Temat interpretacji

Czy Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, będzie zobowiązana do skorygowania dokonanych przez zbywcę (pasierba Wnioskodawczyni) odpisów amortyzacyjnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa środków trwałych (m.in. budynków, budowli, maszyn i urządzeń)? Czy Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, będzie mogła kontynuować dokonywaną przez pasierba podatnika amortyzację nabytych przez pasierba podatnika środków trwałych czy w dacie darowizny będzie musiała przyjąć nową wartość początkową nabywanych w drodze darowizny środków trwałych i rozpocząć amortyzację nabytych środków trwałych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2019 r. (data wpływu 24 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca (data wpływu 26 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania darowizny jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie skutków podatkowych otrzymania darowizny. Wniosek uzupełniono dnia 26 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pasierb Wnioskodawczyni (przedsiębiorca jednoosobowy) jest właścicielem przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą:

1. środki trwale, tj.:
   
   
   
   1. grunty,
   2. budynki lokale,
   3. urządzenia techniczne i maszyny,
   4. środki transportu,
   5. inne środki trwałe,
   6. środki trwałe w budowie,
2. środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,
3. należności:
   
   
   
   1. z tytułu sprzedaży,
   2. z tytułu wpłat zaliczek na podatek dochodowy,
   3. z tytułu rozliczeń podatku VAT,
   4. inne należności,
4. zobowiązania:
   
   
   
   1. z tytułu zawartych umów leasingów,
   2. zobowiązania z tytułu dostaw i usług,
   3. zobowiązania z tytułu podatków, ceł i ubezpieczeń,
   4. inne zobowiązania.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej pasierb podatnika:

1. nabył własność środków trwałych (m.in. budynków, budowli, maszyn i urządzeń), które amortyzuje,
2. dokonał szeregu nakładów inwestycyjnych na nieruchomości wchodzące w skład jego przedsiębiorstwa, w związku z którymi dokonywał w latach 2009 - 2019 r. odliczeń podatku od towarów i usług.

W kategorii zobowiązań mieszczą się m.in. zobowiązania wobec dostawców. Wszystkie zobowiązania regulowane są na bieżąco i nie są wymagalne. Wartość zobowiązań znajduje pełne pokrycie w aktywach przedsiębiorstwa darczyńcy. Co znamienne zobowiązania darczyńcy nie są zabezpieczone prawami ustanowionymi na majątku darczyńcy.

Pasierb Wnioskodawczyni zamierza przekazać w drodze darowizny stanowiące jego własność przedsiębiorstwo na rzecz Wnioskodawczyni i fakt ten darczyńca zamierza zgłosić właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy darowizny.

W związku z umową darowizny przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni przejmie długi i ciężary oraz zobowiązania darczyńcy wynikające z umów najmu, leasingu oraz z umów z dostawcami, a także ewentualne istniejące w dniu zawarcia umowy darowizny zobowiązania podatkowe. Zobowiązania nie będą w chwili darowizny wymagalne i wynikały będą z umów wzajemnych. Każdemu zobowiązaniu odpowiadać będzie wynikające z czynności prawnej uprawnienie o wartości równej wartości zobowiązania.

Darowizna przedsiębiorstwa będzie zwolniona z podatku od spadków i darowizn.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazano, że przedmiotem darowizny będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Podstawowym przedmiotem działalności prowadzonej przez pasierba Wnioskodawczyni jest:

• sprzedaż hurtowa i detaliczna odzieży używanej i nowej oraz obuwia,
• sprzedaż hurtowa i detaliczna maszyn i urządzeń rolniczych,
• sprzedaż hurtowa i detaliczna mebli, dywanów,
• sprzedaż hurtowa i detaliczna odpadów i złomu.

Wnioskodawczyni będzie kontynuowała działalność gospodarczą prowadzoną dotychczas przez pasierba Wnioskodawczyni oraz prawdopodobnie w przyszłości ją rozszerzała. W związku z transakcją (po jej sfinalizowaniu) pasierb Wnioskodawczyni zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej (ulegnie rozwiązaniu). Wszystkie składniki majątkowe wykorzystywane przez pasierba Wnioskodawczyni w prowadzonej działalności zostaną w całości przekazane na rzecz nabywcy.

Przedmiotem transakcji będą wszystkie składniki majątkowe tzn. w całości aktywa i pasywa, m.in:

• środki pieniężne,
• należności i zobowiązania, w szczególności należności od odbiorców, zobowiązania wobec dostawców, ewentualne zobowiązania podatkowe, które będą występowały na dzień przekazania przedsiębiorstwa,
• prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, w szczególności wynikające z umów leasingowych, umów najmu lokali, umowy z dostawcami mediów (energia, woda, śmieci), pozwolenia związane z prowadzoną działalnością (np. pozwolenia odpadowe),
• środki trwałe i nakłady na ich modernizację.

Fizycznie przekazane zostaną również księgi rachunkowe i wszelkie umowy. Wnioskodawczyni dopuszcza możliwość nowego utworzenia swoich dokumentów finansowo-księgowych. Nastąpi również przejęcie pracowników w trybie art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Wnioskodawczyni nie będzie musiała angażować innych składników majątkowych niebędących przedmiotem transakcji ani nie będzie musiała podejmować dodatkowych działań faktycznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o nabyte składniki.

Należy również wskazać, iż darczyńca (pasierb Wnioskodawczyni) dokonywał odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wchodzących w skład przedsiębiorstwa, które ma być przedmiotem darowizny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, będzie zobowiązana do skorygowania dokonanych przez zbywcę (pasierba Wnioskodawczyni) odpisów amortyzacyjnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa środków trwałych (m.in. budynków, budowli, maszyn i urządzeń)?
2. Czy Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, będzie mogła kontynuować dokonywaną przez pasierba podatnika amortyzację nabytych przez pasierba podatnika środków trwałych czy w dacie darowizny będzie musiała przyjąć nową wartość początkową nabywanych w drodze darowizny środków trwałych i rozpocząć amortyzację nabytych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, nie będzie Ona zobowiązana do skorygowania dokonanych przez zbywcę odpisów amortyzacyjnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa środków trwałych (m.in. budynków, budowli, maszyn i urządzeń). Przepisy podatkowe nie nakazują nabywcy przedsiębiorstwa korygowania odpisów amortyzacyjnych ujętych dotychczas przez darczyńcę w kosztach przedsiębiorstwa. Nabycie przedsiębiorstwa skutkuje przejęciem od zbywcy wszelkich praw i obowiązków związanych z przekazywanym przedsiębiorstwem w tym również praw i obowiązków wynikających z amortyzacji środków trwałych. Tym samym dokonane przez darczyńcę odpisy pozostaną w mocy, tj. Wnioskodawczyni nie będzie zobligowana do skorygowania złożonych wcześniej przez darczyńcę deklaracji i weryfikacji dokonanych na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w wyniku amortyzacji odliczeń.

W zakresie zaś środków trwałych niecałkowicie zamortyzowanych na dzień zbycia przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni będzie zobligowana do kontynuowania ich amortyzacji rozpoczętej przez zbywcę.

Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba, będzie mogła kontynuować dokonywaną przez pasierba podatnika amortyzację nabytych przez pasierba podatnika środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W myśl natomiast art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, może więc nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, czy darowizny.

Należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia darowizna. Dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z treścią art. 888 § 1 ww. Kodeksu, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione (art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z kolei w myśl art. 889 ww. Kodeksu: nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

• gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
• gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego wyżej art. 889 Kodeksu cywilnego.

Z powyższego wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Darowizna należy bowiem do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny jako czynności nieodpłatnej jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Prowadzi ona do zmniejszenia majątku darczyńcy, a zarazem do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów po stronie majątku obdarowanego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 22h ust. 2 ww. ustawy stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz art. 22b, z wyjątkiem podatników, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej.

Wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się na podstawie art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany ze względu na sposób ich nabycia. Stosownie do art. 22g ust. 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn (art. 22g ust. 15).

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291) wprowadzono istotne zmiany w brzmieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej darowanych środków trwałych. Przepisy te mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie ze znowelizowanym tą ustawą przepisem art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub,
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
• nabycie stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 ww. ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22h ust. 3, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Wskazany powyżej ustęp 9 art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze darowizny, jeżeli nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, w przypadku gdy środki te wykorzystywane przez darczyńcę były przez niego amortyzowane.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pasierb Wnioskodawczyni zamierza przekazać w drodze darowizny stanowiące jego własność przedsiębiorstwo na Jej rzecz. Darowizna przedsiębiorstwa będzie zwolniona z podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawczyni będzie kontynuowała działalność gospodarczą prowadzoną dotychczas przez pasierba Wnioskodawczyni oraz prawdopodobnie w przyszłości ją rozszerzała. W związku z transakcją (po jej sfinalizowaniu) pasierb Wnioskodawczyni zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej (ulegnie rozwiązaniu). Wszystkie składniki majątkowe wykorzystywane przez pasierba Wnioskodawczyni w prowadzonej działalności zostaną w całości przekazane na rzecz nabywcy.

Przedmiotem transakcji będą m.in. środki trwałe i nakłady na ich modernizację. Darczyńca (pasierb Wnioskodawczyni) dokonywał odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wchodzących w skład przedsiębiorstwa, które ma być przedmiotem darowizny.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy art. 23 ust. 9 w zw. z art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jako obdarowana ma obowiązek przyjąć środki trwałe w wartości początkowej określonej przez pasierba jako darczyńcę oraz kontynuować amortyzację tych składników.

Przy czym Wnioskodawczyni musi uwzględnić wysokość dokonanych już przez darczyńcę odpisów oraz przyjętą metodę amortyzacji. Odpisy naliczone w okresie używania składnika majątku na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez pasierba Wnioskodawczyni pozostają u niego kosztem uzyskania przychodu. A zatem Wnioskodawczyni, po nabyciu w drodze darowizny przedsiębiorstwa od swojego pasierba nie będzie zobowiązana do skorygowania dokonanych przez zbywcę (pasierba Wnioskodawczyni) odpisów amortyzacyjnych.

Ustalone w powyższy sposób odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych w drodze darowizny, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jako obdarowanej.

W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wskazany powyżej przepis art. 22g ust. 15 ww. ustawy, dotyczący możliwości ustalenia wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład nabywanego w drodze darowizny przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w wysokości sumy wartości rynkowej, nie wyższej jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej