Temat interpretacji

Opodatkowanie odpłatnego zbycia nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) oraz pismem złożonym w dniu 6 lutego 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 18 stycznia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.414.2017.1.KR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 18 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 stycznia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 31 stycznia 2018 r. Dodatkowo Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek w dniu 6 lutego 2018 r. pismem nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 31 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym podatkiem liniowym. Wnioskodawca posiada nieruchomość, stanowiącą wydzielony lokal niemieszkalny. Ww. nieruchomość nie jest związana z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą i nie jest wykazywana jako środek trwały. Działalność Wnioskodawcy nie polega na dostawie lub zagospodarowaniu nieruchomości. Lokal będący przedmiotem wniosku był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W przeszłości został wycofany z ewidencji środków trwałych, a od daty wycofania na dzień planowanej jego sprzedaży nie upłynęło 6 lat licząc na koniec roku. Z tytułu działalności wykonywanej z wykorzystaniem przedmiotowego lokalu Wnioskodawca płacił podatek dochodowy na zasadach ogólnych. Wnioskodawca nie zajmuje się dostawą nieruchomości profesjonalnie i nie jest to przedmiotem Jego obecnej lub planowanej działalności. Posiada jednak kilka nieruchomości, które mogą być przedmiotem zbycia w przyszłości, w ramach normalnej gospodarki majątkowej. Wnioskodawca nie ma w tym względzie żadnych skonkretyzowanych planów. Wnioskodawca osiąga przychody z najmu i z tego tytułu odprowadza podatek dochodowy. Zamierza zbyć przedmiotową nieruchomość nabywcy, który planuje wykorzystanie jej na prowadzenie działalności gospodarczej. Zbycie ma nastąpić w 2018 r., tj. przed upływem 6 lat od daty wycofania z ewidencji środków trwałych. Obecną działalność gospodarczą Wnioskodawca prowadzi od 2017 r., która obejmuje PKD 23.12.Z Kształtowanie i obróbka szkła płaskiego. Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Wycofanie przedmiotowej nieruchomości z ewidencji środków trwałych nastąpiło w dniu 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawca nie wykorzystuje przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość nie jest wynajmowana w ramach działalności gospodarczej i nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych (wykazu) w ramach prowadzonej obecnie działalności gospodarczej. Była wprowadzona w ramach działalności gospodarczej prowadzonej do dnia 31 lipca 2016 r. Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży nie jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę. Ww. nieruchomość była wynajmowana w przeszłości. Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku została nieodpłatnie udostępniona nabywcy w ramach zawartej przedwstępnej umowy sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nabycie nieruchomości będącej przedmiotem wniosku nastąpiło w dniu 14 czerwca 2000 r. w drodze darowizny, w której matka Wnioskodawcy przekazała Mu własność 2/3 nieruchomości budynku bez wydzielonych lokali. W dniu 9 września 2010 r. w drodze zniesienia współwłasności dokonanego bez spłat i dopłat i wydzielenia samodzielnej własności lokali Wnioskodawca nabył wyłączną własność samodzielnego lokalu będącego przedmiotem wniosku. Samodzielny lokal będący przedmiotem wniosku znajduje się w budynku trwale związanym z gruntem. Lokal jest przedmiotem własności Wnioskodawcy. Grunt, na którym znajduje się budynek jest przedmiotem współwłasności Wnioskodawcy i właścicieli pozostałych lokali. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 14 czerwca 2000 r. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę obejmowała do czasu wycofania przedmiotowego lokalu z ewidencji środków trwałych, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi, w tym wynajem przedmiotowego lokalu, następnie pozostałe doradztwo i bezpośrednią pomoc w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, a obecnie usługi szklarskie. Działalność gospodarcza była i jest prowadzona indywidualnie. Wnioskodawca prowadził księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca ma obowiązek zapłaty podatku dochodowego ze zbycia rzeczy i praw majątkowych, czy też ma obowiązek traktowania przychodu ze zbycia przedmiotowej nieruchomości jako przychodu z działalności gospodarczej i musi rozliczyć podatek zgodnie z obowiązującą ją w roku sprzedaży formą opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On obowiązek traktowania przychodu ze zbycia przedmiotowej nieruchomości jako przychodu z działalności gospodarczej i musi rozliczyć podatek zgodnie z obowiązującą w roku sprzedaży formą opodatkowania. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie składników majątku podatnika będących środkami trwałymi, w tym nieruchomościami, jest przychodem z działalności gospodarczej. Wnioskodawca obecnie prowadzi i będzie kontynuować w dacie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na takich zasadach powinien ująć przychód w prowadzonej księdze przychodów i rozchodów, i opodatkować uzyskany dochód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 omawianej ustawy: przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zatem, aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinny zostać spełnione co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

• nieruchomość nie może być składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Jak już wcześniej wspomniano, klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe, w tym również w zakresie możliwości wyboru formy opodatkowania. Możliwość wyboru formy opodatkowania mają m.in. podatnicy osiągający przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Pomimo tego, że składniki majątkowe, o których mowa w tym przepisie, nie podlegają amortyzacji podatkowej, to dotyczą ich wszelkie konsekwencje związane z ich statusem jako środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności podatnik ma obowiązek wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, do których odnosi się art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c tej ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym. Ww. działalność gospodarczą Wnioskodawca prowadzi od 2017 r., która obejmuje kształtowanie i obróbka szkła płaskiego PKD 23.12.Z. Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca posiada nieruchomość, stanowiącą wydzielony lokal niemieszkalny. Wnioskodawca nie wykorzystuje ww. nieruchomości do działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość nie jest wynajmowana w ramach działalności gospodarczej i nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych (wykazu) Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca ww. nieruchomość nabył w dniu 14 czerwca 2000 r. w drodze darowizny, w której matka Wnioskodawcy przekazała Mu własność 2/3 nieruchomości budynku bez wydzielonych lokali. W dniu 9 września 2010 r. w drodze zniesienia współwłasności dokonanego bez spłat i dopłat i wydzielenia samodzielnej własności lokali Wnioskodawca nabył wyłączną własność samodzielnego lokalu będącego przedmiotem wniosku. Przedmiotowy lokal znajduje się w budynku trwale związanym z gruntem.

Lokal niemieszkalny był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej do dnia 31 lipca 2016 r. Ww. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 14 czerwca 2000 r. Wycofanie lokalu z ewidencji środków trwałych nastąpiło w dniu 31 grudnia 2016 r. Z tytułu działalności wykonywanej z wykorzystaniem ww. lokalu Wnioskodawca płacił podatek dochodowy na zasadach ogólnych. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę obejmowała do czasu wycofania przedmiotowego lokalu z ewidencji środków trwałych, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi, w tym wynajem przedmiotowego lokalu, następnie pozostałe doradztwo i bezpośrednią pomoc w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, a obecnie usługi szklarskie.

Wnioskodawca zamierza zbyć przedmiotową nieruchomość nabywcy, który planuje wykorzystanie jej na prowadzenie działalności gospodarczej. Zbycie ma nastąpić w 2018 r., tj. przed upływem 6 lat od daty wycofania z ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że z tytułu sprzedaży w 2018 r. nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny wraz z udziałem we współwłasności gruntu wykorzystywanego w prowadzonej do dnia 31 lipca 2016 r. działalności gospodarczej, wycofanego z tej działalności w 2016 r. z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca uzyska przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolnicza działalność gospodarcza, w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) oraz art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatne zbycie nastąpi przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. lokal niemieszkalny został wycofany.

Co do formy opodatkowania tego przychodu należy stwierdzić, że podatnicy osiągający przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyrobu formy opodatkowania. Zatem, należy wskazać, że prawem Wnioskodawcy był wybór formy opodatkowania na zasadach ogólnych, która to forma obowiązywała Jego do momentu likwidacji działalności gospodarczej lub do momentu, w którym wybierze inną formę opodatkowania. Tym samym, skoro w dacie zbycia przedmiotowej nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny Wnioskodawca będzie opodatkowany podatkiem liniowym, zbycie to podlegać będzie opodatkowaniu 19% podatkiem liniowym, tj. na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Reasumując, przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej do dnia 31 lipca 2016 r. działalności gospodarczej, wycofanego z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych tej działalności, tj. ze sprzedaży w 2018 r. nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny wraz z udziałem w gruncie, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód z tego tytułu będzie podlegał opodatkowaniu 19% podatkiem liniowym, bowiem w dacie zbycia przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca będzie opodatkowany tą formą opodatkowania dla prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej