Temat interpretacji

Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów studia magisterskie, wydatki osobiste, karnet na siłownię.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej:

• opłat za zaoczne jednolite studia magisterskie jest prawidłowe,
• wydatków na nabycie materiałów naukowych jest prawidłowe,
• wydatku na nabycie karnetu na siłownię jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z rozpoczętą działalnością gospodarczą dnia 9 listopada 2018 r. jako dyplomowany technik masażysta Wnioskodawca świadczy mobilne usługi masażu leczniczego i relaksacyjnego z dojazdem do domu klienta (numer PKD 96.04.2 Działalność usługowa związana z poprawą kondycji fizycznej). Przed założeniem działalności gospodarczej Wnioskodawca rozpoczął zaoczne jednolite studia magisterskie na kierunku fizjoterapia. Aby móc sprostać konkurencji Wnioskodawca musi stale poszerzać swoją wiedzę. Tematyka studiów jest ściśle związana z przedmiotem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i jest niezbędna do rozszerzenia usług o nowe uprawnienia i umiejętności. Program realizowanych studiów obejmuje m.in. przedmioty: fizjologia, kinezjologia, anatomia, fizjoterapia ogólna i kliniczna, fizjoterapia w medycynie sportowej, kinezyterapia, masaż leczniczy i odnowa biologiczna w sporcie.

W związku z kontynuowaniem nauki na ww. kierunku Wnioskodawca ponosi koszty typu: opłaty za czesne, wydatki na dojazd, zakup materiałów naukowych.

Oprócz kosztów związanych z podnoszeniem wiedzy Wnioskodawca ponosi dodatkowo inne koszty, tj. zakup materiałów biurowych, niezbędnego wyposażenia biurowego do prowadzenia spraw księgowych oraz reklamowych, paliwa, materiały eksploatacyjne do masażu, ubrania sportowe, karnet na siłownię i inne.

Wnioskodawca nawiązuje do interpretacji indywidualnej o numerze 528966/1.

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji, studia i koszty z tym związane, tj. uzyskanie kwalifikacji fizjoterapeuty, służą uzyskaniu przychodu. Uprawnienia Wnioskodawcy jako technika masażysty ograniczają się do wykonywania masaży leczniczych i relaksacyjnych oraz ćwiczeń biernych. Jako fizjoterapeuta Wnioskodawca uzyskuje uprawnienia rozszerzające kompetencje m.in. o ćwiczenia czynne. Tym samym będzie on mógł pracować z pacjentami uczestnicząc w całym procesie ich usprawniania. Uzyska nowych klientów. Będzie mógł rozszerzyć ofertę.

Co do pozostałych kosztów wskazanych we wniosku Wnioskodawca podaje, że służą one zarówno zachowaniu jak i zabezpieczeniu źródła przychodów, poprzez zagwarantowanie ciągłości działalności firmy oraz zabezpieczenie i budowanie wizerunku firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty za zaoczne jednolite studia magisterskie licząc od dnia 25 listopada 2018 r. płacone w comiesięcznych ratach oraz pozostałe do zakończenia studiów Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?
2. Czy w związku z poszerzaniem wiedzy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca może zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów również wydatki na materiały naukowe, zgodne z wymogiem programu studiów, wykorzystywane też w prowadzonej działalności gospodarczej?
3. Czy do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć karnet na siłownię, by móc zachować odpowiednią kondycję fizyczną do prowadzenia mobilnej działalności, jak również ubrania sportowe, które cyklicznie należy wymieniać ze względu na zużycie.

Niniejsza interpretacja dotyczy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na opłaty za zaoczne jednolite studia magisterskie, wydatków na zakup materiałów naukowych, wydatku na nabycie karnetu na siłownię. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Zdaniem Wnioskodawcy ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku wydatki na edukację w postaci studiów wyższych (czesne), które umożliwiają nabycie wiedzy i umiejętności koniecznych w prowadzeniu firmy, są kosztami uzyskania przychodów, gdyż przyczyniają się do osiągnięcia przychodów z tego źródła.

Kosztami uzyskania przychodów są także wydatki na literaturę fachową, prasę branżową, czy książki, ponoszone zgodnie z programem studiów, gdyż przyczyniają się do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Odnośnie karnetów na siłownię, okazuje się, że podnoszenie sprawności własnej nie tylko zabezpiecza ciągłość wykonywanych usług, dzięki dobrej kondycji, ale też buduje pozytywny wizerunek firmy. Klienci ufają bardziej osobie, która dba o siebie. Są też bardziej skłonni do prozdrowotnych zmian. A szczęśliwy klient to taki, który poleca usługi Wnioskodawcy innym znajomym. Siłownia to również świetne miejsce na pozyskiwanie klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów opłat za zaoczne jednolite studia magisterskie i wydatków na nabycie materiałów naukowych oraz nieprawidłowe w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie karnetu na siłownię.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, że przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Wydatki na dokształcanie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione w związku z odbywaniem studiów magisterskich mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

• czy taki wydatek związany jest ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,
• czy też wydatek ten służy tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia nie związanego z działalnością gospodarczą, a więc który co do zasady ma charakter osobisty.

Zatem, za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie, które pozwolą podatnikowi nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozpoczął zaoczne jednolite studia magisterskie na kierunku fizjoterapia. Wnioskodawca świadczy mobilne usługi masażu leczniczego i relaksacyjnego z dojazdem do domu klienta jako dyplomowany technik masażysta. Wnioskodawca poszerza wiedzę, aby móc sprostać konkurencji. Tematyka studiów jest ściśle związana z przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i jest niezbędna do rozszerzenia usług o nowe uprawnienia i umiejętności. Program realizowanych studiów obejmuje m.in. przedmioty: fizjologia, kinezjologia, anatomia, fizjoterapia ogólna i kliniczna, fizjoterapia w medycynie sportowej, kinezyterapia, masaż leczniczy i odnowa biologiczna w sporcie. Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji, studia i koszty z tym związane (uzyskanie kwalifikacji fizjoterapeuty) służą uzyskaniu przychodów z działalności Wnioskodawcy. Uprawnienia Wnioskodawcy jako technika masażysty ograniczają się do wykonywania masaży leczniczych i relaksacyjnych oraz ćwiczeń biernych. Jako fizjoterapeuta Wnioskodawca będzie miał uprawnienia rozszerzające kompetencje m.in. o ćwiczenia czynne. Uzyska nowych klientów. Będzie mógł rozszerzyć ofertę.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że wydatki na studia magisterskie, o których mowa we wniosku są związane z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a zdobyta wiedza poprzez świadczenie nowych usług, bądź świadczenie usług na wyższym poziomie ma (będzie miała) odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu, bądź wpłynie na zachowanie lub zabezpieczenie tego źródła przychodu. Ponadto, wydatki te nie są ujęte w katalogu zawartym w art. 23 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego przyjąć zatem należy, że podjęte przez Wnioskodawcę studia magisterskie wpływają na zwiększenie oraz zabezpieczenie źródła przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec tego, wydatki na czesne, podręczniki (materiały naukowe) poniesione w związku ze studiami, choć trudno je przypisać konkretnym przychodom, to jako mające związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, faktycznie poniesione po rozpoczęciu tej działalności i właściwie udokumentowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podkreślić przy tym należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania istnienia związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie istnienia takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów na siłownię, tj. wydatków zorientowanych na inwestycję w swoją osobę, w tym zwłaszcza poprawę kondycji fizycznej, stwierdzić należy, że ten wydatek nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Niewątpliwie, w wykonywanym przez Wnioskodawcę zawodzie, dbałość o tężyznę fizyczną jest bardzo ważna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Wydatki związane z uczęszczaniem na siłownię mają charakter wydatków osobistych, związanych z poprawą kondycji fizycznej i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę. Celem poniesionego wydatku jest zachowanie obecnego stanu zdrowia lub jego polepszenie, zatem trudno uzasadnić związek z uzyskanymi przychodami.

Dla uzyskania statusu kosztu podatkowego, konieczne jest jak wyjaśniono powyżej zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Wydatki Wnioskodawcy związane z utrzymaniem kondycji fizycznej są wydatkami związanymi z ogólnie pojmowanym funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym. Każda osoba, niezależnie od tego jaki wykonuje zawód, może ponosić ww. wydatki. Na taką kwalifikację nie ma wpływu także twierdzenie Wnioskodawcy, że podnoszenie sprawności własnej zabezpiecza ciągłość wykonywanych usług, dzięki jego dobrej kondycji.

Co więcej, wskazanie przez Wnioskodawcę, że uczestnictwo w zajęciach na siłowni służy budowaniu pozytywnego wizerunku firmy potwierdza wyłączenie tego wydatku z kosztów podatkowych.

Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W wydanym w składzie 7 sędziów wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że reprezentacja, o której mowa w tym przepisie, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Należy zaznaczyć, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Jak wskazał Sąd, dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ( w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 23).

Z powyższego wynika, że o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku przedsiębiorcy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami, akcentowania jego renomy i poszanowania kontrahenta. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji obraz przedsiębiorcy przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tego przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Tym samym wydatki na pozytywnego wizerunku firmy są wyłączone z kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zastrzec należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Konieczne jest także podkreślenie, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym sprawy podatkowej wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów materialnego prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może przy tym prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację. Zatem pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Końcowo wyjaśnić należy, ze interpretacja indywidualna, którą Wnioskodawca powołał we wniosku stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i tylko do niego się odnosi, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Co więcej nie jest ona rozbieżna z rozstrzygnięciem dokonanym w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej