Temat interpretacji

Czy koszty związane z wykorzystywaniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej drugiego środka transportu niezależnie od jego typu (samochód lub motocykl) a także podstawy prawnej jego użytkowania (własność lub umowa leasingu operacyjnego) będą stanowiły koszty uzyskania przychodów ?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej. W ramach powyższej działalności pełni stacjonarne dyżury w szpitalu a także dyżury pod telefonem (dojazd do szpitala na wezwanie), świadczy usługi w kilku poradniach na terenie miasta. Ponadto Wnioskodawca pełni funkcję lekarza podczas zawodów sportowych odbywających się w różnych miejscowościach niejednokrotnie odległych o kilkaset kilometrów do Jego miejsca zamieszkania. Wnioskodawca jest również zobowiązany do stałego podnoszenia swoich kwalifikacji, co czyni na licznych szkoleniach i konferencjach odbywających się na terenie całej Polski.

Ze względu na charakter świadczonych usług, wymagający osobistego stawiennictwa, Wnioskodawca musi być na miejscu ich wykonywania o ściśle określonej porze lub też dotrzeć tam w możliwie najkrótszym czasie. Jego podstawowym środkiem lokomocji jest samochód terenowy, ujęty w ewidencji jako środek trwały. Wnioskodawca posiada także motocykl, który pomimo iż pełni funkcję prywatnego środka transportu, głównie ze względu na niskie koszty eksploatacji oraz szybkość przejazdu i łatwość parkowania, jest przez Wnioskodawcę wykorzystywany również do dojazdów do pracy. W związku z tym Wnioskodawca rozważa ujęcie go w ewidencji środków trwałych.

Jednocześnie Wnioskodawca rozpatruje zakup samochodu osobowego, który w przyszłości byłby Jego głównym środkiem transportu użytkowanym na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe nabycie chciałby sfinansować poprzez leasing operacyjny.

Docelowo, mając na względzie zachowanie oraz zabezpieczenie źródła przychodów, Wnioskodawca planuje równoległe użytkowanie dwóch środków lokomocji - minimalizując ryzyko braku możliwości dojazdu do pracy, w szczególności spowodowane przez uszkodzenie czy też konieczność serwisowania któregokolwiek z pojazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z wykorzystywaniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej drugiego środka transportu niezależnie od jego typu (samochód lub motocykl) a także podstawy prawnej jego użytkowania (własność lub umowa leasingu operacyjnego) będą stanowiły koszty uzyskania przychodów ?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z eksploatacją oraz ubezpieczeniem (w ustawowych granicach) dwóch środków transportu będą stanowiły koszty uzyskania przychodów. Bez znaczenia jest ich rodzaj (samochód i motocykl lub dwa samochody) a także podstawa prawna ich użytkowania (własność lub umowa leasingu).

Zgodnie z art. 22 ust 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r (Dz. U. 2012, poz. 361 z późn. zm.) (dalej: UPDOF) Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 UPDOF.

Wydatki związane z eksploatacją kolejnego środka transportu nie zostały wymienione w art. 23 UPDOF, zatem przepisy nie wykluczają możliwości wykorzystywania w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej większej ilości środków transportu.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z określonym składnikiem majątku za koszt uzyskania przychodu jest w istocie jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym alby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia jego źródła,
• nie może być wymieniony w art. 23 UPDOF wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu,
• musi być należycie udokumentowany.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu, lub też zabezpieczenia jego źródła.

W przedmiotowym stanie faktycznym warunki te są spełnione. W przypadku działalności wykonywanej osobiście - praktyki lekarskiej punktualność oraz pewność pojawienia się w wyznaczonym miejscu o właściwej porze pełnią kluczową rolę. Ewentualny brak stawiennictwa lub zbyt duże opóźnienie obarczone są ryzykiem nieosiągnięcia przychodów lub też późniejszym pociągnięciem Wnioskodawcy do odpowiedzialności odszkodowawczej - zawody sportowe nie mogą się rozpocząć bez Jego obecności i dopuszczenia do nich zawodników. Nie bez znaczenia jest też fakt, iż zakres terytorialny świadczonych przez Wnioskodawcę usług obejmuje nie tylko placówki lokalne (szpital oraz poradnie na terenie miasta) ale również liczne miejscowości terytorium całej Polski.

Zatem, jako że w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w którym obydwa środki transportu będą realnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej warunek ich celowości oraz związku z osiągnięciem przychodów jest spełniony brak jest przeszkód prawnych aby Wnioskodawca w prowadzonej przez siebie praktyce lekarskiej wykorzystywał obydwa samochody ew. samochód oraz motocykl, co będzie powodowało odnoszenie w koszty działalności gospodarczej wydatków z nimi związanych. Bez znaczenia jest tu również fakt, iż jeden z nich byłby Jego własnością wykazaną w ewidencji podatkowej a drugi były obcym środkiem trwałym oddanym w użytkowanie na podstawie umowy leasingu operacyjnego.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w przypadku własnego środka transportu kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej (do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 4 UPDOF). Również wydatki związane z eksploatacją omawianego środka trwałego, po ich właściwym udokumentowaniu a także wydatki związane z ubezpieczeniem (do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 47 UPDOF) będą stanowiły koszty podatkowe.

Natomiast w przypadku obcego środka trwałego, wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego kosztami uzyskania przychodów będą opłaty ustalone w umowie oraz racjonalne i udokumentowane wydatki eksploatacyjne, w tym ubezpieczenie auta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Jednocześnie należy wskazać, iż samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie -wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych, terenowych czy też motocyklów oraz ilości zakupionych środków transportu.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego lub motocykla, za koszt uzyskania przychodu jest ich wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem środka transportu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie środków transportu i ich eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Brak jest przeszkód prawnych, aby podatnik w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał kilka - różnego typu - środków transportu, z których jeden stanowiący własność podatnika jest wykazany w ewidencji środków trwałych, natomiast drugi jest użytkowany na podstawie umowy leasingu operacyjnego, pod warunkiem, że jest to uzasadnione rodzajem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem charakter prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (np. jej rozmiar, sposób wykonywania usług itp.) uzasadnia wykorzystywanie w tej działalności gospodarczej dwóch środków transportu (samochodów lub samochodu i motocykla), to (co do zasady) wydatki związane z tymi pojazdami - w ustawowych granicach - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego - dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych - zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, będącego własnością Podatnika, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z kolei w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Stosownie do art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 23b ust. 2 omawianej ustawy: jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, 1926, 1933 i 1948),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178),

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dzielą co do zasady generalnie umowy leasingu na dwa rodzaje w zależności od tego, jakie warunki spełniają. Przepis art. 23b tej ustawy reguluje skutki tzw. podatkowej umowy leasingu operacyjnego. Wskazana regulacja określa zatem warunki umowy leasingu, w której opłaty dokonywane przez korzystającego na rzecz finansującego stanowią w całości odpowiednio koszty uzyskania przychodów u korzystającego, jeżeli nie jest on osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, oraz przychody podatkowe u finansującego, a przedmiot leasingu jest amortyzowany przez finansującego.

Aby umowa leasingu niosła powyższe skutki podatkowe, tj. aby całość ponoszonych opłat była dla korzystającego kosztem uzyskania przychodu, musi zostać zawarta na czas oznaczony, a jeżeli korzystający prowadzi działalność gospodarczą, dodatkowo okres umowy nie może być krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji, w przypadku podlegających amortyzacji rzeczy ruchomych i wartości niematerialnych i prawnych i prawnych, 5 lat w przypadku podlegających amortyzacji nieruchomości. Ponadto, suma opłat ustalonych w umowie nie może być niższa od wartości początkowej przedmiotu leasingu. Ustawodawca nie mówi tu o opłatach faktycznie przekazanych, ale o ustalonych. Suma opłat obejmuje również cenę, po jakiej korzystający ma prawo nabyć przedmiot leasingu, o ile cena ta została określona w umowie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej. W ramach powyższej pełni dyżury w szpitalu, w tym dyżury pod telefonem (dojazd na wezwanie), świadczy usługi w poradniach na terenie miasta a także pełni funkcję lekarza podczas zawodów sportowych odbywających się na terenie całej Polski. Podstawowym i niezbędnym środkiem lokomocji Wnioskodawcy jest samochód terenowy, ujęty jako środek trwały. Wnioskodawca posiada także motocykl, który pełni funkcję prywatnego środka transportu, jest również wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej - do dojazdów do pracy. Wnioskodawca rozważa ujęcie przedmiotowego motocykla do ewidencji środków trwałych. Jednocześnie Wnioskodawca planuje zakup samochodu osobowego, który w przyszłości byłby głównym środkiem transportu użytkowanym w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód osobowy będzie używany na podstawie zawartej umowy leasingu operacyjnego.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy, wskazać należy, że Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania wydatki związane z wykorzystywaniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej drugiego środka transportu niezależnie od jego rodzaju a także podstawy prawnej jego użytkowania.

Niemniej jednak, w przypadku wykorzystywanego do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej:

• własnego środka transportu, kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. środka transportu do wysokości limitu wskazanego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki związane z eksploatacją, o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane, a także składki na jego ubezpieczenie, z uwzględnieniem ograniczenia określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47 cyt. ustawy.
• środka transportu używanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego, kosztami uzyskania przychodów będą opłaty leasingowe ustalone w umowie, które będzie Wnioskodawca ponosił jako korzystający w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środka trwałego, wydatki eksploatacyjne i składki na ubezpieczenie samochodu do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 47 cyt. ustawy, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych składek niezależnie od opłat za używanie.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedz traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej