Czy w związku z przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskiwanym z tytułu przygotowania scenariusza audycji i prowadzeni... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 07.08.2019, sygn. 0115-KDIT3.4011.214.2019.2.DR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy w związku z przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskiwanym z tytułu przygotowania scenariusza audycji i prowadzenia programu ..., ..., ... na antenie telewizji ... - wydatki poniesione na zakup odpowiednich ubrań, butów, ułożenia fryzury (usługi fryzjerskie), zakup kosmetyków, usług kosmetycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży, obuwia i kosmetyków jest nieprawidłowe,
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem usług fryzjerskich i kosmetycznych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.)

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 7 stycznia 2019 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Podstawowa działalność gospodarcza to działalność związana z produkcją programów telewizyjnych oraz usługi dziennikarskie - w tym świadczone na wizji - jako prezenterka telewizyjna. W dniu 7 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę z telewizją, w ramach której zobowiązuje się wykonywać dzieło w postaci realizacji dziennikarskiej, relacji reporterskiej, prowadzenia audycji, wydania audycji lektora, dokumentacji audycji, informacji dziennikarskiej, peletonu, współpracy redakcyjnej, współpracy autorskiej do audycji produkowanych przez zamawiającego.

Z tego tytułu Wnioskodawczyni osiąga przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wśród audycji w ramach umowy Wnioskodawczyni prowadzi program o , . Program jest emitowany na antenie telewizji , z częstotliwością ... . Zamawiający nie zapewnia garderoby, w której prowadząca występuję w trakcie audycji i która musi być zgodna z obowiązującymi trendami i dostosowana do tematyki programu.

Charakter programu wymaga od prowadzącej nienagannego wizerunku. Wnioskodawczyni dokonuje więc zakupów ubioru i kosmetyków, w których występuje i używa do wykonania makijażu do programu. Dbając o swój wygląd korzysta z usług kosmetyczki i fryzjera, a efekty tych zabiegów omawia podczas programów.

W piśmie z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ww. odzież i kosmetyki, w których później występuje lub używa do wykonania makijażu do programu, kupuje z własnych środków. Prezentacja zabiegów wymaga, by Wnioskodawczyni poddała się im sama, płacąc z własnych środków. Efekty zabiegów są później prezentowane i omawiane w programie. Koszty poniesione na przygotowanie stylizacji i przeprowadzenie zabiegów są niezbędne do realizacji programu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy PIT - źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przepis art. 14 ustawy PIT wskazuje, iż za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat, skont i podatku VAT.

Artykuł 22 ustawy PIT wskazuje, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT. Artykuł 23 ust. 1 pkt 23 wskazuje, iż do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów w tym alkoholowych. Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia "reprezentacja" należy przyjąć wykładnię językową, zgodnie z którą reprezentacja określana jest jako okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. Reprezentacja to działanie w sposób okazały, okazale, wystawnie, wytwornie. Na gruncie ustawy podatkowej PIT, należy przyjąć, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika wiążące się z okazałością w celu wywołania jak najlepszego działania.

Biorąc pod uwagę opisany wyżej stan faktyczny, w szczególności zakres obowiązków Wnioskodawczyni wynikający z zakresu działań i charakteru programu telewizyjnego uznać należy, iż zakup kosmetyków, ubrań, obuwia, usług fryzjerskich i kosmetycznych, będących niezbędnym elementem wykonania usługi, nie stanowi reprezentacji w rozumieniu ustawy PIT.

Zakup odpowiedniego ubioru i obuwia, odpowiedni makijaż i fryzura dla prowadzącej program informujący o ..., ... ... jest niezbędnym elementem właściwie wykonanej usługi. Wygląd osoby prowadzącej program determinuje jego emisję i oglądalność na antenie telewizyjnej, tym samym zapewniając źródło przychodu Wnioskodawczyni.

Zatem zakup kosmetyków, odpowiednich ubrań, obuwia, usług fryzjerskich i kosmetycznych stanowi koszt uzyskania przychodów jakim jest usługa prowadzenia programu o , na antenie telewizyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży, obuwia i kosmetyków jest nieprawidłowe,
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem usług fryzjerskich i kosmetycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: (...) zwrot w celu oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
został właściwie udokumentowany,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowoskutkowym z osiąganymi przychodami.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ww. ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. w pkt 23 tego przepisu koszty reprezentacji. Zgodnie z tym przepisem: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 7 stycznia 2019 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Podstawowa działalność gospodarcza to działalność związana z produkcją programów telewizyjnych oraz usługi dziennikarskie - w tym świadczone na wizji - jako prezenterka telewizyjna. W dniu 7 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę z telewizją, w ramach której zobowiązuje się wykonywać dzieło w postaci realizacji dziennikarskiej, relacji reporterskiej, prowadzenia audycji, wydania audycji lektora, dokumentacji audycji, informacji dziennikarskiej, peletonu, współpracy redakcyjnej, współpracy autorskiej do audycji produkowanych przez zamawiającego. Z tego tytułu Wnioskodawczyni osiąga przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że ww. odzież i kosmetyki, w których później występuje lub używa do wykonania makijażu do programu, kupuje z własnych środków. Prezentacja zabiegów wymaga, by Wnioskodawczyni poddała się im sama, płacąc z własnych środków. Efekty zabiegów są później prezentowane i omawiane w programie. Koszty poniesione na przygotowanie stylizacji i przeprowadzenie zabiegów są niezbędne do realizacji programu.

Zakupy ubrań, butów i kosmetyków dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie co należy podkreślić zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań odzież, obuwie i kosmetyki. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów czy np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionych ubiorów i obuwia cechami charakterystycznymi np. logo reprezentowanej przez Wnioskodawczynię firmy).

Podkreślić należy, że schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Odzież, obuwie oraz kosmetyki, o których mowa we wniosku, potrzebne do nagrania poszczególnych odcinków programu nie są elementem kostiumu scenicznego, ani stroju artystycznego, a po nagraniu mogą służyć Wnioskodawczyni, co do zasady, do celów (potrzeb) osobistych. Także obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niewątpliwie w wykonywanym przez Wnioskodawczynię zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Poprawa wizerunku dzięki używanym kosmetykom do makijażu, odpowiedniej odzieży oraz obuwiu nie może stanowić przesłanki pozwalającej uznać przedmiotowe wydatki za koszty uzyskania przychodu.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup ubrań oraz obuwia nie mogą być również uznane za wydatki poniesione na zakup stroju służbowego. Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów ubiór i służbowy. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem ubrania to, co się nosi; ubranie, strój, służbowy dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem odpowiedniego ubioru i obuwia oraz kosmetyków mają charakter wydatków osobistych i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą i nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu reprezentacja, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia reprezentacja, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności).

Gdyby zatem nawet przyjąć, że ww. wydatki spełniałyby przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zważywszy, że poniesienie wskazanych we wniosku wydatków w głównej mierze ma na celu budowanie odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku i prezencji Wnioskodawczyni, zasadne jest wskazanie na ich reprezentacyjny charakter, który tym samym przesądza, że nie mogą one stanowić kosztów podatkowych.

Odnosząc się natomiast do wydatków związanych z zabiegami fryzjerskimi oraz kosmetycznymi stwierdzić należy, że skoro jak wskazano wprost w treści wniosku ich efekty są prezentowane i omawiane w przedmiotowym programie telewizyjnym o modzie i urodzie, prezentacja wymaga, by Wnioskodawczyni poddała im się sama, płacąc z własnych środków, a przeprowadzenie zabiegów jest niezbędne do realizacji programu, to wykazują one związek przyczynowy z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności. Jednocześnie, wydatki powyższe, jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

W szczególności dokonując analizy całokształtu okoliczności faktycznych wskazać należy, iż ww. wydatki (związane z przeprowadzeniem zabiegów fryzjerskich i kosmetycznych) nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy. Jeżeli zatem bezpośrednim celem poniesienia ww. wydatków jest możliwość właściwego przygotowania do prawidłowego przeprowadzenia przedmiotowego programu, zgodnie z jego charakterem (polegającym na omawianiu ww. zabiegów kosmetycznych i fryzjerskich w czasie programu), a ich poniesienie jest niezbędne do prowadzenia działalności, to wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże ww. wydatki (poniesione na przeprowadzenie zabiegów fryzjerskich i kosmetycznych) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim racjonalnie jest to uzasadnione rozmiarem tej działalności (ilością, czy też częstotliwością świadczonych usług tj. realizacji przedmiotowego programu telewizyjnego) i wyłącznie pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Bowiem to na podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz powinny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków.

Wskazane powyżej wydatki będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów wyłącznie w przypadku, w którym nie będą miały charakteru osobistego (tj. wydatki poniesione na zabiegi fryzjerskie i kosmetyczne będą związane jedynie z prowadzoną działalnością gospodarczą, tzn. konieczność ich przeprowadzenia będzie wynikała wprost z potrzeb związanych z realizacją programu), bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem, o ile spełnione zostaną powyższe warunki, to wyłącznie wydatki poniesione w związku z usługami fryzjerskimi i kosmetycznymi mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe regulacje prawne należy uznać, że Wnioskodawczyni nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup ubrań i obuwia oraz kosmetyków, bowiem mają one charakter wydatków osobistych. Brak jest zatem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów. Przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup ubrań, obuwia i kosmetyków nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Jednocześnie należy wskazać, że przy spełnieniu określonych powyżej warunków wyłącznie wydatki związane z usługami fryzjerskimi i kosmetycznymi poniesione przez Wnioskodawczynię, odpowiednio udokumentowane, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem odzieży, obuwia i kosmetyków jest nieprawidłowe,
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem usług fryzjerskich i kosmetycznych jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie