Temat interpretacji

obowiązki płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników Spółki do pracy w Austrii

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników Spółki do pracy w Austrii jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników Spółki do pracy w Austrii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dwaj pracownicy Spółki, zatrudnieni przez tą Spółkę na podstawie umowy o pracę, wykonują równolegle pracę w Polsce oraz pracę w Austrii jako pracownicy oddelegowani do pracy na rzecz R z siedzibą w Austrii.

W tym celu F i R zawarły w kwietniu 2018 r. umowy o użyczenie pracowników. Na podstawie tych umów jeden z pracowników pracuje na stanowisku Managera ds. Usprawnienia Działania Grupy R oraz Dyrektora ds. Operacyjnych, a drugi z pracowników pracuje na stanowisku Dyrektora ds. jakości Grupy R. Natomiast w ramach umowy o pracę zawartej z F jeden z pracowników sprawuje funkcję Dyrektora Zarządzającego F oraz jest członkiem Zarządu F, a drugi z pracowników jest Dyrektorem Jakości na Polskę.

Praca określona w umowie o pracę zawartej z F jest wykonywana w Polsce, natomiast praca określona w umowie użyczenia jest wykonywana w Austrii. W praktyce wygląda to tak, że połowa obowiązującego w miesiącu czasu pracy dotyczy pracy w Polsce, a połowa dotyczy pracy w Austrii. W umowach użyczenia obu pracowników wprowadzono następujące zapisy: podstawowym miejscem pracy jest Polska, delegacja obejmuje maksymalnie 182 dni w roku kalendarzowym w Austrii, obaj pracownicy pozostają pracownikami F oraz rezydentami polskimi, w zakresie pełnionych w R funkcji podlegają decyzjom i dyrektywom odpowiednich organów spółki w Austrii, F nie jest upoważniona do przekazywania dyrektyw i wydawania poleceń w zakresie funkcji pełnionych przez obu pracowników w R, jednocześnie R nie jest upoważniona do wysuwania względem F jakichkolwiek roszczeń związanych z działaniami obu pracowników w ramach funkcji pełnionych w F.

Na podstawie umów użyczenia oraz na podstawie faktury wystawianej co miesiąc przez F, R płaci na rzecz F miesięczny ryczałt obejmujący wynagrodzenie (dokładnie połowę wynagrodzenia określonego w umowie o pracę zawartej z F, a dotyczącą pracy wykonywanej w Austrii, przy czym rzeczywisty czas wykonywania obowiązków będzie każdorazowo uzgadniany pomiędzy R, F i pracownikami oddelegowanymi), a także premie, składki na ubezpieczenia społeczne, koszty podróży, koszty eksploatacji samochodu oraz koszty innego rodzaju.

Umowy użyczenia podlegają prawu polskiemu, sądem właściwym jest sąd w ..., miejscem wykonywania umowy jest K.... Wynagrodzenie dla obu pracowników, określone w umowach o pracę jest wypłacane pracownikom przez F, natomiast, tak jak napisano powyżej R zwraca część wynagrodzenia na rachunek F na podstawie comiesięcznej faktury, obowiązującą walutą jest złoty. F nie posiada siedziby, zakładu ani stałej placówki w Austrii. Realizując przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, F od połowy wynagrodzenia, za pracę wykonywaną w Polsce, pobiera i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce zgodnie z przepisami ww. ustawy.

Od połowy wynagrodzenia, za pracę wykonywaną w Austrii, F nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Natomiast R od kwoty wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Austrii opłaca w Austrii obligatoryjny na mocy przepisów austriackich 20% podatek u źródła. Kwota w złotych stanowiąca równowartość tego podatku jest potrącana obu pracownikom z kwoty do wypłaty. F zwraca R tą kwotę zgodnie z fakturą wystawioną przez R.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym postępowanie Wnioskodawcy w zakresie zaniechania poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce od wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Austrii jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami art. 15 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisanej z Austrią pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z uwagi na fakt, że R dokonuje zapłaty 20% podatku u źródła oraz z uwagi na powyższy zapis Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania F zaniechał poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Austrii pracowników oddelegowanych do pracy w Austrii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów, dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca powinien czy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników oddelegowanych do pracy na terytorium Austrii, mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca na podstawie umowy o użyczenie pracowników, oddelegowuje do pracy w Austrii osoby zatrudnione przez siebie w Polsce. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy polsko-austriackiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 Umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Austrii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) Umowy polsko-austriackiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą dni fizycznej obecności. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) tejże Umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (w Austrii) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin pracodawca należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

W przypadku międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej, a nie pośrednik (podmiot, który przekazuje siłę roboczą). W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać podmiotowi, który wynajął określone osoby jako siłę roboczą innemu podmiotowi.

W celu ustalenia, który podmiot (tzn. ten, z którym zawarta jest umowa o pracę czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy polsko-austriackiej, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

• czy wynagrodzenie podmiotu, który wynajął siłę roboczą oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między jego wynagrodzeniem a pracą pracownika;

• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko podmiot wynajmujący siłę roboczą czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku, jeśli analiza powyższych funkcji prowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy polsko-austriackiej nie jest spełniony.

Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c) ww. Umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. w Austrii. W rozumieniu ww. Umowy określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa art. 5 ust. 1 ww. Umowy.

W myśl art. 5 ust. 2 Umowy polsko-austriackiej określenie zakład obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Podsumowując zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 Umowy polsko-austriackiej nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanych pracowników osiągnięte w Austrii podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Austrii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Jednocześnie w przypadku, gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno w Austrii, jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 24 ust. 1 lit. a) ww. Umowy polsko-austriackiej metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może podlegać opodatkowaniu w Austrii, wówczas Polska zwolni taki dochód lub majątek od opodatkowania, z uwzględnieniem postanowień litery b) niniejszego ustępu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika że dwaj pracownicy Wnioskodawcy, zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, wykonują równolegle pracę w Polsce oraz pracę w Austrii jako pracownicy oddelegowani do pracy na rzecz R z siedzibą w Austrii. W tym celu Wnioskodawca i R zawarli w kwietniu 2018 r. umowy o użyczenie pracowników. Praca określona w umowie o pracę zawartej z Wnioskodawcą jest wykonywana w Polsce, natomiast praca określona w umowie użyczenia jest wykonywana w Austrii. W praktyce wygląda to tak, że połowa obowiązującego w miesiącu czasu pracy dotyczy pracy w Polsce, a połowa dotyczy pracy w Austrii. W umowach użyczenia obu pracowników wprowadzono następujące zapisy: podstawowym miejscem pracy jest Polska, delegacja obejmuje maksymalnie 182 dni w roku kalendarzowym w Austrii, obaj pracownicy pozostają pracownikami Wnioskodawcy oraz rezydentami polskimi, w zakresie pełnionych w R funkcji podlegają decyzjom i dyrektywom odpowiednich organów spółki w Austrii, Wnioskodawca nie jest upoważniony do przekazywania dyrektyw i wydawania poleceń w zakresie funkcji pełnionych przez obu pracowników w R. Na podstawie umów użyczenia oraz na podstawie faktury wystawianej co miesiąc przez Wnioskodawcę, R płaci na Jego rzecz miesięczny ryczałt obejmujący wynagrodzenie, a także premie, składki na ubezpieczenia społeczne, koszty podróży, koszty eksploatacji samochodu oraz koszty innego rodzaju. Umowy użyczenia podlegają prawu polskiemu, sądem właściwym jest sąd w ..., miejscem wykonywania umowy jest .... Wynagrodzenie dla obu pracowników, określone w umowach o pracę jest wypłacane pracownikom przez Wnioskodawcę, natomiast R zwraca część wynagrodzenia na rachunek Wnioskodawcy na podstawie comiesięcznej faktury, owiązującą walutą jest złoty. Wnioskodawca nie posiada siedziby, zakładu ani stałej placówki w Austrii.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika w okresie, gdy Jego pracownicy są oddelegowani do pracy w Austrii, gdyż faktycznym pracodawcą w tym okresie jest spółka austriacka co wynika z analizy treści wniosku to z całą pewnością nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. Umowy polsko-austriackiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej Umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Austrii opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 Umowy polsko-austriackiej były spełnione. Powyższe wskazuje bowiem, że wynagrodzenie pracowników oddelegowanych jest de facto wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma siedzibę w Austrii. W zakresie pełnionych w spółce w Austrii funkcji oddelegowani pracownicy podlegają decyzjom i dyrektywom odpowiednich organów spółki w Austrii.

W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy polsko-austriackiej, podlega opodatkowaniu w Austrii i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Austrii, niezależnie od długości ich pobytu w Austrii w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu w Austrii, według przepisów prawa austriackiego, poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nie będzie spełniony jak wskazano wyżej warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. Umowy polsko-austriackiej dochody pracowników podlegają opodatkowaniu w Austrii od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym), w którym praca była wykonywana w austriackiej spółce, to na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Austrii.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej