Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno po stronie osób wskazanych w pkt a) i b) jak i w pkt c) i d) opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie powstaje przychód opodatkowany PIT w związku z otrzymaniem imiennych kart rabatowych oraz skorzystaniem z przyznanych rabatów.

W konsekwencji, w związku z opisanymi zdarzeniami Spółka nie jest zobowiązana do działania w charakterze płatnika PIT (w tym w szczególności: nie jest zobowiązana do poboru i wpłaty zaliczki na PIT), jak również nie jest zobowiązana do uwzględnienia tych zdarzeń w imiennych informacjach podatkowych.

Poniżej Spółka przedstawia szczegółowe uzasadnienie swojego stanowiska.

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 9 ust. 1 UPDOF, opodatkowaniu PIT podlegają wszelkiego rodzaju dochody (z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku). W art. 11 ust. 1 UPDOF wskazano, że przychodami (z pewnymi zastrzeżeniami) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednocześnie, art. 20 ust. 1 UPDOF wskazuje, że za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W przypadku pracowników Spółki należy uwzględnić także art. 12 ust. 1 UPDOF. Przepis ten stanowi, że za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższego, za przychody opodatkowane PIT należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, mającą formę zarówno pieniężną jak i niepieniężną, w tym również nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Jednocześnie, regulacje UPDOF wskazują, że jeżeli dany podmiot dokonuje na rzecz osób fizycznych opisanych powyżej przysporzeń może to rodzić po jego stronie obowiązki określone w tej ustawie.

W szczególności, na podstawie art. 42a UPDOF osoby prawne które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 (z pewnymi wyjątkami) są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu. Ponadto, w art. 31 UPDOF określono, że osoby prawne są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na PIT od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku pracy.

Podsumowując, aby określić, czy w związku z wydawaniem imiennych kart rabatowych na rzecz osób wskazanych w pkt a) i b) jak i pkt c) i d) opisu stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego oraz skorzystaniem z przyznanych rabatów przez te osoby po stronie Spółki powstają obowiązki poboru PIT lub sporządzanie informacji podatkowej, kluczowe znaczenie ma ustalenie, czy osoby te faktycznie uzyskują od Spółki nieodpłatne świadczenie.

Pojęcie nieodpłatnych świadczeń na gruncie PIT

Przepisy UPDOF nie zawierają definicji pojęcia nieodpłatnych świadczeń. W praktyce dla celów PIT nieodpłatne świadczenie definiuje się jako działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne (niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W przypadku świadczeń przekazywanych na rzecz pracowników należy uwzględnić także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13), w którym wskazano m.in., że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.

Stanowisko to jest akceptowane również przez organy podatkowe, które w wydawanych interpretacjach dotyczących rabatów podkreślają, że gdy grono beneficjentów podmiotów korzystających z rabatów nie będzie ograniczone wyłącznie do pracowników to brak jest podstaw do uznania, że po stronie pracowników powstaje przychód w rozumieniu UPDOF. Mając na uwadze powyższe - w opinii Spółki po stronie osób wskazanych w pkt a) d) opisu stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

W kontekście powyższego Spółka pragnie wskazać, że:

• Program nie ogranicza kręgu uprawnionych do korzystania z rabatów.

Adresatami programu jest potencjalnie nieograniczona grupa osób, na które składają się - oprócz pracowników Spółki - także członkowie rodzin pracowników (współmałżonek, dorosłe dzieci, dorosłe rodzeństwo i rodzice) oraz osoby trzecie (współpracujące ze Spółką, wspierające reklamę i marketing produktów Spółki, wyznaczone zgodnie z aktualną polityką Spółki) jak również członkowie rodzin osób trzecich.

• Zasady funkcjonowania Programu są takie same w przypadku wszystkich kategorii osób uprawnionych do uczestnictwa w nim.

Imienne karty rabatowe przyznają bowiem taki sam rabat (aktualnie 20%). Co więcej, wszystkie imienne karty rabatowe mają określone limity zakupów z rabatem. Wielkość limitu przyznawanego pracownikom oraz członkom rodzin nie jest przy tym większa niż przyznawane osobom trzecim. Każdorazowo, limit ten nie może być bowiem większy niż wspólnie ustalona dla wszystkich kategorii osób kwota (aktualnie 2.000 zł).

• Skutkiem uzyskania rabatu będzie obniżenie ceny zakupu towarów, a nie uzyskanie nieodpłatnego (częściowo odpłatnego) świadczenia.

Rabat, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust. W rezultacie skorzystania z rabatu, zapłacona kwota stanowi rzeczywistą cenę zakupu towaru dla nabywcy. Co do zasady, każdy rabat udzielany przez Spółkę stanowi określoną korzyść dla nabywcy towaru objętego rabatem. Nie ulega jednak wątpliwości, że przyznanie takiego rabatu w przedstawionym stanie faktycznym/ zdarzeniu przyszłym, nie jest świadczeniem częściowo odpłatnym. Stanowisko przeciwne prowadziłoby bowiem do konkluzji, że każdy konsument nabywający towar po cenie obniżonej w stosunku do pierwotnej, każdorazowo powinien wykazywać przychód opodatkowany PIT w części odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną pierwotną, a rzeczywistą ceną zapłaconą za dany towar. Takie podejście nie byłoby racjonalne w odniesieniu do uczestników Programu. Program jest bowiem kierowany do różnych odbiorców, a korzyści otrzymywane przez poszczególnych adresatów (pracowników, osób trzecich, członków ich rodzin) są analogiczne. W konsekwencji nie można mówić o uprzywilejowaniu którejkolwiek z tych grup.

Podsumowując, skoro po stronie uczestników Programu nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na PIT jak również nie jest zobowiązana do wystawienia imiennych informacji podatkowych.

Praktyka organów podatkowych

Spółka pragnie wskazać, że przedstawione przez nią stanowisko ma potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29.03.2017 (nr 1462-IPPB4.4511.13.2017.1.JK3);

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 09.09.2016 (nr ILPB1-1/4511-1-96/16-2/AN);

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17.01.2017 (nr 1462-IPPB2.4511.719.2016.1.AK); z 26.01.2017 (nr 1462-IPPB4.4511.1302.2016.1.JM) oraz z 26.08.2016 (nr IPPB4/4511-1009/16-2/MS).

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez nią stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia, pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. wpłacenie

- podatku, zaliczki lub raty.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu ustawy obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei myśl art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia ciążących na Spółce obowiązków płatnika oraz obowiązków informacyjnych związanych z rabatami udzielanymi w ramach Programu Rabatowego. Program polega na przyznaniu 20% rabatu na zakup odzieży w sklepach Spółki. Skierowany jest do szerokiego kręgu osób, obejmującego: osoby trzecie, członków rodzin osób trzecich, pracowników Spółki, członków rodzin pracowników Spółki. Powyższe osoby, mogą skorzystać z rabatu poprzez okazanie w momencie zakupu towarów w sklepie Spółki imiennej karty rabatowej.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rabat. Rabat, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Należy zauważyć, że opisany we wniosku Program Rabatowy nie ogranicza kręgu uprawnionych do karty rabatowej jedynie do pracowników Wnioskodawcy, gdyż z kart rabatowych będą mogły skorzystać również osoby niebędące pracownikami Spółki, tj. członkowie rodzin pracowników Spółki, osoby trzecie, członkowie rodzin osób trzecich.

Podkreślenia wymaga fakt, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tegoż artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników Spółki, członków rodzin pracowników Spółki, osób trzecich oraz członków rodzin osób trzecich nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Korzystanie z rabatu przez pracowników Spółki i osoby niebędące pracownikami będzie neutralne podatkowo dla wszystkich uczestników.

W przypadku bowiem udzielania rabatu szerokiemu gronu beneficjentów, gdzie skorzystanie z rabatów nie jest/nie będzie ograniczone wyłącznie do pracowników, przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie.

Wobec powyższego, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana w stosunku do swoich pracowników do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek oraz sporządzenia stosownej informacji oraz do wystawienia informacji na rzecz członków rodzin pracowników, osób trzecich oraz członków rodzin osób trzecich.

Organ informuje, że z dniem 1 stycznia 2019 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2237).

Na podstawie § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, wzory, o których mowa w § 1, stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2018 r.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia oświadczenia, deklaracje i informacje podatkowe zostały złożone na formularzach dotychczasowych (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z ustalonym w rozporządzeniu wzorem informacji PIT-8C, dotyczy ona wyłącznie niektórych dochodów z kapitałów pieniężnych. Natomiast w przypadku podlegających opodatkowaniu należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, właściwym jest ujęcie tych przychodów w Informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w danym roku podatkowym - PIT-11.

Zatem, z tytułu otrzymania imiennych kart rabatowych oraz skorzystaniem z przyznanych rabatów, pracownicy Spółki nie uzyskują/ nie będą uzyskiwać przychodów ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a w konsekwencji Spółka nie jest/ nie będzie zobowiązana do pełnienia roli płatnika (na podstawie art. 31 i art. 38 ww. ustawy). Spółka nie jest/nie będzie też zobowiązana do sporządzania informacji PIT-11 (na podstawie art. 42a ust. 1 ww. ustawy) w odniesieniu do kwot przyznanych rabatów.

Również członkowie rodzin pracowników, osoby trzecie oraz członkowie rodzin osób trzecich w związku z otrzymaniem imiennych kart rabatowych oraz skorzystaniem z przyznanych rabatów, nie uzyskują/nie będą uzyskiwać przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a w konsekwencji Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do sporządzania informacji PIT-11, na podstawie art. 42a ust. 1 cytowanej ustawy w odniesieniu do kwot przyznanych rabatów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej