Temat interpretacji

przekazanie pracownikom prezentów w postaci wyprawki z tytułu narodzin dziecka

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 5 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom prezentów w postaci wyprawki z tytułu narodzin dziecka jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom prezentów w postaci wyprawki z tytułu narodzin dziecka.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 11 lipca 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.388.2018.1.MS, Organ podatkowy, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 11 lipca 2018 r. (skutecznie doręczono w dniu 11 lipca 2018 r.), zaś w dniu 23 lipca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 17 lipca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (zwana dalej Wnioskodawcą) z siedzibą jest spółką prowadzącą działalność na terenie Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży, która została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Działalności jako: dystrybucja, serwis. Zgodnie z polityką globalną grupy firm X, polska spółka Y chciałaby wprowadzić wzorem innych krajów podarunki dla Pracowników z okazji narodzin dziecka w wysokości złotych. Zgodnie z intencją Spółki, podarunek miałby formę jednorazowej wyprawki dla niemowlaka. Byłaby to czynność jednostronna, wyrażająca gest gratulacji z okazji narodzin nowego członka rodziny. Otrzymywanie tego rodzaju upominku będzie wiązało się tylko i wyłącznie z narodzinami dziecka, nie będzie wynikać z umowy o pracę, regulaminu pracy lub innych aktów wewnętrznych Spółki. Spółka pokryłaby koszt wyprawki ze środków obrotowych, ponieważ nie tworzy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wnioskodawca uważa, że jednorazowy podarunek w formie wyprawki dla niemowlaka nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia dla pracownika, a co się z tym wiąże podarunek nie będzie podlegać podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, ponieważ nie będzie formą gratyfikacji za wykonaną pracę.

W piśmie z dnia 17 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Spółka wskazał, że od całości swoich dochodów podlega obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski. Każdy pracownik, któremu urodzi się dziecko, otrzyma podarunek od Pracodawcy. Nie będzie innych zasad dotyczących przyznawania podarunków ani ustalonych kryteriów otrzymania. Każdy pracownik, któremu urodzi się dziecko, otrzyma podarunek mający charakter jednorazowej wyprawki. Kwestia otrzymania podarunku dla nowo narodzonego dziecka nie będzie objęta tajemnicą. Pracownicy będą mogli przekazywać informacje pozostałym współpracownikom. Pracodawca nie wprowadzi stosownych zapisów do regulaminu wynagradzania ani nie wyda zarządzenia o tej treści, nie będzie też informował pracowników w inny sposób. Spółka prowadzić będzie ewidencję prezentów, w której uwzględniona będzie wartość prezentu, data przekazania oraz osoba obdarowanego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Czy przekazanie prezentów z okazji narodzin dziecka na rzecz pracowników będzie stanowić nieodpłatne świadczenie z tytułu stosunku pracy i powinno zostać opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym na Spółce będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych wynikające z art. 31 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zapisami art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za źródło przychodów uważa się m.in. stosunek służbowy oraz stosunek pracy.

Artykuł 9 ust. 1 ww. ustawy, stanowi natomiast, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy jednak zauważyć, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, nie każde nieodpłatne świadczenie powinno skutkować opodatkowaniem po stronie pracownika, ponieważ, aby wystąpiła konieczność opodatkowania, świadczenie takie musi posiadać łącznie następujące cechy:

• świadczenie musi być spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),

• świadczenie musi przynieść pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy, a korzyść jest wymierna i można ją w skonkretyzowanej wartości przypisać indywidualnemu pracownikowi.

W świetle ww. wyroku należy zatem uznać, że drobne upominki wręczane przez pracodawcę przy konkretnych okazjach w celu złożenia tradycyjnych gratulacji, nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy. Obdarowanie pracownika tego typu świadczeniami okolicznościowymi często leży głównie w interesie pracodawcy, któremu zależy na utrzymaniu dobrej atmosfery w pracy oraz dobrym wizerunku, jako pracodawcy prorodzinnego, co w przyszłości będzie bodźcem do dalszej efektywnej pracy. Prezenty takie nie prowadzą również do uniknięcia wydatku przez pracownika, który samodzielnie nie nabyłby przedmiotu stanowiącego upominek w związku z zaistnieniem okoliczności, w których ten został mu przekazany. Stanowisko to potwierdza zmieniona interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 marca 2015 r., nr ILPB2/415-1228/14-2/WM. Minister Finansów uznał, że jeśli pracownicy nie mają w tym zakresie żadnego interesu, nie osiągają korzyści materialnych, to przekazane akcesoria w formie prezentów nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy.

Ponadto kryterium uznania, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, powinna być obiektywna ocena, czy przyjęte świadczenie leżało w interesie pracownika, a jeśli tak, to czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku.

Takie stanowisko potwierdza również interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 10 maja 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.172.2018.1 AK1. Organ stoi na stanowisku, że okolicznościowe upominki o symbolicznym charakterze nie stanowią przychodu ze stosunku pracy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane również w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 9 marca 2018 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.23.2018.2.AA.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe w postaci drobnych upominków. W tym przypadku, nawet jeśli ww. upominki będą przekazywane za zgodą obdarowanego, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania mające na celu uhonorowanie obdarowanych i przekazanie upominków, pracownik wydałby pieniądze na ich zakup.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyszczególnione powyżej interpretacje indywidualne oraz stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wydanym wyroku jednoznacznie potwierdzają, że Wnioskodawca nie ma obowiązku opodatkowania jednorazowego symbolicznego podarunku, który przekaże pracownikowi nowo narodzonego dziecka w formie wyprawki podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, w stosunku do osób, dla których jest On pracodawcą, w przypadku przekazania tym osobom drobnych upominków związanych z okolicznością urodzenia dziecka, nie ciążą na Nim obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Biorąc po uwagę opisany stan faktyczny (winno być zdarzenie przyszłe), powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wynikające z wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest spełnione, gdy pracodawca z okazji narodzin dziecka wręcza pracownikom symboliczne prezenty. W tym przypadku u obdarowanych nie pojawia się korzyść, rozumiana chociażby jako zaoszczędzenie wydatku. Jest to bowiem prezent okolicznościowy. W przeciwnym wypadku należałoby założyć, że obdarowani pracownicy Wnioskodawcy, gdyby nie otrzymali upominków, zdecydowaliby się na wydatek z własnych środków. Znaczenie ma również fakt, że wręczane przez Wnioskodawcę upominki mają na celu utrzymać wizerunek prorodzinnego pracodawcy, co sprzyja dobrej atmosferze i mobilizuje pracowników do bardziej efektywnej pracy. Zatem, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę okolicznościowych prezentów, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest zobligowany z tego tytułu do wypełnienia obowiązków płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin nieodpłatne świadczenie ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenie odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;

• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.

W kontekście zagadnienia nieodpłatnych świadczeń z tytułu stosunku pracy, należy wskazać na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. ,,W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracą może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które nawet nieujęte w umowie o pracę w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie o podatku od spadków i darowizn. A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że obdarowanie pracownika upominkiem będzie wiązało się tylko i wyłącznie z narodzinami dziecka, jego wartość kwotowa będzie wynosić około zł, będzie miała charakter jednorazowy i incydentalny. Przedmiot darowizny nie będzie stanowił wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie będzie również dodatkowym świadczeniem pieniężnym uzyskiwanym nieodpłatnie. Celem planowanej darowizny nie jest motywowanie obdarowanego do bardziej wydajnej pracy, ale jak wskazał Wnioskodawca będzie to czynność jednostronna, wyrażająca gest gratulacji z okazji narodzin nowego członka rodziny.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że okolicznościowe podarunki od Wnioskodawcy związane z faktem narodzin dziecka, jako darowizny nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy ze względu na charakter planowanej czynności mającej na celu nieekwiwalentne i jednostronne obdarowanie pracowników. W konsekwencji, darowizny te będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644), a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej