Temat interpretacji

Zgodnie z art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za koszt uzyskania przychodów mogą być uznane takie wydatki, które zostały faktycznie poniesione (co do zasady). Ich poniesienie nastąpiło w celu uzyskania przychodu oraz wydatek nie jest zawarty w katologu wydatków, których nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu (art. 23 ww. ustawy). Każdy wydatek powinien być racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Przez związek wydatku z przychodem należy natomiast rozumieć taki związek przyczynowo - skutkowy, że poniesiony wydatek ma bezpośredni wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. W tak przedstawionym stanie faktycznym i prawnym, jeżeli podatnik, będący wierzycielem poniósł wydatki z tytułu kosztów sądowych i innych kosztów procesu, wydatki te są należycie udokumentowane (dowód wpłaty wpisu i faktura VAT na usługi pomocy prawnej), postępowanie skutkowało otrzymaniem kwot pieniężnych zapłaconych przez dłużników. W związku z powyższym ww. koszty w wysokości zasądzonej w orzeczeniu Sądu zalicza się do kosztów uzyskania przychodów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów. Stanowisko takie znajduje zastosowanie także do kosztów związanych z prowadzeniem postępowania apelacyjnego.

W przypadku, gdy podatnik uzyska zwrot zasądzonych kosztów od strony przeciwnej - w dacie otrzymania lub postawienia do dyspozycji tych kwot będą one stanowiły dla niego przychód podlegający opodatkowaniu.

Jeżeli podatnikowi przysługuje udział we współwłasności w nieruchomości także koszty zasądzone w wyroku powinny zostać zarachowane w proporcji do udziału.

Nie stanowią natomiast kosztu uzyskania przychodów koszty postępowań o eksmisję. Nie służą one w sposób bezpośredni (czyli nie istnieje związek pomiędzy poniesionym kosztem, a przychodem osiągniętym lub zamierzonym a nie osiągniętym) uzyskaniu przychodu. Postępowania te służą do usunięcia z lokalu osób, które zajmują go bez tytułu prawnego.