Temat interpretacji

Zniesienie współwłasności nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej jednego z małżonków

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 3 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości wykorzystywanej przez małżonka w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 15 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-382/15-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 września 2015 r. (data doręczenia 17 września 2015 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 24 września 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni od 2007 r. do dnia 12 czerwca 2013 r. był wspólnikiem dwuosobowej Spółki cywilnej. Wnioskodawczyni, Jej mąż oraz drugi wspólnik Spółki cywilnej z żoną w 2004 r. nabyli nieruchomość X na współwłasność, przy czym Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem posiadali ½ udziału we współwłasności (na prawach ustawowej wspólności majątkowej), a drugi wspólnik Spółki cywilnej wraz z żoną pozostałą ½ udziału w tej nieruchomości. W 2007 r. na ww. nieruchomości w ramach Spółki cywilnej rozpoczęła się inwestycja polegająca na budowie budynku wypoczynkowo-konferencyjnego. Budynek został wprowadzony do Spółki cywilnej jako środek trwały, wykorzystywany przez Spółkę cywilną w Jej działalności gospodarczej. W dniu 12 czerwca 2013 r. nastąpiła likwidacja Spółki cywilnej i począwszy od 12 czerwca 2013 r. budynek na nieruchomości X był wykorzystywany tylko w jednoosobowej działalności gospodarczej drugiego wspólnika. Ponieważ dalsze istnienie współwłasności nieruchomości X straciło sens gospodarczy, w dniu 13 października 2014 r. nastąpiło uprawomocnienie postanowienia Sądu o zniesieniu współwłasności powyższej nieruchomości w ten sposób, że cała nieruchomość została przyznana drugiemu współwłaścicielowi i jego małżonce, a na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża zasądzono solidarnie spłatę tytułem wyrównania udziału, w pięciu ratach. Pierwsza rata została uiszczona w grudniu 2014 r., po połowie, na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża. Wnioskodawczyni oraz Jej mąż pozostawali oraz nadal pozostają w ustawowej wspólności majątkowej. Małżonek Wnioskodawczyni obecnie prowadzi działalność gospodarczą niezwiązaną z nieruchomością X. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 24 września 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, doprecyzowując opis stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Budowę budynku wypoczynkowo-konferencyjnego zakończono w maju 2012 r.
2. Grunt, na którym został wybudowany budynek wypoczynkowo-konferencyjny, stanowi jedną całość i był wykorzystywany na cele działalności gospodarczej Spółki cywilnej.
3. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki cywilnej w maju 2012 r.
4. Grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki cywilnej.
5. Nieruchomość nie została wniesiona aportem do Spółki cywilnej.
6. Zgodnie z postanowieniem Sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości, ustalone zostały następujące terminy rat: pierwsza rata płatna w terminie do dnia 13 października 2014 r., druga rata w terminie do dnia 30 czerwca 2015 r., trzecia rata w terminie do 31 grudnia 2015 r., czwarta rata w terminie do 30 czerwca 2016 r., piąta rata w terminie do 31 grudnia 2016 r.
7. Wnioskodawczyni nie wykazała kwoty otrzymanej w 2014 r. raty w zeznaniu podatkowym za 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy cały uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód należy uznać za przychód z odpłatnego zbycia praw majątkowych, wobec czego Wnioskodawczyni nie jest obowiązana do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych ze względu na to, że nieruchomość została zbyta po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie...

Zdaniem Wnioskodawczyni, całą otrzymaną kwotę spłaty należy zakwalifikować jako przychód z odpłatnego zbycia praw majątkowych. Jednocześnie na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), nie podlega ona podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie udziału w nieruchomości nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie udziału w tej nieruchomości. Ze względu na to, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyli udział w nieruchomości X w 2004 r., termin wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy biegł od końca 2004 r. W związku z powyższym termin ten upłynął 31 grudnia 2009 r.

Dla ustalenia momentu początkowego liczenia wskazanego przez ustawodawcę 5-letniego okresu relewantna jest chwila nabycia gruntu, a nie wybudowania na nim budynku. Nie ma znaczenia fakt, że wspólnicy Spółki cywilnej wybudowali na nieruchomości X budynek wypoczynkowo-konferencyjny.

W interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2011 r., Nr IBPBII/2/415-1253/10/ŁCz, stwierdzono, że: Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego). Mając na uwadze powyższe przepisy Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że w przypadku wybudowania budynku na własnym gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Za datę nabycia nieruchomości w takim wypadku uznać należy datę nabycia gruntu. Mając na uwadze powyższe stanowisko, datą nabycia nieruchomości X jest data nabycia przez Wnioskodawczynię udziału gruncie (2004 r.), a nie data wybudowania na nim budynku. W rezultacie termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynął z dniem 31 grudnia 2009 r. Odpłatnego zbycia nieruchomości - w drodze sądowego zniesienia współwłasności - nie można również uznać jako wykonanego w działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za działalność gospodarczą uznaje się zarobkową działalność m.in. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, prowadzoną we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły. Zniesie współwłasności nieruchomości X polegało na zbyciu udziału w nieruchomości do majątku prywatnego, stanowiło czynność jednorazową i dokonaną w wyniku prawomocnego orzeczenia sądu zbycia udziału w nieruchomości X nie można więc uznać za działalność handlową.

Ze względu na powyższe, stosownie do postanowień art. 10 ust. l pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie Wnioskodawczyni nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług (art. 14 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Natomiast, aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do przychodów, określonych w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

W przypadku zatem, gdy co najmniej jedna z ww. przesłanek nie zostanie spełniona wówczas sprzedaż nieruchomości stanowi podstawę do zaliczenia tego przychodu do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić również należy, że przez odpłatne zbycie należy rozumieć przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie zbycie odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że mąż Wnioskodawczyni od 2007 r. do dnia 12 czerwca 2013 r. był wspólnikiem dwuosobowej Spółki cywilnej. Wnioskodawczyni, Jej mąż oraz drugi wspólnik Spółki cywilnej z żoną w 2004 r. nabyli nieruchomość X na współwłasność, przy czym Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem posiadali ½ udziału we współwłasności (na prawach ustawowej wspólności majątkowej), a drugi wspólnik Spółki cywilnej wraz z żoną pozostałą ½ udziału w tej nieruchomości. W 2007 r. na ww. nieruchomości w ramach Spółki cywilnej rozpoczęła się inwestycja polegająca na budowie budynku wypoczynkowo-konferencyjnego. Budynek został wprowadzony do Spółki cywilnej jako środek trwały, wykorzystywany przez Spółkę cywilną w Jej działalności gospodarczej. W dniu 12 czerwca 2013 r. nastąpiła likwidacja Spółki cywilnej i począwszy od 12 czerwca 2013 r. budynek na nieruchomości X był wykorzystywany tylko w jednoosobowej działalności gospodarczej drugiego wspólnika. Ponieważ dalsze istnienie współwłasności nieruchomości X straciło sens gospodarczy, w dniu 13 października 2014 r. nastąpiło uprawomocnienie postanowienia Sądu o zniesieniu współwłasności powyższej nieruchomości w ten sposób, że cała nieruchomość została przyznana drugiemu współwłaścicielowi i jego małżonce, a na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża zasądzono solidarnie spłatę tytułem wyrównania udziału, w pięciu ratach. Pierwsza rata została uiszczona w grudniu 2014 r., po połowie, na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża. Wnioskodawczyni oraz Jej mąż pozostawali oraz nadal pozostają w ustawowej wspólności majątkowej. Małżonek Wnioskodawczyni obecnie prowadzi działalność gospodarczą niezwiązaną z nieruchomością X. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, że zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy powołanej już wcześniej ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego, wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Spółka cywilna nie posiada własnego, odrębnego majątku. Właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 Kodeksu cywilnego).

Natomiast stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W myśl art. 34¹ ww. ustawy, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Zgodnie z art. 36 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu). Natomiast stosownie do treści art. 37 § 1 pkt 1 tego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Zatem, rozporządzenie w jakikolwiek sposób odnośnie nieruchomości stanowiącej składnik majątku wspólnego wymaga zawsze zgody małżonka, tak również jest w sytuacji wykorzystywania nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżonków w działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 Kodeksu cywilnego.).

W rozpatrywanej sprawie istotnym jest, że Wnioskodawczyni wraz z mężem (oraz drugim małżeństwem) byli współwłaścicielami nieruchomości która była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę cywilnej, w której mąż Wnioskodawczyni był wspólnikiem. Ponadto, wybudowany budynek był wprowadzony do ewidencji działalności gospodarczej i stanowił w niej środek trwały. Jak wynika zatem z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to, że Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej nie może przesądzać, o tym, że odpłatne zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości stanowi odpłatne zbycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowa nieruchomość była bowiem, jak wynika z opisu stanu faktycznego, w całości wykorzystywana dla celów prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę cywilną. Spółka cywila została zlikwidowana w 2013 r., natomiast zniesienie współwłasności miało miejsce w 2014 r. Wobec powyższego nie upłynął 6 letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro małżonkowie podjęli decyzję o wprowadzeniu przypadającej na nich części ww. nieruchomości (stanowiącej współwłasność) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to uzyskany przychód z tytułu odpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości w 2014 r., stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który powinien zostać opodatkowany przez osobę, prowadzącą działalność gospodarczą, zgodnie z wybraną formą opodatkowania. Tak więc cały uzyskany przychód z tytułu zniesienia współwłasności powinien zostać opodatkowany przez męża Wnioskodawczyni, jako przychód z działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi