Temat interpretacji

Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Jeżeli zaś chodzi o sposób określenia różnic kursowych zastosowanie będzie miał art. 22 ust. 1a, który stanowi, że koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Różnice kursowe w rozrachunkach powstają zarówno w ciągu roku obrotowego, jak i na jego koniec.

Na koniec roku obrotowego (dzień bilansowy) mamy do czynienia z różnicami kursowymi niezrealizowanymi, kiedy urealniany jest wynik finansowy oraz stan aktywów i pasywów jednostki.

Kosztem podatkowym są jedynie różnice zrealizowane, tzn. związane z faktycznie dokonaną zapłatą kosztów wyrażonych w walucie obcej. Z treści przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że uznanie różnic kursowych za koszt uzyskania może nastąpić dopiero z dniem zapłaty poniesionych kosztów.

W odniesieniu zaś do kwestii związanych z uregulowaniami wynikającymi z ustawy o rachunkowości, Naczelnik Urzędu Skarbowego pragnie zwrócić uwagę i podkreślić iż na mocy art. 14a § 1 ordynacji podatkowej, organ podatkowy jest uprawniony i zobowiązany jedynie do informowania podatnika o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. W ordynacji podatkowej brak jest zatem delegacji ustawowej uprawniającej do ustosunkowania się do podanych w piśmie rozwiązań regulowanych przepisami ustawy o rachunkowości.