Temat interpretacji

możliwość skorzystania z ulgi prorodzinnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2019 r. (data wpływu 18 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej za 2018 r. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca pozostawał w związku małżeńskim od dnia 6 lutego 2010 r. do dnia 4 października 2018 r. Małżeństwo Wnioskodawcy zostało rozwiązane wyrokiem Sądu, w którym jednocześnie Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi Wnioskodawcy i Jego byłej małżonki obojgu rodzicom, z tym że miejsce zamieszkania dzieci Sąd ustalił przy byłej małżonce. Tym samym wyrokiem Sąd ustalił, że kosztami utrzymania i wychowania małoletnich dzieci obciąża się oboje rodziców i z tego tytułu zasądził od Wnioskodawcy na rzecz małoletnich dzieci alimenty płatne za każdy miesiąc z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od daty uprawomocnienia się wyroku. Byli małżonkowie wspólnie określili zasady osobistych kontaktów Wnioskodawcy z małoletnimi dziećmi, co Sąd zatwierdził w wyroku, w szczególności określili dni tygodnia oraz miesiąca, w których Wnioskodawca uprawniony jest do kontaktów z dziećmi, a także określił zasady kontaktów Wnioskodawcy z dziećmi w szczególnych okresach roku takich jak: okresy świąteczne, okresy ferii zimowych i okres wakacyjny. Wnioskodawca w roku podatkowym 2018 nieprzerwanie wykonywał władzę rodzicielską wobec swoich nieletnich dzieci ponosząc koszty ich utrzymania, utrzymując z nimi kontakty zarówno jeszcze w trakcie trwania małżeństwa jak i po jego rozwiązaniu, mieszcząc się w ramach narzuconych przez wyrok z dnia 4 października 2018 r. Jakkolwiek Wnioskodawca stara się przestrzegać zasad ustalonych wyrokiem Sądu z należytą sumiennością to faktem jest, że ze względu na specyfikę wykonywanego zawodu (górnictwo, praca zmianowa) bywa, że po wcześniejszym porozumieniu z byłą małżonką godziny sprawowania opieki nad małoletnimi dziećmi Wnioskodawcy ulegają zmianie. Te zmiany nie wpływają jednak na ogólny czas spędzony z dziećmi. Wnioskodawca wywiązuje się z obowiązków alimentacyjnych, a także niezależnie od nich ponosi koszty związane z zapewnieniem dzieciom wyżywienia, artykułów szkolnych, leków, a także dodatkowych atrakcji: wyjść, wycieczek czy wyjazdów, niewynikających wprost z obowiązków nałożonych na Wnioskodawcę wyrokiem Sądu. Wnioskodawca czynnie uczestniczy w podejmowaniu decyzji związanych z wychowaniem dzieci, ich edukacją (szkolną i pozaszkolną) i sposobem spędzania przez nie wolnego czasu. W związku koniecznością złożenia rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca zamierza skorzystać z przysługującej na podstawie art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych ulgi na dwoje dzieci. Wnioskodawca nie zawarł z byłą małżonką żadnego porozumienia co do ustalenia proporcji odliczenia podatku, o którym mowa w art. 27f ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym i w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do połowy wymiaru odliczenia od podatku dochodowego na dwoje dzieci za 2018 r. ?

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowymi zagadnieniami stanowiącymi podstawę rozstrzygnięcia o przysługiwaniu Wnioskodawcy ulgi będącej przedmiotem niniejszego wniosku jest rozstrzygnięcie kwestii, czy w przypadku Wnioskodawcy spełnione są kryteria przysługiwania ulgi określone w art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wykonywanie władzy rodzicielskiej a także to, czy przy rozstrzygnięciu tej kwestii na korzyść Wnioskodawcy spełnione są przesłanki do skorzystania przez Niego z połowy kwoty ulgi czyli rozstrzygnięcie, czy przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny wypełnia hipotezę wyrażoną w art. 27f ust. 4 ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy, przysługuje Mu prawo do połowy kwoty odliczenia podatku przysługującego na dwoje dzieci. Wynika to przede wszystkim z faktu spełnienia przez Wnioskodawcę kryteriów wskazanych w art. 27f ust. l pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wykonywania przez Niego władzy rodzicielskiej przez cały rok podatkowy a także tym, że nie legitymuje się żadnym porozumieniem zawartym z byłą małżonką, które mogłoby być podstawą do uznania Go jako uprawnionego do odliczenia w innej części.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia doktrynalna przywołanych przepisów ustawy jednoznacznie wskazuje na Jego prawidłowe stanowisko. Na potwierdzenie tej tezy wystarczy przywołać treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt. II FSK 623/15, który stwierdza: (...) Wynik wykładni językowej, uzupełnionej wykładnią celowościową, spornego przepisu art. 27f ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., stanowiącego materialną podstawę wydanej interpretacji indywidualnej, doprowadza do konstatacji, w myśl której ulga na dzieci przysługuje temu podatnikowi, który w danym roku podatkowym nie tylko posiadał, ale także wykonywał władzę rodzicielską nad małoletnim dzieckiem. Przy czym, należy wskazać, że analizowany przepis nie uzależnia prawa do ulgi od ściśle określonego zakresu wykonywania władzy rodzicielskiej przez rodzica, czy też rozłożenia obowiązków (proporcji) w tym względzie pomiędzy rodzicami dziecka. Prawo podatnika do odliczenia na podstawie tego przepisu nie jest również limitowane zakresem wykonywanej władzy rodzicielskiej. Taka wykładnia art. 27f ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. zaprezentowana została m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt IIFSK1420/15 i IIFSK 447/16.

W opinii Wnioskodawcy, przywołany wyrok NSA rozstrzyga również wątpliwość co do wymiaru ulgi podatkowej Mu przysługującej. W przywoływanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził: W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, także celowościowa wykładnia art. 27f ust. 4 u.p.d.o.f., skłania do przyjęcia stanowiska, że w przypadku braku zgodnego podziału ulgi uzasadniony jest podział tej ulgi po połowie, gdyż ustalanie w ramach postępowania podatkowego faktycznego zakresu wychowywania dziecka byłoby nie tylko bardzo trudne, ale wręcz niemożliwe. Każdy z rodziców może wskazywać dla przykładu na rzeczywisty czas poświęcany na realizację obowiązków w tym zakresie. Twierdzenia rodziców nie muszą być zgodne i jeśli nie doszło do porozumienia co do podziału ulgi, to prawdopodobny będzie także spór co do zakresu sprawowania władzy rodzicielskiej. Trudno wskazać, w jaki sposób organy podatkowe miałyby dokonywać weryfikacji, deklarowanego przez każdego z rodziców zakresu wykonywanej władzy rodzicielskiej np. podejmowanych czynności i osobistych starań, czy ilości czasu i energii poświęconym wychowywaniu dziecka oraz staraniom o jego fizyczny i duchowy rozwój. Podkreślić należy, że sfera ta dotyczy osobistych i trudnych relacji zachodzących pomiędzy często skonfliktowanymi rodzicami. Odnosząc przywołany wyrok NSA do stanu faktycznego zaprezentowanego przez Wnioskodawcę należy podkreślić, że rozstrzygał on o zakresie przysługującej ulgi podatkowej rodzicom dzieci już po rozwiązaniu ich małżeństwa.

Podsumowując, doktryna potwierdzona istniejącą linią orzeczniczą jednoznacznie wskazuje na fakt, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo skorzystać z połowy ulgi podatkowej na dwoje nieletnich dzieci przysługującej na podstawie art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. poz. 1509, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast, zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
2. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
3. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);

1. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
2. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
3. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
4. 166,67 zł na trzecie dziecko,
5. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Podkreślenia wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obojgu rodzicom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Z wniosku wynika, że małżeństwo Wnioskodawcy zostało rozwiązane wyrokiem Sądu, w którym jednocześnie Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi Wnioskodawcy i Jego byłej małżonki obojgu rodzicom, z tym że miejsce zamieszkania dzieci Sąd ustalił przy byłej małżonce Wnioskodawcy. Tym samym wyrokiem Sąd ustalił, że kosztami utrzymania i wychowania małoletnich dzieci obciąża się oboje rodziców i z tego tytułu zasądził od Wnioskodawcy na rzecz małoletnich dzieci alimenty. Byli małżonkowie wspólnie określili zasady osobistych kontaktów Wnioskodawcy z małoletnimi dziećmi, co Sąd zatwierdził w wyroku, w szczególności określili dni tygodnia oraz miesiąca, w których Wnioskodawca uprawniony jest do kontaktów z dziećmi, a także określił zasady kontaktów Wnioskodawcy z dziećmi w szczególnych okresach roku takich jak okresy świąteczne, okresy ferii zimowych i okres wakacyjny. Wnioskodawca w roku podatkowym 2018 nieprzerwanie wykonywał władzę rodzicielską wobec swoich nieletnich dzieci ponosząc koszty ich utrzymania, utrzymując z nimi kontakty zarówno jeszcze w trakcie trwania małżeństwa jak i po jego rozwiązaniu, mieszcząc się w ramach narzuconych przez wyrok z dnia 4 października 2018 r. Wnioskodawca wywiązuje się z obowiązków alimentacyjnych a także niezależnie od nich ponosi koszty związane z zapewnieniem dzieciom wyżywienia, artykułów szkolnych, leków, a także dodatkowych atrakcji: wyjść, wycieczek czy wyjazdów, niewynikających wprost z obowiązków nałożonych na Wnioskodawcę wyrokiem Sądu. Wnioskodawca czynnie uczestniczy w podejmowaniu decyzji związanych z wychowaniem dzieci, ich edukacją (szkolną i pozaszkolną) i sposobem spędzania przez nie wolnego czasu. Wnioskodawca nie zawarł z byłą małżonką żadnego porozumienia co do ustalenia proporcji odliczenia podatku, o którym mowa w art. 27f ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Jednakże, warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia wykonywanie władzy rodzicielskiej z pojęciem przysługiwanie władzy rodzicielskiej. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, () dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską ().

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Zatem, skoro jak wskazano we wniosku Wnioskodawca nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej i w 2018 r. faktycznie wykonywał władzę rodzicielska w stosunku do dwójki swoich małoletnich dzieci, tj. utrzymywał kontakt z dziećmi, ponosił koszty związane z zapewnieniem im wyżywienia, artykułów szkolnych leków a także dodatkowych atrakcji, wyjść, wycieczek czy wyjazdów, uczestniczył w podejmowaniu decyzji związanych z wychowaniem dzieci, ich edukacją (szkolną i pozaszkolną) i sposobem spędzania przez nie wolnego czasu, to uznać należy, że ma On prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej za 2018 r.

Zauważyć jednak należy, że w powołanym wyżej art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zdanie drugie ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców, przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. Natomiast w sytuacji braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

Wskazać przy tym należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2360/15 podkreślił, że () wykonywanie władzy rodzicielskiej przez oboje rodziców, w sytuacji braku porozumienia między nimi odnośnie proporcji przysługującej kwoty do odliczenia, powoduje iż przysługującą im kwotę ulgi podatkowej należy rozdzielić między nich w częściach równych.

Dodać należy, że organy podatkowe nie są uprawnione do ingerowania w osobiste sprawy podatników, rozwiązywania konfliktów pomiędzy rodzicami, a zatem nie mogą ingerować w sposób podziału kwoty ulgi. Nadto, organy podatkowe nie dysponują takimi możliwościami prowadzenia postępowania dowodowego, jakie ma dla przykładu sąd rodzinny w sprawach opiekuńczych, ustalając zakres sprawowanej przez rodziców władzy rodzicielskiej. Jeżeli zatem rodzice dziecka nie osiągnęli porozumienia co do proporcji odliczenia kwoty ulgi, organy podatkowe nie mają obowiązku precyzyjnego ustalenia zakresu faktycznego wykonywania przez nich władzy rodzicielskiej. W takim przypadku nie mają bowiem możliwości miarkowania odliczenia, a odliczenie to może nastąpić wyłącznie w częściach równych.

Powyższe stanowisko potwierdzają wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 748/14, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1535/13, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 397/12.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazał, że nie zawarł z byłą małżonką porozumienia w zakresie wysokości skorzystania przez nich z ulgi prorodzinnej na małoletnie dzieci. Zatem, w sytuacji braku porozumienia z byłą małżonką, Wnioskodawcy przysługuje odliczenie w wysokości 50% kwoty ulgi na każde z dwójki Jego małoletnich dzieci.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przy spełnieniu przesłanek wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorzystania za 2018 r. z ulgi prorodzinnej w wysokości 50% kwoty tej ulgi na każde z dwójki małoletnich dzieci, bowiem jak wskazał w opisie stanu faktycznego w okresie tym faktycznie wykonywał On władzę rodzicielską w stosunku do swoich dzieci.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej