Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - po rozpatrzeniu odwołania z dnia 23.06.2005 r. Pana "X" od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach znak: PD2-4151-19/05 z dnia 06.06.2005 r. zmieniającej z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie z dnia 30.03.2005 r. znak: Pd.1.411/1/2005 w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące zwrotu kosztów dojazdów komornika oraz zastępcy komornika
- Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach zaskarżoną decyzję utrzymuje w mocy.

UZASADNIENIE

Pan "X" - Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Kazimierzy Wielkiej pismem z dnia 03.01.2005 r. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie z zapytaniem, czy zawarte w art. 63 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882 ze zm.) sformułowanie "zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy" odnosi się do komornika czy do jego zastępcy, jak również czy kwoty pobrane (wypłacone) jako przejazd poza miejscowością będącą siedzibą kancelarii komornika z tytułu zwrotu kosztów używania pojazdu stanowiącego własność komornika do celów służbowych są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pińczowie w dniu 30.03.2005 r. wydał postanowienie znak: Pd.1.411/1/2005, w którym stwierdził, że skoro wydatki wymienione w art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komornikach sądowych (...) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a jedynie zwrot wydatków, nie będą stanowić źródła przychodów, będącego składnikiem podstawy opodatkowania. Natomiast w przypadku zastępcy komornika nie zgodził się z twierdzeniem Podatnika, że zwrot tych wydatków byłby opodatkowany.

Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach stwierdził, iż w/w postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa i na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa zmienił go decyzją znak: PD2-4151-19/05 z dnia 06.06.2005r. Dyrektor Izby Skarbowej uznał, bowiem, że zwrot wydatków wymienionych w art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji stanowi składnik podstawy opodatkowania.

Od decyzji powyższej Pan Leszek Woźniak - Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Kazimierzy Wielkiej odwołał się do Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach pismem z dnia 23.06.2005 r. wnosząc o uchylenie decyzji w przedmiocie jej stosowania, co do komornika sądowego.

Zaskarżonej decyzji Podatnik zarzuca naruszenie przepisu art. 122 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez rozstrzygnięcie sprawy pomimo nie wyjaśnienia stanu faktycznego. Zdaniem Pana "X" organ podatkowy nie odniósł się, co do istoty kosztów przejazdu komornika jako kosztów działalności egzekucyjnej, które w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji są rozgraniczone: jako koszty działalności lub jako wydatki w toku egzekucji.

Ponadto Pan "X" podnosi, że "zwracając się o interpretację do Urzędu Skarbowego w Pińczowie zadał pytanie ogólne nie robiąc podziału środków trwałych, jakim jest samochód na wprowadzony czy też nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych". W związku z powyższym wnosi o "sprostowanie i uzupełnienie w/w decyzji wraz z ustosunkowaniem się do zadanego pytania wielotorowo z dogłębnym wyjaśnieniem problematyki, a nie jedynie wybiórczo".

Według Podatnika do kosztów przejazdu komornika poza miejscowością będącą siedzibą komornika ma zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach zważył, co następuje:

Bezzasadny jest podnoszony przez Pana "X" w odwołaniu zarzut dotyczący naruszenia przez organ podatkowy przepisu art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez rozstrzygnięcie sprawy zaskarżoną decyzją pomimo nie wyjaśnienia dogłębnie stanu faktycznego.

Zgodnie z przepisem art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej zdanie drugie - składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Zatem to na podatniku spoczywa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego i swojego stanowiska w sprawie.

Organ, do którego wniesiono zapytanie nie prowadzi w sprawie żadnego postępowania podatkowego, natomiast udziela pisemnej interpretacji przepisów prawa zawierającej ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa - zatem powołany w odwołaniu przepis art. 122 Ordynacji podatkowej w sprawie nie ma zastosowania.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pińczowie wyczerpująco (co podkreśla podatnik w odwołaniu) odniósł się do stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa - stosownie do art. 14 § 3 Ordynacji podatkowej.

Organ drugiej instancji w wyniku weryfikacji przedmiotowej interpretacji dokonał jej zmiany z urzędu z uwagi na rażące naruszenie prawa w zakresie zaliczania do przychodów komornika "zwrotu wydatków gotówkowych za przejazdy", natomiast w pozostałym zakresie podzielił stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pińczowie. Nie zachodziła zatem potrzeba ponownego odnoszenia się do pozostałych zagadnień wynikających z zapytania podatnika, bowiem organ drugiej instancji nie kwestionował dokonanej przez Naczelnika ich oceny prawnej.

Bezzasadnie również Podatnik podnosi w odwołaniu, iż organ podatkowy nie odniósł się co do istoty kosztów przejazdu komornika jako kosztów działalności egzekucyjnej, które w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji są rozgraniczone: jako koszty działalności lub jako wydatki w toku egzekucji.

Komornik sądowy jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 w/w ustawy - kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak z powyższego przepisu wynika dla celów podatkowych nie ma rozgraniczenia ponoszonych przez komornika wydatków na koszty działalności i wydatki w toku egzekucji. Jedynymi przesłankami do uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodu są:
- poniesienie ich w celu uzyskania przychodu,
- nie wymienienie ich przez ustawodawcę w przepisie art. 23 ustawy podatkowej.

Bezzasadnie także Podatnik podnosi, iż organ podatkowy w decyzji odniósł się jedynie do kosztów przejazdu samochodem stanowiącym własność Podatnika, a nie uwzględnił sytuacji, gdy samochód stanowił środek trwały.

We wniosku z dnia 03.01.2005 r. o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa Podatnik użył sformułowania "koszty używania pojazdu stanowiącego własność komornika do celów służbowych".

Także powołane w zapytaniu przepisy podatkowe, choć nie mające w sprawie zastosowania, dotyczyły prywatnego samochodu używanego do celów służbowych.

Zatem prawidłowo w decyzji organ podatkowy odniósł się do zasad dokumentowania i ewidencjonowania wydatków z tytułu używania do celów prowadzonej działalności gospodarczej nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego stanowiącego własność Podatnika.

W przypadku natomiast, gdy samochód stanowi środek trwały (tzn. został wpisany do ewidencji środków trwałych) - stosownie do powołanego wyżej przepisu art. 22 ustawy o podatku dochodowym - wszystkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a nie wymienione w art. 23 stanowią koszty uzyskania przychodów.

Za prawidłowe więc należało uznać stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji, że zwrot wydatków wymienionych w art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji stanowi składnik podstawy opodatkowania.

Powołany przez Podatnika w odwołaniu przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy podatkowej nie ma w sprawie zastosowania. Zwolnienie wynikające z tego przepisu nie odnosi się bowiem do osób prowadzących działalność gospodarczą.

Uwzględniając przedstawiony wyżej stan faktyczny i prawny Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach orzekł jak w sentencji decyzji.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej - zmiana albo uchylenie postanowienia wywiera skutek począwszy od rozliczenia podatku za miesiąc następujący po miesiącu, w którym decyzja została doręczona podatnikowi, płatnikowi lub inkasentowi, a gdy zmiana lub uchylenie postanowienia dotyczy podatków rozliczanych za rok podatkowy - począwszy od rozliczenia podatku za rok następujący po roku, w którym decyzja została doręczona podatnikowi, płatnikowi lub inkasentowi.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.