Temat interpretacji

amortyzacja jachtu oraz możliwość zaliczenia wydatków związanych z eksploatacją ww. jachtu do kosztów uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2019 r. (data wpływu 12 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 24 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• amortyzacji jachtu oraz

• możliwości zaliczenia wydatków związanych z eksploatacją ww. jachtu do kosztów uzyskania przychodów

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Następnie w dniu 24 czerwca 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od czerwca 2017 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Od marca 2018 r. zajmuje się przede wszystkim promocją różnych produktów na kanałach social mediowych. Jako, że Wnioskodawcy udało się w ostatnim czasie pozyskać większy kontrakt, chciałby rozwinąć swoje kanały, a w efekcie również i swoją działalność inwestując w projekt, który polegałby na tworzeniu filmów, postów i artykułów z dalekiej podróży własnoręcznie zbudowanym jachtem. Sam proces budowania takiej łódki również zostałby nakręcony i zamieszczony na kanałach social mediowych Wnioskodawcy. Projekt miałby na celu promowanie pasji, podróży, sportu i ekologii. Wnioskodawca chciałby, aby wybudowany przez Niego jacht stał się środkiem trwałym w Jego firmie. Przewidywany okres jego użytkowania wyniesie więcej niż rok, a wartość początkowa przekroczy 10 000 zł. Jacht ten jest niezbędny do realizacji projektu (podróży oraz postów, filmów i artykułów z nią związanych), który w efekcie końcowym przyniesie dochód, między innymi z reklam.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 24 czerwca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że chciałby stworzyć, nagrać i wyemitować za pomocą swoich kanałów social mediowych ... (..., ..., strona internetowa) historię, która będzie jednocześnie pewną koncepcją alternatywnego życia. Historię wraz z odpowiednim poradnikiem jak ruszyć Jego śladem. Dochody Wnioskodawcy będą pochodzić z bardzo różnych źródeł, m.in. ze sprzedaży prawa do wykorzystania tej autentycznej historii, koncepcji i wizerunku w ramach działalności gospodarczej. W oparciu o te historie Wnioskodawca zamierza opracowywać kampanie marketingowe i emitować je na wyżej wymienionych kanałach, oraz sprzedawać prawa do wykorzystania tej historii i wizerunku w innych mediach. Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, że nie jest to jedynie sprzedaż powierzchni reklamowej w Internecie, gdyż każde pojawienie się produktu w historii musi być opracowane tak, aby stanowić spójną całość i pasować do koncepcji oraz pomagać w promocji wartości, na których Mu zależy. Wnioskodawca nie chce żerować na naiwności ludzkiej, tak jak niektórzy influencerzy. Wnioskodawca jako przykłady dodatkowych źródeł dochodu wskazał, że żeglarstwo jest Jego pasją, którą chciałby przekuć w sposób zarabiania pieniędzy. Chciałby też dzielić się nią z innymi. Sama historia będzie więc miała charakter szkoleniowy i przekazywać będzie masę wiedzy żeglarsko-podróżniczej, którą Wnioskodawca chciałby uzupełnić o możliwość uczestnictwa w zorganizowanych przez Niego rejsach szkoleniowych, w przyszłości warsztatach szkutniczych. W takim przypadku historię, o której mowa, traktować należy jako reklamę wyżej wymienionych usług, gdyż będzie przyciągać na kanały Wnioskodawcy osoby zainteresowane tym tematem. Jako wydatki eksploatacyjne jachtu Wnioskodawca wskazał: ubezpieczenie jachtu, paliwo, opłaty portowe, ewentualne naprawy, serwis (np. wymiana filtrów w silniku pomocniczym, konserwacja kadłuba).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisany jacht może być środkiem trwałym podlegającym amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, aby zrobić to prawidłowo i zgodnie z prawem, traktując wspomniany jacht jako środek trwały w budowie, wszelkie faktury za zakupione materiały, niezbędne wyposażenie jachtu oraz inne koszty związane z jego budową, powinien zbierać, nie rozliczając ich wcześniej, aż do momentu, kiedy jacht będzie kompletny i zdatny do użytku, a następnie sumę ich wartości potraktować jako wartość początkową środka trwałego.

Wspomniany jacht byłby jednocześnie środkiem potrzebnym do dalszej realizacji projektu. Wnioskodawca rozumie więc, że koszty związane z jego użytkowaniem (ubezpieczenie, potencjalne naprawy, opłaty portowe, itp.) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, a sam jacht można zaliczyć do środków trwałych, gdyż przewidywany okres użytkowania wyniesie więcej niż rok.

Jacht budowany jest od października 2018 r. Faktury za materiały zużyte na jego budowę do tej pory zostały rozliczone jako koszty uzyskania przychodu niezbędne do produkcji filmu. Po głębszym zastanowieniu Wnioskodawca uważa, że powinien wycofać te faktury i razem z pozostałymi zaliczyć je do wartości początkowej środka trwałego.

Wnioskodawca uważa, że jacht może zaliczyć do środków trwałych, a koszty jego eksploatacji do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ jest on niezbędny do realizacji projektu (podróży, filmów, postów oraz artykułów z nią związanych), który w efekcie końcowym przyniesie przychód, między innymi z reklam.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że co do zasady kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powoływanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 powyższej ustawy,

• być właściwie udokumentowany.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości wytworzenia, czy zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności jak i na inne cele, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją określonego składnika majątku, w przedmiotowej sprawie środka trwałego w postaci własnoręcznie zbudowanego jachtu, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To On bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków związanych zarówno z amortyzacją, jak i eksploatacją ww. środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i obniżeniu podstawy opodatkowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie lub ewentualne ulepszenie środków trwałych (z wyjątkiem ich remontów) nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W przedmiotowej sprawie wskazane przez Wnioskodawcę wydatki związane z budową jachtu i jego eksploatacją nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednakże fakt, że dany wydatek nie został ujęty w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w tym przepisie, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3526/16: Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum.

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego NSA odniósł się także w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że: Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy.

Skoro jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo - skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

-być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie zdatny do użytku należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że jeżeli własnoręcznie zbudowany jacht spełnia przesłanki, o których mowa w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. będzie kompletny, zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, będzie wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to stanowić będzie środek trwały.

Zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

• w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej jak już wskazano stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (a więc wg kosztu wytworzenia).

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od czerwca 2017 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Od marca 2018 r. zajmuje się przede wszystkim promocją różnych produktów na kanałach social mediowych. Jako, że Wnioskodawcy udało się pozyskać większy kontrakt, chciałby rozwinąć swoje kanały, a w efekcie również i swoją działalność inwestując w projekt, który polegałby na tworzeniu filmów, postów i artykułów z dalekiej podróży własnoręcznie zbudowanym jachtem. Sam proces budowania takiej łódki również zostałby nakręcony i zamieszczony na kanałach social mediowych Wnioskodawcy. Projekt miałby na celu promowanie pasji, podróży, sportu i ekologii. Wnioskodawca chciałby, aby wybudowany przez Niego jacht stał się środkiem trwałym w Jego firmie. Przewidywany okres jego użytkowania wyniesie więcej niż rok, a wartość początkowa przekroczy 10 000 zł. Jacht ten jest niezbędny do realizacji projektu (podróży oraz postów, filmów i artykułów z nią związanych), który w efekcie końcowym przyniesie dochód, między innymi z reklam. Dochody Wnioskodawcy będą pochodzić z bardzo różnych źródeł, m.in. ze sprzedaży prawa do wykorzystania Jego autentycznej historii, koncepcji i wizerunku w ramach działalności gospodarczej. W oparciu o te historie Wnioskodawca zamierza opracowywać kampanie marketingowe i emitować je na kanałach social mediowych, oraz sprzedawać prawa do wykorzystania tej historii i wizerunku w innych mediach. Wnioskodawca zaznaczył, że nie jest to jedynie sprzedaż powierzchni reklamowej w Internecie, gdyż każde pojawienie się produktu w historii musi być opracowane tak, aby stanowić spójną całość i pasować do koncepcji oraz pomagać w promocji wartości, na których Mu zależy. Wnioskodawca jako przykłady dodatkowych źródeł dochodu wskazał, że żeglarstwo jest Jego pasją, którą chciałby przekuć w sposób zarabiania pieniędzy. Sama historia będzie więc miała charakter szkoleniowy i przekazywać będzie masę wiedzy żeglarsko-podróżniczej, którą Wnioskodawca chciałby uzupełnić o możliwość uczestnictwa w zorganizowanych przez Niego rejsach szkoleniowych, w przyszłości warsztatach szkutniczych. W takim przypadku historię, o której mowa, traktować należy jako reklamę wyżej wymienionych usług, gdyż będzie przyciągać na kanały Wnioskodawcy osoby zainteresowane tym tematem. Jako wydatki eksploatacyjne jachtu Wnioskodawca wskazał: ubezpieczenie jachtu, paliwo, opłaty portowe, ewentualne naprawy, serwis (np. wymiana filtrów w silniku pomocniczym, konserwacja kadłuba).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest wystarczający, aby stwierdzić, że w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę zachodzi odpowiedni związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia w koszty podatkowe prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na budowę jachtu (poprzez odpisy amortyzacyjne) i jego eksploatację. Wnioskodawca wskazał bowiem na rodzaje przychodów, jakie będzie uzyskiwać w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (m.in. sprzedaż prawa do wykorzystania nagranej autentycznej historii, koncepcji i wizerunku, kampanie marketingowe i ich emisja na kanałach social mediowych, organizacja rejsów szkoleniowych i warsztatów szkutniczych) i oświadczył, że wydatki te w efekcie końcowym przełożą się na uzyskanie przychodu - bądź bezpośrednio (poprzez uzyskanie przychodów ze sprzedaży filmów), bądź pośrednio (dzięki wykorzystaniu filmów jako reklamy usług Wnioskodawcy).

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, a także przytoczone wyżej uregulowania prawne wskazać należy, że skoro własnoręcznie zbudowany przez Wnioskodawcę jacht stanowić będzie środek trwały w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, to należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wszelkie faktury za zakupione materiały, niezbędne wyposażenie jachtu oraz inne koszty związane z jego budową, Wnioskodawca powinien zbierać, nie rozliczając ich wcześniej, aż do momentu, kiedy jacht będzie kompletny i zdolny do użytku, a następnie sumę ich wartości potraktować jako wartość początkową środka trwałego, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, nie ma przeszkód, aby odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego za koszt uzyskania przychodów jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do wydatków ponoszonych w związku z użytkowaniem przedmiotowego środka trwałego - własnoręcznie zbudowanego jachtu, takich jak ubezpieczenie, potencjalne naprawy, opłaty portowe, paliwo, serwis (np. wymiana filtrów w silniku pomocniczym, konserwacja kadłuba) dotyczące eksploatacji środka trwałego należy każdorazowo badać, czy został spełniony warunek celowości określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, mając na względzie cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. wydatki pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania będą mogły być przez Wnioskodawcę zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy ponoszonych wydatków ze źródłem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej