Temat interpretacji

uznanie systemu klimatyzacji za odrębny środek trwały podlegający amortyzacji

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania systemu klimatyzacji za odrębny środek trwały podlegający amortyzacji (pyt. Nr 1) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 20 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.68.2019.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 marca 2019 r., (data doręczenia 29 marca 2019 r.).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 5 kwietnia 2019 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie wpisu do CEIDG prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej (PKD: 93.13.Z). Wnioskodawca w podatku dochodowym od osób fizycznych rozlicza się na tzw. zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.o.p.d.o.f.). Jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W zakresie prowadzonej działalności zapewnia różnego rodzaju usługi związane z poprawą kondycji fizycznej, skupiając się w głównej mierze na dostarczeniu usług poprawy kondycji fizycznej osobom zainteresowanym trójbojem (ang. triathlon), czyli dyscypliną sportową będącą kombinacją pływania, kolarstwa i biegu. W celu realizacji zamierzonych zadań Wnioskodawca oferuje wstęp do (wielopomieszczeniowego, wynajmowanego od podmiotu trzeciego i przystosowanego do tego rodzaju działalności) lokalu fitness/sportowego/siłowni (możliwość treningu rowerowego i biegowego) - zwanego dalej SALĄ. Wnioskodawca nie jest właścicielem SALI. W celu przystosowania SALI do prowadzonej działalności poniósł określone wydatki inwestycyjne przekraczające kwotę 10 000 zł netto. Wnioskodawca rozlicza poniesione koszty w ramach odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym (dalej: Inwestycja), wpisanej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej: EŚT). SALA ma być wykorzystywana na cele związane z prowadzoną działalnością, przez okres dłuższy niż rok.

Jednym z nakładów przy okazji dostosowywania SALI do zamierzonej działalności był montaż sytemu klimatyzacji (dalej: System), który zaprojektowany został ściśle w oparciu o układ i specyfikację wynajętego lokalu (wartość Systemu około 56 000 zł netto). System składa się z kilku klimatyzatorów, centrali wentylacyjnej oraz niezbędnej instalacji (m.in. orurowania) i osprzętu. Wydatek ten w całości pokryty został ze środków Wnioskodawcy. Wnioskodawca ustalił jednak z właścicielem lokalu, że System klimatyzacji pozostanie w lokalu w razie wypowiedzenia/rozwiązania umowy najmu lokalu, niemniej jednak, jeśli pojawiłaby się taka potrzeba, przeniesienie Systemu do innego lokalu bez uszczerbku dla samego Systemu oraz SALI będzie możliwe.

Ponadto Wnioskodawca w celu zapewnienia niezbędnego wyposażenia SALI w sprzęt mający na celu umożliwienie świadczenia ww. usług zakupił urządzenia, których cena jednostkowa przekracza (niekiedy) kwotę 10 000 zł netto (m.in. bieżnie).

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 12 czerwca 2018 r. Dla celów tej działalności, Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W lipcu 2018 r., Wnioskodawca zawarł umowę najmu SALI na czas nieokreślony i od lipca 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą na tej SALI, aczkolwiek przychody z tytułu prowadzenia działalności, polegającej na udostępnianiu/wstępu do Sali, uzyskuje od października 2018 r.

Wnioskodawca ponosił nakłady na inwestycję w obcym środku trwałym głównie w okresie: lipiec 2018 r. - październik 2018 r. W miesiącu, w którym inwestycja ta została zakończona i była zdatna do użytku, wprowadzono ją do EŚT i od tego czasu dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Wnioskodawca poniósł wydatek na system klimatyzacji między lipcem, a październikiem 2018 r. Wydatek ten ujęty został w EŚT w miesiącu, w którym środek był zdatny do użytku i kompletny. Wówczas był też amortyzowany. Wydatki na sprzęt stanowiący wyposażenie SALI zostały poniesione w okresie lipiec październik 2018 r. Wyposażenie SALI stanowią m.in. bieżnie i zostały ujęte w EŚT w miesiącu, w którym były kompletne oraz zdatne do użytku. Wówczas także rozpoczęto ich amortyzację. Wydatki poniesione na wyposażenie były niezbędne do prowadzenia działalności w SALI.

Wnioskodawca na pytanie Organu, jaki jest powód wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych urządzeń stanowiących wyposażenie SALI w dowolnie obranym przez Wnioskodawcę momencie oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę w późniejszym okresie, niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do EŚT, wskazał, że powodem dokonywania odpisów amortyzacyjnych w takim zakresie (co wiązałoby się z korektą dokonanych już odpisów) jest początkowa nierentowność działalności, odnotowywanie straty przez duże nakłady inwestycyjne i mała baza klientów. Dopisywanie odpisu amortyzacyjnego tylko powiększa stratę, nie jest potrzebne w tym okresie. Możliwość przesunięcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych w okresie, w którym działalność przynosiłaby dochód, byłaby korzystniejsza dla Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazał też, że data rozwiązania umowy najmu jest nieokreślona, takie zdarzenie potencjalnie może nastąpić w przyszłości i nie jest wiadomym, czy w momencie rozwiązania umowy najmu inwestycja w obcym środku trwałym będzie zamortyzowana. Wnioskodawca nie planuje dokonywać likwidacji tej inwestycji poprzez demontaż nakładów. Po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej w SALI, Wnioskodawca będzie prowadził nadal w tym samym zakresie działalność gospodarczą, lecz w innym lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy System zamontowany w SALI stanowi odrębny (samodzielny) środek trwały i powinien być amortyzowany w podatkowych kosztach działalności Wnioskodawcy w sposób dla niego właściwy?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie przedstawionych stanów faktycznych/zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytań nr 2-4 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, system klimatyzacji zamontowany w lokalu wynajmowanym przez Wnioskodawcę może zostać ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako odrębny środek trwały i w ten sposób zamortyzowany. Zgodnie z ogólną definicją, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (art. 22 u.o.p.d.o.f.).

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 u.o.p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 22a u.o.p.d.o.f., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22d ust. 2 zdanie pierwsze u.o.p.d.o.f., składniki majątku, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie natomiast z art. 22f ust. 1 u.o.p.d.o.f., co do zasady podatnicy, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł (art. 22f ust. 3 zdanie pierwsze u.o.p.d.o.f.)

Zdaniem Wnioskodawcy, System klimatyzacji zamontowany w lokalu, w którym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność, spełnia kryteria uznania go za środek trwały stosowanie do art. 22a ust. 1 u.o.p.d.o.f. tj.:

• stanowi własność Wnioskodawcy,

• został nabyty na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności zarobkowej, ma przekonać nowych klientów do wyboru właśnie lokalu Wnioskodawcy, a nie konkurencji (ze względu na bardzo dobry system wentylacji pomieszczeń), co przełoży się na wysokość osiąganych dochodów,

• został pokryty w całości ze środków Wnioskodawcy na podstawie wystawionej dla Niego faktury VAT,

• jest kompletny i zdatny do użytku,

• przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

System składa się z kilku klimatyzatorów, centrali wentylacyjnej oraz niezbędnej instalacji i osprzętu. Wszystkie te składniki stanowią jedną całość i są niezbędne, aby System działał w sposób prawidłowy. System zamontowany został tak, aby możliwe było jego odłączenie, zdemontowanie i zamontowanie w innym lokalu przy zachowaniu swojej kompletności i funkcjonalności, bez ingerencji w bryłę lokalu, w którym Wnioskodawca obecne prowadzi swoją działalność.

Biorąc pod uwagę powyższe, System klimatyzacji zamontowany w lokalu wynajmowanym przez Wnioskodawcę może zostać ujęty w EŚT jako odrębny (samodzielny) środek trwały i w ten sposób zamortyzowany. Podobne stanowisko przyjęte zostało m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 8 września 2017 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr 0114-KDIP2-2.4010.117.2017.1.SO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności wskazane w tym przepisie, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie zdatny do użytku należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 tej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Należy też zauważyć, że klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Ponadto należy dodać, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W Klasyfikacji Środków Trwałych, za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwałe powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Granicę budynku stanowią zewnętrzne powierzchnie ścian oraz górna powierzchnia najwyższego stropu, posadzka piwnic w budynkach podpiwniczonych lub poziom terenu przy budynkach niepodpiwniczonych.

Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku, np. wbudowane meble. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji, np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych itp. Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji, będących integralną częścią budynku, stanowią samodzielny środek trwały.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. W celu realizacji zamierzonych zadań Wnioskodawca oferuje wstęp do wynajmowanego od podmiotu trzeciego i przystosowanego do tego rodzaju działalności) lokalu fitness/sportowego/siłowni (możliwość treningu rowerowego i biegowego) - zwanego SALĄ. Wnioskodawca nie jest właścicielem SALI. Jednym z nakładów przy okazji dostosowywania SALI do zamierzonej działalności był montaż sytemu klimatyzacji (System), który zaprojektowany został ściśle w oparciu o układ i specyfikację wynajętego lokalu (wartość Systemu około 56 000 zł netto). System składa się z kilku klimatyzatorów, centrali wentylacyjnej oraz niezbędnej instalacji (m.in. orurowania) i osprzętu. Wszystkie te składniki stanowią jedną całość i są niezbędne, aby System działał w sposób prawidłowy. System zamontowany został tak, aby możliwe było jego odłączenie, zdemontowanie i zamontowanie w innym lokalu przy zachowaniu swojej kompletności i funkcjonalności, bez ingerencji w bryłę lokalu, w którym Wnioskodawca obecne prowadzi swoją działalność. Wydatek ten w całości pokryty został ze środków Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne na tle przedstawionego we wniosku opisu sprawy stwierdzić należy, że jeżeli System klimatyzacji nie będzie stanowić części składowej budynku, tj. nie będzie wbudowany w konstrukcję budynku na stałe, a jednocześnie będzie kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, to System ten będzie stanowić odrębny środek trwały podlegający amortyzacji według stawki przewidzianej dla tego rodzaju obiektów, określonej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć odpis amortyzacyjny od ww. środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm,), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej