Temat interpretacji

opodatkowanie otrzymanego świadczenia

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 czerwca 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.275.2018.1.KC na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 czerwca 2018 r. (data doręczenia 27 czerwca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 1 lipca 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 2 lipca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wykonawca X Sp. z o.o. Sp. Komandytowa (NIP: ...; dalej: ,,Wykonawca, ,,Deweloper) nie wykonał należycie, tj. zgodnie z parametrami dokumentacji budowlanej i świadectwem energetyki wydanym do lokalu Wnioskodawczyni przy ul. ..... - prac izolacyjnych oraz prawidłowej izolacji posadzki w całym mieszkaniu. Z powodu źle wykonanych prac Wnioskodawczyni ponosi comiesięczne dodatkowe koszty utrzymania lokalu, tj. opłat za ogrzewanie. Zgodnie z przepisami określonymi prawem, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego Dział II Rękojmie i Wady art. 556 pkt 1, pkt 2, pkt 3 pkt 4 rzecz sprzedana, tj. mieszkanie - jest niezgodna z umową. Nie istniała możliwość usunięcia, wymiany, bądź usunięcia wady rzeczy na wolną od wad w związku z nadmiernymi kosztami oraz narażeniem Wnioskodawczyni jako kupującego na dodatkowe niedogodności.

Zatem, zgodnie z art. 560 § 1 Kodeksu cywilnego, Wnioskodawczyni jako kupujący złożyła oświadczenie porozumienia i zgodnie z art. 556 § 3 została Jej obniżona cena o 30 000 zł - traktowana jako obniżenie ceny rzeczy z wadą pozostającą w wartości rzeczy bez wad. Wysokość wypłaconej Wnioskodawczyni kwoty 30 000 zł wynika wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Stanowi rekompensatę za wadę wydanego lokalu mieszkalnego. Zatem, zgodnie z zapisami art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wymienionym przypadkiem odstępstw w katalogu. Wnioskodawczyni nie zgadza się z sytuacją, w której PIT-8C wystawiony przez Wykonawcę jest Jej przychodem i stanowi kwotę do opodatkowania. Wnioskodawczyni zwraca się z prośbą uwzględnienia wymienionych odstępstw zwolnień określonych wprost prawem, tj. Kodeksem cywilnym w Jej konkretnej sytuacji.

W piśmie z dnia 1 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni podała, że pomiędzy Nią, a Deweloperem zawarto porozumienie (ugodę pozasądową) obejmujące dobrowolną realizację roszczeń z tytułu rękojmi w rozumieniu art. 556 Kodeksu cywilnego. W dniu 22 stycznia 2014 r. strony zawarły umowę deweloperską w postaci przedwstępnej umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przedwstępnej umowy sprzedaży, której przedmiotem był m.in. lokal mieszkalny oznaczony nr 1 położony....o powierzchni 69,09 m². Wydanie lokalu mieszkalnego nastąpiło w dniu 14 sierpnia 2015 r. z czego sporządzony został protokół odbioru. Po dokonaniu odbioru Wnioskodawczyni ustaliła, że lokal posiada wady w postaci niewłaściwej izolacji termicznej poziomej posadzki w lokalu mieszkalnym i zażądała usunięcia wad w tym zakresie oraz pokrycia odszkodowania związanego z podwyższonymi kosztami ogrzewania lokalu mieszkalnego w okresie wiosenno-jesienno-zimowym. Deweloper dokonał oględzin lokalu mieszkalnego, jak też garaży znajdujących się pod lokalem, po czym bezsprzecznie uznał wadę w lokalu (rękojmia za wady). W czasie oględzin potwierdził możliwość wykonania ogrzewania w sposób zgodny z żądaniem Wnioskodawczyni i wykonania warstwy dodatkowej izolacji termicznej przegrody poziomej budynku posadzki lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni od dołu, tj. bezpośrednio na stropie garaży i innych pomieszczeń, o grubości zapewniającej deklarowaną w umowie sprzedaży przenikalność termiczną tej przegrody poziomej lokalu mieszkalnego/budynku. Po ostatecznych negocjacjach, Wnioskodawczyni i Deweloper ustalili kwotę konieczną na usunięcie wad, którą zgodnie określono na 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych). W treści porozumienia, kwotę tą opisano jako odszkodowanie tytułem usunięcia wad i odszkodowania za nabycie i posiadanie lokalu w obecnym stanie oraz za ponoszenie podwyższonych kosztów ogrzewania lokalu mieszkalnego oraz zadośćuczynienia z tego tytułu.

Po negocjacjach związanych z roszczeniami nabywcy lokalu z tytułu:

• wad w jego budowie,

• wykonaniu ogrzewania podłogowego,

• warstwy izolacji termicznej,

• odmiennej niż deklarowana termoizolacyjności przegrody poziomej - posadzki w nabytym przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnym

- deweloper wyraził zgodę na zaspokojenie w sposób dobrowolny roszczeń Wnioskodawczyni jako konsumenta z tytułu wad w zakupionym przez Nią w dniu 22 stycznia 2014 r. lokalu poprzez zawarcie porozumienia (ugody) w celu uchylenia sporu powstałego między stronami na tym tle.

Z ustaleń wynika, że kwota 30 000 zł stanowiła w rzeczywistości obniżenie ceny zakupu lokalu, wobec okoliczności, że był on sprzedany z wadą techniczną. Zgodnie z dokładną treścią postanowień porozumienia Strony zgodnie postanowiły, że: Deweloper dokona na rzecz Nabywcy lokalu zapłaty kwoty 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) tytułem zaspokojenia roszczeń Nabywcy i odszkodowania oraz zadośćuczynienia, na rachunek bankowy Nabywcy prowadzony pod numerem ... w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r. Nabywca oświadczył, że wyraża zgodę na sposób i termin zapłaty kwoty oraz, że zaspokaja ona w całości wszelkie jego roszczenia wobec Dewelopera dotyczące wad lokalu, w związku z czym z chwilą otrzymania zapłaty zrzeka się wobec Dewelopera wszelkich dalszych roszczeń z tego tytułu lub związanych z nabyciem i użytkowaniem posiadanego lokalu mieszkalnego. Strony zastrzegły w przepisach końcowych porozumienia, że w sprawach nieuregulowanych w ugodzie mają zastosowanie odpowiednie przepisy Kodeksu cywilnego dot. ugody oraz inne przepisy prawa powszechnie obowiązujące. Wnioskodawczyni otrzymała kwotę wynikającą z ugody w dniu 1 lutego 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:
Czy uiszczone przez Dewelopera, nabywcy lokalu (Wnioskodawczyni) odszkodowanie pozostaje wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro zasady otrzymanego odszkodowania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw, to jest przepisów Kodeksu cywilnego o rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (art. 556 K.c.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, uiszczone przez Dewelopera świadczenie wynikające z pozasądowej ugody pozostaje wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem kwota odszkodowania została wypłacona według zasad wynikających wprost z przepisów Kodeksu cywilnego, to jest przepisów o rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (art. 556 Kodeksu cywilnego). Tym samym, Deweloper nie powinien był wystawiać Wnioskodawczyni dokumentu PIT-8C, albowiem kwota 30 000 zł nie stanowiła dla Niej przychodu za 2017 rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w punkcie 9 wymienia się inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Należy podkreślić, że art. 21 ust. 1 ww. ustawy przewiduje szereg zwolnień przedmiotowych obejmujących świadczenia o charakterze odszkodowawczym. Tego rodzaju (przewidziane przez prawodawcę) dochody nie oznaczają dla podatnika przysporzenia majątkowego, a pokrywają stratę, czy innego rodzaju uszczerbek w majątku lub osobie podatnika. Przykładowo można wskazać zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3-4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, aby dane świadczenie nie podlegało opodatkowaniu niezbędne jest umieszczenie go w ustawowym katalogu zwolnień przedmiotowych lub też objęcie go rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego, przy czym w rozpatrywanej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

Na mocy powołanego przez Wnioskodawczynię art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 22 stycznia 2014 r. strony zawarły umowę deweloperską w postaci przedwstępnej umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przedwstępnej umowy sprzedaży, której przedmiotem był m.in. lokal mieszkalny. Wydanie lokalu mieszkalnego nastąpiło w dniu 14 sierpnia 2015 r. z czego sporządzony został protokół odbioru. Po dokonaniu odbioru Wnioskodawczyni ustaliła, że lokal posiada wady w postaci niewłaściwej izolacji termicznej poziomej posadzki w lokalu mieszkalnym i zażądała usunięcia wad w tym zakresie oraz pokrycia odszkodowania związanego z podwyższonymi kosztami ogrzewania lokalu mieszkalnego w okresie wiosenno-jesienno-zimowym. Deweloper dokonał oględzin lokalu mieszkalnego, jak też garaży znajdujących się pod lokalem, po czym bezsprzecznie uznał wadę w lokalu (rękojmia za wady). Pomiędzy Wnioskodawczynią, a Deweloperem zawarto porozumienie (ugodę pozasądową) obejmujące dobrowolną realizację roszczeń z tytułu rękojmi w rozmieni art. 556 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawczyni otrzymała kwotę wynikającą z ugody w dniu 1 lutego 2017 r.

Analizując, czy otrzymana przez Wnioskodawczynię w dniu 1 lutego 2017 r. kwota wynikająca z ugody stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy odwołać się do przepisów regulujących instytucję rękojmi.

Instytucję rękojmi regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Rękojmia za wady została uregulowana w art. 556-576 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 556 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Artykuł 560 § 1 4 Kodeksu cywilnego przewiduje następujące uprawnienia kupującego i obowiązki sprzedającego z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej:

1. Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.
2. Jeżeli kupującym jest konsument, może zamiast zaproponowanego przez sprzedawcę usunięcia wady żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo zamiast wymiany rzeczy żądać usunięcia wady, chyba że doprowadzenie rzeczy do zgodności z umową w sposób wybrany przez kupującego jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów w porównaniu ze sposobem proponowanym przez sprzedawcę. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość rzeczy wolnej od wad, rodzaj i znaczenie stwierdzonej wady, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie narażałby kupującego inny sposób zaspokojenia.
3. Obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy z wadą pozostaje do wartości rzeczy bez wady.
4. Kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna.

Natomiast, na podstawie z art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z kolei, art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Powołane przepisy nie przewidują wypłaty przez sprzedawcę odszkodowania (względnie innych środków pieniężnych) z tytułu wystąpienia wady w sprzedanej rzeczy, jak również nie określają ich wysokości lub zasad ustalania. Należy rozróżnić świadczenie odszkodowawcze od wykonania świadczenia, które obciąża zobowiązanego i wykonania jego przez wierzyciela na koszt dłużnika.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni była zobowiązana do wykazania otrzymanej od dewelopera kwoty w zeznaniu PIT-36, a deweloper był zobligowany do wykazania wypłaconej kwoty w rocznej informacji PIT-8C, stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 42a ww. ustawy stanowi bowiem, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Jednocześnie należy mieć na uwadze postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z powyższym, wydatki podatnika poniesione na usunięcie powstałych wad będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, które podatnik będzie mógł uwzględnić w składanym zeznaniu podatkowym (PIT-36). Zatem, opodatkowaniu podlega wyłącznie ewentualna nadwyżka otrzymanej kwoty nad wydatkami podatnika poniesionymi na naprawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy że otrzymane przez Wnioskodawczynię świadczenie pieniężne stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód nie korzysta ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, rzeczony przychód podlegał wykazaniu w PIT-8C (przez dewelopera) oraz w rocznym zeznaniu podatkowym PIT-36 za rok 2017 (przez Wnioskodawczynię).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej