Temat interpretacji

Za datę nabycia przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego wraz z przynależną do tego lokalu częścią nieruchomości wspólnej należy uznać 2008 r., zaś w przypadku miejsca w hali garażowej 2009 r., kiedy to ww. nieruchomości zostały nabyte do majątku wspólnego małżonków.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 17 listopada 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła (vide: umowa spisana w formie aktu notarialnego w dniu 17 listopada 2008 r. - Rep. A nr ) w ramach trwania wspólności małżeńskiej majątkowej lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależną do tego lokalu częścią nieruchomości wspólnej oraz miejscem w hali garażowej (KW nr ). Miejsce w hali garażowej zostało przez małżonków zakupione w dniu 23 stycznia 2009 r. (vide: umowa sprzedaży sporządzona w formie aktu notarialnego Rep. A nr ).

Sąd Okręgowy w Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 12 lipca 2012 r. rozwiązał związek małżeński Wnioskodawczyni z zawarty w dniu 30 grudnia 1995 r. w . Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej byłym małżonkiem ustała ustawowa wspólność małżeńska.

W następstwie powyższego wyroku w dniu 3 marca 2013 r. została zawarta w formie aktu notarialnego (Rep. A nr .) umowa o podział majątku wspólnego oraz umowa o przeniesieniu własności nieruchomości. Podział majątku był ekwiwalentny. Wartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego mieści się w udziale, jaki przysługiwał Jej w majątku dorobkowym małżeńskim.

W następstwie powyższych czynności prawnych Wnioskodawczyni otrzymała lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależnym do tego lokalu miejscem w hali garażowej (KW nr ) oraz częścią nieruchomości wspólnej, nabyty w ramach wspólności małżeńskiej w dniu 17 listopada 2008 r. (przy czym miejsce w hali garażowej nabyto w ramach wspólności małżeńskiej w dniu 23 stycznia 2009 r.).

Wnioskodawczyni sprzedała przedmiotowy lokal w dniu 9 czerwca 2017 r. (vide: umowa sprzedaży spisana w formie aktu notarialnego w dniu 9 czerwca 2017 r. Rep. A nr ).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając opisane w stanie faktycznym nieruchomości Wnioskodawczyni osiągnie przychód, o którym mowa w postanowieniach art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy będzie ciążył na Wnioskodawczyni obowiązek złożenia zeznania PIT-39 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie osiągnie przychodu z tytułu odpłatnego zbycia opisanych w stanie faktycznym nieruchomości.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późniejszymi zmianami) źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W analizowanej sytuacji Wnioskodawczyni nabyła w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej nieruchomość, tj. lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależnym do tego lokalu miejscem w hali garażowej (KW nr ) oraz częścią nieruchomości wspólnej w dniu 17 listopada 2008 r. (przy czym miejsce w hali garażowej nabyto w dniu 23 stycznia 2009 r.). A zatem upłynęło już 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowej nieruchomości.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż w momencie rozwiązania wspólności małżeńskiej nie następuje ponowne nabycie przedmiotowej nieruchomości, albowiem wspólność małżeńska ma charakter bezudziałowy.

Na podstawie przepisów art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 682 z późniejszymi zmianami), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, iż niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

Dopiero z chwilą ustania małżeństwa wspólność ta ulega przekształceniu. Z chwilą ustania wspólności ustawowej małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym stanowiącym ich dorobek (vide: art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), cyt.: Art. 501 W razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3.

Następnie małżonkowie mogą zdecydować o sposobie podziału majątku wspólnego (vide: postanowienia interpretacji indywidualnej Ministra Finansów, w imieniu którego z upoważnienia działał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 maja 2011 r. znak: IPPB2/415-298/11-3/MS, interpretacji indywidualnej Ministra Finansów w imieniu którego z upoważnienia działał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 lutego 2011 r. znak: IBPBII/2/415-1227/10/MW, źródło: http://www.mofnet.gov.pl.

Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że istotą współwłasności (zarówno wspólności łącznej jak i współwłasności ułamkowej) jest fakt, iż każdy ze współwłaścicieli ma prawo wykonywania prawa własności, posiadania i użytkowania całej (kompletnej rzeczy) lub prawa stanowiącej (-go) przedmiot współwłasności tj. jego dominium rozciąga się, ujmując rzecz przenośnie, na każdą molekułę rzeczy lub na każdy składnik prawa objętego współwłasnością.

Zniesienie współwłasności w drodze przyznania danemu współwłaścicielowi wyłącznej własności danej rzeczy lub danego prawa, jest zatem formą uzyskania wyłącznego władztwa nad daną rzeczą lub prawem, już wcześniej stanowiącym przedmiot własności (współwłasności) dotychczasowego współwłaściciela.

Jest to w istocie rzeczy wyłącznie zmiana formy posiadania (własności), natomiast sam moment początkowy wejścia w stan posiadania (nabycie własności) pozostanie niezmienny.

Fakt, iż nabycie przez jednego z byłych małżonków na wyłączną własność przedmiotu dotychczasowej współwłasności owych byłych małżonków, nie stanowi nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, potwierdził w sposób jednoznaczny w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2011 r. (znak: IBPBII/2/415-1227/10/MW) Minister Finansów, w imieniu którego z upoważnienia działał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazując, iż cyt.: Przyznanie byłemu małżonkowi całości praw do nieruchomości z obowiązkiem spłaty na rzecz wnioskodawczyni nie mieści się zatem w pojęciu odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy.

W konsekwencji, taki podział przedmiotu współwłasności nie będąc zbyciem przez współwłaściciela wyzbywającego się udziału we współwłasności nie jest też nabyciem przez dotychczasowego współwłaściciela, który zamiast dotychczasowego udziału we współwłasności, wskutek zniesienia współwłasności uzyskuje własność wyłączną.

Ponadto, podkreślić należy, w ślad za wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 8 grudnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1101/10), iż cyt.: Wadliwy jest pogląd, zgodnie z którym, przy ustaniu wspólności małżeńskiej małżonek nabywa po pierwszym małżonku, po raz drugi, udział w tej samej nieruchomości, ponieważ, z uwagi na istotę wspólności majątkowej małżeńskiej, nie było możliwe wyodrębnienie przypadającego każdemu z małżonków udziału w nieruchomości już podczas pierwotnego, wspólnego jej nabycia.

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił w powoływanym powyżej wyroku iż wspólność małżeńska jest szczególnym rodzajem współwłasności i spotyka się poglądy, że trafniejsze jest używanie dla jej określenia terminu, zamiast ,,współwłasność łączna ,,wspólność małżeńska.

Jest to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej, to znaczy obejmuje cały zbiór praw majątkowych takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności.

Powyższe wyklucza możliwość ponownego nabycia udziału w nieruchomości po drugim małżonku po zniesieniu współwłasności łącznej, albowiem byłoby to sprzeczne z zasadami prawa cywilnego. Nie można przecież nabyć dwa razy tej samej rzeczy, w sytuacji gdy się jest już jej właścicielem.

Nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabycie w drodze zniesienia współwłasności nieruchomości, zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości.

Powyższe potwierdziły również w jednolitej linii orzeczniczej sądy administracyjne. Wskazać w tym miejscu należy chociażby:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 września 2014 r. (sygn. akt I SA/Gd 716/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2014 r. (sygn. akt I SA/Gd 1222/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 stycznia 2015 r. (sygn. akt I SA/Gd 1514/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 września 2014 r. (sygn. akt I SA/Gd 696/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 maja 2014 r. (sygn. akt I SA/Go 136/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 września 2013 r. (sygn. akt I SA/Gd 760/13),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Gd 1115/11),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 listopada 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 1177/13),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3464/12) utrzymany w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 maja 2015 r. (sygn. akt II FSK 3089/13),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r. (sygn. akt. III SA/Wa 2999/12),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 1378/12) utrzymany w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 777/13),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Wr 1474/11) utrzymany w mocy wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2015 r. (sygn. akt II FSK 3811/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 września 2015 r. (sygn. akt I SA/Bd 625/15),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 16 grudnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Sz 1206/15),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 sierpnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Ke 396/13),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 marca 2015 r. (sygn. akt I SA/Bd 55/15),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2015 r. (sygn. akt I SA/Bd 228/15),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Łd 1148/15),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 sierpnia 2014 r. (sygn. akt I SA/Gd 447/14),
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 stycznia 2014 r. (sygn. akt I SA/Gd 1422/13).

We wszystkich tych wyrokach sądy w pełni podzieliły i zaaprobowały pogląd, iż za wadliwe uznać należy stanowisko, zgodnie z którym w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej (współwłasność bezudziałowa) np. w wyniku rozwodu lub śmierci jednego z małżonków drugi małżonek nabywa po pierwszym małżonku, udział w tej samej nieruchomości, albowiem z uwagi na istotę wspólności majątkowej małżeńskiej, nie było możliwe wyodrębnienie przypadającego każdemu z małżonków udziału w nieruchomości już podczas pierwotnego wspólnego jej nabycia.

Na uwagę zasługuje fakt, iż Naczelny Sąd Administracyjny wypowiadał się w przedmiotowej kwestii w ten sam sposób, wskazując iż współwłasność łączna w tym wypadku wspólność majątkowa (współwłasność małżeńska), różni się od ułamkowej tym, że nie można w niej określić ilości udziałów każdego współwłaściciela.

Obu współwłaścicielom (i mężowi, i żonie) zatem przysługuje pełne prawo do całej masy majątkowej w niej zawartej, natomiast żaden ze współwłaścicieli nie może korzystać i samodzielnie rozporządzać prawem własności co do nieruchomości przez cały czas trwania współwłasności łącznej.

Nieuprawnionym uproszczeniem byłoby przyjęcie, że Wnioskodawczyni dwukrotnie nabyła nieruchomość, w której, z uwagi na ustrój majątkowy, niemożliwe było określenie jej udziałów. Pierwszy raz w chwili zakupu nieruchomości wraz byłym małżonkiem, z którym łączyła ją wspólność majątkowa, drugi raz w wyniku rozwodu.

Skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które Wnioskodawczyni oraz odrębnie jej były małżonek posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin powstania przychodu biegnie od drugiej daty nabycia udziału w nieruchomości (nabytego w drodze zniesienia współwłasności po rozwodzie).

Tym samym każdy z małżonków już w dniu 17 listopada 2008 r. (odpowiednio w dniu 23 stycznia 2009 r.) nabył 100% udziałów w nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależnym do tego lokalu miejscem w hali garażowej (KW nr ) oraz częścią nieruchomości wspólnej skoro wspólność ustawowa jest bezudziałowa. Od tej daty należy zatem liczyć 5-letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując wskazać należy, iż w wyniku zbycia nieruchomości opisanych w przedmiotowym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek złożenia zeznania PIT-39 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 przywołanej ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 17 listopada 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła w ramach trwania wspólności małżeńskiej majątkowej lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależną do tego lokalu częścią nieruchomości wspólnej oraz miejscem w hali garażowej (KW nr ). Miejsce w hali garażowej zostało przez małżonków zakupione w dniu 23 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy w Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 12 lipca 2012 r. rozwiązał związek małżeński Wnioskodawczyni z zawarty w dniu 30 grudnia 1995 r. w . Pomiędzy Wnioskodawczynią a jej byłym małżonkiem ustała ustawowa wspólność małżeńska. W następstwie powyższego wyroku w dniu 3 marca 2013 r. została zawarta w formie aktu notarialnego umowa o podział majątku wspólnego oraz umowa o przeniesieniu własności nieruchomości. Podział majątku był ekwiwalentny. Wartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego mieści się w udziale, jaki przysługiwał Jej w majątku dorobkowym małżeńskim. W następstwie powyższych czynności prawnych Wnioskodawczyni otrzymała lokal mieszkalny nr położony przy ul. nr w (KW nr ) wraz z przynależnym do tego lokalu miejscem w hali garażowej (KW nr ) oraz częścią nieruchomości wspólnej, nabyty w ramach wspólności małżeńskiej w dniu 17 listopada 2008 r. (przy czym miejsce w hali garażowej nabyto w ramach wspólności małżeńskiej w dniu 23 stycznia 2009 r.). Wnioskodawczyni sprzedała przedmiotowy lokal w dniu 9 czerwca 2017 r.

Kwestia określenia momentu nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku.

Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Argumenty zawarte w ww. uchwale są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia udziału w nieruchomości dojdzie po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej w wyniku rozwodu i dokonania umownego podziału majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego, jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej wobec śmierci jednego z małżonków następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego wcześniej nabytego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tą datę.

Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego, a także uchwałę NSA należy stwierdzić, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego wraz z przynależną do tego lokalu częścią nieruchomości wspólnej należy uznać 2008 r., zaś w przypadku miejsca w hali garażowej 2009 r., kiedy to ww. nieruchomości zostały nabyte do majątku wspólnego małżonków.

Zatem, odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego wraz z przynależną do tego lokalu częścią nieruchomości wspólnej oraz hali garażowej dokonane w dniu 9 czerwca 2017 r., nie podlega opodatkowaniu z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. nieruchomości przez Wnioskodawczynię upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie stanowi źródła przychodu. W związku z powyższym na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek złożenia zeznania PIT-39 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej