Temat interpretacji

Obowiązki płatnika

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą zasiłku macierzyńskiego, wynagrodzenia i dywidendy pracownikowi, który w trakcie roku zmieni rezydencję podatkową jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązków informacyjnych Wnioskodawcy z tytułu wynagrodzenia wypłacanego Pracownicy w okresie od dnia 1 kwietnia 2019 r., tj. w okresie kiedy Pracownica będzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech,

• prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą zasiłku macierzyńskiego, wynagrodzenia i dywidendy pracownikowi, który w trakcie roku zmieni rezydencję podatkową.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej także jako Spółka) jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w Polsce, polskim rezydentem podatkowym. Nie posiada we Włoszech zakładu ani stałej placówki. Od kilkunastu lat Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę (obecnie na czas nieokreślony) pracownicę (Pracownica) na stanowisku związanym z obsługą i kierowaniem spraw finansowo kadrowych Spółki. Pracownica jest także udziałowcem Spółki z o.o. (udział 30%).

Pracownica jest obywatelką polską, jednakże zamieszkuje na stałe we Włoszech. W marcu 2018 r., w okresie obowiązywania umowy o pracę urodziła dziecko, do marca 2019 r. przebywa na urlopie macierzyńskim. Zasiłek macierzyński wypłaca obecnie Wnioskodawca jako Pracodawca (ze względu na liczbę zatrudnionych osób otrzymuje następnie zwrot kwoty wypłaconego zasiłku z ZUS-u), z zasiłku tego potrąca m.in. jako płatnik zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego od marca 2019 r. Pracownica zamierza kontynuować pracę w Spółce, zaś Spółka zamierza dalej ją zatrudniać na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W tym celu Spółka zamierza zawrzeć z Pracownicą w marcu 2019 r. kolejny aneks do umowy o pracę (Aneks). Pracownica po powrocie z urlopu macierzyńskiego będzie zamieszkiwała na terytorium Włoch. Jej centrum interesów życiowych jest we Włoszech, tam ma męża i jednocześnie ojca dziecka (który jest Włochem), tam będzie także wychowywało się dziecko. Pracownica wiąże swoją przyszłość z Włochami i tam chce pozostać na stałe. Pracownica uzyska certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez włoskie organy podatkowe potwierdzający, że jest ona rezydentką podatkową Włoch. Dla celów niniejszego wniosku, Wnioskodawca przyjmuje, że certyfikat ten zostanie przedłożony w dniu 1 kwietnia 2019 r. i z tym też dniem rozpocznie się kontynuacja zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.

Charakter wykonywanej pracy pozwoli wykonywać ją Pracownicy w sposób zdalny (w formie telepracy). Pracownica będzie wykonywała pracę z terytorium Włoch, tam fizycznie przebywając, poprzez Internet. W Aneksie także zostanie wskazane, że miejscem wykonywania pracy jest terytorium Włoch miejscowość, gdzie przebywa Pracownica. Praca Pracownicy nie wymaga jej osobistej obecności w siedzibie Wnioskodawcy, ani w Polsce. Możliwe są sytuacje, że Pracownica będzie przebywać w Polsce, ale będą to krótkotrwałe wyjazdy o charakterze urlopowym, wakacyjnym i nie będą one związane z zawartą umową o pracę.

Obok wynagrodzenia za pracę, Pracownica może otrzymywać ze Spółki dywidendę jako wspólnik posiadający 30% udziałów, w zależności od wewnętrznych regulacji spółki i uchwał wspólników.

Odnośnie umowy o pracę Pracownicy nie zachodzi przypadek wymienionych w artykułach: 16, 17, 18, 19, 20 i 21 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Włochami.

Pracownica nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki. Spółka nie osiąga dochodów z terytorium Włoch.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W związku z powyższą sytuacją, Wnioskodawca nabrał wątpliwości w zakresie jego obowiązków jako:

1. płatnika zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłacanego Pracownicy z tytułu umowy o pracę oraz
2. płatnika zryczałtowanego podatku od wypłacanych Pracownicy jako wspólnikowi Spółki dywidend.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązków od momentu, kiedy Pracownica stanie się rezydentką podatkową Włoch, co zostanie udokumentowane certyfikatem rezydencji podatkowej wydanym przez włoskie władze, przy czym dla własnego bezpieczeństwa Spółka przyjmuje, że datą, od której Pracownica jest rezydentką podatkową Włoch jest data otrzymania przez nią powyższego certyfikatu. Umownie Wnioskodawca dla uproszczenia przyjmuje, że będzie to 1 kwietnia 2019 roku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dają się sprowadzić do następujących pytań, dotyczących

1. okresu od 1 kwietnia 2019 r. (gdy Pracownica będzie rezydentką podatkową Włoch); oraz
2. obowiązków związanych z rozliczeniem rocznym 2019 r., biorąc pod uwagę, że w tym roku podatkowym:
   • do dnia 31 marca 2019 r. Pracownica będzie rezydentką podatkową Polski;
   • od 1 kwietnia 2019 r. Pracownica będzie rezydentką podatkową Włoch.

W związku z powyższym:

1. czy Spółka (poczynając od 1 kwietnia 2019 r.) jest zobowiązana pobierać jako płatnik jakąkolwiek zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego Pracownicy wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę?
2. czy Spółka (poczynając od 1 kwietnia 2019 r.) powinna pobierać jako płatnik jakikolwiek podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanej Pracownicy dywidendy?
3. Jakie ewentualne inne obowiązki podatkowe ma Spółka wobec polskiego fiskusa w zakresie rozliczania wynagrodzenia oraz dywidendy Wnioskodawczyni za rok 2019 r., w szczególności jakie formularze, deklaracje lub informacje podatkowe powinna wysłać do urzędów skarbowych jak i do Pracownicy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym:

Ad. 1 poczynając od dnia 1 kwietnia 2019 r. nie jest zobowiązana pobierać jako płatnik jakiejkolwiek zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego Pracownicy wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę. Ponieważ Pracownica jest rezydentką podatkową Włoch, a praca jest wykonywana na terytorium Włoch, zatem jej wynagrodzenie jako stanowiące dochód z pracy najemnej opodatkowane jest tylko i wyłącznie we Włoszech (podstawa prawna: art. 3 ust. 2a ustawy o PIT w zw. z art. 15 ust. 1 i art. 4 ust. 2 litera a) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Włochami),

Ad. 2 poczynając od dnia 1 kwietnia 2019 r. Spółka jest obowiązana pobierać jako płatnik podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanej Pracownicy jako wspólniczce Spółki dywidendy w kwocie 10% brutto. W pozostałym zakresie dochód z dywidendy Pracownicy jako wspólniczki Spółki opodatkowany jest tylko i wyłącznie we Włoszech. (podstawa prawna: art. 3 ust. 2a ustawy o PIT w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 i art. 4 ust. 2 litera a) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Włochami).

Ad. 3

Zdaniem Spółki, w zakresie podatku od dywidendy, Spółka powinna:

1. za okres, kiedy Pracownica jest polską rezydentką podatkową wystawić informację PIT-8AR do dnia 31 stycznia następnego roku podatkowego (w tym wypadku będzie to rok 2020 r.);
2. za okres, kiedy Pracownica jest włoską rezydentką podatkową Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania Pracownicy oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych tj. w tym wypadku Naczelnikowi Urzędu Skarbowego ... (do końca lutego następującego po roku podatkowym albo w razie zaprzestania działalności przed tym terminem do dnia zaprzestania działalności) imiennej informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania (IFT-1R) na formularzu IFT-1/IFT-R.

W zakresie zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego Pracownicy wynagrodzenia za pracę/zasiłku macierzyńskiego, Spółka powinna:

1. za okres, kiedy Pracownica jest polską rezydentką podatkową wystawić PIT-11 i przesłać go Pracownicy oraz Urzędowi Skarbowemu właściwemu dla poprzedniego miejsca zamieszkania Wnioskodawcy jako właściwemu do spraw podatku dochodowego (czyli miejsca zamieszkania do 31 marca 2019 r.) do końca lutego następnego roku podatkowego (tj. do końca lutego 2020 r.);
2. za okres, kiedy Pracownica jest włoską rezydentką podatkową Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania Pracownicy oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, tj. w tym wypadku Naczelnikowi Urzędu Skarbowego ... (do końca lutego następującego po roku podatkowym albo w razie zaprzestania działalności przed tym terminem do dnia zaprzestania działalności) imiennej informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania (IFT-1R) na formularzu IFT-1/IFT-R.

Uzasadnienie

W powyższym wypadku zastosowanie znajdzie do oceny skutków podatkowych wypłacania Pracownicy wynagrodzenia za pracę oraz dywidend Umowa między Polską a Włochami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r.

Pracownica jako mająca stałe miejsce zamieszkania i ośrodek interesów życiowych, rezydentka podatkowa Włoch, dysponująca certyfikatem rezydencji podatkowej wydanym przez władze włoskie, w rozumieniu Umowy jest osobą mającą miejsce zamieszkania we Włoszech (włoskim rezydentem podatkowym) art. 4 ust. 2 litera a) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Włochami.

Odnośnie wynagrodzenia za pracę (Pytanie 1)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy, z uwzględnieniem postanowień art. 16, 17, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Odnosząc ten przepis do opisywanego stanu faktycznego, wynagrodzenie za pracę uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania we Włoszech (włoskiego rezydenta podatkowego) z pracy na rzecz polskiej Spółki (czyli Wnioskodawcy) podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech, chyba że praca wykonywana jest w Polsce. Wówczas Polska może opodatkować dochody Pracownicy.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, od dnia 1 kwietnia 2019 r. miejscem rezydencji podatkowej Pracownicy są Włochy, co zostanie potwierdzone certyfikatem rezydencji podatkowej. Pracownica ma tam rodzinę (męża, dzieci) i zamierza tam na stałe pozostać i stamtąd wykonuje pracę w formie telepracy (zdalnie). Oznacza to zatem, że praca nie jest wykonywana w Polsce, tylko we Włoszech. W przedstawionym stanie faktycznym. Pracownica posiada stałe miejsce zamieszkania we Włoszech, pracę świadczy dla Wnioskodawcy zdalnie z miejsca zamieszkania (w formie telepracy), to znaczy, że wykonuje swoją pracę na terytorium Włoch, a jej efekty przekazuje zdalnie do Wnioskodawcy, zatem jest to przychód uzyskany poza granicami Polski przez nierezydenta. Miejscem wykonywania pracy przez telepracownika jest jego miejsce zamieszkania.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są co prawda źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1 ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Zatem, na Wnioskodawcy w związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzenia na rzecz pracownika z tytułu umowy o pracę, jeżeli praca jest wykonywana przez pracownika za granicą, nie ciążą obowiązki płatnika, tj. poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy, gdyż dochód ten podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania (tj. rezydencji podatkowej) pracownika.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, w związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania (rezydencję podatkową) we Włoszech i wykonującemu we Włoszech na jego rzecz telepracę na podstawie umowy o pracę, stosownie do treści art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o PIT oraz art. 15 ust. 1 Konwencji między Polską a Włochami, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania do polskiego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo, że wypłata następuje przez Wnioskodawcę jako pracodawcę mającego siedzibę na terenie Polski.

Odnośnie podatku od dywidend (Pytanie 2)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 Umowy, dywidendy, wypłacane przez spółkę, mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 10 ust. 2, jednakże dywidendy te mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie i według prawa tego Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, ale jeżeli odbiorca dywidend jest ich właścicielem, to podatek wymierzony nie może przekroczyć 10 procent kwoty dywidendy brutto.

Powyższe przepisy, zdaniem Wnioskodawcy, nie pozostają wątpliwości.

Z opisanego stanu faktycznego wynika także, że nie zachodzą żadne okoliczności wskazane w art. 10 ust. 4 i 5 Umowy, Spółka nie posiada bowiem stałej placówki ani zakładu we Włoszech, zaś Pracownica nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki.

W związku z tym, biorąc pod uwagę, że Spółka wypłacająca dywidendę (Wnioskodawca) ma siedzibę w Polsce, a Pracownica odbiorca dywidend, będąca jednocześnie wspólnikiem Spółki, od 1 kwietnia 2019 r. jest rezydentem podatkowym Włoch, to dywidenda wypłacana przez Spółkę Pracownicy jako rezydentce podatkowej Włoch opodatkowana będzie w Polsce 10% podatkiem, o którym mowa w art. 10 ust. 2. Podatek ten odprowadza Spółka jako płatnik.

Odnośnie obowiązków podatkowych Spółki (pytanie 3)

Spółka nabrała jednak pewnych wątpliwości, co do tego, jakie formularze, deklaracje lub informacje i gdzie powinna składać w związku z faktem, że przez część roku podatkowego (do 31 marca 2019 r.) Pracownica będzie rezydentem podatkowym Polski, zaś od dnia 1 kwietnia 2019 r. Pracownica będzie rezydentką podatkową Włoch.

Zdaniem Spółki, w zakresie podatku od dywidendy, Spółka powinna:

1. za okres, kiedy Pracownica jest polską rezydentką podatkową wystawić informację PIT-8AR do dnia 31 stycznia następnego roku podatkowego (w tym wypadku będzie to rok 2020 r.);
2. za okres, kiedy Pracownica jest włoską rezydentką podatkową Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania Pracownicy oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych tj. w tym wypadku Naczelnikowi Urzędu Skarbowego ... (do końca lutego następującego po roku podatkowym albo w razie zaprzestania działalności przed tym terminem do dnia zaprzestania działalności) imiennej informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania (IFT-1R) na formularzu IFT-1/IFT-R.

W zakresie zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego Pracownicy wynagrodzenia za pracę/zasiłku macierzyńskiego, Spółka powinna:

1. za okres, kiedy Pracownica jest polską rezydentką podatkową wystawić PIT-11 i przesłać go Pracownicy oraz Urzędowi Skarbowemu właściwemu dla poprzedniego miejsca zamieszkania Wnioskodawcy jako właściwemu do spraw podatku dochodowego (czyli miejsca zamieszkania do 31 marca 2019 r.) do końca lutego następnego roku podatkowego (tj. do końca lutego 2020 r.);
2. za okres, kiedy Pracownica jest włoską rezydentką podatkową Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania Pracownicy oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, tj. w tym wypadku Naczelnikowi Urzędu Skarbowego ... (do końca lutego następującego po roku podatkowym albo w razie zaprzestania działalności przed tym terminem do dnia zaprzestania działalności) imiennej informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania (IFT-1R) na formularzu IFT-1/IFT-R

Takie stanowisko wynika z faktu, że:

1. do dnia 31 marca 2019 r. Pracownica będzie traktowana jako polska rezydentka podatkowa,
2. od dnia 1 kwietnia 2019 r. (tj. od dnia, kiedy Wnioskodawca będzie dysponował certyfikatem rezydencji podatkowej Pracownicy) będzie już traktował ją jako rezydentkę podatkową Włoch.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązków informacyjnych z tytułu wynagrodzenia wypłacanego Pracownicy w okresie od dnia 1 kwietnia 2019 r., tj. w okresie kiedy Pracownica będzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z art. 3 ust. 2b ww. ustawy wynika, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogół praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca polska spółka z siedzibą w Polsce zatrudnia na podstawie umowy o pracę osobę mającą miejsce zamieszkania na stałe we Włoszech. Jej centrum interesów życiowych jest we Włoszech, tam ma męża i jednocześnie ojca dziecka (który jest Włochem), tam będzie także wychowywało się dziecko. Pracownica wiąże swoją przyszłość z Włochami i tam chce pozostać na stałe. Pracownica uzyska certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez włoskie organy podatkowe potwierdzający, że jest ona rezydentką podatkową Włoch. W okresie zatrudnienia Pracownica urodziła dziecko i do dnia 1 marca 2019 r. będzie przebywała na urlopie macierzyńskim. Zasiłek macierzyński wypłaca obecnie Wnioskodawca jako Pracodawca (ze względu na liczbę zatrudnionych osób otrzymuje następnie zwrot kwoty wypłaconego zasiłku z ZUS-u). Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego od marca 2019 r. praca będzie kontynuowana zdalnie na zasadzie telepracy. Pracownica będzie wykonywała pracę z terytorium Włoch, tam fizycznie przebywając, poprzez Internet. Spółka nie posiada we Włoszech zakładu ani stałej placówki. Pracownica nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą jego obowiązków jako płatnika i informacyjnych za 2019 r. z tytułu wypłaconego wynagrodzenia i zasiłku macierzyńskiego na rzecz Pracownicy, która do dnia 31 marca 2019 r. jest polską rezydentką podatkową, natomiast od dnia 1 kwietnia 2019 r. będzie włoską rezydentką podatkową.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest określenie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika. Zakres niniejszej interpretacji indywidualnej nie obejmuje ustalenie obowiązku podatkowego pracownicy. Tut. Organ opiera się na informacjach wskazanych we wniosku oraz przyjmuje za Wnioskodawcą, że do dnia 31 marca 2019 r. Pracownica jest polską rezydentką podatkową, tj. w Polsce posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, natomiast od dnia 1 kwietnia 2019 r. będzie włoską rezydentką podatkową, tj. we Włoszech będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Odnosząc się do obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu wypłaconego Pracownicy zasiłku macierzyńskiego w okresie do 31 marca 2019 r., gdy jest polską rezydentką podatkową należy wyjaśnić, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 powołanej ustawy uważa się przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, jak i organ rentowy stanowią przychody z innych źródeł.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

W myśl art. 20 ust. 2 ww. ustawy, za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Stosownie do art. 31 cytowanej wyżej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei art. 32 ust. 2 powyższej ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a ().

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie bowiem do postanowień art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzane według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (PIT-11).

W myśl art. 42g ust. 1 ustawy, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7 oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1. urzędowi skarbowemu w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym,
2. podatnikowi w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.

Podsumowując, należy wskazać, że Wnioskodawca wypłacając Pracownicy w okresie do 31 marca 2019 r., tj. w okresie kiedy była polską rezydentką podatkową, zasiłek macierzyński winien jako płatnik naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy oraz przesłać Pracownicy i właściwemu urzędowi skarbowemu imienną informacje (PIT-11), zgodnie z art. 42g ustawy.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu wypłaconego Pracownicy wynagrodzenia za pracę w okresie od 1 kwietnia 2019 r., kiedy gdy Pracownica będzie włoską rezydentką podatkową, tj. będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech należy wskazać, że zastosowanie będą miały postanowienia umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zatem, z treści art. 15 ust. 1 ww. umowy wynika, że wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania we Włoszech, których praca wykonywana jest na terytorium Włoch, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. we Włoszech.

W świetle art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Polski. Natomiast art. 15 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli we Włoszech, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie zamieszkania.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów ww. umowy stwierdzić należy, że skoro zatrudniona przez Wnioskodawcę Pracownica od dnia 1 kwietnia 2019 r. będzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Włoch i tam będzie świadczyć telepracę, to obowiązek podatkowy od tych dochodów nie powstaje w Polsce. W takim przypadku dochody pracownicy mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech wykonującej pracę we Włoszech, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w kraju zamieszkania, tj. we Włoszech.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1), ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Przy czym, za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Zatem, na Wnioskodawcy w związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzenia na rzecz Pracownicy z tytułu umowy o pracę, jeżeli praca jest wykonywana przez pracownika poza granicami Polski, nie ciążą obowiązki płatnika i informacyjne z tytułu wypłacanych na jego rzecz świadczeń w związku z pracą wykonywaną we Włoszech, gdyż dochód ten zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania pracownika, tj. we Włoszech.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w powołanych już art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli praca jest wykonywana przez osobę mającą miejsce zamieszkania poza granicami Polski, to polska Spółka nie ma w Polsce obowiązków płatnika. Nie odprowadza zaliczek na podatek, bo dochód ten będzie opodatkowany za granicą. Z polskich przepisów podatkowych nie wynika obowiązek sporządzania informacji o uzyskanych dochodach dla nierezydenta, który jest zatrudniony na umowę o pracę i pracę wykonuje za granicą. W celu pomocy nierezydentowi w rozliczeniu się z uzyskanych dochodów może taką informację wystawić, ale obowiązek wystawienia jakiejkolwiek informacji w tym zakresie nie wynika z przepisów.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wypłacając wynagrodzenie Pracownicy mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech i świadczącej w tym państwie pracę na rzecz polskiego pracodawcy, Spółka nie ma obowiązków płatnika ani informacyjnych, tzn. nie jest zobowiązana do potrącania i odprowadzania do polskiego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo że wypłaty dokonuje podmiot mający siedzibę na terenie Polski. Spółka nie ma również obowiązku wystawiania informacji podatkowych oraz wysyłania ich do urzędu skarbowego oraz Pracownicy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej braku obowiązku poboru zaliczki z tytułu wynagrodzenia za pracę jest prawidłowe, natomiast w zakresie obowiązków informacyjnych z tego tytułu jest nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także obowiązków z tytułu wypłaconej dywidendy na rzecz Pracownicy, która do dnia 31 marca 2019 r. będzie polską rezydentką podatkową, natomiast od dnia 1 kwietnia 2019 r. będzie włoską rezydentką podatkową.

Przychód z tytułu dywidendy należy kwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy, tj. kapitałów pieniężnych. Zgodnie z tą regulacją źródłami przychodów są: kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

W myśl zaś art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału ().

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy, od dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem 52a.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e, o czym stanowi art. 30a ust. 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 30a ust. 2 ustawy, ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Jak wynika z wyżej cytowanych przepisów dywidenda podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W interesie podatnika jest więc, by dostarczyć wymagany prawem dokument certyfikat. Pobranie podatku w stawce wynikającej z umowy bądź też odstąpienie od poboru zryczałtowanego podatku możliwe jest bowiem tylko pod warunkiem udokumentowania płatnikowi dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika (odbiorcy płatności) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych, wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji stanowi środek dowodowy posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi zastosowanie postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Istotne jest zatem, aby certyfikat, wystawiony przez władze podatkowe drugiego państwa, potwierdzał uprawnienie dotyczące obniżenia lub niepobrania podatku z tytułu wypłat należności dokonywanych przez płatnika.

Oznacza to, że realizacja uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby certyfikatem rezydencji obejmującym dzień dokonania wypłaty.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-8AR). Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W związku z powyższym, Wnioskodawca wypłacając Pracownicy w okresie do 31 marca 2019 r. dywidendę jako osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania i obliczenia podatku dochodowego z tego tytułu w wysokości 19%, zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku, Wnioskodawca nie przekazuje osobie otrzymującej dywidendę, żadnej informacji. Wnioskodawca jako płatnik będzie jedynie zobowiązany do końca stycznia następnego roku przesłać PIT-8AR do urzędu skarbowego według siedziby płatnika (art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast do wypłacanej Pracownicy dywidendy w okresie od dnia 1 kwietnia 2019 r., tj. w okresie kiedy Pracownica będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech i włoską rezydencję podatkową potwierdzoną przedłożonym Wnioskodawcy certyfikatem rezydencji, wówczas będzie miała zastosowanie polsko włoska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. umowy, dywidendy, wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu, jednakże dywidendy te mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie i według prawa tego Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, ale jeżeli odbiorca dywidend jest ich właścicielem, to podatek wymierzony nie może przekroczyć 10 procent kwoty dywidendy brutto.

Należy zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie Umawiającym się Państwem, w którym powstaje dywidenda jest Polska, natomiast Włochy są drugim Umawiającym się Państwem. Przy czym, pod pojęciem dywidendy zgodnie z art. 10 ust. 3 umowy, należy rozmieć dochód z akcji lub innych praw, z wyjątkiem wierzytelności, do udziału w zyskach, jak również dochody z innych praw spółki, które według prawa podatkowego Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, są pod względem podatkowym traktowane jak dochody z akcji.

Z postanowień przywołanej umowy jasno wynika, że dywidenda wypłacona przez Spółkę z siedzibą w Polsce wspólniczce zamieszkałej we Włoszech będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce, ale oprócz tego może podlegać opodatkowaniu we Włoszech. Przy czym, pojęcie mogą być opodatkowane użyte w art. 10 ust. 1 umowy oznacza, że dywidenda będzie opodatkowana w państwie powstania dywidendy (Polska) oraz w państwie miejsca zamieszkania jej adresata (Włochy), jeśli prawo wewnętrzne tego państwa przewiduje opodatkowanie dywidendy. Oba państwa na mocy art. 10 umowy, mają więc prawo do podatku od dywidendy.

Zatem, jeżeli Pracownica Wspólnik mająca w okresie od dnia 1 kwietnia 2019 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech dostarczy certyfikat rezydencji, stwierdzający, że jest rezydentem podatkowym we Włoszech na dzień wypłaty dywidendy, Wnioskodawca jako płatnik będzie upoważniony do pobrania i obliczenia podatku dochodowego z tego tytułu w wysokości 10%. Podatek ten Wnioskodawca winien przekazać na rachunek urzędu skarbowego (art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Do końca stycznia następnego roku Wnioskodawca jako płatnik będzie również zobowiązany przesłać PIT-8AR do urzędu skarbowego według siedziby płatnika (art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wnioskodawca jako płatnik będzie miał obowiązek przesłać nierezydentowi oraz urzędowi skarbowemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych informację IFT-1R (art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W części dotyczącej obowiązków płatnika i obowiązków informacyjnych z tytułu wypłaty dywidendy stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że dochody z tytułu zasiłku macierzyńskiego wypłacanego w okresie do dnia 31 marca 2019 r., tj. w okresie kiedy Pracownica będzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, będzie podlegały opodatkowaniu w Polsce według skali podatkowej jako przychody z innych źródeł. Wnioskodawca jako płatnik od ww. dochodów winien jako płatnik naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy oraz przesłać Pracownicy i właściwemu urzędowi skarbowemu imienną informację (PIT-11), zgodnie z art. 42g ustawy. Wynagrodzenie za pracę wypłacane w okresie od dnia 1 kwietnia 2019 r., tj. w okresie, kiedy Pracownica będzie miała miejsce zamieszkania we Włoszech będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech. W tym przypadku Wnioskodawca nie będzie miał obowiązków płatnika, ani informacyjnych. Dochody z tytułu dywidendy wypłacane Pracownicy w okresie do dnia 31 marca 2019 r. będą podlegały opodatkowaniu w Polsce jako przychody z kapitałów pieniężnych. Wnioskodawca wypłacając w tym okresie dywidendę będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania i obliczenia podatku dochodowego z tego tytułu w wysokości 19%, zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku, Wnioskodawca nie przekazuje osobie otrzymującej dywidendę, żadnej informacji. Wnioskodawca jako płatnik będzie jedynie zobowiązany do końca stycznia następnego roku przesłać PIT-8AR do urzędu skarbowego według siedziby płatnika (art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast, jeżeli Pracownica przedstawi Wnioskodawcy certyfikat rezydencji potwierdzający, że od dnia 1 kwietnia 2019 r. będzie posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech, Wnioskodawca jako płatnik będzie upoważniony do pobrania i obliczenia podatku dochodowego z tego tytułu w wysokości 10%. Podatek ten Wnioskodawca winien przekazać na rachunek urzędu skarbowego (art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Do końca stycznia następnego roku Wnioskodawca jako płatnik będzie również zobowiązany przesłać PIT-8AR do urzędu skarbowego według siedziby płatnika (art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Do końca lutego następnego roku Wnioskodawca jako płatnik będzie miał obowiązek przesłać nierezydentowi oraz urzędowi skarbowemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych IFT-1R (art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej