Temat interpretacji

Zakup lokalu mieszkalnego, w którym Wnioskodawczyni będzie zaspokajać wyłącznie własne potrzeby mieszkaniowe (czyli zamieszkiwać w nim), kwalifikuje się do wydatków na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 941/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 23 kwietnia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2017 r. (data wpływu 30 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 21 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego, uzupełniony w dniu 21 lipca 2017 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 7 września 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację znak: 0115-KDIT2-1.4011.167.2017.2.JG, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni i wskazał, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym wydatkowany na zakup lokalu w Hiszpanii, podatek, koszty notarialne i opłatę za wpis do księgi wieczystej nie może być uznany za wydatek poniesiony na własne cele mieszkaniowe określony w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego złożyła w dniu 4 października 2017 r. skargę (data wpływu 10 października 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 23 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 941/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W dniu 23 kwietnia 2018 r. doręczono prawomocne orzeczenie i dokonano zwrotu akt.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku tym, po uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2015 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła po zmarłym ojcu udział w lokalu mieszkalnym, który sprzedała w miesiącu kwietniu 2017 r. Uzyskane ze sprzedaży środki Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na zakup lokalu mieszkalnego w Hiszpanii. W związku z zakupem tego lokalu Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do uiszczenia następujących kwot: ceny mieszkania, podatku od zakupu tego mieszkania (6,5% wartości lokalu), kosztów notarialnych i opłaty związanej z wpisem do ksiąg wieczystych oraz ewentualnie kosztów remontu. Realizacji ww. transakcji Wnioskodawczyni chce dokonać w przysługującym jej ustawowo terminie 2 lat od daty sprzedaży spadkobranego lokalu. Wnioskodawczyni oświadcza, że nie posiada innego lokalu. Jedynym właścicielem zakupionego mieszkania w Hiszpanii będzie Wnioskodawczyni. Mieszkanie będzie służyło wyłącznie do zaspokajania potrzeb własnych Wnioskodawczyni. Ponieważ nabywane mieszkanie nie zostanie nabyte w celu najmu ani w celu dalszej odsprzedaży, nie ma służyć celom zarobkowym. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, którą może zarządzać na odległość, tak że zamieszkiwanie przez okres trzech, czterech miesięcy poza granicami kraju jest możliwe, potrzeby mieszkaniowe będą realizowane osobiście. Mieszkanie nie będzie ponadto udostępniane w żaden sposób, tj. najem, użyczenie na rzecz innych osób w celu realizacji ich potrzeb mieszkaniowych. Wydatki związane z zakupem mieszkania w Hiszpanii mają na celu osobistą realizację celów mieszkaniowych realizowanych w najbliższych latach w miesiącach letnich, natomiast docelowo miejscem zamieszkania na emeryturze. Z uwagi na obniżenie wieku emerytalnego istnieje taka możliwość w najbliższych latach i Wnioskodawczyni mając taką sytuację na uwadze chce w sposób należyty i dla niej najlepszy wykorzystać przychód ze zbycia spadkowej nieruchomości w ustawowym terminie i stworzyć sobie najlepsze zaplecze mieszkaniowe na okres emerytury służący wyłącznie Jej osobiście.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Wnioskodawczynię opłaty, tj. cena mieszkania kupionego w Hiszpanii, podatek od zakupu tego mieszkania, koszty notarialne, opłata związana z wpisem do ksiąg wieczystych będą stanowiły wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ww. opłaty będą stanowiły wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 i są wydatkami poniesionymi na własne cele mieszkaniowe. Ww. opłaty będą stanowiły wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25, są i będą wydatkami poniesionymi na własne cele mieszkaniowe, które będą spełnione nie tylko w miesiącach letnich, ale docelowo służące jako mieszkanie na emeryturze, która to spowoduje brak obowiązków zawodowych, a więc stworzy możliwość przeniesienia całego życia osobistego na terytorium Hiszpanii. W związku z tym, iż Wnioskodawczyni nie rozpatruje możliwości wynajmu ani dalszej odsprzedaży mieszkania, ma ono służyć tylko do własnych celów mieszkaniowych, zaspokojeniu tychże celów w okresie jesieni życia, Wnioskodawczyni uznaje wydatki na własne cele mieszkaniowe za spełnione i zrealizowane zgodnie z przepisami określonymi przez ustawodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Katalog wydatków na własne cele mieszkaniowe określa art. 21 ust. 25 ww. ustawy. Zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

• położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach (art. 21 ust. 26 cytowanej ustawy).

Możliwość ta jest jednak wyłączona w odniesieniu do wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

• przeznaczonych na cele rekreacyjne (art. 21 ust. 28 ustawy).

W przypadku ponoszenia wydatków na cele mieszkaniowe w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, na którego terytorium podatnik ponosi wydatki na cele mieszkaniowe (art. 21 ust. 27 ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 Nr 17, poz. 127) właściwe władze Umawiających się Państw będą wymieniały informacje konieczne do wykonywania niniejszej umowy, a także informacje dotyczące prawa wewnętrznego Umawiających się Państw co do podatków objętych niniejszą umową w takim zakresie, w jakim opodatkowanie, które one przewidują jest zgodne z umową. Wymienione informacje będą stanowiły tajemnicę i będą mogły być udzielane tylko osobom lub władzom (w tym również sądom albo organom administracyjnym), zajmującym się ustaleniem lub poborem podatków wymienionych w niniejszej umowie albo postępowaniem, wnioskami i środkami odwoławczymi w sprawach podatkowych. Powołane osoby lub władze użyją informacji tylko w wymienionym celu. Mogą one ujawnić te informacje w trakcie przewodu sądowego lub na potrzeby decyzji sądowych.

W powołanej wyżej umowie zapisana została zatem podstawa prawna do uzyskania z Hiszpanii informacji podatkowych istotnych dla oceny przez Rzeczpospolitą Polską spełnienia warunków do zwolnienia.

Zgodnie z art. 11a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty uprawniające do odliczenia od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub obniżenia podatku, wydatki oraz podatek, wyrażone w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia wydatku lub zapłaty podatku.

Zaznaczyć należy, że podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w stosunku do dochodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw, jest fakt wydatkowania środków z ich odpłatnego zbycia, począwszy od dnia sprzedaży i nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiła sprzedaż, wyłącznie na enumeratywnie (wyczerpująco) wskazane w ustawie cele mieszkaniowe.

Określone w zacytowanych powyżej przepisach zwolnienie w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych obywateli. Podstawową okolicznością decydującą o jego zastosowaniu jest bowiem przeznaczenie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych na własne cele mieszkaniowe wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy począwszy od dnia odpłatnego zbycia nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Przy czym pojęcie własne cele mieszkaniowe należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną. Innymi słowy, realizacja własnych celów mieszkaniowych powinna polegać na tym, że w przypadku nabycia nowej nieruchomości to w niej podatnik musi faktycznie takie cele realizować.

Z wykładni językowej przedmiotowego przepisu wynika również, że do zwolnienia uprawnia nie tylko uiszczenie ceny zakupu (nabycia), lecz także innych wydatków związanych z nabyciem lokalu mieszkalnego. Przepis wyraźnie mówi o wydatkach poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, lub udziału w takim lokalu, nie ogranicza zatem ww. zwolnienia tylko do ceny jego zakupu.

Oznacza to, że wydatki w postaci opłaty notarialnej związanej z zakupem lokalu mieszkalnego, opłaty związanej z wpisem do ksiąg wieczystych oraz podatku od zakupu mieszkania, które Wnioskodawczyni poniesie na nabycie tego lokalu i są związane z celem zawarcia transakcji stanowią wydatki na własne cele mieszkaniowe, na tych samych zasadach jak wydatki poniesione na zakup lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość (cena nabycia).

W konsekwencji, zakup lokalu mieszkalnego, w którym Wnioskodawczyni będzie zaspokajać wyłącznie własne potrzeby mieszkaniowe (czyli zamieszkiwać w nim), kwalifikuje się do wydatków na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O ile zatem spełnione zostaną warunki przytoczone powyżej, dochód z odpłatnego zbycia udziału w lokalu mieszkalnym nabytym w wyniku dziedziczenia będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy. Zwolnieniem objęta będzie ta część dochodu, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. I SA/Bd 941/17.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej