Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 9a ust. 1 Ustawy PIT, dochody osiągnięte przez podatników z działalności gospodarczej opodatkowane są na zasadach określonych w art. 27 (według skali), z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Działalność prowadzono jednoosobowo oraz w spółce są odrębnymi rodzajami działalności gospodarczej. Kwalifikują się one co prawda do jednego źródła (pozarolnicza działalność gospodarcza), lecz są to odrębne działalności gospodarcze, z których każda może być opodatkowana w odrębny sposób. Nie można uznać, że oświadczenie o wyborze formy opodatkowania odnosi się do wszystkich przychodów z działalności gospodarczej, lecz dotyczy przychodów z działalności osiąganych w ramach konkretnej firmy - oddzielenie działalności jednoosobowej, oddzielenie spółki.

Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że oświadczenie o chęci opodatkowania przychodów z jednoosobowej działalności gospodarczej formie ryczałtu ewidencjonowanego będzie miało moc wiążącą tylko w odniesieniu do tych właśnie przychodów. Natomiast przychody pochodzące z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej będą mogły być opodatkowane na zasadach ogólnych w formie 19% podatku liniowego. Korzystanie z opodatkowania na zasadach ogólnych w formie 19% podatku liniowego spółki prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ są to dwa różne podmioty, a przepisy art. 6 ust. 5 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stanowią o odrębnym opłacaniu ryczałtu od przychodów pochodzących z poszczególnych form prowadzenia działalności.

Wiedzę swoją Wnioskodawczyni opiera na wcześniej wydanej interpretacji przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPB1-415-1178/08-2/AŻ, IPPB1/415-433/14-2/JB, 1462-IPPB1.4511.1210.2016.1.MJ,

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi ITPB1/415-1003/10MD.

Ad. 2 i 3

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W związku z tym wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jeśli:

• jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu (ma on pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu);

• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy;

• jest właściwie udokumentowany.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym wydatek w postaci wynagrodzenia za jego usługę pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę - produkcją mebli. Ma zatem wpływ na osiągany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu udziału w zyskach spółki. Przedmiotem działalności gospodarczej spółki jest bowiem produkcja mebli na rzecz klientów zewnętrznych.

W związku z tym wynagrodzenie Wnioskodawcy, będzie pozostawać w związku przyczynowym z przychodem uzyskiwanym przez niego jako wspólnika spółki. Wnioskodawca będzie miał zatem możliwość zaliczenia odpowiedniej części wydatku z faktury za swoją usługę - ustalonej przy uwzględnieniu posiadanego udziału w zysku spółki - do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jego wynagrodzenie uzyskane na podstawie świadczonych usług stolarskich nie zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności - w odniesieniu do wynagrodzenia Wnioskodawcy - nie znajdzie zastosowania art. 23 ust 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków małoletnich dzieci wspólników.

Wnioskodawca uważa, że z uwagi na formę, jaką przybierze współpraca gospodarcza pomiędzy nim a spółką (współpraca dwóch podmiotów gospodarczych) nie można uznać, że wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowi wartość własnej pracy podatnika.

Wnioskodawca raz jeszcze pragnie podkreślić, że relacje, jakie będą łączyć spółkę i jego, to relacje pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi, za czym przemawia dodatkowo okoliczność, że Wnioskodawca będzie wystawiał spółce faktury . Nie można zatem uznać, że świadczenie usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej stanowi pracę własną, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na powyższe należy uznać, że wynagrodzenie Wnioskodawcy może być kosztem uzyskania przychodu związanym z prowadzeniem działalności przez spółkę. Skoro natomiast spółka nie jest odrębnym podatnikiem, gdyż podatnikami są jej wspólnicy, to koszt ten może być rozliczony przez każdego wspólnika, w tym również i przez Wnioskodawcę, proporcjonalnie do udziału w zysku spółki.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na ugruntowane stanowiska zawarte w rozstrzygnięciach organów podatkowych, które zapadły na tle omawianych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organy podatkowe potwierdziły stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie dnia 23 czerwca 2009 r. znak ILPB1/415-420/09-2/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zaprezentował analogiczny pogląd w interpretacji z dnia 20 kwietnia 2016 r. znak IBPB-1-1/4511-133/16/ZK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB3/4511-294/16-2/AD 16 października 2016r .

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn.zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 9a ust. 1 ww. ustawy, dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Podatnicy podejmujący działalność gospodarczą wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym mogą złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 3, mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej oświadczenie może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a jeżeli podatnik nie złożył oświadczenia na podstawie tych przepisów pisemne oświadczenie składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.

Zgodnie z art. 9a ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, jeżeli podatnik, który wybrał sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, uzyska z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie lub z tytułu prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, odpowiadających czynnościom, które podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników wykonywał lub wykonuje w roku podatkowym - w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy, podatnik ten traci w roku podatkowym prawo do opodatkowania w sposób określony w art. 30c i jest obowiązany do wpłacenia zaliczek od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonych przy zastosowaniu skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu tych zaliczek.

W myśl art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub ust. 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30, 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W przypadku, jeżeli podatnik prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie i jest wspólnikiem spółki lub spółek niemających osobowości prawnej, to zgodnie z art. 9a ust. 5 pkt 1 ww. ustawy, wybór sposobu opodatkowania dotyczy wszystkich form prowadzenia tej działalności, w stosunku do których mają zastosowanie przepisy ww. ustawy.

Zatem wybór sposobu opodatkowania określony w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie form prowadzonej działalności, do których mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie przepisów tej ustawy oznacza opodatkowanie według skali podatkowej lub podatkiem liniowym. Zatem, jeżeli podatnik prowadzi działalność samodzielnie i w formie spółki niemającej osobowości prawnej (należy do niej m.in. spółka komandytowa), to przychód z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie nie może być opodatkowany według skali podatkowej, a z działalności prowadzonej w formie spółki podatkiem liniowym, i odwrotnie.

Powołany przepis art. 9a ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłącza natomiast rozwiązania, w ramach którego prowadzący działalność gospodarczą samodzielnie będzie korzystał z ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, a z działalności prowadzonej w formie spółki opłacał tzw. podatek liniowy.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2016 r., poz. 2180 z późn. zm.), opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych, z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f, w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej spółką.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy opłacają w roku podatkowym ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z działalności wymienionej w ust. 1, jeżeli w roku poprzedzającym rok podatkowy:

1. uzyskali przychody z tej działalności, prowadzonej wyłącznie samodzielnie, w wysokości nieprzekraczającej 250.000 euro, lub
2. uzyskali przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w formie spółki, a suma przychodów wspólników spółki z tej działalności nie przekroczyła kwoty 250.000 euro.

Stosownie do art. 6 ust. 5 cytowanej ustawy, jeżeli podatnik w roku poprzedzającym rok podatkowy prowadził działalność samodzielnie, a także w formie spółki, opłaca w roku podatkowym ryczałt od przychodów ewidencjonowanych:

1. odrębnie z działalności wykonywanej samodzielnie i odrębnie z działalności wykonywanej w formie spółki, gdy spełnia warunki określone w ust. 4 pkt 1, albo
2. z działalności wykonywanej samodzielnie, gdy spełnia warunek określony w ust. 4 pkt 1 lit. a), a z działalności wykonywanej w formie spółki - gdy spełnia warunek określony w ust. 4 pkt 1 lit. b).

Art. 8 ww. ustawy, zawiera katalog przesłanek negatywnych, powodujących wyłączenie z opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie przewidują również, aby z opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych wyłączeni zostali podatnicy, którzy prowadzą inną pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach określonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (na zasadach ogólnych, w formie podatku liniowego).

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni planuje w 2018 r. otworzyć jednoosobowa działalność gospodarczą. Przychody z tej działalności zamierza opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Przychody nie osiągną ustawowego limitu 250.000 euro. Ponadto Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie jest podatnikiem, do którego ma zastosowanie art. 8 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zatem, w 2018 roku Wnioskodawczyni może opodatkować przychody uzyskane z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej:

• samodzielnie - zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

• w formie spółki komandytowej - podatkiem liniowym,

• pod warunkiem wyboru odpowiednich form opodatkowania i o ile nie zachodzą inne, przewidziane w ustawach okoliczności, które spowodowałyby utratę prawa do opłacania podatku w ww. formach.

Ad. 2 i 3

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółką komandytową jest spółka osobową mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Przepis art. 8 § 2 tej ustawy stanowi, że spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 51 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

W myśl art. 51 § 2 ww. ustawy, określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach.

Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółek osobowych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W świetle powyższego, przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej oraz koszty uzyskania przychodów z tej działalności winny być ustalane przez wspólnika spółki komandytowej z zastosowaniem ww. zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje przepis art. 22 i art. 23 ww. ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy czym należy mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Stosownie do ww. regulacji, w przypadku prowadzenia działalności w formie osobowej spółki handlowej, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podatnika, jako wspólnika spółki komandytowej, podlegają:

• wartość własnej pracy tego podatnika;

• wartość własnej pracy jego małżonka i małoletnich dzieci;

• wartość własnej pracy małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników.

Pojęcie praca własna oznacza wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie. Nie ma przy tym znaczenia, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia, czy umowy o dzieło (z wyłączeniem sytuacji, gdy umowę zawarto z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w ramach jej działalności), czy bezumownie. Podatnicy prowadzony działalności gospodarczej nie świadczą bowiem pracy na rzecz spółki, lecz wykonują usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni planuje w 2018 r. otworzyć jednoosobową działalność gospodarczą. Przychody z tej działalności zamierza opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Ponadto jest komandytariuszem spółki komandytowej. W 2018 r. Wnioskodawczyni będzie świadczyć usługi na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem jak również na rzecz innych przedsiębiorców.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro spółka komandytowa będzie wypłacać Wnioskodawcy należności za wykonane na jej rzecz usługi, to wydatek ten ma związek z przychodami osiąganymi przez spółkę komandytową i stanowić będzie koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej przez ww. spółkę, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy ww. usługi Wnioskodawczyni będzie wykonywała odpłatnie, na podstawie umowy zawartej w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, to ww. wydatek, udokumentowany fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę, nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy.

Zatem, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić będzie u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej, stosownie do wysokości jej udziałów w ww. Spółce.

Reasumując stwierdzić należy, że:

1. Wnioskodawczyni może zastosować opodatkowanie przychodów uzyskanych z nowo utworzonej jednoosobowej działalności gospodarczej w formie ryczałtu ewidencjonowanego, o ile nie zachodzą inne, przewidziane w ustawie okoliczności, które spowodowałyby utratę prawa do opłacania podatku w ww. formie.
2. wydatki wynikające z wystawionej faktury za usługi stolarskie na rzecz spółki komandytowej za wykonanie usług stolarskich stanowią w całości koszt spółki komandytowej,
3. wydatki te są kosztem Wnioskodawczyni proporcjonalnie do jej udziałów w spółce.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej