Temat interpretacji

Amortyzacja środków trwałych zakupionych oraz nabytych w drodze darowizny.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 24 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.) oraz z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokali mieszkalnych:

• w części odnoszącej się do uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej lokalu II jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokali mieszkalnych. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 24 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.) oraz z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego (Lokal mieszkalny I), który został nabyty przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy sprzedaży z dnia 2018 r. (Umowa sprzedaży). Lokal mieszkalny I stanowi odrębną nieruchomość znajdującą się w bloku mieszkalnym. Z treści aktu notarialnego, na mocy którego został nabyty Lokal mieszkalny I wynika, że poprzedni właściciele nabyli ten lokal na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży z dnia września 2007 r. Założenie księgi wieczystej w wyniku wyodrębnienia lokalu nastąpiło w 2007 r. i od tego czasu był on użytkowany przez kolejnych właścicieli. Oznacza to, że Lokal mieszkalny I przed nabyciem go przez Wnioskodawcę był wykorzystywany przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Ponadto, Wnioskodawca jest także współwłaścicielem w udziale wynoszącym 1% w prawie własności lokalu mieszkalnego (Lokal mieszkalny II). Udział w Lokalu mieszkalnym II został darowany na rzecz Wnioskodawcy przez jego matkę w 2018 r. Lokal mieszkalny II stanowi odrębną nieruchomość znajdującą się w bloku mieszkalnym. Z treści aktu notarialnego, na mocy którego został nabyty Lokal mieszkalny II wynika, że poprzedni właściciele nabyli ten lokal w 2003 r. Założenie księgi wieczystej w wyniku wyodrębnienia lokalu nastąpiło również w 2003 r. i od tego czasu był on użytkowany przez matkę Wnioskodawcy i jej męża, a później wyłącznie przez matkę Wnioskodawcy. Oznacza to, że Lokal mieszkalny I przed nabyciem go przez Wnioskodawcę był wykorzystywany przez okres przekraczający 60 miesięcy. Pozostałą część Lokalu mieszkalnego II (udział 99%) Wnioskodawca wynajmie od matki.

Lokal mieszkalny I według planów Wnioskodawcy zostanie wprowadzony do prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w czerwcu 2018 r. Lokal mieszkalny II, w części stanowiącej 1%, zostanie wprowadzony przez Wnioskodawcę do tejże ewidencji także w tym samym miesiącu.

Wnioskodawca planuje wynająć na rzecz osoby trzeciej, na cele prowadzonej przez tę osobę trzecią działalności gospodarczej, Lokal mieszkalny I i II. Najemca będzie uiszczał na rzecz Wnioskodawcy czynsz najmu. W ten sposób Wnioskodawca odda po raz pierwszy w najem Lokale I i II w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Lokale I i II znajdują się w budynku wybudowanym przed 1945 r.

Celem gospodarczym (biznesowym) Wnioskodawcy jest, by Lokale nadawały się do najmu krótkoterminowego turystom. Co prawda sam Wnioskodawca będzie wynajmował Lokale osobie trzeciej długoterminowo, jednakże ten najemca ma zamiar prowadzić w Lokalach działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz turystów. Z uwagi na to Wnioskodawca w przedmiotowych Lokalach przed ich wynajęciem i wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych wykona roboty budowlane, mające na celu umożliwienie zakwaterowania w nich jednorazowo większej ilości osób w sposób komfortowy i zapewniający tym osobom poczucie prywatności. Roboty budowlane (których wykonywanie już się rozpoczęło) będą polegały m.in. na zmianie rozmieszczenia i ilości pomieszczeń w Lokalach, zmianie przeznaczenia niektórych pomieszczeń w Lokalach (np. dodatkowe łazienki zamiast kuchni), wymianie podłóg, okien, pomalowaniu ścian itp. Koszt robót budowlanych zarówno w Lokalu I, jak i Lokalu II, będzie przekraczał wartość 10.000,00 zł. Koszt ten w obydwu lokalach zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę w trakcie roku 2018.

Wnioskodawca przed wynajęciem i wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych wyposaży również przedmiotowe Lokale np. w łóżka, meble, sprzęt AGD itp.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i powyższe Lokale I i II będzie wynajmował w ramach tej działalności. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opłaca podatek liniowy 19%, zaś w zakresie dokumentacji rachunkowej prowadzi podatkową księgą przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca zamierza wynajmować wspomniane Lokale mieszkalne I i II w okresie dłuższym niż rok. Wnioskodawca nie dokonał wyboru opodatkowania ww. przychodów (dochodów) w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (nie złożył oświadczenia, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

W uzupełnieniach wniosku Wnioskodawca wskazał, że jego matka nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych od lokalu II, oraz że nabycie udziału w Lokalu II korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środków trwałych w postaci Lokali mieszkalnych I i II, które będą wynajmowane, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu?
2. Czy Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w stosunku do opisanych Lokali mieszkalnych I i II?
3. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustali wartość początkową Lokalu mieszkalnego I w ten sposób, że:
   
   
   1. podstawą tej wartości będzie cena rynkowa nabycia Lokalu I,
   2. wartość ta zostanie powiększona o koszty opłaty notarialnej, opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym), podatku od czynności cywilnoprawnych,
   3. wartość ta zostanie powiększona o wydatki na dokonanie robót budowlanych w Lokalu I, które zostaną przeprowadzone przed wprowadzeniem Lokalu I do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
   4. wartość ta nie zostanie powiększona o wydatki na wyposażenie Lokalu I?
      
      
      
4. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustali wartość początkową Lokalu mieszkalnego II w ten sposób, że:
   
   
   1. podstawą tej wartości będzie wartość rynkowa darowanego udziału 1% we własności Lokalu z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości,
   2. wartość ta nie zostanie powiększona o koszty opłaty notarialnej, opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym),
   3. wartość ta zostanie powiększona o 1% wydatków na dokonanie robót budowlanych w Lokalu II, które zostaną przeprowadzone przed wprowadzeniem Lokalu II do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
   4. wartość ta nie zostanie powiększona o wydatki na wyposażenie Lokalu II.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Odpowiedź na pytanie nr 1 powinna brzmieć: tak - odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego I i II, który jest wynajmowany, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu,
2. Odpowiedź na pytanie nr 2 powinna brzmieć: tak - Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w stosunku do opisanego Lokalu mieszkalnego I i II,
3. Odpowiedź na pytanie nr 3 powinna brzmieć: tak - Wnioskodawca prawidłowo ustali wartość początkową Lokalu mieszkalnego I w ten sposób, że:
   
   
   1. podstawą tej wartości będzie cena rynkowa nabycia Lokalu I,
   2. wartość ta zostanie powiększona o koszty opłaty notarialnej, opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczysto księgowym), podatku od czynności cywilnoprawnych,
   3. wartość ta zostanie powiększona o wydatki na dokonanie robót budowlanych w Lokalu I, które zostaną przeprowadzone przed wprowadzeniem Lokalu I do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
   4. wartość ta nie zostanie powiększona o wydatki na wyposażenie Lokalu I.
      
      
      
4. Odpowiedź na pytanie nr 4 powinna brzmieć: tak - Wnioskodawca prawidłowo ustali wartość początkową Lokalu mieszkalnego II w ten sposób, że:
   
   
   1. podstawą tej wartości będzie wartość udziału 1% we własności Lokalu z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości,
   2. wartość ta nie zostanie powiększona o koszty opłaty notarialnej, opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym),
   3. wartość ta zostanie powiększona o 1% wydatków na dokonanie robót budowlanych w Lokalu II, które zostaną przeprowadzone przed wprowadzeniem Lokalu II do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
   4. wartość ta nie zostanie powiększona o wydatki na wyposażenie Lokalu II.

Uzasadnienie:

Ad 1.

Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w zakresie m.in. wynajmu lokali mieszkalnych. Z tytułu prowadzenia tego rodzaju działalności gospodarczej Wnioskodawca planuje uzyskiwać przychody z najmu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 dalej: Ustawa o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Biorąc powyższe pod uwagę należy więc stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane w związku z amortyzacją środka trwałego w postaci Lokalu mieszkalnego I i II, który jest wynajmowany, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Ad 2.

Na podstawie art. 22i ust. 1 Ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j, 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy o PIT, lokale mieszkalne (grupa 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT, podatnicy, z zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) z zastrzeżeniem wymienionych w tym przepisie wyjątków, niemających jednak zastosowania do przedmiotowego lokalu mieszkalnego, nie może być krótszy niż 10 lat.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 Ustawy o PIT, środki trwałe w postaci m.in. ww. lokali mieszkalnych uznaje się za używane m.in. wówczas, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

A zatem, skoro:

1. Lokal mieszkalny I stanowiący odrębną własność, który zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, znajduje się w budynku wybudowanym przed 1945 r., przez poprzednich właścicieli został nabyty w 2007 r., w tym też roku została założona dla niego księga wieczysta, z czego wiadomo, że lokal ten był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres co najmniej 60 miesięcy,
2. Lokal mieszkalny II stanowiący odrębną własność, który zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, znajduje się w budynku wybudowanym przed 1945 r., przez poprzednich właścicieli został nabyty w 2003 r., w tym też roku została założona dla niego księga wieczysta, z czego wiadomo, że lokal ten był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres co najmniej 60 miesięcy,

to dla obydwu Lokali możliwe jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, która nie może w opisanym stanie faktycznym przekroczyć 10%.

Wnioskodawca podkreśla, że tożsame stanowisko w analogicznej sprawie prezentowane jest w interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 maja 2012 r., Nr IPTPB1/415-196/12-2/KSU, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 czerwca 2012 r., Nr IPPB1/415-280/12-2/JB oraz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2017 r., znak 0113-KDIPT2-1.4011.358.2017.1.RK.

Ad 3.

Podstawa wartości początkowej Lokalu I.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia". Skoro Wnioskodawca nabył odpłatnie Lokal I, to cena jego nabycia z pewnością będzie podstawowym elementem wartości początkowej tego środka trwałego.

Powiększenie wartości początkowej Lokalu I o koszty opłaty notarialnej, opłat sądowych i PCC.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku".

W związku z powyższym przepisem, wartość początkowa Lokalu I z pewnością powinna zostać powiększona o koszty opłaty notarialnej (co wynika bezpośrednio z treści przepisu), ale także o koszty opłaty sądowej (związanej z postępowaniem wieczystoksięgowym) i podatek od czynności cywilnoprawnych, który obciąża Nabywcę jako kupującego (co jest potwierdzane w stanowisku organów podatkowych, zob. np. indywidualną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 stycznia 2015 r., znak IBPBI/1/415- 1078/14/AP).

Powiększenie wartości początkowej Lokalu I o wartość dokonanych robót budowlanych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT, za środek trwały uważa się m.in. lokal, który jest kompletny" i zdatny do użytku". Przy tym należy zaznaczyć, że nie chodzi tu o jakikolwiek użytek lokalu (środka trwałego), ale o zdatność do użytku w celu prowadzenia konkretnej działalności gospodarczej. Skoro Wnioskodawca zamierza wynajmować Lokal na rzecz podmiotu, który w nim ma zamiar świadczyć usługi krótkotrwałego zakwaterowania, a więc skoro najemcę interesuje jedynie lokal o takich standardach, które pozwalają w sposób komfortowy, zapewniający prywatność, zakwaterować w tym lokalu jednorazowo większą ilość osób, to należy uznać, że przedmiotowy Lokal I w dniu jego nabycia, pomimo tego, że co do zasady jest zdatny do zamieszkania, nie może być uznany za zdatny do użytku" w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT.

W związku z tym należy uznać, że koszty poniesione na wykonanie robót budowlanych w Lokalu I, polegających na zmianie rozmieszczenia i ilości pomieszczeń w Lokalu, zmianie przeznaczenia niektórych pomieszczeń w Lokalu (np. dodatkowe łazienki zamiast kuchni), wymianie podłóg, okien, pomalowaniu ścian itp., będą stanowić koszt wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 2 Ustawy o PIT, i o tę wartość należało będzie powiększyć wartość początkową Lokalu I. Prawidłowość przedstawionego rozumowania, zdaniem Wnioskodawcy, potwierdza np. indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 sierpnia 2015 r., znak IBPB-1-1/4511-285/15/ZK.

Na wypadek, gdyby organ nie uznał słuszności powyższego stanowiska, a więc uznał, że Lokal I w momencie jego nabycia nosił cechy środka trwałego, a więc koszty wykonania w nim robót budowlanych nie mogą być postrzegane jako koszty jego wytworzenia, Wnioskodawca wskazuje, że w takim przypadku zastosowanie i tak znajdzie art. 22g ust. 17 Ustawy o PIT, zgodnie z którym Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji".

Jak zostało wskazane, Wnioskodawca poniósł wydatki przekraczające 10 000 zł. Niewątpliwie również wzrosła wartość użytkowa Lokalu I, patrząc pod kątem planowanej działalności gospodarczej. Wątpliwości może budzić jedynie fakt, że Lokal I nie został przed dokonaniem robót budowlanych wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a przedmiotowy przepis odnosi wartość użytkową, która uległa wzrostowi, do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania. Niemniej, jak wynika z praktyki interpretacyjnej organów podatkowych (zob. indywidualną interpretację podatkową Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 lutego 2018 r., znak 0112-KDIL3-3.4011.16.2018.1.MM), przepis ten znajduje zastosowanie również w stanach faktycznych, gdzie ulepszenie środka trwałego następuje przed wprowadzeniem go do ewidencji. Zdaniem Wnioskodawcy uznanie, że można ulepszyć, a więc podwyższyć wartość początkową jedynie takiego środka trwałego, który podlega już amortyzacji, naruszałoby ogólną zasadę, zgodnie z którą koszty uzyskania przychodów związane z zużywaniem środków trwałych rozlicza się poprzez odpisy amortyzacyjne.

Brak podstaw do powiększenia wartości początkowej Lokalu I o koszty jego wyposażenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wyposażenie mieszkania (sprzęt AGD, meble itp.) nie będą podwyższały wartości początkowej środka trwałego w postaci Lokalu I, ponieważ nie wpływają na stan samego tego środka.

Wydatki na wyposażenie Lokalu I mogą być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy:

• bądź poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego wyposażenia, jeśli wyposażenie to spełnia definicję środka trwałego (środków trwałych) i jego wartość przekracza 10.000 zł (zob. indywidualną interpretację podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2016 r., znak ITPB4/4511-512/15-5/MP),
• bądź poprzez ich jednorazowe rozliczenie w miesiącu oddania wyposażenia do używania, jeśli spełnia ono definicję środka trwałego (środków trwałych), ale jego wartość nie przekracza 10.000 zł (art. 22d ust. 1 Ustawy o PIT),
• bądź poprzez zaliczenie ich do pośrednich kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, jeśli wyposażenia nie da się traktować jako odrębnego środka trwałego (środków trwałych) (art. 22d ust. 5c Ustawy o PIT).

Ad 4.

Podstawa wartości początkowej Lokalu II.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 Ustawy o PIT, amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność, jak i współwłasność podatnika. Tym samym, Lokal II niewątpliwie będzie mógł być amortyzowany przez Wnioskodawcę, ponieważ jest On jego współwłaścicielem w udziale wynoszącym 1%.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT, Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości".

Zgodnie z art. 22g ust. 11 Ustawy o PIT W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie".

Udział 1 % we własności Lokalu II został Wnioskodawcy przekazany w drodze darowizny. W umowie darowizny wskazano wartość tego udziału. Zdaniem Wnioskodawcy, wskazana wartość odpowiada wartości rynkowej udziału.

Tym samym amortyzowanie Lokalu II od wartości początkowej równej wartości udziału określonej w umowie darowizny będzie odpowiadało nie tylko dyspozycji art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, ale również art. 22g ust. 11 tej ustawy, który nakazuje ustalenie proporcji wartości początkowej środka trwałego stanowiącego współwłasność odpowiadającej udziałowi podatnika we własności tego środka. Wartość określona w umowie darowizny to wartość 1% udziału we własności, a więc odpowiadająca przedmiotowej proporcji.

Prawidłowość opisanego stanowiska potwierdza przykładowo indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 lutego 2015 r., znak ILPB1/415- 1321/14-2/AA.

Brak podstaw do powiększenia wartości początkowej Lokalu II o koszty opłaty notarialnej i opłat sądowych.

A contrario do rozważań zawartych w pkt 3 uzasadnienia, należy wskazać, że nie ma podstaw do powiększania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze darowizny o koszty opłaty notarialnej i opłat sądowych. W art. 22g ust. 3 mowa jest bowiem o powiększeniu o te koszty ceny nabycia". Z kolei w przypadku środków trwałych nabytych w drodze darowizny nie ma ceny nabycia", a wartość rynkowa" lub ewentualnie wartość określona w umowie darowizny.

Powiększenie wartości początkowej Lokalu II o 1% wartości dokonanych robót budowlanych.

Analogicznie do rozważań poczynionych w pkt 3 uzasadnienia należy wskazać, że wydatki na dokonanie robót budowlanych w Lokalu II zwiększą jego wartość początkową. Jednakże uwzględniając treść art. 22g ust. 11 Ustawy o PIT, Wnioskodawca będzie mógł powiększyć wartość początkową Lokalu II jedynie o 1% wartości wykonanych w tym Lokalu robót budowlanych.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, pozostałe wydatki poniesione w celu dokonania robót budowlanych w Lokalu II może on potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym", o której mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT i dokonywać jej odrębnej amortyzacji.

Brak podstaw do powiększenia wartości początkowej Lokalu I o koszty jego wyposażenia.

Analogicznie do rozważań poczynionych w pkt 3 uzasadnienia, należy wskazać, że wydatki na wyposażenie Lokalu II nie zwiększają jego wartości początkowej, ale wydatki na zakup tego wyposażenia Wnioskodawca będzie mógł potraktować jako koszty uzyskania przychodów:

• bądź poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego wyposażenia, jeśli wyposażenie to spełnia definicję środka trwałego (środków trwałych) i jego wartość przekracza 10.000 zł (zob. indywidualną interpretację podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2016 r., znak ITPB4/4511-512/15-5/MP),
• bądź poprzez ich jednorazowe rozliczenie w miesiącu oddania wyposażenia do używania, jeśli spełnia ono definicję środka trwałego (środków trwałych), ale jego wartość nie przekracza 10.000 zł (art. 22d ust. 1 ustawy o PIT),
• bądź poprzez zaliczenie ich do pośrednich kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, jeśli wyposażenia nie da się traktować jako odrębnego środka trwałego (środków trwałych) (art. 22d ust. 5c ustawy o PIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• w części odnoszącej się do uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Lokalu II jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podatnik uprawniony jest zatem do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich poniesionych przez siebie, udokumentowanych wydatków pozostających w związku z prowadzoną działalnością i mających (mogących mieć) wpływ na powstanie przychodu pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są m.in. odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 23 ust. 9 ww. ustawy, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22c ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają m.in.:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że lokal mieszkalny może zostać zaliczony do środków trwałych podlegających amortyzacji, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• jest przedmiotem odrębnej od budynku, w którym się znajduje własności,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby najmu jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy,
• podatnik podejmie decyzję o amortyzowaniu tego lokalu.

Przy tym, o kompletności i zdatności do używania środka trwałego można mówić wtedy, gdy nadaje się on do wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem na potrzeby konkretnej działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. (ust. 2).

W treści wniosku wskazano, że oba opisane w nim lokale będą wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz stanowią jego własność (Lokal I) lub współwłasność (Lokal II). Po spełnieniu wymogu kompletności i zdatności do użytku, będą zatem mogły zostać uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji na gruncie wyżej omówionych przepisów prawa.

Z tego względu Wnioskodawca będzie zatem uprawniony na mocy art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od Lokalu I, który został nabyty na drodze umowy sprzedaży.

Nie będzie mógł jednak uznać za takie koszty odpisów amortyzacyjnych od Lokalu II, gdyż nabycie tego lokalu nastąpiło na drodze darowizny objętej zwolnieniem od podatku od spadków i darowizn na mocy art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 644). Jak wcześniej wskazano zgodnie z art. 23 ust 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym korzystanie z ww. zwolnienia uniemożliwia zaliczenie odpisów amortyzacyjnych od darowanego środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu. Przy tym w opisanym przypadku nie zachodzi wyłączenie, o którym mowa w art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym lokal nie był przez darczyńcę amortyzowany.

Art. 22f. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym (ust. 3).

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 omawianej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
   1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 3 zdanie pierwsze ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Za koszt wytworzenia uważa się natomiast - na mocy art. 22g ust. 4 - wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Wobec powyższego, na wartość początkową środków trwałych składają się koszty bezpośrednio związane z daną inwestycją, ponoszone na wszystkich jej etapach, mające wpływ na przystosowanie danego środka trwałego do używania, czyli na jego kompletność i zdatność do użytku.

Na mocy omawianego art. 22g ust. 11, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z treści powyższych uregulowań wynika, że podatnik zobowiązany jest ustalić wartość początkową posiadanego środka trwałego, która to wartość stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sposób jej ustalenia zależy przy tym od drogi nabycia danego składnika majątku.

Wnioskodawca wskazał, że Lokal I został nabyty przez niego w drodze zakupu. W myśl art. 22g cytowanego wcześniej ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, wartość początkowa tego lokalu równa będzie zatem cenie nabycia. Na tę cenę składa się, poza zapłatą należną zbywcy, m.in. równowartość opłaty notarialnej na co wskazuje wprost art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Również koszty postępowania wieczystoksięgowego oraz obciążający Wnioskodawcę na mocy odrębnych przepisów prawa - podatek od czynności cywilnoprawnych stanowią koszty związane z zakupem przedmiotowego lokalu w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, i jako takie są składnikami jego wartości początkowej. Wydatki te są bowiem konieczne przy ww. zakupie i nierozerwalnie z nim związane. Natomiast podstawą wartości początkowej Lokalu II będzie w myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy - wartość rynkowa tego lokalu (w odpowiedniej proporcji), chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Należy tu podkreślić na co również zwraca uwagę Wnioskodawca że skoro jest on współwłaścicielem ww. nieruchomości w części 1/100, to również taka część wartości całej tej nieruchomości będzie dla niego stanowić wartość początkową środka trwałego (na podstawie cytowanego wyżej art. 22g ust. 11). Omawiana ustawa nie przewiduje przy tym zwiększenia wartości początkowej darowanego środka trwałego o dodatkowe składniki, takie jak równowartość opłaty sądowej lub notarialnej.

Z treści wniosku wynika ponadto, że przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej w obu wymienionych lokalach Wnioskodawca przeprowadzi roboty budowlane mające na celu przystosowanie ww. lokali do potrzeb tej działalności. Dopiero po wykonaniu opisanych prac ww. nieruchomości będą nadawały się do wykorzystania w zamierzony przez Wnioskodawcę sposób, a więc staną się kompletne i zdatne do użytku w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wcześniej nie można ich zatem uznać za środki trwałe, co oznacza, że wydatki poniesione w związku z planowanymi pracami budowlanymi będą stanowiły koszt wytworzenia przedmiotowych nieruchomości. Zgodnie zatem z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartości początkowe Lokalu I i Lokalu II należy zwiększyć o koszty prac przeprowadzonych odpowiednio w Lokalu I lub Lokalu II. Przy obliczaniu wartości początkowej Lokalu II, stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, Wnioskodawca uwzględnić może jedynie część dotyczących tego lokalu kosztów ( 1% - proporcjonalnie do posiadanego udziału).

Wartości początkowych ww. lokali nie zwiększy jednak równowartość zakupionego przez Wnioskodawcę wyposażenia m.in. mebli i sprzętu AGD. Wyposażenie to nie jest bowiem częścią składową tych lokali i nie wpływa na ich stan.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22h ust 2 ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednak zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
      
      
      
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
      - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
      
      
      
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W ustępie 3 artykuł powyższy wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotowe lokale (do momentu przejścia na własność Wnioskodawcy) były wykorzystywane przez kolejnych właścicieli przez okres co najmniej 60 miesięcy oraz, że zostały wprowadzone do prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy. Ze względu na powyższe, odpisy amortyzacyjne od ich wartości początkowej mogą być dokonywane przez Wnioskodawcę z zastosowaniem indywidualnych stawek amortyzacyjnych, wskazanych w cytowanym wyżej art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym jako używane środki trwałe w myśl art. 22j ust. 3 omawianej ustawy. Na Wnioskodawcy ciąży przy tym obowiązek udowodnienia odpowiedniego okresu wykorzystywania lokali przez poprzednich właścicieli. Jak zauważa Wnioskodawca, zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w opisanym przypadku amortyzacja powinna trwać przynajmniej 10 lat. Przy dziesięcioprocentowej rocznej stawce amortyzacji ww. warunek zostanie zachowany.

Podsumowując, za prawidłowy uznać należy opisany we wniosku sposób, w jaki Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową Lokalu I oraz wartość początkową Lokalu II. Ponadto Wnioskodawca może dla obu opisanych lokali ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej Lokalu I będą stanowiły dla Niego koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej. Jednak za takie koszty nie może On uznać odpisów amortyzacyjnych od Lokalu II.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Lokalu II należy uznać za nieprawidłowe. Stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Przedmiotem interpretacji nie była przy tym, zgodnie z zakresem wniosku, kwestia uznania wydatków na prace budowlane wykonane w Lokalu II za inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Zwycięstwa 6/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej