Temat interpretacji

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zwrot "w celu" użyty w tym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Generalnie można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 46 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Z przytoczonych przepisów wynika, że tylko w sytuacji posiadania samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, podatnik ma obowiązek prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Natomiast, w stosunku do samochodu osobowego będącego środkiem trwałym ustawa o podatku dochodowym przewiduje innego rodzaju ograniczenia, tj. w oparciu o art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:
- w pkcie 4 - odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,
- w pkcie 47 - składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia,
- w pkcie 48 - strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.
Podobne ograniczenia dotyczą wydatków na paliwo, parkingi. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy, nie wszystkie wydatki na paliwo i parkingi będą kosztem uzyskania przychodu a jedynie te, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu.
W świetle cytowanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego, nie można zgodzić się z tezą podatnika, że wystarczy wprowadzić samochód osobowy do ewidencji środków trwałych aby móc wliczać w koszty uzyskania przychodów wszystkie wydatki związane z jego eksploatacją.
Udzielona odpowiedź dotyczy zarówno I jak i II pytania podatnika.