Temat interpretacji
W przypadku dokonywania rozliczeń z kontrahentami należy zwrócić uwagę
na obowiązujące przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U.
Nr 141, poz. 1178) oraz w szczególności art. 22 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ), który wskazuje, iż dokonywanie
lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:
- stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
- jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.
Zgodnie z art. 14 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przychody przelicza się
na złote według kursów średnich z dnia uzyskania przychodu ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski. Jeżeli między dniem uzyskania przychodu wyrażonego w walutach obcych
i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupa walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia uzyskania przychodu. Różnice kursowe, o których mowa w poprzednim zdaniu, zarówno
na plus, jak i na minus zaliczane są do przychodów i podlegają wpisaniu w kolumnie 7 księgi, zgodnie z objaśnieniami do podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawartymi
w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).
Sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz warunki jakim powinny odpowiadać dowody będące podstawą zapisów w księdze określają przepisy powołanego wyżej rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów
i rozchodów.
Z treści przepisu § 12 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia wynika, iż zapisów w księdze należy dokonywać w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny
i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów. W dalszej części § 12 rozporządzenia wymieniono rodzaje dowodów księgowych, będących podstawą zapisów
w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a mianowicie zgodnie z ust. 3 tego paragrafu są to :
- faktury VAT, faktury VAT RR, faktury VAT KOMIS, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
- inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
- wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
- datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli
- wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
- datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
- przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
- podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
Nadto stosownie do regulacji zawartej w treści § 12 ust. 4 w/w rozporządzenia dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim, a treść dowodu musi być pełna
i zrozumiała. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić
w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.
Stosownie do brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła, w tym z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W sytuacji, gdy koszty zostały poniesione w walutach obcych przelicza się je na złote według kursów średnich ogłaszanych przez NBP z dnia poniesienia kosztu.
W analizowanym w przepisie wskazano, że jeżeli między dniem zarachowania kosztów wyrażonych w walucie obcej i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalanego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt,
oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia zarachowania kosztów. Biorąc pod uwagę powyższe o różnicach kursowych można mówić w przypadku, gdy inny jest dzień zapłaty kosztów i dzień ich zarachowania oraz w tych dniach występują różne kursy walut. Jeśli nie zostaną spełnione powyższe przesłanki nie można mówić o występowaniu różnic kursowych zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podkreślić więc należy, że w opisanej przez Podatnika sytuacji nie wystąpią różnice kursowe, o których mowa w wymienionej wyżej ustawie podatkowej.
Informacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do dnia 31.12.2004r.