Temat interpretacji

zwolnienie przedmiotowe z tytułu renty uzupełniającej orzeczonej na rzecz małoletniego syna

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz w związku § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, mając na uwadze prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 496/16 (data wpływu 12 stycznia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 29 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu renty uzupełniającej orzeczonej na rzecz małoletniego syna jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu renty uzupełniającej orzeczonej na rzecz małoletniego syna.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 27 listopada 2015 r., nr IPTPB3/4511-182/15-2/GG (doręczonym w dniu 2 grudnia 2015 r.), wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W dniu 9 grudnia 2015 r. do tutejszego Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 7 grudnia 2015 r. nadane za pośrednictwem poczty w dniu 8 grudnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 3 marca 2010 r. mąż Wnioskodawczyni . w trakcie pracy poniósł śmierć. Osierocił niespełna czteroletniego syna .. Wnioskodawczyni i Jej syn . zostali w bardzo trudnej sytuacji emocjonalnej i finansowej. Sprawa wypadku Jej męża spowodowana przez jednego z pracowników firmy została skierowana do Sądu Okręgowego Ośrodek Zamiejscowy .. Po rozpoznaniu przez Sąd w dniu 7 marca 2013 r. sprawy z powództwa małoletniego . działającego przez Wnioskodawczynię zasądzono od pozwanej firmy . Sp. z o.o. na rzecz małoletniego rentę płatną do rąk przedstawiciela ustawowego, czyli Wnioskodawczyni, w wysokości 500 zł. Sąd uznał, że na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny względem małoletniego syna .. W zakresie żądania renty uzupełniającej przewidzianej w art. 446 ust. 2 Kodeksu cywilnego dla małoletniego . Sąd uznał za uzasadnione wypłatę 500 zł miesięcznie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 grudnia 2015 r. Wnioskodawczyni wskazała, że świadczenie zostało przyznane małoletniemu . na okres od dnia 3 marca 2010 r. do dnia 31 maja 2032 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że wypłacane świadczenie ma charakter alimentacyjny i jest zadośćuczynieniem za poniesioną stratę jaką jest śmierć ojca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy renta uzupełniająca z tytułu śmierci męża Wnioskodawczyni . zasądzona na podstawie wyroku sądowego synowi ., reprezentowanemu przez Wnioskodawczynię, wypłacona w 2013 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Czy renta mająca charakter alimentacyjny podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), świadczenie, które zostało zasądzone Jej małoletniemu synowi . powinno być zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż w Jej przekonaniu świadczenie to ma charakter alimentacyjny, a zatem nie ma obowiązku odprowadzania podatku za alimenty przyznane dziecku przez Sąd, odnosi się tutaj do art. 21 ust. l pkt 127, oraz zadośćuczynieniem za utratę najbliższej osoby i tu wskazała art. 21 ust. l pkt 3b, na podstawie którego swoje stanowisko nadal podtrzymuje i jest w przekonaniu, że wypłacane świadczenie powinno być zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni odnosi się również do art. 21 ust. pkt 3c. Uzasadnieniem dla Niej jest zwiększenie potrzeb dziecka, znaczne pogorszenie stanu emocjonalnego syna, gdzie może mieć to skutek na mniejsze powodzenie w przyszłości, gdzie również prawnie jest to udokumentowane. Wnioskodawczyni nie otrzymuje żadnych dokumentów w postaci rocznego rozliczenia podatku i dlatego jest Ona w przeświadczeniu, że od wypłacanego świadczenia Jej małoletniemu synowi nie powinna ponosić obowiązku odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 24 grudnia 2015 r. Organ podatkowy wydał interpretację nr IPTPB3/4511-182/15-4/GG, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu renty uzupełniającej orzeczonej na rzecz małoletniego syna jest nieprawidłowe.

Kwestionując stanowisko zawarte w interpretacji z dnia 24 grudnia 2015 r., nr IPTPB3/4511 -182/15-4/GG, Wnioskodawczyni pismem z dnia 13 stycznia 2016 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.), wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Organ podatkowy, pismem z dnia 29 stycznia 2016 r., nr IPTPB3/4511-182/15-6/GG, doręczonym w dniu 8 lutego 2016 r., udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Następnie na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Skarżąca wniosła w ustawowym terminie, w dniu 7 marca 2016 r., pismem z dnia 4 marca 2016 r. (data wpływu 8 marca 2016 r.), skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Tutejszy Organ pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r., nr IPTPB3/4511-182/15-7/GG udzielił odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 496/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację Organu podatkowego z dnia 24 grudnia 2015 r., nr IPTPB3/4511-182/15-4/GG w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ww. wyrokiem Sąd badając legalność zaskarżonej interpretacji, tj. jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Skarżąca zadała Organowi interpretacyjnemu pytanie, czy przychód z renty zasądzonej wyrokiem sądu powszechnego na podstawie art. 446 § 2 ustawy Kodeks cywilny, jest zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych. Podkreśliła przy tym, że zgodnie z tym przepisem renta przysługuje osobom, względem których na zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny oraz, że renta ta ma charakter odszkodowawczy.

Organ interpretacyjny uznał natomiast, że renta zasądzona na rzecz małoletniego syna Wnioskodawczyni nie jest zwolniona od podatku dochodowego, bowiem we wskazanych podstawach, tj. art. 21 ust. 1 pkt 3b i 127 lit. b), ani w art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.), nie została wprost wymieniona jako przedmiot zwolnienia.

Zgodnie z tym, co już na wcześniejszym etapie postępowania sygnalizowała Wnioskodawczyni, sprawa o zbliżonym stanie faktycznym była już przedmiotem orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (por. wyrok z dnia 1 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 43/15; dostępny w internetowej bazie orzeczeń http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd rozpoznając niniejszą sprawę podziela wywody tego orzeczenia, po części odwołując się do jego argumentacji.

Powołane przez strony przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią:

1. art. 21 ust. 1 wolne od podatku dochodowego są:
2. pkt 3b) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień: otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono;
3. pkt 3c) odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość;
4. art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) wolne od podatku dochodowego są alimenty: na rzecz dzieci, które nie ukończyły 25 roku życia, oraz dzieci bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymują zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną (lit. a); na rzecz innych osób niż wymienione w lit. a, otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł. (lit. b).

Natomiast zgodnie z powołanym art. 446 K.c., jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł (§ 1). Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego (§ 2). Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej (§ 3). Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (§ 4).

Należy podzielić argumentację zawartą w wydanej interpretacji, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f. dotyczy zwolnienia z opodatkowania wyłącznie renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy lub zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły się widoki na przyszłość. Nie jest w sprawie sporne, że małoletni syn Wnioskodawczyni nie jest osobą poszkodowaną w rozumieniu ww. przepisu, tj. osobą, która utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy lub zwiększyły się jej potrzeby lub zmniejszyły się widoki na przyszłość. Również trafnie Organ spostrzegł, że w sprawie nie znajdzie także zastosowania przepis w art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) u.p.d.o.f., gdyż otrzymane świadczenie (renta) nie ma charakteru alimentów.

Kwestią sporną pozostaje ustalenie czy zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego rentę w wysokości 500 zł miesięcznie (do dnia 31 maja 2032 r.), na podstawie art. 446 § 2 K.c., można zaliczyć do katalogu zwolnień podatkowych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., w tym do kategorii innych odszkodowań wymienionych w tym przepisie. Organ interpretacyjny wskazuje wprost, że zasądzone świadczenie jest rentą a nie odszkodowaniem, odwołując się do wykładni językowej tego przepisu. Z drugiej zaś strony nie neguje, że renta ta ma charakter odszkodowawczy.

Przepis art. 446 § 2 K.c. jest podstawą do domagania się przez osobę, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny od osoby zobowiązanej do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas trwania obowiązku alimentacyjnego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2015 r., sygn. akt III CSK 132/14 (Lex nr 1652694), rozstrzygnął, że roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 K.c. ma charakter odszkodowawczy, a nie alimentacyjny, niemniej jednak jego przesłanki wyraźnie nawiązują, do przesłanek obowiązku alimentacyjnego, gdyż roszczenie to powstaje w jego miejsce i w celu skompensowania uprawnionemu do alimentów tego, że utracił osobę, na której ten obowiązek wobec niego spoczywał i która go spełniała albo mogła być przymuszona do spełniania. Jednak kwestia potrzeb uprawnionego nie powinna być, w związku z charakterem odszkodowawczym tego roszczenia, wiązana z regulacją, obowiązku alimentacyjnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt I A/Ca 431/15; Lex nr 1950476).

Organ interpretacyjny wyraźnie oddziela rentę od odszkodowania. W analizowanym przez Organ interpretacyjny przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f., ustawodawca wyraźnie stanowi o tym, że odszkodowanie może przybrać postać renty, a zatem brak przeszkód do uznania, że przedmiotowa renta otrzymana na podstawie art. 446 § 2 K.c. nie mieści się w zakresie zwolnienia, o który mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Nie można przy tym twierdzić, że sporna renta ma jedynie charakter odszkodowawczy. Organ posługując się jedynie wykładnią gramatyczną, która w ocenie Sądu nie daje jednoznacznych rezultatów, zaniechał jednak sięgnięcia do dalszych wykładni, w tym celowościowej.

Należy przy tym pamiętać, że szczególny charakter ulg podatkowych nakłada na podmioty powołujące się na powyższe przepisy obowiązek ich ścisłej wykładni. Konsekwencją takiej dyrektywy jest wykluczenie możliwości tworzenia nowych przesłanek, nieprzewidzianych wyraźnie w obowiązujących przepisach prawa (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 12/02).

Takie też stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdzie zwraca się uwagę, że odstąpienie w procesie interpretacji przepisów dotyczących ulg podatkowych od leksykalnego rozumienia poszczególnych zwrotów legislacyjnych, może mieć miejsce dopiero wówczas, gdy przemawiają za tym ważne powody, a zwłaszcza:

• konieczność respektowania podstawowych zasad konstytucyjnych, w tym zawierających gwarancje zaspokojenia określonych praw podmiotowych adresatom norm ustawowych;

• uwzględnienie istotnych zmian stosunków gospodarczych, jakie wystąpiły po wejściu w życie interpretowanych przepisów;

• potrzeba eliminacji sprzeczności treści analizowanego przepisu z innymi unormowaniami tej samej rangi, regulującymi te same kwestie i odnoszącymi się do tej samej grupy adresatów;

• potrzeba zapewnienia zgodności norm prawa polskiego z prawem unijnym (lub szerzej międzynarodowym), a także norm hierarchicznie niższych z normami hierarchicznie wyższymi;

• brak możliwości wyjaśnienia treści normy prawnej przy zastosowaniu wykładni językowej lub sytuacja, kiedy wykładnia ta prowadzi do niejednoznacznych rezultatów, niedających się pogodzić z założeniem racjonalności ustawodawcy;

• konieczność uwzględnienia kontekstu określonej wypowiedzi normatywnej, jej związków z innymi elementami regulacji prawnej (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2016 r., sygn. akt II FSK 1470/15 i przywołane tam wyroki NSA: w składzie siedmiu sędziów z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt II FSK 3/12 oraz wyroki NSA: z dnia 16 lutego 2011 r., II FSK 1839/09; z dnia 24 kwietnia 2012 r., II FSK 1486/10; z dnia 26 kwietnia 2013 r., II FSK 1691/11; wszystkie dostępne: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wymieniona przesłanka braku możliwości wyjaśnienia treści normy prawnej przy zastosowaniu wykładni językowej lub sytuacja, kiedy wykładnia ta prowadzi do niejednoznacznych rezultatów, niedających się pogodzić z założeniem racjonalności ustawodawcy powoduje konieczność sięgnięcia w rozpoznawanej sprawie do wykładni celowościowej i ustalenia treści normy przez analizę celów, dla jakich norma ta została wydana. Użyty przez ustawodawcę zwrot inne odszkodowania lub zadośćuczynienia nie ogranicza się jedynie do świadczeń, które w wyroku lub ugodzie sądowej tylko tak (wprost) zostały nazwane. Pozostawałoby to w sprzeczności z koniecznością respektowania podstawowych zasad konstytucyjnych, w tym zawierających gwarancje zaspokojenia określonych praw podmiotowych adresatom norm ustawowych. Przyznane przez sąd powszechny świadczenie jest bowiem niczym innym jak formą odszkodowania płaconą periodycznie (co miesiąc) na rzecz małoletniego dziecka, stanowiącym rekompensatę za utratę jednego z rodziców, nazwaną w Kodeksie cywilnym rentą. Przy czym powtórzyć należy, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny. Idąc dalej można z analizowanych przepisów wywieść, że określenia renta o charakterze odszkodowawczym i odszkodowanie w postaci renty (użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f.) są synonimiczne.

Zdaniem Sądu przyznana małoletniemu renta stanowi inne odszkodowanie zasądzone wyrokiem sądu i dlatego Wnioskodawczyni winna korzystać ze zwolnienia podatkowego, o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Brak jednolitego nazewnictwa występujący zarówno w ustawie podatkowej, jak i przepisach prawa cywilnego nie może w rozpatrywanym przypadku pozbawiać prawa do zwolnienia podatkowego strony, dodatkowo doświadczonej przez sytuację losową uprawnienia, z którego korzystałaby w sytuacji życia codziennego, tj. czy to dobrowolna czy wymuszona realizacja obowiązku alimentacyjnego. Inna interpretacja rozpatrywanego przypadku naruszałby również zasadę równości.

Z tych względów proponowana przez Wnioskodawczynię wykładania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. nie narusza zasady powszechności opodatkowania, ani nie pozostaje w sprzeczności z regułą nakazującą ścisłe interpretowanie przepisów normujących zwolnienia podatkowe.

W związku z prawomocnym od dnia 20 grudnia 2016 r. wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 496/16 (data wpływu 12 stycznia 2017 r.), ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony przez Wnioskodawczynię wniosek z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 29 września 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego z tytułu renty uzupełniającej orzeczonej na rzecz małoletniego syna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zawarte w prawomocnym wyroku z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 496/16, stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji, tj. w dniu 24 grudnia 2015 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi