własnym zakresie. Dlatego też w świetle cytowanych wyżej przepisów jako podstawy ustalenia jego wartości początkowej nie można przyjąć wskazanego przez Panią we wniosku art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, przyjąć należy, że zakup a następnie rozbudowa budynku nie miały związku z prowadzoną działalnością. W momencie podjęcia decyzji o rozbudowie budynek nie był wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej i takim też potrzebom nie miała służyć rozbudowa. Z powyższego wynika więc, że budynek nie został rozbudowany na potrzeby działalności gospodarczej. O budynku tym można więc powiedzieć, że stanowił majątek prywatny. Zatem nie miała Pani obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z rozbudową budynku mieszkalnego.

Na podstawie przeanalizowanych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić zatem należy, że jeżeli budynek będzie kompletny i zdatny do użytku oraz będzie wykorzystywany na potrzeby najmu, to będzie on stanowił środek trwały. Przysługuje Pani prawo ustalenia jego wartości początkowej w oparciu o wskazany art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg wyceny dokonanej przez Panią z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych oraz stanu i stopnia zużycia. Ustalając w 2014 r. wartość początkową środka trwałego może Pani skorzystać z operatu szacunkowego sporządzonego przez powołanego rzeczoznawcę majątkowego, gdyż jak wskazano we wniosku uwzględnia on ceny z grudnia 2013 r.

Jednakże, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe dopiero po ujawnieniu środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych>/li>

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
• ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W niniejszej sprawie środkiem trwałym jest budynek mieszkalny, do którego przy ustalaniu indywidulanej stawki amortyzacyjnej - ma zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że wskazany przez Panią we wniosku budynek mieszkalny był wykorzystywany przed nabyciem przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, oraz że budynek ten do końca 2013 r. nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej ani wynajmowany, należy uznać, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione.

Reasumując, na podstawie cytowanych powyżej przepisów w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, że wartość początkową opisanego budynku mieszkalnego może Pani ustalić w oparciu o sporządzony przez biegłego operat szacunkowy. Jednakże, wskazany we wniosku art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako podstawa ustalenia wartości początkowej budynku nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. W przedstawionym stanie faktycznym nie mamy bowiem do czynienia z wytworzeniem środka trwałego, a z jego nabyciem. Przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego w celu określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zastosowanie znajdzie zatem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto budynek, o którym mowa we wniosku, może być amortyzowany wg indywidualnej stawki, jednakże podstawą jej ustalenia jest art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak Pani wskazała art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy. Maksymalna stawka amortyzacji nie może być wyższa niż 10% rocznie.

Ze wskazanych względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy