Temat interpretacji

Spółka, nie posiadając zakładu ani stałej placówki za granicą, oddelegowuje swoich pracowników do pracy w Niemczech na podstawie zawartej między firmami umowy w ramach wizy pracowniczej wydanej na 320 dni. Pytająca dokonuje wypłat pracownikom należnego wynagrodzenia za pracę i przysługujących im diet. W celu określenia dni fizycznej obecności za granicą przyjmowane jest oświadczenie pracownika potwierdzone przez firmę niemiecką, w której wykonywał pracę.

W oparciu o powyższy stan faktyczny Spółka prosi o wyjaśnienie momentu powstania obowiązku podatkowego na terenie Niemiec oraz sposobu udokumentowania pobytu pracownika w tym kraju.

W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdują następujące przepisy:

- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późń. zm.), stosownie do którego osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy);

- art. 4a cytowanej powyżej ustawy, który stanowi, iż przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska;

- art. 14 ust. 1 i 2 umowy z dnia 18 grudnia 1972r. między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1975r. Nr 31, poz. 163 z późn. zm.), zgodnie z którym, z zastrzeżeniem postanowień art. 15, art. 16 ust. 2, art. 17 i art. 18, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, chyba że wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia mogą być opodatkowane w tym drugim państwie. Bez względu na ust. 1, wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej lub samodzielnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym powołanym państwie, jeżeli:

a) odbiorca przebywa w drugim państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego, i

b) wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub osobie, która nie ma w tym drugim państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, i

c) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład, który posiada w drugim państwie osoba płacąca wynagrodzenia.

- art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy podatkowej, zgodnie, z którym wolna od podatku dochodowego jest część dochodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, z wyjątkiem wynagrodzenia uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej, w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym była wykonywana praca; zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet, (...).

Mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa oraz okoliczności faktyczne sprawy uznać należy, iż Spółka ma obowiązek naliczenia i poboru zaliczek od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom za pracę wykonywaną w Niemczech za okres do 183 dni pobytu podatników w tym państwie, z uwzględnieniem regulacji art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy podatkowej.

Natomiast po przekroczeniu przez te osoby okresu pobytu za granicą 183 dni w danym roku kalendarzowym, na Spółce wypłacającej wynagrodzenia oddelegowanym pracownikom za pracę wykonywaną w Niemczech, nie ciąży obowiązek poboru miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec braku regulacji w polskim prawie podatkowym w zakresie dokumentowania pobytu pracownika za granicą, można przyjąć za prawidłowe rozwiązania proponowane przez Spółkę.

Należy jednak zauważyć, iż przedstawione w niniejszym piśmie stanowisko organu podatkowego, znajduje zastosowanie w opisanej przez Spółkę sytuacji faktycznej, a więc w przypadku, gdy nie jest jednoznacznie określony okres pobytu pracownika w RFN, dłuższy niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego. Jeżeli jednak Wnioskująca będzie w posiadaniu dowodów, które w sposób nie budzący wątpliwości, potwierdzą, iż pracownicy będą przebywać na terytorium Niemiec w okresie przekraczającym 183 dni podczas danego roku kalendarzowego, przewidziane przepisami art. 14 ust. 1 i 2 umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, wówczas na spółce nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Informacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu jej sporządzenia.