Temat interpretacji

Czy zgodnie z art. 31 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) Wnioskodawca zobowiązany był do potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania zasądzonego przez Sąd na podstawie art. 183d Kodeksu pracy?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 listopada 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.241.2016.1.KS, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 listopada 2016 r. (data doręczenia 22 listopada 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 28 listopada 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pracownik Wnioskodawcy, tj. Regionalnej Izby Obrachunkowej w skierował do Sądu Rejonowego w pozew przeciwko Wnioskodawcy o zapłatę kwoty 48 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania za naruszenie przez Wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2010 r. obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania pracowników wykonujących tą samą (jednakową) pracę. W uzasadnieniu pracownik podniósł, że od dnia 10 września 1998 r. jest zatrudniony w charakterze etatowego członka kolegium, a pełnienie tej funkcji wynika z aktu powołania na etatowego członka kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w dokonanego przez Prezesa Rady Ministrów w trybie przepisów ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. W skład kolegium wchodzą również inni pracownicy Izby powołani przez Prezesa Rady Ministrów. Członkowie kolegium we wskazanym okresie mieli zróżnicowane wynagrodzenie zasadnicze w zależności od jakości wykonywanej pracy. Pracownik wskazywał, że jako członek kolegium winien mieć ustalone wynagrodzenie zasadnicze na poziomie wynagrodzenia członka kolegium, który miał to wynagrodzenie określone na najwyższym poziomie. W pozwie pracownik podniósł, że wysokość wynagrodzenia etatowych członków kolegium może być różnicowana wyłącznie ze względu na staż i pełnioną funkcję oraz liczbę jednostek nadzorowanych przez daną regionalną izbę obrachunkową. Pracownik podniósł, że szkoda wyrządzona przez zaniżenie jego wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia pracownika wykonującego tę samą pracę wyniosła szacunkowo 48 379 zł 50 gr. Ostateczna, dokładna wysokość szkody, stanowiąca różnicę między wynagrodzeniem zasadniczym członka kolegium wykonującego tę samą pracę, a wynagrodzeniem zasadniczym danego pracownika wraz z pochodnymi wypłaconymi w okresie wyżej wskazanym została ustalona przez pracodawcę, dysponującego finansowymi dokumentami pracowniczymi i stanowiła kwotę 39 379 zł 50 gr.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w , zgodnie z wyliczeniem pracodawcy, w wyroku z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt , zasądził na rzecz Pana kwotę 39 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania za dyskryminację. Kwotę odszkodowania utrzymał również Sąd Okręgowy w V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt ). Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany naruszył normę określoną w art. 18^3c § 1 Kodeksu pracy przewidującym m.in., że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę. Sąd wskazał, że: wysokość należnego powodowi wynagrodzenia zasadniczego, przy założeniu, że odpowiada wysokości wynagrodzenia zasadniczego ustalonego dla (...) oraz wysokość pochodnych tego wynagrodzenia jak wysokość dodatku stażowego i dodatkowego wynagrodzenia rocznego była bezsporna między stronami i wynikała z wyliczenia przedstawionego przez pracodawcę. Naruszenie wynikającej z przepisów prawa powinności równego traktowania w zakresie wynagradzania za pracę podlega kwalifikacji dyskryminacji w zatrudnieniu w rozumieniu art. 18(3b) k.p. w związku z art. 18(3a) k.p.. Odszkodowanie to odpowiada wysokości utraconego wynagrodzenia pracownika, które zostało wyliczone jako różnica między płacą zasadniczą powoda, a płacą zasadniczą pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze kształtowało się na najwyższym poziomie. Różnica w płacy zasadniczej została również powiększona o pochodne, tj. o dodatek za wysługę lat i dodatkowe wynagrodzenie roczne (wyliczone od wykazanej różnicy).

W piśmie z dnia 25 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu wypłacono pracownikowi w dniu 15 lutego 2012 r. W wyroku z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt , Sąd Rejonowy w uznał, że Pracownik, wobec którego została naruszona zasada równego traktowania w zakresie wysokości wynagrodzenia, ma prawo żądać odszkodowania w wysokości różnicy między wynagrodzeniem, jakie powinien był otrzymać, a wynagrodzeniem rzeczywiście otrzymanym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2007 r., IPK 242/06, OSNP 2008/7-8/98). Podstawą roszczenia jest art. 18^3d k.p. W okolicznościach niniejszej sprawy odszkodowanie obejmowało różnicę za cały sporny okres między wynagrodzeniem zasadniczym wraz z dodatkami, które powód powinien był otrzymać (Czyli przy założeniu, że wynagrodzenie zasadnicze powoda było równe wynagrodzeniu zasadniczemu wypłacanemu A.T.), a rzeczywiście mu wypłaconym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy zgodnie z art. 31 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) Wnioskodawca zobowiązany był do potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania zasądzonego przez Sąd na podstawie art. 18^3d Kodeksu pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzone wyrokiem Sądu odszkodowanie przyznane z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu, jest przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże przychód ten korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w związku z art. 18^3d Kodeksu pracy, który stanowi o prawie pracownika do otrzymania odszkodowania z tytułu naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu, w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalone na podstawie odrębnych przepisów, tj. ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Wobec tego Wnioskodawca wypłacając w dniu 15 lutego 2012 r. odszkodowanie z tytułu dyskryminacji w kwocie 39 379 zł 50 gr nie potrącił zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w z dnia 21 października 2011 r. Wnioskodawca wypłacił pracownikowi odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu na podstawie art. 18^3d Kodeksu pracy zasądzonego wyrokiem Sądu, w pełnej wysokości, tj. w kwocie 39 379 zł 50 gr (tzn. nie potrącił zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownik Wnioskodawcy skierował do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Niemu o zapłatę kwoty 48 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania za naruszenie przez Wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2010 r. obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania pracowników wykonujących tą samą (jednakową) pracę. W uzasadnieniu pracownik podniósł, że od dnia 10 września 1998 r. jest zatrudniony w charakterze etatowego członka kolegium, a pełnienie tej funkcji wynika z aktu powołania na etatowego członka kolegium Wnioskodawcy dokonanego przez Prezesa Rady Ministrów w trybie przepisów ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. W skład kolegium wchodzą również inni pracownicy Izby powołani przez Prezesa Rady Ministrów. Członkowie kolegium we wskazanym okresie mieli zróżnicowane wynagrodzenie zasadnicze w zależności od jakości wykonywanej pracy. Pracownik wskazywał, że jako członek kolegium winien mieć ustalone wynagrodzenie zasadnicze na poziomie wynagrodzenia członka kolegium, który miał to wynagrodzenie określone na najwyższym poziomie. W pozwie pracownik podniósł, że wysokość wynagrodzenia etatowych członków kolegium może być różnicowana wyłącznie ze względu na staż i pełnioną funkcję oraz liczbę jednostek nadzorowanych przez daną regionalną izbę obrachunkową. Pracownik podniósł, że szkoda wyrządzona przez zaniżenie jego wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia pracownika wykonującego tę samą pracę wyniosła szacunkowo 48 379 zł 50 gr. Ostateczna, dokładna wysokość szkody, stanowiąca różnicę między wynagrodzeniem zasadniczym członka kolegium wykonującego tę samą pracę, a wynagrodzeniem zasadniczym danego pracownika wraz z pochodnymi wypłaconymi w okresie wyżej wskazanym została ustalona przez pracodawcę, dysponującego finansowymi dokumentami pracowniczymi i stanowiła kwotę 39 379 zł 50 gr. Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z wyliczeniem pracodawcy, w wyroku z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt , zasądził na rzecz pracownika kwotę 39 379 zł 50 gr tytułem odszkodowania za dyskryminację. Kwotę odszkodowania utrzymał również Sąd Okręgowy V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt ). Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany naruszył normę określoną w art. 18^3c § 1 Kodeksu pracy przewidującym m.in., że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę. Sąd wskazał, że: wysokość należnego powodowi wynagrodzenia zasadniczego, przy założeniu, że odpowiada wysokości wynagrodzenia zasadniczego ustalonego dla (...) oraz wysokość pochodnych tego wynagrodzenia jak wysokość dodatku stażowego i dodatkowego wynagrodzenia rocznego była bezsporna między stronami i wynikała z wyliczenia przedstawionego przez pracodawcę. Naruszenie wynikającej z przepisów prawa powinności równego traktowania w zakresie wynagradzania za pracę podlega kwalifikacji dyskryminacji w zatrudnieniu w rozumieniu art. 18(3b) k.p. w związku z art. 18(3a) k.p.. Odszkodowanie to odpowiada wysokości utraconego wynagrodzenia pracownika, które zostało wyliczone jako różnica między płacą zasadniczą powoda, a płacą zasadniczą pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze kształtowało się na najwyższym poziomie. Różnica w płacy zasadniczej została również powiększona o pochodne, tj. o dodatek za wysługę lat i dodatkowe wynagrodzenie roczne (wyliczone od wykazanej różnicy). Wnioskodawca wskazał, że odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu wypłacono pracownikowi w dniu 15 lutego 2012 r. W wyroku z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt , Sąd Rejonowy uznał, że Pracownik, wobec którego została naruszona zasada równego traktowania w zakresie wysokości wynagrodzenia, ma prawo żądać odszkodowania w wysokości różnicy między wynagrodzeniem, jakie powinien był otrzymać, a wynagrodzeniem rzeczywiście otrzymanym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2007 r., IPK 242/06, OSNP 2008/7 8/98). Podstawą roszczenia jest art. 18^3d k.p. W okolicznościach niniejszej sprawy odszkodowanie obejmowało różnicę za cały sporny okres między wynagrodzeniem zasadniczym wraz z dodatkami, które powód powinien był otrzymać (Czyli przy założeniu, że wynagrodzenie zasadnicze powoda było równe wynagrodzeniu zasadniczemu wypłacanemu A.T.), a rzeczywiście mu wypłaconym.

Zauważyć należy, że w myśl art. 18^3a § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Według art. 18^3a § 2 ustawy Kodeks pracy, równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1.

W myśl art. 18^3b § 1 ww. ustawy, za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18^3a § 1, którego skutkiem jest w szczególności:

1. odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy,
2. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą,
3. pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe

-chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Zgodnie natomiast z art. 18^3c § 1 tej ustawy, pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości.

Według art. 18^3c § 2 ww. Kodeksu, wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna.

Przepis art. 18^3c § 3 ustawy Kodeks pracy stanowi, że pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.

Stosownie do art. 18^3d ww. ustawy, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zasądzone wyrokiem Sądu odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, wypłacone w 2012 r. przez Wnioskodawcę pracownikowi, którego zasady ustalania wynikały z art. 18^3d ustawy Kodeks pracy, jest przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w łączącym Wnioskodawcę z pracownikiem stosunkiem pracy. Jednakże przychód ten korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z przepisów Kodeksu pracy. W konsekwencji, na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciążyły obowiązki, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obowiązki związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. kwoty.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi