Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki do parku rozrywki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki do parku rozrywki jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem spotkania integracyjnego, obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki turystyczno-krajoznawczej w góry oraz obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki do parku rozrywki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, zwany dalej Centrum, jest XXX. Centrum prowadzi działalność na terenie całego województwa XXX. Zatrudnia prawie 700 pracowników etatowych. Swoje oddziały ma w XXX i każdym mieście powiatowym. Do integracji załogi kierownictwo Centrum przykłada sporą uwagę. Dlatego też organizowane są różnego rodzaju spotkania oraz wycieczki, które są w znacznej części finansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a pracownicy wnoszą częściową odpłatność według kryteriów ustalonych w Regulaminie ZFŚS. W 2018 roku będą organizowane trzy imprezy, o różnym charakterze.

1.

We wrześniu 2018 r. Centrum chce zorganizować zamiejscowe spotkanie integracyjne powiązane ze wspólną zabawą przy muzyce. Odbędzie się ono po zakończonych wewnątrzzakładowych zawodach zespołów XXX. W imprezie weźmie udział około 200 pracowników, tj. około 1/4 stanu załogi zawodnicy i pozostali pracownicy. Organizatorzy wszystkim uczestnikom spotkania zapewniają gorące posiłki i napoje orzeźwiające. Dla chętnych osób pracodawca zapewnia środki transportu wynajmowane są busy, którymi pracownicy po zakończeniu imprezy zostaną odwiezieni do siedzib oddziałów terenowych. Część pracowników na spotkanie przyjeżdża własnymi środkami transportu. Impreza ma charakter otwarty, a wcześniejsze zapisy są robione w celu zorientowania się organizatorów, jak duże jest zainteresowanie, ile zamówić posiłków, dla kogo zapewnić możliwość dojazdu. Na spotkaniu nie jest sprawdzana ani sporządzana lista obecności. Jeżeli ktoś nie przyjedzie, to poniesie koszty w postaci dopłaty.

2.

W sierpniu 2018 roku Centrum chce zorganizować kilkudniową wycieczkę turystyczno- krajoznawczą w góry. W wyciecze na zasadzie dobrowolności będą uczestniczyć pracownicy Centrum oraz ich współmałżonkowie (z centrali w XXX i z oddziałów terenowych). Razem około 50 osób. Szczegółową trasę i program wycieczki ustali przedstawiciel pracodawcy we współpracy z biurem podróży, przy ostatecznej aprobacie Zakładowej Komisji Socjalnej.

Wycieczka jest adresowana do wszystkich pracowników Centrum, jednak liczba miejsc jest ograniczona uwarunkowana ilością wolnych miejsc w autokarze. Pracownicy o organizowanej wycieczce otrzymują informację w postaci ogłoszenia zamieszczanego na tablicach ogłoszeń w XXX i wszystkich oddziałach na 2 miesiące przed planowaną datą wycieczki. Chętni pracownicy dokonują zapisu uczestników w wyznaczonym wcześniej terminie, aż do wyczerpania miejsc. Wycieczka jest organizowana za pośrednictwem biura podróży, które określa koszt wycieczki przypadający na jednego uczestnika. Cena za wycieczkę zawiera koszty przejazdu, ubezpieczenie uczestnika, opiekę pilota, nocleg, pełne wyżywienie oraz bilety wstępu do zwiedzanych obiektów. Pracownik, który sam lub wraz ze współmałżonkiem zdecyduje się wziąć udział w organizowanym wyjeździe ponosi częściową odpłatność zgodnie z obowiązującą tabelą dopłat do wycieczki z zastosowaniem tzw. kryterium socjalnego. Regulamin ZFŚS stanowi, że jeśli pracownik bierze udział w kilkudniowej wyciecze, to wnosi dopłatę. Kwota dopłaty jest ustalana indywidualnie i zależy od średniego miesięcznego dochodu brutto przypadającego na członka rodziny. Natomiast członkowie rodziny pracownika, w tym przypadku współmałżonkowie, biorący udział w kilkudniowej wyciecze również wnoszą dopłatę, w zależności od średniego miesięcznego dochodu brutto przypadającą na członka w rodzinie, ale jest ona wyższa niż dopłata ustalona dla pracownika. Pozostała część kosztów wycieczki jest sfinansowana ze środków ZFŚS.

Pracownicy i ich współmałżonkowie razem podróżują, wspólnie zwiedzają i razem spędzają pozostały czas, jedzą wspólne posiłki.

W przypadku rezygnacji pracownik jest obowiązany zapewnić zastępstwo a jeżeli nie, to ponosi część kosztów wycieczki.

3.

W czerwcu 2018 r. Centrum będzie organizować jednodniową wycieczkę do XXX w XXX finansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W wyciecze będą uczestniczyć pracownicy Centrum oraz członkowie ich rodzin: współmałżonek, dzieci do 18 roku życia oraz bez względu na wiek dzieci posiadające orzeczenie o niepełnosprawności.

Wycieczka jest adresowana do wszystkich pracowników Centrum: centrali w XXX i oddziałów terenowych z całego województwa XXX, przy czym liczba miejsc jest ograniczona uwarunkowana ilością wolnych miejsc w autokarach. Łącznie w wycieczce weźmie udział ok. 150 osób, w tym ok. 50 pracowników.

Pracownicy o organizowanej wycieczce otrzymali informację w postaci ogłoszenia zamieszczanego na tablicach ogłoszeń w XXX i wszystkich jego oddziałach na 2 miesiące przed planowaną datą wycieczki. Chętni pracownicy dokonali zapisu na listę uczestników w wyznaczonym wcześniej terminie. Wycieczka jest organizowana za pośrednictwem biura podróży, które określa koszt wycieczki przypadający na jednego uczestnika. Cena za wycieczkę zawiera koszty przejazdu, ubezpieczenie uczestnika, opiekę pilota, bilet wstępu do obiektu oraz voucher na obiad.

Pracownik, który wraz z członkami rodziny zdecyduje się wziąć udział w organizowanym wyjeździe ponosi częściową odpłatność zgodnie z obowiązującą tabelą dopłat do wycieczek ustaloną w Regulaminie ZFŚS tu: bez zastosowania tzw. kryterium socjalnego. W Regulaminie ZFŚS ustalono, że kwota dopłaty dla wszystkich pracowników jest jednakowa, jeśli biorą udział w jednodniowej wyciecze. Natomiast członkowie rodziny pracownika biorący udział w takiej jednodniowej wyciecze również płacą jednakową kwotę dopłaty, ale wyższą niż pracownik. Pozostała część kosztów wycieczki jest sfinansowana z ZFŚS w tej samej wysokości dla pracownika i członka rodziny. W przypadku rezygnacji pracownik jest obowiązany zapewnić zastępstwo a jeżeli nie, to ponosi część kosztów wycieczki.

Dowóz i odwóz pracowników i ich rodzin z oddziałów terenowych zostanie zapewniony. Po dotarciu wszystkich uczestników na miejsce sami sobie indywidualnie zagospodarują czas (około 8 godzin), aż do godziny zbiórki i autokarem powrócą do XXX oraz oddziałów terenowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszt jednostkowy udziału w imprezie (spotkanie integracyjne, wycieczka turystyczno- krajoznawcza w góry, wycieczka do parku rozrywki) pomniejszony o dopłaty pracowników, będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca, jako płatnik, będzie obowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt spotkania integracyjnego i wycieczki turystyczno-krajoznawczej w góry nie będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, wobec czego pracodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia w imieniu pracowników, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego świadczenia.

Jednak koszt wycieczki do parku rozrywki będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, wobec czego pracodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia w imieniu pracowników i współmałżonków, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego świadczenia.

Wnioskodawca podnosi, iż ww. zagadnienie należy rozpatrywać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o których mowa poniżej.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym pierwszym i drugim zdarzeniu przyszłym nie zostaną spełnione warunki pozwalające uznać dopłatę do spotkania integracyjnego z ZFŚS za nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy. W opisanym zdarzeniu przyszłym nie zostanie bowiem spełniony drugi z warunków określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, zgodnie z którym za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie i przyniosły pracownikowi korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby sam ponieść.

W omawianej sytuacji warunek ten, nie zostanie spełniony, gdyż udział w wycieczce nie przyniesie pracownikowi takich korzyści.

W opinii Wnioskodawcy, koszt spotkania integracyjnego oraz wycieczki krajoznawczej zostanie poniesiony w interesie pracodawcy, gdyż głównym jej celem będzie zintegrowanie pracowników poprzez zapewnienie im możliwości nawiązania koleżeńskich relacji w warunkach swobodnej zabawy, po zakończonym konkursie zawodowym, czy też w takcie wycieczki, czyli w stosunkowo komfortowych warunkach, pozbawionych napięcia zwyczajowo towarzyszącego relacjom służbowym, wynikającego z podległości służbowej oraz konieczności wykonywania poleceń. Wnioskodawca zakłada, że uczestnictwo w spotkaniu integracyjnym i wycieczce krajoznawczej nie tylko zmotywuje pracowników do dalszej efektywnej pracy, ale przede wszystkim pozwoli na nawiązanie przyjaznych relacji pomiędzy pracownikami, co polepszy ich wzajemne stosunki, obniży napięcie, a w konsekwencji przełoży się na usprawnienie komunikacji w całym zespole oraz efektywniejszą współpracę, niezwykle ważną w trakcie prowadzenia XXX.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, brak podstaw do przyjęcia, że wydatek na tego typu spotkanie integracyjne lub wycieczkę krajoznawczą przyniesie pracownikowi korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który w innym wypadku musiałby ponieść we własnym zakresie. Jest mało prawdopodobne, aby oferta pracodawcy zastępowała wydatek pracownika. Uczestnictwo w spotkaniu nie stanowi bowiem zaspokojenia podstawowych potrzeb pracownika, które ten musiałby gdyby nie oferta pracodawcy zaspokoić we własnym zakresie. To samo dotyczy wycieczki krajoznawczej, choć zapewne atrakcyjnej. Tym samym, uczestnictwo w imprezie, czy też w wycieczce turystycznej oferowanej przez pracodawcę nie zastąpi wydatku własnego pracownika - nie uzyska on zatem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, ani w postaci realnego przysporzenia majątkowego powiększającego aktywa pracownika, ani w postaci zaoszczędzenia wydatku (ustęp 3.4.2. i 3.4.3. uzasadnienia cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/13).

W związku z powyższym, według Wnioskodawcy, wydatek z ZFŚS na pokrycie częściowych kosztów spotkania integracyjnego lub wycieki turystyczno-krajoznawczej w góry nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy. Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ww. ustawy.

Wnioskodawca jednocześnie uważa, że w przypadku wycieczki do parku rozrywki zostaną spełnione warunki pozwalające uznać dopłatę do spotkania integracyjnego z ZFŚS za nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy. W opisanym zdarzeniu przyszłym zostaną bowiem spełniony wszystkie trzy warunki określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w tym warunek drugi, zgodnie z którym za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie i przyniosły pracownikowi korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby sam ponieść. Adresatem wycieczki do parku rozrywki są przede wszystkim dzieci, rodzice pełnią rolę opiekunów swoich dzieci. Sposób spędzania czasu w trakcie pobytu w parku rozrywki jest indywidualnie planowany przez każdego z uczestnika. Wnioskodawca zatem uważa, że wydatek z ZFŚS na pokrycie częściowych kosztów wycieczki do parku rozrywki stanowi przychód pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, ma obowiązek obliczenia, pobrania wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki do parku rozrywki jest nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki do parku rozrywki.

Natomiast w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem spotkania integracyjnego wydano w dniu 17 lipca 2018 r. odrębną interpretację indywidualną nr 0112-KDIL3-1.4011.259.2018.1.AMN;
• obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem wycieczki turystyczno-krajoznawczej w góry wydano w dniu 17 lipca 2018 r. odrębną interpretację indywidualną nr 0112-KDIL3-1.4011.291.2018.1.AMN.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 powołanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 31 powołanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca organizuje różnego rodzaju spotkania oraz wycieczki, które są w znacznej części finansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a pracownicy wnoszą częściową odpłatność według kryteriów ustalonych w Regulaminie ZFŚS. W czerwcu 2018 r. Wnioskodawca będzie organizować jednodniową wycieczkę do parku rozrywki finansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W wyciecze będą uczestniczyć pracownicy Wnioskodawcy oraz członkowie ich rodzin: współmałżonek, dzieci do 18 roku życia oraz bez względu na wiek dzieci posiadające orzeczenie o niepełnosprawności. Wycieczka jest adresowana do wszystkich pracowników Zainteresowanego, przy czym liczba miejsc jest ograniczona uwarunkowana ilością wolnych miejsc w autokarach. Wycieczka jest organizowana za pośrednictwem biura podróży, które określa koszt wycieczki przypadający na jednego uczestnika. Cena za wycieczkę zawiera koszty przejazdu, ubezpieczenie uczestnika, opiekę pilota, bilet wstępu do obiektu oraz voucher na obiad. Pracownik, który wraz z członkami rodziny zdecyduje się wziąć udział w organizowanym wyjeździe ponosi częściową odpłatność zgodnie z obowiązującą tabelą dopłat do wycieczek ustaloną w Regulaminie ZFŚS. W przypadku rezygnacji pracownik jest obowiązany zapewnić zastępstwo a jeżeli nie, to ponosi część kosztów wycieczki. Dowóz i odwóz pracowników i ich rodzin z oddziałów terenowych zostanie zapewniony. Po dotarciu wszystkich uczestników na miejsce sami sobie indywidualnie zagospodarują czas (około 8 godzin) aż do godziny zbiórki i autokarem powrócą do XXX oraz oddziałów terenowych.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że dokonując oceny, czy udział w wycieczce do parku rozrywki prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie kursokonferencja organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Dalej Trybunał Konstytucyjny wskazał, że trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku dofinansowania wycieczki do parku rozrywki, w której uczestniczyć będą pracownicy oraz członkowie ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Mimo faktu, że pracownicy oraz członkowie ich rodzin ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie jest spełnione kryterium wystąpienia po ich stronie przysporzenia majątkowego (korzyści).

Skoro, w wycieczce będą mogły brać udział wszystkie chętne osoby, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i dofinansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Zatem, udział pracowników Wnioskodawcy w wycieczce do parku rozrywki sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie miał obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, koszt jednostkowy udziału w imprezie (wycieczce do parku rozrywki) pomniejszony o dopłaty pracowników, nie będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, a w konsekwencji Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie obowiązany obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej