Temat interpretacji

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2019 r. (data wpływu 3 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 09.07.2018 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, z której podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W prowadzonej działalności Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników.

Wnioskodawca wykorzystuje w działalności środek trwały, samochód osobowy X wprowadzony do ewidencji środków trwałych 28.01.2019 r.

W dniu 07.09.2019 r. Wnioskodawca dokonał nabycia od innego przedsiębiorcy, na podstawie faktury wystawionej w ramach procedury marży, używany samochód osobowy Y, za kwotę 40.200 zł. Za przedmiot sprzedaży Wnioskodawca uregulował należność w całości w formie gotówkowej. Na fakturze w zakresie danych nabywcy widnieją dane osobowe Wnioskodawcy, tj. imię, nazwisko i adres zameldowania oraz numer PESEL. Faktura nie zawiera numeru NIP ani pełnej nazwy firmy.

Aktualnie kupiony w dniu 07.09.2019 r. samochód Wnioskodawca wykorzystuje wyłącznie do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Najpóźniej z chwilą sprzedaży samochodu X Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej samochód Y nabyty 07.09.2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych pojazdu nabytego poza prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji samochodu osobowego, za który należność przekraczającą kwotę, o której mowa w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, uregulował w całości gotówką?

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności amortyzacji środka trwałego samochodu osobowego nabytego poza prowadzoną działalnością gospodarczą i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w późniejszym okresie, pomimo że zapłaty w chwili zakupu Wnioskodawca dokonał w gotówce.

Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców Wnioskodawca ma obowiązek regulowania płatności za transakcje za pośrednictwem rachunku płatniczego wyłącznie, gdy są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdy ich wartość przekracza kwotę 15.000 zł i gdy ich stroną jest inny przedsiębiorca. Wymienione trzy warunki muszą być spełnione łącznie w chwili dokonywania transakcji.

Jednak w obrocie gospodarczym Wnioskodawca występuje w dwojakiej roli, raz jako osoba prywatna w zakresie majątku osobistego, innym razem jako przedsiębiorca. Skoro w momencie nabycia samochodu osobowego Wnioskodawca występował jako osoba prywatna, zapisy ustawy Prawo przedsiębiorców nie miały do tej transakcji zastosowania i Wnioskodawca nie miał obowiązku uregulowania należności za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Tym samym, skoro w chwili nabycia nie doszło do transakcji, o której mowa w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania.

Późniejsze wprowadzenie nabytego poza działalnością gospodarczą składnika majątku, w tym wypadku samochodu osobowego, nie powoduje, że zmienia się charakter transakcji nabycia. Samochód ten spełnia warunki, o których mowa w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, więc po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca będzie miał prawo amortyzować go z uwzględnieniem postanowień art. 22g-22n ustawy, a amortyzację będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednak należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

W art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodów osobowych. Zgodnie z tym przepisem: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1124),
2. 150 000 zł w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast stosownie do art. 22p ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy: przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292): dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej środek trwały samochód osobowy X wprowadzony do ewidencji środków trwałych 28 stycznia 2019 r. W dniu 7 września 2019 r. Wnioskodawca dokonał nabycia od innego przedsiębiorcy, na podstawie faktury wystawionej w ramach procedury marży, używany samochód osobowy Y, za kwotę 40.200 zł. Wnioskodawca uregulował ww. należność w całości w formie gotówkowej. Na fakturze w zakresie danych nabywcy widnieją dane osobowe Wnioskodawcy, tj. imię, nazwisko i adres zameldowania oraz numer PESEL. Faktura nie zawiera numeru NIP ani pełnej nazwy firmy. Kupiony w dniu 7 września 2019 r. samochód Wnioskodawca wykorzystuje wyłącznie do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Najpóźniej z chwilą sprzedaży samochodu X Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej nabyty 7 września 2019 r. samochód Y.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że jeżeli samochód osobowy zakupiony przez Wnioskodawcę na cele prywatne, przekazany następnie na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej spełnia wszystkie przesłanki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające uznać go za środek trwały, to Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej, pod warunkiem że odpisy te dokonywane będą zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wskazano we wniosku samochód osobowy został zakupiony przez Wnioskodawcę na cele prywatne, a dopiero później samochód ten przekazany zostanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawca nie był zobowiązany do dokonania transakcji za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Reasumując w związku z wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych pojazdu nabytego poza prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej zakupionego za gotówkę samochodu osobowego. Przepis art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma w tej sytuacji zastosowania, ponieważ w momencie zakupu samochodu na cele prywatne Wnioskodawca nie był zobowiązany do dokonania transakcji za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej