Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gorlicach działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t w Dz. U. z 2005 r. Nr. 8, poz. 60 po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28.04.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych,- stwierdza, że stanowisko podatnika w tej sprawie nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 28.04.2005 r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek podatnika, uzupełniony w dniu 02.06.2005 r. w sprawie udzielenia informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, dotyczącej amortyzacji środków trwałych.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że z dniem 01.01.2005 r. nastąpiła zmiana dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej na imię obojga małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez każdego z nich. W związku z tym podatnik zwraca się z zapytaniem, jak w zaistniałej sytuacji należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych stanowiących własność obojga małżonków, wykorzystywanych w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Zdaniem podatnika należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych po 50% w każdej z firm, gdyż środki stanowią własność obojga małżonków.
Po rozpatrzeniu wniosku organ podatkowy wyjaśnia co następuje:

Zgodnie zart. 22a ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Nr. 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt. 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do postanowienia art. 22g ust. 11 ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie zna zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z niniejszego przepisu wynika, że wykorzystując te same środki trwałe w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie małżonkowie winni byli ustalić wartość początkową tego składnika majątku w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział każdego z małżonków we własności tego składnika.
Tak przyjęte rozwiązanie znajduje swoje uzasadnienie w przepisach prawa cywilnego. Zgodnie z art. 43 § 1 ustawy z dnia 25.02.1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr. 9, poz. 59 ze zm.) oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Należy zatem stwierdzić, że wartość początkowa środka trwałego wykorzystywanego jednocześnie w obu firmach powinna być przyjęta po 50% wartości tego środka trwałego.
Od tak ustalonej wartości początkowej każdy z małżonków winien dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Oczywiście nie dotyczy to sytuacji, gdy dany środek trwały wykorzystuje tylko jeden z małżonków. W tym przypadku korzystający małżonek przyjmuje wartość początkową środka trwałego w pełnej jego wartości.
Dokonując odpisów amortyzacyjnych należy również uwzględnić dokonane odpisy amortyzacyjne, gdy środek trwały był wykorzystywany w firmie prowadzonej na obojga małżonków.

Wobec powyższego twierdzenie podatnika, że wartość początkową wszystkich wykorzystywanych środków trwałych należy ustalać po 50% wartości, nie jest prawidłowe.
Mając na uwadze powyższe postanowiono jak w sentencji.

Powyższa informacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania interpretacji, a traci swoją ważność z dniem zmiany przepisów prawa, które były jej przedmiotem.
Interpretacja powyższa nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla niego organy podatkowe i organy kontroli skarbowej, do czasu jej zmiany lub uchylenia. Organ podatkowy udzielając interpretacji oparł się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym i nie oceniał treści załączonych do wniosku dokumentów.

Na postanowienie niniejsze służy podatnikowi prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Gorlicach, w termininie 7 dni od dnia otrzymania postanowienia (art. 236 § 2 Ordynacji podatkowej).