Temat interpretacji

Zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta jedynie odszkodowanie za rekultywację gruntów. Natomiast pozostałe środki, tj. odszkodowanie z tytułu pogorszenia nieruchomości, wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz zadośćuczynienie, stanowić będą przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1| pkt 9 ww. ustawy, bowiem zakres zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 ww. ustawy nie obejmuje wynagrodzeń, zadośćuczynień oraz odszkodowań za pogorszenie nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2016 r. (data wpływu 19 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. (data nadania 14 grudnia 2016 r., data wpływu 16 grudnia 2016 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 8 grudnia 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1186.2016.1.MS1 (data nadania 9 grudnia 2016 r., data doręczenia 13 grudnia 2016 r.) oraz pismem z dnia 22 grudnia 2016 r. (data nadania 22 grudnia 2016 r., data wpływu 23 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania jest:

• prawidłowe w części dotyczącej odszkodowania z tytułu rekultywacji gruntów,

• nieprawidłowe w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, tut. organ pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1186.2016.1.MS1 (data nadania 9 grudnia 2016 r., data doręczenia 13 grudnia 2016 r.) wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania i przedstawienie własnego stanowiska.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. (data nadania 14 grudnia 2016 r., data wpływu 16 grudnia 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

Ponadto pismem z dnia 22 grudnia 2016 r. (data nadania 22 grudnia 2016 r., data wpływu 23 grudnia 2016 r.) Wnioskodawczyni dodatkowo uzupełniła stan faktyczny oraz przeformułowała pytanie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielką gospodarstwa rolnego o powierzchni 1,46 ha (obecnie). W 2008 roku Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wywłaszczyła Wnioskodawczynię z części gospodarstwa (0,38 ha) na cele budowy drogi ekspresowej - dzieląc gospodarstwo Wnioskodawczyni na 2 działki (jedna 0,61 ha , druga 0,85 ha). Na przełomie 6 sierpnia 2009 roku 12 stycznia 2011 roku Wnioskodawczyni przekazała aktem notarialnym działkę o pow. 0,61 ha swoim dzieciom w udziałach po 1/2 jako darowiznę. Sporządzono jednocześnie umowę dzierżawy między Wnioskodawczynią a dziećmi i Wnioskodawczyni nadal uprawiała całe gospodarstwo. Od dnia 17 czerwca 2010 r., kiedy to firma B. (B.) rozpoczynając jako wykonawca opisaną inwestycję, korzystała bez zgody Wnioskodawczyni i jej dzieci z działki o powierzchni 0,61 ha przy czym korzystanie to polegało na rozjeżdżeniu działki przez ciężki sprzęt budowlany (samochody ciężarowe, koparki, maszyny na gąsienicach, jak i pozostawiony na działce gruz), wykonujący roboty danej inwestycji.

W dniu 12 stycznia 2011 r. aktem notarialnym dzieci zwróciły Wnioskodawczyni opisaną działkę z uwagi na brak dojazdu i zniszczenia.

Korespondencje i rozmowy z przedstawicielami firmy B. (obecnie B.) nie przynosiły żadnych rozstrzygnięć.

W obecnej chwili Wnioskodawczyni doszła z firmą do porozumienia i chcą zawrzeć ugodę pozasądową, która będzie polegała na tym, że firma wypłaci na rzecz Wnioskodawczyni tytułem całkowitego zadośćuczynienia kwotę 99.000 zł (słownie dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy złotych), a Wnioskodawczyni przywróci działkę do stanu użytkowania.

Wnioskodawczyni nadmienia, że od chwili rozpoczęcia budowy drogi, tj. od 17 czerwca 2010 r. do chwili obecnej nie korzystała z tej działki z uwagi na jej zniszczenie przez wykonawcę, czyli nie przynosiła ona Wnioskodawczyni dochodu z produkcji rolnej (uprawa warzyw gruntowych). Przez ten czas (17 czerwca 2010 r. - do dnia dzisiejszego) Wnioskodawczyni opłaca jedynie należny podatek rolny do Urzędu gminy.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła opis stan faktyczny o następujące informacje.

Świadczenie pieniężne w wysokości 99.000 zł będzie wypłacone Wnioskodawczyni i jej dzieciom, czyli: syn Kamil S. - kwota 4.500 zł, córka Magdalena Ś. kwota 4.500 zł, i Wnioskodawczyni - Anna S. - kwota 90.000 zł (dzieci na przełomie 2009-2011 r. byli właścicielami, Wnioskodawczyni od 2011 jest właścicielką opisanej nieruchomości) przez Firmę B. w związku z zawartą ugodą pozasądową i dotyczy: zapłaty odszkodowania z tytułu pogorszenia nieruchomości i rekultywacji, wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, jak również zadośćuczynienie za opisane we wniosku z dnia 18 października 2016 r. zdarzenie.

Jednocześnie Wnioskodawczyni poinformowała, że z wypłaconej przez Firmę B. kwoty pieniężnej, na własny koszt ma wykonać wszelkie czynności związane z uporządkowaniem nieruchomości (przywrócenie do stanu pierwotnego).

Pismem z dnia 22 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła opis stanu faktycznego o następujące informacje.

Kwota 90.000 zł , którą Wnioskodawczyni otrzymała w drodze ugody z Firmą B. jest jedną kwotą niepodzielną, ze wszystkich tytułów jakie Wnioskodawczyni podała w informacji przekazanej pisemnie do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku w dniu 14 grudnia 2016 r.

Wnioskodawczyni poinformowała także, że zgodnie z tą samą zawartą ugodą dzieci Wnioskodawczyni otrzymały z tego samego tytułu: Kamil S. 4.500 zł i Magdalena Ś. 4.500 zł i w myśl tych samych przepisów powinni korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota 90.000 zł uzyskana przez Wnioskodawczynię od Firmy B. korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 podpunkt b i c?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

W związku z faktem, że od sześciu lat Wnioskodawczyni nie korzysta z nieruchomości, ponosi straty, otrzymane środki finansowe powinny być wolne od podatku dochodowego na podstawie opisanej ustawy rozdział 3 zwolnienia przedmiotowe art. 21.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 omawianej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty we wskazanym przepisie zwrot w szczególności dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy bowiem mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

1. ustanowienia służebności gruntowej,
2. rekultywacji gruntów,
3. szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie

w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.).

Powołany art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. Nr 518) stanowi, że przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.

Wskazać przy tym należy, że ww. zwolnienie przysługuje tylko i wyłącznie posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, którego to pojęcia ustawa o podatku dochodowym nie definiuje. W celu wyjaśnienia tej kwestii odsyła jednak, zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 4 ww. ustawy, do przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1381, z późn. zm.).

Stosownie do art. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Natomiast art. 2 ust. 1 stanowi, że za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej.

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1205, z późn. zm.), przez rekultywację gruntów rozumie się: nadanie lub przywrócenie gruntom zdegradowanym albo zdewastowanym wartości użytkowych lub przyrodniczych przez właściwe ukształtowanie rzeźby terenu, poprawienie właściwości fizycznych i chemicznych, uregulowanie stosunków wodnych, odtworzenie gleb, umocnienie skarp oraz odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że w Wnioskodawczyni obecnie jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 1,46 ha. W 2008 r. GDDKiA wywłaszczyła Wnioskodawczynię z części gospodarstwa - 0,38 ha na cele budowy drogi ekspresowej, w związku z czym gospodarstwo Wnioskodawczyni zostało podzielone na 2 działki o pow. 0,61 ha i 0,85 ha. Wykonawca opisanej inwestycji korzystał bez zgody z działki o pow. 0,61 ha, przy czym korzystanie to polegało na rozjeżdżeniu działki przez ciężki sprzęt budowlany. Wnioskodawczyni zawarła z firmą wykonującą inwestycję ugodę pozasądową na podstawie której otrzymała świadczenie pieniężne w kwocie 90.000 zł tytułem odszkodowania z tytułu pogorszenia nieruchomości i rekultywacji, wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, jak również zadośćuczynienia za opisane zdarzenie.

Z zacytowanego art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnieniu określonemu w tym przepisie podlegają tylko odszkodowania wypłacone na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód) posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o podatku rolnym z tytułu ustanowienia służebności gruntowej, rekultywacji gruntów oraz szkód poniesionych w uprawach rolnych i drzewostanie.

Jednakże zaznaczyć należy, że do zastosowania przedmiotowego zwolnienia koniecznym jest również spełnienie pozostałych przesłanek wskazanych w tym przepisie. Dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęte są bowiem odszkodowania, które wypłacone zostały z określonych w nim tytułów w wyniku prowadzenia na gruntach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w powołanym powyżej art. 143 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej zgodnie z ww. przepisem rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wypłata odszkodowania w części dotyczącej rekultywacji gruntów, w związku z prowadzeniem na gruntach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego Wnioskodawczyni budowy drogi ekspresowej, mieści się w dyspozycji zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do odszkodowania z tytułu pogorszenia nieruchomości, wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz zadośćuczynienia, wskazać należy, że środki pieniężne uzyskane z tych tytułów nie mogą zostać objęte zwolnieniem na podstawi art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. b i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Literalne brzmienie tego przepisu wskazuje, że zwolnieniem na jego podstawie objęte są odszkodowania, nie dotyczy ono natomiast wynagrodzeń ani zadośćuczynień. Ponadto zwolnienie to obejmuje odszkodowania za straty w uprawach i drzewostanie, natomiast przez pogorszenie nieruchomości rozumie się obniżenie wartości użytkowej lub ekonomicznej nieruchomości. Zatem odszkodowanie z tytułu pogorszenia nieruchomości również nie mieści się w dyspozycji zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. b i c ww. ustawy

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, zostało uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 360, z późn. zm.).

W myśl art. 224 § 1 ww. ustawy, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jej posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

W związku z powyższym, roszczenia uregulowane w ww. przepisach służą naprawieniu uszczerbków spowodowanych pozbawieniem właściciela możliwości korzystania z rzeczy. Treścią tych roszczeń jest natomiast żądanie wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz zwrot pożytków lub ich równowartości. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu, która zostałaby zawarta gdyby nieruchomość nie została zajęta. Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz wynajął. Utrata korzyści w szczególności podlega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu), które rzecz przynosi.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wynagrodzenie o jakim mowa w przywoływanych normach nie jest odszkodowaniem. Stanowi ono natomiast sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami.

Należy przy tym zaznaczyć, że przepisy art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego w zakresie wymienionych w nich roszczeń wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela. Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzeniem szkody w jakiejkolwiek postaci.

Tym samym świadczenie (wynagrodzenie) przysługujące z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą korzystający z rzeczy musiałby uiścić właścicielowi, gdyby to korzystanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. W związku z powyższym, tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Skoro zatem świadczenie (wynagrodzenie) z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie ma charakteru odszkodowawczego to nie może ono korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie żadnego z przepisów zawartych w katalogu zwolnień, a więc także z wyżej wskazanych przepisów. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody, czy odszkodowania, jednakże dokonując jego wykładni nie należy odbiegać od jego rozumienia jakie temu pojęciu zostało nadane w systemie prawa cywilnego. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują co do zasady przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego. Natomiast przedmiotowe świadczenie jako nie służące naprawieniu szkody, nie ma charakteru odszkodowawczego, podobnie jak korzystanie z nieruchomości przez posiadacza nie oznacza wyrządzenia jej właścicielowi szkody tylko dlatego, że nie łączy ich ważny stosunek prawny. Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego jest należne bez względu na uszczerbek majątkowy jaki poniósł lub mógłby ponieść właściciel rzeczy.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta jedynie odszkodowanie za rekultywację gruntów. Natomiast pozostałe środki, tj. odszkodowanie z tytułu pogorszenia nieruchomości, wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz zadośćuczynienie, stanowić będą przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1| pkt 9 ww. ustawy, bowiem zakres zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 ww. ustawy nie obejmuje wynagrodzeń, zadośćuczynień oraz odszkodowań za pogorszenie nieruchomości.

Należy także wskazać, że przedmiotowa interpretacja została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne). Zatem syn i córka Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać również interpretację przepisów prawa podatkowego w tym zakresie winni wystąpić z odrębnymi wnioskami oraz uiścić stosowne opłaty.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2015 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie