Temat interpretacji

w zakresie ulgi prorodzinnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2018 r. (data wpływu 30 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Małżeństwo Wnioskodawczyni oraz zostało rozwiązane przez rozwód na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w . Wyrok uprawomocnił się z dniem... Ze związku małżeńskiego pochodzi dwójka małoletnich dzieci: urodzony w dniu. w oraz urodzona w dniu . w . Wykonywanie władzy rodzicielskiej Sąd powierzył obydwojgu rodzicom. Ponadto Sąd zobowiązał do zapłaty kwoty po 500 zł na każde z dzieci. Pomimo takiego rozstrzygnięcia Sądu, faktyczną władzę rodzicielską sprawuje wyłącznie Wnioskodawczyni. Należy zauważyć, że Wnioskodawczyni już w 2013 r. z uwagi na sytuację rodzinną oraz finansową zobowiązana była wystąpić do Sądu o zasądzenie od alimentów na dzieci. Sąd zobowiązał wówczas ojca do zapłaty kwoty 900 zł miesięcznie na obydwoje dzieci, która to kwota została zmniejszona do wysokości 800 zł przez Sąd odwoławczy. Z uwagi na fakt, że były mąż Wnioskodawczyni uchylał się od partycypowania w utrzymaniu dzieci, Wnioskodawczyni skierowała sprawę do komornika. Należy zauważyć, że nigdy dobrowolnie nie łożył na dzieci. Także w dacie dokonywania rozliczenia podatkowego za 2017 r. były mąż posiadał zadłużenie z tytułu zasądzonych alimentów. Istotnym jest, że sytuacja finansowa Wnioskodawczyni pogorszyła się, bowiem w związku z faktem likwidacji działu w dotychczasowym miejscu pracy, zmuszona była na podjęcie gorzej płatnej pracy.

Podkreślenia wymaga, że pomimo pozostawienia władzy rodzicielskiej obydwojgu rodzicom ciężar wychowania dzieci spoczął wyłącznie na matce. Kontakty z dziećmi, do jakich ma prawo wynoszą 12 godzin tygodniowo, jednakże nawet tak niewielka liczba godzin nie spowodowała, że ojciec spotyka się z dziećmi regularnie. Ojciec spotyka się z dziećmi w sposób wybiórczy, przedkładając swoje plany ponad czas spędzony z dziećmi. Wnioskodawczyni zmuszona jest samotnie wychowywać dwójkę małoletnich dzieci, bez jakiegokolwiek wsparcia ze strony ich ojca. To Wnioskodawczyni rozwija predyspozycje intelektualne i umiejętności praktyczne swoich dzieci, dba o ich rozwój emocjonalny. Matka oprócz zwykłych kosztów życia codziennego ponosi także koszty związane z leczeniem syna w poradni urologicznej, w której syn ma wyznaczone prywatne wizyty raz na kwartał, przy czym koszt takiej wizyty wynosi 160 zł, dodatkowo dojazd 80 zł oraz leki 30 zł miesięcznie. Ponadto Wnioskodawczyni poniosła koszt 800 zł za aparat na zęby dla syna oraz co miesięczne wizyty u ortodonty, których koszt wynosi 60 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jako osoba rozwiedziona, wychowująca dwójkę małoletnich dzieci mogła w zeznaniu podatkowym za 2017 r. odliczyć od podatku ulgę z tytułu wychowywania dzieci, która stanowiła pełną kwotę określoną przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.), dalej u.p.d.o.f.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługiwało Jej prawo do odliczenia ulgi za wychowanie dzieci w zeznaniu podatkowym złożonym za 2017 r. Stanowisko to umotywowane jest przede wszystkim faktem, że były mąż Wnioskodawczyni, pomimo że na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w , zobowiązany był do ponoszenia kosztów utrzymania małoletnich dzieci poprzez zapłatę kwoty po 500 zł na każde dziecko, to zobowiązania tego nie wykonywał, co zmusiło Wnioskodawczynię do skierowania sprawy do komornika. Główny ciężar wychowania dzieci oraz koszty ich utrzymania obciążały Wnioskodawczynię, która obecnie zarabia kwotę 1 814 zł 94 gr.

W ocenie Wnioskodawczyni, to Ona w głównej mierze troszczy się o dzieci, uczestniczy w ich życiu szkolnym, ponosi koszty ich utrzymania. Ponadto, należy zauważyć, że w zeznaniach podatkowych za ubiegłe lata, to Wnioskodawczyni korzystała z ulgi na wychowanie dzieci w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2017 r., od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosowanie do art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Przy czym zgodnie z art. 27f ust. 2a cyt. ustawy, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c powołanej ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

W związku z powyższym, wskazać należy, że warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi prorodzinnej w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia wykonywanie władzy rodzicielskiej z pojęciem przysługiwanie władzy rodzicielskiej. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, () dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską ().

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że małżeństwo Wnioskodawczyni zostało rozwiązane przez rozwód na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego. Wyrok uprawomocnił się z dniem. Ze związku małżeńskiego pochodzi dwójka małoletnich dzieci. Wykonywanie władzy rodzicielskiej Sąd powierzył obydowojgu rodzicom. Ponadto Sąd zobowiązał męża Wnioskodawczyni do zapłaty kwoty po 500 zł na każde z dzieci. Pomimo takiego rozstrzygnięcia Sądu, faktyczną władzę rodzicielską sprawuje wyłącznie Wnioskodawczyni. Należy zauważyć, że Wnioskodawczyni już w 2013 r. z uwagi na sytuację rodzinną oraz finansową zobowiązana była wystąpić do Sądu o zasądzenie od męża Wnioskodawczyni alimentów na dzieci. Sąd zobowiązał wówczas ojca do zapłaty kwoty 900 zł miesięcznie na obydwoje dzieci, która to kwota została zmniejszona do wysokości 800 zł przez Sąd odwoławczy. Z uwagi na fakt, że były mąż Wnioskodawczyni uchylał się od partycypowania w utrzymaniu dzieci, Wnioskodawczyni skierowała sprawę do komornika. Były maż Wnioskodawczyni nigdy dobrowolnie nie łożył na dzieci. Także w dacie dokonywania rozliczenia podatkowego za 2017 r. były mąż posiadał zadłużenie z tytułu zasądzonych alimentów. Istotnym jest, że sytuacja finansowa Wnioskodawczyni pogorszyła się, bowiem w związku z faktem likwidacji działu w dotychczasowym miejscu pracy, zmuszona była na podjęcie gorzej płatnej pracy.

Pomimo pozostawienia władzy rodzicielskiej obydwojgu rodzicom ciężar wychowania dzieci spoczął wyłącznie na matce. Kontakty z dziećmi, do jakich mąż Wnioskodawczyni ma prawo wynoszą 12 godzin tygodniowo, jednakże nawet tak niewielka liczba godzin nie spowodowała, że ojciec spotyka się z dziećmi regularnie. Ojciec spotyka się z dziećmi w sposób wybiórczy, przedkładając swoje plany ponad czas spędzony z dziećmi. Wnioskodawczyni zmuszona jest samotnie wychowywać dwójkę małoletnich dzieci, bez jakiegokolwiek wsparcia ze strony ich ojca. To Wnioskodawczyni rozwija predyspozycje intelektualne i umiejętności praktyczne swoich dzieci, dba o ich rozwój emocjonalny. Matka oprócz zwykłych kosztów życia codziennego ponosi także koszty związane z leczeniem syna.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że w 2017 r. małoletnie dzieci mieszkały z Wnioskodawczynią, Ona sprawowała nad nimi faktyczną pieczę w sposób zapewniający ich prawidłowy rozwój, chodziła do lekarzy, zapewniała dzieciom opiekę uznać należy, że w okresie tym to Wnioskodawczyni wykonywała władzę rodzicielską w stosunku do dwójki małoletnich dzieci w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast samo płacenie alimentów, czy też sporadyczne kontakty ojca z małoletnimi dziećmi nie jest wystarczające dla uznania, że faktycznie wykonywał on władzę rodzicielską.

Reasumując, stwierdzić należy, że skoro w 2017 r. władzę rodzicielską w stosunku do dwójki małoletnich dzieci wykonywała tylko Wnioskodawczyni bez udziału drugiego rodzica, to za ten rok przysługiwało Jej wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) do odliczenia ulgi prorodzinnej na małoletnie dzieci w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w . w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1032) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej