Temat interpretacji

Ponieważ Wnioskodawca nie posiada obywatelstwa polskiego, emerytura która była mu wypłacana z funduszy państwa włoskiego z tytułu wcześniejszego świadczenia usług na rzecz Włoch (pracował bowiem jako wojskowy) podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech. Zatem emerytura ta nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W związku z powyższym w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie uzyskiwał w latach 2014 i 2015 żadnych innych dochodów, które podlegałyby w Polsce opodatkowaniu nie miał obowiązku składania zeznań podatkowych za ww. lata.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2018 r., uzupełnionym w dniu 14 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Włoch jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Włoch. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 26 października 2018 r. znak 0115-KDIT2-2.4011.367.2017.1.MM wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 14 listopada 2018 r.

W ww. wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2018 r. Wnioskodawca obywatel włoski, zamieszkały w Polsce (jego żona jest obywatelką polską i włoską) otrzymał dwa wezwania od Naczelnika Urzędu Skarbowego, z których wynika, że Urząd otrzymał informacje, że Wnioskodawca uzyskuje dochody z emerytury z zagranicy, dlatego też dokonano czynności sprawdzających w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2014-2015, Urząd poinformował Wnioskodawcę, że w świetle art. 3 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miał on obowiązek złożyć zeznanie podatkowe na formularzu PIT-36 wraz z załącznikiem PIT-ZG (w załączniku tym wykazuje się dochody uzyskane za granicą). W związku z tym, że w komputerowej bazie danych ww. Urzędu nie odnotowano zeznania podatkowego Wnioskodawcy za lata 2014 -2015 ww. Urząd na podstawie art. 274a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa - poprosił Wnioskodawcę o złożenie zeznania podatkowego za te lata.

Wnioskodawca wskazuje, że od 15 października 2013 r. otrzymuje włoską emeryturę z INPDAP (Instituto Nazionale di Previdenza per i Dipendenti delle Amministrazioni Pubbliche), tj. z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń dla Pracowników Administracji Publicznej. Wnioskodawca pracował bowiem jako wojskowy. Emerytura ta jest więc świadczeniem wypłacanym z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa. Powyższe świadczenie wypłacane jest we Włoszech na włoski rachunek bankowy i jest jedynym źródłem przychodów Wnioskodawcy osiąganych w Republice Włoskiej, natomiast w Polsce Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych dochodów. Podatek dochodowy od osób fizycznych (włoski IRPEF Imposta sul reditto delle persone fisiche) od emerytury Wnioskodawcy opłacany jest we Włoszech (podatek ten jest pobierany bezpośrednio przez INPDAP).

Wnioskodawca posiada wyłącznie obywatelstwo włoskie i od momentu urodzenia do 2014 r. posiadał stałe miejsce zamieszkania we Włoszech. W sierpniu 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował swój pobyt w Polsce, ponieważ wraz ze swoją żoną - po dwudziestu latach wspólnego życia we Włoszech - przeprowadził się do Polski na stałe, rozwiązując umowę najmu mieszkania (własnego mieszkania tam nie posiadał).

Po przyjeździe do Polski Wnioskodawca wraz z żoną (która ma podwójne obywatelstwo: polskie i włoskie) za pośrednictwem Ambasady Włoskiej w Polsce zarejestrowali się w AIRE (Anagrafe degli Italiani Residenti all Estero), tj. w Rejestrze Włochów Zamieszkałych za Granicą.

W związku z powyższym w okresie otrzymywania emerytury z Włoch, tj. od sierpnia 2014 r. i w 2015 r. (oraz w następnych latach) Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce. Ma tutaj zameldowanie jedynie czasowe (które może przedłużyć), gdyż nie posiada własnego mieszkania i wynajmuje (wraz z żoną) mieszkanie u pewnej osoby, która - jako osoba obca - nie zgadza się zameldować Wnioskodawcy na stałe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle aktualnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 19 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzonej w Rzymie 21 czerwca 1985 r. oraz w świetle stanu faktycznego opisanego powyżej, jak też wykazanego kopiami dokumentów dołączonych do wniosku Wnioskodawca jest zobowiązany płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 19 ust. 2 ww. Umowy każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej, bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy będzie opodatkowana wyłącznie w tym państwie. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie (art. 19 ust. 2 lit. b ww. Umowy).

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie jest zobowiązany płacić podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce ponieważ jego emerytura jest wypłacana z funduszy Włoch z tytułu usług świadczonych na rzecz tego państwa, a poza tym - mimo że ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce nie jest obywatelem polskim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od wskazanego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem stosownych postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca od 15 października 2013 r. otrzymuje włoską emeryturę z INPDAP, tj. z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń dla Pracowników Administracji publicznej. Wnioskodawca pracował bowiem jako wojskowy. Emerytura ta jest więc świadczeniem wypłacanym z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa. Powyższe świadczenie wypłacane jest we Włoszech na włoski rachunek bankowy i jest jedynym źródłem przychodów Wnioskodawcy osiąganych w Republice Włoskiej, natomiast w Polsce Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych dochodów. Podatek dochodowy od osób fizycznych (włoski IRPEF) od emerytury Wnioskodawcy opłacany jest we Włoszech (podatek ten jest pobierany bezpośrednio przez INPDAP).

Wnioskodawca posiada wyłącznie obywatelstwo włoskie i od momentu urodzenia do 2014 r. posiadał stałe miejsce zamieszkania we Włoszech. W sierpniu 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował swój pobyt w Polsce, ponieważ wraz ze swoją żoną - po dwudziestu latach wspólnego życia we Włoszech - przeprowadził się do Polski na stałe, rozwiązując umowę najmu mieszkania (własnego mieszkania tam nie posiadali).

W związku z powyższym w okresie otrzymywania emerytury z Włoch, tj. od sierpnia 2014 r. i w 2015 r. (oraz w następnych latach) Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce. Wnioskodawca ma w Polsce zameldowanie jedynie czasowe (które może przedłużyć), gdyż nie posiada własnego mieszkania i wynajmuje (wraz z żoną) mieszkanie u pewnej osoby, która - jako osoba obca nie zgadza się zameldować Wnioskodawcy na stałe.

Mając zatem na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku - a w szczególności fakt, iż w sierpniu 2014 r. Wnioskodawca zarejestrował swój pobyt w Polce, gdzie przeprowadził się wraz z żoną i gdzie zamieszkali na stałe, w związku z czym od sierpnia 2014 r. i w 2015 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce (co oznacza, że nie posiadał miejsca zamieszkania w innym kraju) - uznać należy, że za ww. okres w Polsce podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 18 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), z zastrzeżeniem artykułu 19 ust. 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Jednakże, w myśl art. 19 ust. 2 ww. umowy:

1. Każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie.
2. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że - co do zasady - emerytury wypłacane z tytułu poprzedniego zatrudnienia, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. Wyjątek stanowią emerytury wypłacane bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej z tytułu wcześniejszego świadczenia usług na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, które podlegają opodatkowaniu wyłącznie w tym państwie. Emerytury takie podlegają jednak opodatkowaniu tylko w drugim umawiającym się państwie, gdy dana osoba jest obywatelem tego państwa oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym państwie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zacytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, że ponieważ Wnioskodawca nie posiada obywatelstwa polskiego, emerytura która była mu wypłacana z funduszy państwa włoskiego z tytułu wcześniejszego świadczenia usług na rzecz Włoch (pracował bowiem jako wojskowy) podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech. Zatem emerytura ta nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W związku z powyższym w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie uzyskiwał w latach 2014 i 2015 żadnych innych dochodów, które podlegałyby w Polsce opodatkowaniu nie miał obowiązku składania zeznań podatkowych za ww. lata.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej