Temat interpretacji

Koszty uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 października 2019 r. (data nadania 7 października 2019 r, data wpływu 8 października 2019 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 30 września 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.430.2019.3.AC; 0114-KDIP1-2.4012.390.2019.2.JŻ (data nadania 1 października 2019 r, data odbioru 4 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30 września 2019 r. (data nadania 1 października 2019 r., data doręczenia 4 października 2019 r.). Nr 0114-KDIP3-1.4011.430.2019.3.AC; 0114-KDIPl-2.4012.390.2019.2.JŻ tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 7 października 2019 r. (data nadania 7 października 2019 r., data wpływu 8 października 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Stan faktyczny.

Od dnia 2 czerwca 2017 r. Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową, straganami i targowiskami. We wrześniu 2017 r. Wnioskodawca nabył towary (art. spożywcze oraz urządzenia do ich dystrybucji) w ramach WNT od kontrahenta z innego kraju UE celem dalszej sprzedaży i dystrybucji na terytorium Polski. Niestety z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy okazało się, że części z zakupionych produktów Wnioskodawca nie będzie w stanie wprowadzić do obrotu, aby były one zgodne z obowiązującymi normami. W wyniku powyższego jak i ciągłych nieporozumień wynikających ze współpracy ze sprzedawcą towar został zareklamowany z prośbą o dokonanie jego zwrotu w całości. W związku z wydłużającymi się negocjacjami w sprawie odesłania towaru jak i pokrycia kosztów transportu oraz brakiem sprzedaży Wnioskodawca zdecydował się na zawieszenie działalności na czas nieokreślony z dniem 1 lutego 2018 na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia Wnioskodawca ponosi wydatki wynikające z umów zawartych przed zawieszeniem działalności - wynajem magazynu dla potrzeb składowania towaru. Ponadto są to koszty związane z obsługą księgową oraz wydatki takie jak zakup licencji oprogramowania antywirusowego, domeny firmowej, serwera dla poczty firmowej bądź też obsługa prawna. Ponoszenie tych kosztów jest niezbędne, aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności jak i zakończenia działań mających na celu zwrot zakupionych produktów od kontrahenta z UE.

Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wartości netto, ale nie składa deklaracji VAT-7 stosownie do art. 99 ust. 7a ustawy o VAT.

W sierpniu 2018 r. została zawarta umowa ugody z kontrahentem z UE zgodnie, z którą to towar miał być odebrany od Wnioskodawcy, a następnie po jego otrzymaniu Sprzedawca miał wystawić faktury korygujące odnoszące się do pierwotnej transakcji zakupu z września 2017 r. Niestety ostatecznie towar nie został przekazany do odbioru, gdyż w dokumentach przewozowych pojawiły się nieścisłości/rozbieżności w stosunku do wcześniejszych ustaleń, natomiast ze strony zarówno kontrahenta jak i przewoźnika nie było chęci ich wyjaśnienia bądź sprostowania przed faktycznym odbiorem towaru np. tego czy towar będzie przewożony w odpowiednich warunkach temperaturowych. Zostały podjęte kolejne próby wyegzekwowania odbioru towarów zgodnie z podpisanym porozumieniem z kontrahentem, niestety bezskutecznie. Sprzedawca twierdzi, iż to z winy Wnioskodawcy towar nie został odebrany, z czym stanowczo Wnioskodawca się nie zgadza i jedynym rozwiązaniem w obecnej sytuacji zdaje się być skierowanie sprawy na drogę sądową.

Towar został nabyty w ramach WNT, w deklaracji stosownie został wykazany VAT należny oraz naliczony. Wydatki z tytułu zakupu towarów handlowych zostały zaksięgowane w Podatkowej Księdze Przychodów i Rozchodów w kolumnie 10 Zakup Towarów Handlowych i Materiałów jak i też są ujmowane w spisie z natury.

Z dniem 5 marca 2019 r. Podatnik został wykreślony z rejestru VAT oraz VAT-UE na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Na chwilę obecną Podatnik nie zamierza wznawiać działalności gospodarczej jak i również nie jest w stanie określić kiedy to wznowienie nastąpi.

Zdarzenie przyszłe.

W najbliższym okresie część towarów spożywczych stanie się towarem przeterminowanym, bez wartości handlowej i tym samym nieprzydatnym do dalszej sprzedaży czy użytku. W związku z tym faktem Wnioskodawca zamierza sporządzić protokół szkody dla przeterminowanych produktów.

Wnioskodawca na wezwanie Organu z dnia 30 września 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.430.2019.3.AC; 0114-KDIP1-2.4012.390.2019.2.JŻ uzupełnił wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych podając, że:

We wrześniu 2017 r. zostały nabyte od kontrahenta z UE produkty spożywcze suche pakowane próżniowo (bakalie/słodycze/oliwki) oraz urządzenia do dystrybucji tych produktów tzw. maszyny vendingowe, nie są to urządzenia elektroniczne. Część produktów spożywczych (mieszanka orzechów i kukurydzy) nie mogła być wprowadzona do obrotu na rynek polski ze względu na brak możliwości dostosowania etykiety w języku polskim tak aby była ona zgodna z przepisami unijnymi - przedstawienie właściwego składu % poszczególnych składników bądź grup składników produktów tak aby nie wprowadzały konsumenta w błąd. Dostarczone opakowania zawierały rozbieżności pomiędzy tym co deklarował producent a rzeczywistą zawartością opakowań.

Wszystkie zakupione artykuły posiadają określony termin przydatności/minimalną datę trwałości, są zapakowane próżniowo w zamkniętych opakowaniach oraz przechowywane w magazynie zatwierdzonym przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, tym samym magazyn ten spełnia warunki w zakresie magazynowania i wprowadzania do obrotu artykułów spożywczych w opakowaniach fabrycznych. Żaden towar nie został sprzedany, gdyż oprócz złożonej reklamacji została rozwiązana współpraca z kontrahentem z UE. Celem zminimalizowania strat Wnioskodawca w pierwszej kolejności wysłał oficjalne pismo, następnie została zawarta Umowa ugody mająca na celu odebranie całego towaru w całości przez kontrahenta z UE, a gdy ostatecznie nie doszło do odbioru zostały podjęte kolejne próby kontaktu (poczta elektroniczna - mail) z prośbą o odbiór towaru.

W wysyłanych wiadomościach była podana informacja, iż część towaru ulegnie przeterminowaniu, niestety prośby te okazały się bezskuteczne. Wnioskodawca uważa, iż to kontrahent z UE przyczynił się swoim działaniem do braku ostatecznego odbioru całego towaru, tym samym do tego iż część produktów na chwilę obecną utraci minimalną datę trwałości/datę przydatności i nie będzie zdatna do dalszej odsprzedaży.

Towar nie został ostatecznie przekazany do odbioru z uwagi na to, iż w dokumentach przewozowych pojawiły się nieścisłości/rozbieżności w stosunku do ustaleń zawartych w podpisanej Umowie ugody (kto pokryje koszty transportu zwracanego towaru) oraz do przyjętych warunków transportu dla tego typu produktów (przewożenie towaru w odpowiedniej temperaturze). Miało to znaczenie, gdyż kontrahent uzależniał wystawienie faktur korygujących od oceny jakości zwracanego towaru. Towar miał być ubezpieczony podczas transportu, na prośbę Wnioskodawcy. Warunki tego ubezpieczenia niestety nie zostały mu przedstawione ani przez kontrahenta z UE jak i również przewoźnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Pytanie do stanu faktycznego.

1. Czy jeśli doszłoby do faktycznego odbioru towaru przez kontrahenta z UE na podstawie zawartej ugody, czego następstwem byłoby wystawienie przez niego faktur korygujących do pierwotnej transakcji oraz obciążenie Wnioskodawcy częścią kosztów transportu zwracanego towaru (import usług), to czy Podatnik pomimo wykreślenia z rejestru VAT oraz VAT-UE mógłby złożyć stosowną deklarację VAT oraz informację podsumowującą VAT-UE bez konieczności wznawiania działalności gospodarczej?

Pytania do zdarzenia przyszłego.

1. Czy w przedstawionej sytuacji Podatnik powinien skorygować deklarację VAT-7, w której został wykazany VAT należny oraz VAT naliczony od nabytych towarów w ramach WNT w 2017 r. w tej części, która dotyczy przeterminowanego towaru?
   Czy w zaistniałej sytuacji należy wraz ze zniszczeniem towaru odprowadzić VAT należny?
2. Czy koszt przeterminowanych towarów handlowych z przyczyn, niezawinionych przez Wnioskodawcę, które utraciły wartość handlową, Podatnik będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego. Wniosek w zakresie podatku od towarów i usług rozpatrzony zostanie odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie zawieszenia działalności do praw i obowiązków Wnioskodawcy należy m.in. wykonanie wszelkich czynności, które zabezpieczają lub zachowują źródło przychodów, natomiast kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Powstanie tej straty będzie spowodowane działaniem nie zawinionym przez Podatnika, Wnioskodawca dwukrotnie informował kontrahenta, iż jeśli nie odbierze towarów w najbliższym czasie to część towaru nie będzie zdatna do dalszej odsprzedaży w wyniku upływu terminu przydatności. Co prawda istnieją przesłanki do tego aby uznać, iż kontrahent swoim działaniem lub zaniechaniem ewidentnie przyczyni się do powstania tej straty niemniej jednak wystąpienie jej nie będzie wynikiem zaniedbań ze strony Podatnika lub braku zachowania przez niego należytej staranności w celu, uniknięcia zepsucia tych towarów. Wobec tego stratę tę wolno zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy czym należy pamiętać, że związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zatem kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy więc przyjąć, że koszty związane z zachowaniem źródła przychodów to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Jednocześnie należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wspomniany wcześniej katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w ww. przepisie, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyżej wymienionego, tzw. negatywnego katalogu kosztów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednak zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

• udokumentowania straty,

• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży (m.in. przywłaszczenia środków pieniężnych). Strata jest więc następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania danego podmiotu. Dla celów podatkowych natomiast uznaje się za stratę tylko taką, która dodatkowo powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych i będących nie do uniknięcia przez racjonalnie działającego podatnika. I tylko takie okoliczności mogą być uzasadnione dla zaliczenia powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Co więcej należy przy tym podkreślić, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania przez niego należytej staranności, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Natomiast każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie oraz oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Co do zasady za stratę w środkach obrotowych można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Ponadto, aby można było zaliczyć poniesioną przez podatnika stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie także warunku formalnego, jakim jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę.

Należy także podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika.

Należy przyjąć, że dla celów podatkowych tylko wydatek powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Istotnym warunkiem jest, aby wydatek nie powstał z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów czy braku nadzoru nad pracownikami. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika przez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym.

Określając należytą staranność, należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności.

W sytuacji gdy wydatek powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany.

Wskazać należy, że nie wszystkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (tak np.: wyrok NSA z dnia 12 marca 1999 r., sygn. akt I SA/Po 1362/98; wyrok NSA z dnia 30 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok NSA w Krakowie z dnia 18 maja 1995 r., sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Jednocześnie należy zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, we wrześniu 2017 r. Wnioskodawca nabył towary od kontrahenta z innego kraju UE. Części z zakupionych produktów Wnioskodawca nie był w stanie wprowadzić do obrotu, aby były zgodne z obowiązującymi normami. W sierpniu 2018 r. Wnioskodawca zawarł ugodę z kontrahentem, jednakże ostatecznie towar nie został przekazany do odbioru z uwagi na brak porozumienia co do warunków transportu i ubezpieczenia. W najbliższym czasie część towarów spożywczych stanie się towarem przeterminowanym, bez wartości handlowej i tym samym nieprzydatnym do dalszej sprzedaży czy użytku. W związku z tym faktem Wnioskodawca zamierza sporządzić protokół szkody dla przeterminowanych produktów.

Odnosząc się do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji należy wskazać, że obowiązek podjęcia działań organizacyjnych mających na celu wyeliminowanie sytuacji sprzyjających powstaniu strat obciąża przede wszystkim Wnioskodawcę, ponieważ to on ponosi ryzyko swojej działalności gospodarczej. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do obciążenia Skarbu Państwa skutkami niewłaściwego postępowania Wnioskodawcy.

Należy również podkreślić, że uczestniczące w obrocie gospodarczym podmioty prowadzące działalność gospodarczą na własne ryzyko nie mogą wynikających z niego konsekwencji przerzucać na Skarb Państwa. Ciężar właściwego wyboru kontrahenta spoczywał na Wnioskodawcy, tymczasem nie zachował on należytej staranności przy zakupie towarów, poprzez wybór nieodpowiedniego kontrahenta. Do obowiązków Wnioskodawcy należała procedura weryfikacji kontrahenta, sprawdzenie jego działalności, produktów, opinii itp. Ponadto zawierając ugodę z kontrahentem Wnioskodawca winien dopilnować wszystkich aspektów i warunków ugody, aby zwrot towarów stał się możliwy. Niestety brak porozumienia między przedsiębiorcami doprowadził do braku realizacji warunków ugody.

Uznanie za koszt uzyskania przychodów każdej straty oznaczałoby w rzeczywistości rekompensowanie ryzyka gospodarczego za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione oraz straty powstałe w prowadzonej działalności stanowią koszty uzyskania przychodów.

W przeciwnym przypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie wykazał, że podjął wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem wydatku, który był wynikiem rozbieżności pomiędzy tym co deklarował producent a rzeczywistą zawartością opakowań tj. nie dochował należytej staranności w celu zapobieżenia zaistniałemu ubytkowi w towarach, a jak zaznaczono powyżej kosztem podatkowym może być tylko taki wydatek, który jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika (tu: Wnioskodawcy).

Jak ważna jest należyta staranność pokazuje orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie z dnia 25 czerwca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 837/19.

WSA stwierdził, że wydatki na zakup towarów, które okazały się niezgodne z zamówionym i w związku z tym musiały zostać zutylizowane, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Sąd uznał, że podatnik nie dochował należytej staranności przy zakupie towarów, poprzez wybór nieodpowiedniego kontrahenta, pomimo faktu, że podjął on działania po zaistnieniu szkody, takie jak zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

Okoliczności sprawy nie pozwalają zatem na uznanie, że powstały wydatek był przez Wnioskodawcę niezawiniony i nie miał on możliwości, aby jemu zapobiec. Szczegółowa weryfikacja kontrahenta mogła pozwolić na wybór innego kontrahenta, solidnego i rzetelnego. Straty jaką poniósł/poniesie Wnioskodawca można było uniknąć dokonując staranniejszego, prawidłowego wyboru kontrahenta. Niestaranność w działaniu związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą nie może być uznana na normalne, uboczne i nieuniknione następstwo prowadzonej działalności. Ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej obciąża podmiot ją prowadzący, a brak staranności w wyborze kontrahenta nie może zmierzać do zmniejszenia podstawy opodatkowania. De facto bowiem ryzyko to w takiej sytuacji- zostałoby przerzucone na budżet państwa.

Reasumując, straty powstałej w towarach spożywczych, które uległy/ulegną przeterminowaniu nie można uznać za koszty uzyskania przychodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania,

dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej