Temat interpretacji
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik od dnia 07.07.2004 r. mieszka w Norwegii. Ma tam stałą pracę i zameldowanie. Pracuje w firmie norweskiej. W Norwegii płaci podatki i tam złożył zeznanie roczne za rok 2004. W Polsce przebywa okresowo około 2 - 3 tygodni. W Polsce mieszka jego rodzina. Podatnik jest głównym najemcą mieszkania w Koszalinie. W Polsce podatnik w 2004 roku nie uzyskał żadnych dochodów. Za rok 2004 nie złożył w Polsce zeznania rocznego o uzyskanym dochodzie (poniesionej stracie), gdyż zdaniem podatnika, nie miał on takiego obowiązku.
Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie przepisy: art. 3 ust. 1, art. 4a, art. 27 ust. 8, art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz art. 4 ust. 2 lit. a, art. 15 ust. 1, art. 24 ust. 1 umowy podpisanej w Oslo dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 ze zm.).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
W myśl przepisu art. 4a cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym przepisy art. 3 ust. 1 i ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Przepis art. 27 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu zgodnie z ust. 1, osiągnął również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:
- Do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1.
- Ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów.
- Ustaloną zgodnie z pkt. 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Zgodnie z zapisem art. 45 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym z zastrzeżeniem ust. 7 i ust. 8.
W myśl ustaleń zawartych w art. 4 ust. 2 lit. a cytowanej wyżej umowy z dnia 24 maja 1977 r. w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującą zasadą: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).
Przepis art. 15 ust. 1 cytowanej wyżej umowy z Rządem Królestwa Norwegii stanowi: z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie chyba, że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Zgodnie z zapisem art. 24 ust. 1 cytowanej wyżej umowy z dnia 24 maja 1977 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ust. 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu.
Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:
Jak wynika z treści przytoczonych wyżej przepisów o tym czy podatnik podlega w Polsce ograniczonemu bądź nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu decyduje jego miejsce zamieszkania.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "miejsca zamieszkania". Wobec powyższego pojęcie "miejsca zamieszkania" definiuje się w oparciu o regulacje zawarte w art. 25 Kodeksu cywilnego. Przyjmuje się, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tym samym o miejscu zamieszkania decydują dwa elementy: przebywanie w danej miejscowości i zamiar stałego pobytu. O stałości pobytu w określonym miejscu decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam pewnego rodzaju centrum interesów życiowych danej osoby. Należy przy tym podkreślić, że sama deklaracja osoby co do jej zamiaru nie ma doniosłości prawnej, jeżeli nie znajduje wyrazu w faktycznych okolicznościach wskazujących na to, gdzie ustanowiła ona ośrodek swojej życiowej działalności.
Miejsce zamieszkania dla celów podatkowych podatnika przy uwzględnieniu cytowanego wyżej przepisu art. 4 ust. 2 umowy zawartej z Rządem Królestwa Norwegii jest w Polsce, tu bowiem jest ośrodek interesów życiowych podatnika. Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, podatnik pracuje w Norwegii od dnia 07.07.2004 r. Przebywa tam w związku z zatrudnieniem w firmie norweskiej i jest tam zameldowany. Rodzina podatnika mieszka w Polsce. Tu też strona wnosząca zapytanie ma mieszkanie, którego jest głównym najemcą. Podatnik nie udokumentował (dla celów podatkowych) miejsca zamieszkania w Norwegii - nie przedłożył wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej certyfikatu rezydencji, który by informował o miejscu zamieszkania lub siedzibie za granicą dla celów podatkowych ani też nie złożył w urzędzie informacji dotyczącej zmiany miejsca zamieszkania.
Wobec powyższego w sytuacji podatnika mają zastosowanie ustalenia zawarte w art. 15 ust. 1 i art. 24 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Norwegii podlega opodatkowaniu w tym kraju, w Polsce jest ono zwolnione z opodatkowania ale jego wysokość ma wpływ na obliczenie podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z zasadą podaną w art. 27 ust 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do zapisu art. 45 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek złożenia zeznania dotyczy tylko tych podatników, którzy uzyskali w roku podatkowym dochody podlegające opodatkowaniu. Podatnik uzyskał w 2004 roku wyłącznie dochody opodatkowane w Norwegii, a zatem nie miał obowiązku składania w Polsce zeznania podatkowego za rok 2004. W tej sytuacji stanowisko podatnika jest zgodne z prawem.
Interpretacja, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego dotyczy oceny przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.