Temat interpretacji

Czy Wnioskodawca może całą wartość nabycia towaru, to jest cenę sprzedaży należną sprzedającym, powiększoną o koszty bezpośrednio związane z zakupem, tj. koszty notarialne, ująć jako podatkowe koszty uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży nieruchomości/towaru?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2017 r. (data wpływu 26 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie nieruchomości stanowiącej towar handlowy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 16 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.334.2017.1.AG, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 października 2017 r. i doręczono w dniu 19 października 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 3 listopada 2017 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 26 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w dniu 9 sierpnia 2017 r. zawarł umowę sprzedaży nieruchomości, na mocy której nabył odpłatnie ogrodzoną i zabudową działkę gruntu Nr . Działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, jednopiętrowym, murowanym i niepodpiwniczonym. Budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym, nie zostały wykonane w nim tynki oraz sanitariaty.

Sprzedająca - . udział 1/2 części sprzedawanej działki nabyła będąc panną, zaś udział wynoszący 1/4 część nabyła w drodze dziedziczenia ustawowego po zmarłym mężu ., na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego .. Spadkodawca nabył należący do niego udział wynoszący 1/2 część na podstawie umowy sprzedaży i stanowił on nieprzerwanie jego majątek osobisty. Druga ze sprzedających, nieletnia ., reprezentowana przez ., nabyła swój udział w nieruchomości w wysokości 1/4 części w drodze dziedziczenia ustawowego, po zmarłym ., na podstawie przywołanego wyżej postanowienia Sądu Rejonowego.

Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli opisaną wyżej nieruchomość do majątkowej wspólności ustawowej małżeńskiej, w której pozostają, za środki pochodzące z majątku wspólnego, jednakże na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę pod firmą: . . z siedzibą ...

Cena sprzedaży wskazanej wyżej nieruchomości określona została bez podatku od towarów i usług, zgodnie bowiem z oświadczeniem sprzedającej nieruchomość będąca przedmiotem transakcji nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została pierwotnie nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i wprowadzona jako inwestycja rozpoczęta. Podatek od towarów i usług od transakcji nabycia nieruchomości przez sprzedającą został odliczony w deklaracji VAT-7. Następnie podatek od towarów i usług został skorygowany, z uwagi na fakt wykorzystania przez zbywcę nieruchomości tzw. ulgi za złe długi i korektę w tym zakresie podatku od towarów i usług.

Opisaną powyżej nieruchomość Wnioskodawca nabył jako towar, w celu jej dalszej odsprzedaży i tak też ujął w księgach handlowych opisaną transakcję. Podatnik całą cenę sprzedaży należną sprzedającym, powiększoną o koszty bezpośrednio związane z nabyciem towaru, tj. koszty notarialne, ujął w księgach handlowych, jako wartość nabycia towaru.

W piśmie z dnia 25 października 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność w zakresie robót budowlanych.

Poinformował, że powierzchnia nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym w stanie surowym, nabytej przez Wnioskodawcę i Jego żonę na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, wynosi 2 043 m ². Natomiast powierzchnia całkowita budynku wynosi 666,40 m². Powierzchnia użytkowa (netto) budynku wynosi 579,52 m², w tym powierzchnia części usługowej budynku - 403,63 m², a powierzchnia części mieszkalnej - 175,89 m². Powierzchnia zabudowy wynosi 469,25 m².

Nabycie nieruchomości przez Wnioskodawcę i Jego żonę nastąpiło w formie aktu notarialnego w dniu 9 sierpnia 2017 r. W cenie sprzedaży nieruchomości nie był uwzględniony podatek od towarów i usług. Cała cena sprzedaży została przez kupujących zapłacona w terminie wynikającym z umowy. Po zakupie Wnioskodawca nie podejmował na zakupionej nieruchomości żadnych prac budowlanych. W momencie sprzedaży nieruchomości budynek nadal będzie w stanie surowym i nie będzie się nadawał do zamieszkania. Wnioskodawca dokona przyszłej sprzedaży nieruchomości w stanie analogicznym, jak w momencie jej zakupu.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że zakupioną nieruchomość ujął w urządzeniach księgowych jako towar.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca może całą wartość nabycia towaru, to jest cenę sprzedaży należną sprzedającym, powiększoną o koszty bezpośrednio związane z zakupem, tj. koszty notarialne, ująć jako podatkowe koszty uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży nieruchomości/towaru?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy prowadzący księgi rachunkowe nie prowadzą odrębnej ewidencji towarów dla celów podatku dochodowego. Korzystają oni z ewidencji tych składników majątku prowadzonej dla celów bilansowych. W myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, księgi rachunkowe powinny być prowadzone w sposób zapewniający m.in. określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym kosztem uzyskania przychodów mogą być wydatki w wysokości rzeczywiście poniesionej. Podatnik zaliczy zatem do kosztów podatkowych wydatki na zakup nieruchomości/towaru w wysokości faktycznie poniesionej, czyli tożsamej z ceną ewidencyjną.

Wydatki na zakup towarów handlowych należą do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Gdy wydatki na zakup ww. składników majątku należą do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, wówczas zasadniczo potrąca się je z chwilą uzyskania przychodu, którego te towary bezpośrednio dotyczą. Zatem, wydatki na zakup nieruchomości/towaru ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów z chwilą uzyskania przychodu, którego wydatki te bezpośrednio dotyczą, tj. z chwilą uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości. Dla celów bilansowych wydatki na zakup nieruchomości/towaru podatnik ujmie w kosztach z chwilą uzyskania przychodu z tytułu jej sprzedaży, wówczas moment potrącalności tych kosztów będzie taki sam dla celów podatkowych i bilansowych.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że na podstawie art. 22 ust. 5-5b ustawy z dnia 26 lipca 199l r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 28 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, w momencie sprzedaży opisanej wyżej nieruchomości (towaru) może całą wartość nabycia towaru, to jest cenę zapłaconą na rzecz sprzedających (cenę sprzedaży), powiększoną o koszty bezpośrednio związane z zakupem, to jest koszty notarialne, zarachować jako koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis wskazuje, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Zauważyć należy, że definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: w celu osiągnięcia przychodu, jak i zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• celowość oznacza: przydatność do jakichś potrzeb, świadome zmierzanie do celu, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu,

• zabezpieczyć oznacza: zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie, zapewnienie komuś środków do życia, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary, natomiast

• zachować oznacza: pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, uchronić przed zapomnieniem.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 5 ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Według art. 22 ust. 5b powyższej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Przepisami art. 22 ust. 5-5b ustanowiono zasadę memoriałową rozpoznawania momentu poniesienia kosztu uzyskania przychodu, polegającą na tym, że koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącane generalnie w dacie uzyskania odpowiadających im przychodów. Przepisy podatkowe określają skutki poniesienia wydatku, uznanego przez ustawę podatkową za koszt uzyskania przychodów. W tym zakresie nie odwołują się do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.). W takiej sytuacji, mimo że na podatniku ciąży obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, to o uznaniu danego wydatku za koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego, czyli ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. W dniu 9 sierpnia 2017 r., na mocy aktu notarialnego, Wnioskodawca wraz z żoną nabył, za środki pochodzące z majątku wspólnego, ale na potrzeby prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, ogrodzoną i zabudową nieruchomość o powierzchni 2 043 m². Na nieruchomości tej znajduje się jednopiętrowy, murowany i niepodpiwniczonym budynek w stanie surowym zamkniętym (nie zostały wykonane w nim tynki oraz sanitariaty) o powierzchni całkowitej 666,40 m², powierzchni użytkowej 579,52 m². Przy czym, powierzchnia części usługowej ww. budynku wynosi 403,63 m², a powierzchnia części mieszkalnej - 175,89 m². Należność za ww. nieruchomość została przez Wnioskodawcę i Jego żonę uiszczona w terminie wynikającym z umowy kupna-sprzedaży. W cenie sprzedaży nieruchomości nie był uwzględniony podatek od towarów i usług. Zakupioną nieruchomość Wnioskodawca ujął w urządzeniach księgowych swojej firmy jako towar, w tym jako wartość towaru ujął w księgach handlowych całą cenę sprzedaży należną sprzedającym, powiększoną o koszty bezpośrednio związane z nabyciem towaru, tj. koszty notarialne. Po zakupie Wnioskodawca nie podejmował na zakupionej nieruchomości żadnych prac budowlanych. Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. nieruchomość w stanie analogicznym, jak w momencie jej zakupu.

Zauważyć należy, że jeśli nieruchomość została nabyta w celu jej dalszej odsprzedaży, tj. nie została zaliczona do środków trwałych lub inwestycji, to stanowi w firmie Wnioskodawcy towar handlowy. Stosownie bowiem do przepisu art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy o rachunkowości, ilekroć w ustawie jest mowa o rzeczowych aktywach obrotowych - rozumie się przez to materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji, półprodukty oraz towary nabyte w celu odprzedaży w stanie nieprzetworzonym.

Powyższy przepis wskazuje, że do towarów należą nabyte rzeczowe składniki majątku przeznaczone do odprzedaży w niezmienionej postaci.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 43 § 1 tej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W świetle powyższych przepisów, wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bez udziałowa) oraz to, że żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego. Zatem, każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego. Nie można więc w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wyodrębnić część należącą do żony i część należącą do męża.

Przy czym stwierdzić należy, że odpłatne zbycie składnika majątkowego stanowiącego przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowy składnik wykorzystywał do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro nieruchomość zabudowana budynkiem w stanie surowym nabyta została przez Wnioskodawcę i Jego żonę na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę w zakresie robót budowlanych, ale nie stanowiła w firmie Wnioskodawcy środka trwałego, ani inwestycji rozpoczętej i niezakończonej, lecz w księgach rachunkowych ujęta została jako towar handlowy, to w przypadku jej sprzedaży w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie miał prawo ująć w kosztach uzyskania przychodu w momencie sprzedaży nieruchomości wydatki poniesione na jej nabycie, obejmujące cenę należną sprzedającym, powiększoną o koszty związane z zakupem tej nieruchomości, czyli koszty notarialne, stosownie do art. 22 ust. 2 oraz art. 22 ust. 5-5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej