Temat interpretacji

Czy wydatki związane na wynajem mieszkania mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1995 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą, która stanowi jedyne źródło dochodu. Działalność gospodarcza obejmuje usługi w zakresie rekrutacji i oceny możliwości kandydatów na pracowników i opodatkowana jest podatkiem linowym. Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów. W miejscowości oraz w powiecie, w którym znajduje się siedziba firmy potencjał rynku pracy oraz zapotrzebowanie na usługi rekrutacyjne jest znikome. Charakter Pana działalności wymusza pracę w innej miejscowości, gdzie znajdują się siedziby firm oraz osoby decyzyjne w zakresie rekrutacji.

Praca Pana oparta jest przede wszystkim na spotkaniach zarówno z klientami jak również z kandydatami do pracy.

W celu zminimalizowania kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, jak również zwiększenia jej efektywności konieczne jest przebywanie w miejscowości poza siedzibą firmy wynajęcie tam mieszkania na czas pobytu. Jest to opcja tańsza niż wynajem hoteli, czy koszty częstych dojazdów na spotkania.

Uważa Pan, że koszt najmu mieszkania służbowego, który bezpośrednio przekłada się na możliwość uzyskania przychodu z działalności gospodarczej (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu. Przy czym, między wynajmującym i najemcą nie istnieje powiązanie majątkowe. Najem będzie udokumentowany pisemną umową cywilną, a opłaty będą wpłacane na konto bankowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane na wynajem mieszkania mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl definicji kosztu uzyskania przychodu (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania.

Koszt najmu jest w Pana przypadku kosztem bezpośrednio wpływającym na możliwość osiągnięcia przychodu. Zakres terytorialny, jak i specyfika prowadzonej działalności gospodarczej (bezpośredni kontakt z kontrahentami) wymagają obecności w innej miejscowości niż siedziba firmy i łączą się z koniecznością wynajmu lokum do mieszkania. Ww. najem będzie udokumentowany pisemną umową i przelewami na rachunek właściciela mieszkania.

Wydatek ten nie jest wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszt ten jest zarówno ekonomicznie jak i racjonalnie uzasadniony i ma zawiązek przyczynowo-skutkowy z osiąganym przychodem, jak również z możliwością pozyskania nowych zleceń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług rekrutacji i oceny możliwości kandydatów na pracowników. W miejscowości oraz w powiecie, w którym znajduje się siedziba firmy potencjał rynku pracy oraz zapotrzebowanie na usługi rekrutacyjne jest znikome. Charakter Pana działalności wymusza pracę w innej miejscowości, gdzie znajdują się siedziby firm oraz osoby decyzyjne w zakresie rekrutacji.

Praca Pana oparta jest przede wszystkim na spotkaniach zarówno z klientami jak również z kandydatami do pracy.

W celu zminimalizowania kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, jak również zwiększenia jej efektywności konieczne jest przebywanie w miejscowości poza siedzibą firmy wynajęcie tam mieszkania na czas pobytu. Jest to opcja tańsza niż wynajem hoteli, czy koszty częstych dojazdów na spotkania.

Uważa Pan, że koszt najmu mieszkania służbowego, który bezpośrednio przekłada się na możliwość uzyskania przychodu z działalności gospodarczej (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu. Przy czym, między wynajmującym i najemcą nie istnieje powiązanie majątkowe. Najem będzie udokumentowany pisemną umową cywilną, a opłaty będą wpłacane na konto bankowe.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem jak oświadczył Pan we wniosku wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą ograniczać się wyłącznie do pisemnej umowy najmu oraz dokonywania wpłat na rachunek bankowy, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez Pana wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której wynajął Pan mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej