Temat interpretacji

amortyzacji nabytego lokalu mieszkalnego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 9 lutego 2019 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia .) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji nabytego lokalu mieszkalnego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która uzyskuje przychody w ramach tzw. najmu prywatnego, tj. ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość wraz z przypadającym nań udziałem w nieruchomości wspólnej w rozumieniu ustawy o własności lokali i przeznaczyła go do wynajmu. Przedmiotowy lokal stanowi środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zaliczeniu wydatków na nabycie ww. lokalu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy amortyzacji będzie podlegała cała wartość nabycia lokalu mieszkalnego, czy też z wartości początkowej należy wyodrębnić wartość gruntu przypadającego na lokal mieszkalny i amortyzować wyłącznie wartość nabycia pomniejszoną o wartość gruntu przypadającego na lokal mieszkalny?

Zdaniem Wnioskodawczyni, amortyzacji będzie podlegała cała wartość nabycia lokalu mieszkalnego wraz z przypadającym nań udziałem w nieruchomości wspólnej obejmującej grunt pod budynkiem, na którym znajduje się przedmiotowy lokal. Wątpliwość Wnioskodawczyni wynika jedynie z faktu, że zgodnie z art. 22c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty.

W ocenie Wnioskodawczyni przywołany przepis ma charakter wyjątku od ogólnej zasady pozwalającej na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku wykorzystywanych przez podatnika w działalności opodatkowanej, w zawiązku z czym przepis ten powinien być interpretowany ściśle, w sposób wykluczający zastosowanie wykładni rozszerzającej polegającej na objęciu wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku w przepisie tym niewymienionych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotem nabycia wraz lokalem nie jest grunt w rozumieniu art. 22c ust. 1 ww. ustawy (jako odrębny środek trwały), lecz odrębnie definiowane w przepisach prawa cywilnego prawo - udział w nieruchomości wspólnej, stanowiące część składową lokalu. Zważywszy na fakt, że ustawodawca podatkowy nie wykluczył możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od udziału w nieruchomości wspólnej, odpisy amortyzacyjne, również w części obejmującej wartość gruntu (nieruchomości znajdującej się pod budynkami) nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, w tym udział we współwłasności gruntu lub w prawie użytkowania wieczystego gruntu, jako prawo związane z własnością lokali. Właścicielowi lokalu przysługuje również prawo do korzystania ze wszystkich praw i przynależności wspólnych związanych z lokalem.

W myśl art. 2 ust. 4 ww. ustawy, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż. Ponadto, nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Udział w nieruchomości wspólnej jest nierozerwalnie związany z prawem lokali, nie jest jednak przedmiotem odrębnej wyceny dla potrzeb ustalenia ceny nabycia prawa własności lokalu. Przedmiotem obrotu może być wyłącznie odrębna własność lokalu wraz z którą przechodzi udział w nieruchomości wspólnej. Nabycie lokalu wiąże się z przeniesieniem prawa do korzystania z wszystkich praw i przynależności związanych z nabywanym lokalem, w szczególności prawa do udziału w nieruchomości wspólnej, w tym udziału we współwłasności gruntu lub w prawie użytkowania wieczystego gruntu.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem wykorzystywanym, zgodnie z przeznaczeniem jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Samodzielność lokalu, jak stanowi art. 2 ust. 3 ww. ustawy, stwierdza starosta w formie zaświadczenia.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 przedmiotowej ustaw, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Jak stanowi art. 3 ust. 2 ww. ustawy, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Podkreślić należy, że określenie w art. 3 ust. 1 zdaniu 1 tej ustawy, udziału w nieruchomości wspólnej, jako prawa związanego z własnością lokalu, pozwala na przyjęcie, że udział ten jest na gruncie przedmiotowej ustawy kwalifikowany jako część składowa nieruchomości (art. 50 w związku z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego) i jako taka nie może stanowić odrębnego przedmiotu własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, dalej jako: K.c.).

W myśl art. 50 ww. ustawy, za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei zgodnie z art. 47 § 1 K.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Jak wskazują przedstawiciele doktryny, udział właściciela wyodrębnionego lokalu w nieruchomości wspólnej jest prawem związanym z własnością lokalu i wobec brzmienia art. 50 K.c. ma status części nieruchomości lokalowej (por. Ciszewski Jerzy (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, LexisNexis 2014 r. oraz Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II, LEX 2014 r.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, z przepisu art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wyłączenie możliwości amortyzacji dotyczy nabycia gruntów oraz nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu. Zakaz ten nie dotyczy prawa do korzystania ze wszystkich praw i przynależności wspólnych związanych z lokalem, w tym prawa do udziału w nieruchomości wspólnej.

W ocenie Wnioskodawczyni, gdyby ww. przepis miał dotyczyć również i wydatków na przysługujące właścicielowi wyodrębnionego lokalu prawa do korzystania ze wszystkich praw i przynależności wspólnych związanych z lokalem, w tym prawa do udziału w nieruchomości wspólnej, to ustawodawca z pewnością wprowadziłby taki zapis wprost do art. 22c ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z podstawowymi regułami i zasadami wykładni, przy analizie brzmienia przepisów pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Jak zważył Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 2/10, na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych, gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 78-79). Tożsame rozważania należy przyjąć względem art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. W tym przepisie ustawodawca wyraźnie wskazał, że amortyzacja nie obejmuje gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów. Ustawodawca nie wskazał w tej regulacji również prawa związanego z własnością lokalu, jakim jest udział w nieruchomości wspólnej.

W ocenie Wnioskodawczyni, racjonalny ustawodawca dokonałby takiego wyłączenia w analogiczny sposób, jak w przypadku prawa wieczystego użytkowania gruntu. Jednak aby osiągnąć zamierzony efekt w postaci wyłączenia odpisów amortyzacyjnych z tytułu prawa użytkowania wieczystego gruntu, ustawodawca wprost wskazał to wyłącznie w przepisach ustawy podatkowej. Analogicznego wyłącznie ustawodawca nie przewidział natomiast dla udziału w nieruchomości wspólnej. W tym ujęciu stanowisko, zgodnie z którym wydatki na nabycie udziału w nieruchomości wspólnej w części w jakiej obejmują one nieruchomość pod budynkami nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, stanowiłoby przykład niedopuszczalnego zastosowania wykładni rozszerzającej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, niezasadne byłoby przyjęcie, że udział w nieruchomości wspólnej stanowi oddzielny od lokalu środek trwały. Środek trwały musi być kompletny, zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. O ile nieruchomość lokalowa wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej stanowi kompletny i zdatny do użytku środek trwały, o tyle pojedynczo składniki, w szczególności udział w nieruchomości wspólnej, nie spełniają definicji środka trwałego. W niniejszej sprawie związane z odrębną własnością lokalu prawo do udziału w nieruchomości wspólnej nie stanowi samodzielnego gruntu, który winien podlegać wydzieleniu. Ocena przedmiotowego stanu faktycznego powinna zostać dokonana na gruncie powiązania ze sobą reguł prawa cywilnego i prawa podatkowego. Co prawda prawo podatkowe posiada autonomię, jednakże z uwagi na fakt, że stanowi jedną z gałęzi system prawa, jego regulacje winny być rozpatrywane w ścisłym związku z innymi dziedzinami prawa, np. z prawem cywilnym.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w logiczny i klarowny sposób zostało wykazane, że tylko poprzez powiązanie przepisów prawa cywilnego i prawa podatkowego, możliwe jest ustalenie, pojęcia gruntu wskazanego w 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie jest ono tożsame z pojęciem udziału w nieruchomości wspólnej w rozumieniu ustawy o własności lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z regulacji tej wynika, że w odniesieniu do składników majątku uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne ustawodawca przewidział rozłożenie wydatków na ich nabycie lub wytworzenie w czasie, przez dokonywanie zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Definicja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ust. 1 oraz art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe bądź wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, niepodlegające amortyzacji. Definicja ta została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środkami trwałymi, mogą być zatem spełniające powyższe kryteria m.in. lokale będące przedmiotem odrębnej własności, zarówno o charakterze mieszkalnym, jak i niemieszkalnym (użytkowym).

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W świetle powyższego uznać należy, że amortyzacji nie podlegają grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów, jak również udział w gruncie lub w prawie wieczystego użytkowania gruntu, przypadający na wyodrębniony lokal.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartość początkowa składnika majątku stanowi podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Ustalenie jej w prawidłowej wysokości ma kluczowe znaczenie dla poprawnego wyliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów.

Zasada ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do treści powyższego artykułu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepis ten nie określa zamkniętego katalogu wydatków, o czym świadczy zwrot w szczególności. Z powyższej regulacji wynika, że do wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zalicza się tylko wydatki ściśle związane z ich nabyciem, które zostały naliczone za okres do dnia przyjęcia do używania środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych, i które jednocześnie miały prawo być naliczone.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, która uzyskuje przychody z najmu prywatnego, zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej w rozumieniu ustawy o własności lokali i przeznaczyła go do wynajmu. Przedmiotowy lokal stanowi środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zaliczeniu wydatków na nabycie ww. lokalu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opierając się na przedstawionym stanie faktycznym, należy wskazać, że skoro ustawodawca jednoznacznie określił, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, to w niniejszym przypadku amortyzacji podlegać będzie wyłącznie wartość lokalu mieszkalnego. Tak więc amortyzacji nie będzie podlegać wartość gruntu przypadająca na ten lokal mieszkalny, zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić należy, że amortyzacja od łącznej wartości lokalu mieszkalnego i udziału w gruncie byłaby sprzeczna z powołanym wcześniej art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Wnioskodawczyni wbrew temu przepisowi amortyzowałaby grunt, który amortyzacji nie podlega.

W tym miejscu Organ zauważa, że takie stanowisko jest wyrazem autonomii prawa podatkowego. Chociaż w ujęciu zarówno ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716, z późn. zm.), czy generalnie na gruncie prawa cywilnego nabycie i zbycie własności lokalu wiąże się z nabyciem i zbyciem udziału w gruncie, w sytuacji gdy nabycie ma dotyczyć lokalu mieszkalnego, podatkowe skutki takiej transakcji należy rozpatrywać na podstawie przepisów prawa podatkowego. Na gruncie tych przepisów tylko wartość tego lokalu mieszkalnego podlega amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na nabycie udziału w gruncie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów i jako niepodlegające amortyzacji nie będą powiększały wartości początkowej zaliczanego do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność. Tym samym Wnioskodawczyni powinna wydzielić z łącznej ceny nabycia tego lokalu osobno cenę nabycia gruntu i osobno cenę nabycia lokalu mieszkalnego. Wówczas od tak ustalonej wartości lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej