Temat interpretacji

Określenie źródła przychodów w związku z udzieleniem licencji na znak towarowy oraz w związku ze sprzedażą prawa ochronnego na znak towarowy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 31 października 2018 r.), uzupełnionym w dniu 27 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• określenia źródła przychodu w związku z udzieleniem licencji na znak towarowy jest nieprawidłowe,
• określenia źródła przychodu w związku ze sprzedażą prawa ochronnego na znak towarowy jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy oraz w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu sprzedaży prawa ochronnego na znak towarowy.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 14 grudnia 2018 r., znak 0112-KDIL3-1.4011.412.2018.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 grudnia 2018 r., wniosek uzupełniono w dniu 27 grudnia 2018 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 21 grudnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą XXX. Wnioskodawca oświadcza, że od 1993 r. prowadzi działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą hurtową/detaliczną bielizny nocnej, bielizny osobistej i strojów kąpielowych oraz prowadzeniem salonów mody. W tym okresie Wnioskodawca zdobył ugruntowaną pozycję na rynku kojarząc się klientom z produktami najwyższej jakości.

Do oznaczania wyrobów Wnioskodawca posługuje się w sposób ciągły słowno-graficznym znakiem towarowym Xxx. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zarejestrował w Urzędzie Patentowym znak towarowy i poniósł koszty związane z ochroną znaku towarowego.

Wnioskodawca w myśl art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonał wyboru sposobu opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c.

W dniu 18 grudnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł umowę licencyjną na korzystanie ze słowno-graficznego znaku towarowego Xxx znak towarowy został zarejestrowany w dniu xx w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższą umową Wnioskodawca udzielił licencjobiorcy licencji niewyłącznej na korzystanie ze znaku towarowego w zakresie określonym w umowie. Powyższa umowa obowiązywała na czas oznaczony od 1 stycznia 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r. Po okresie umowy licencyjnej ustalono, iż znak towarowy zostanie sprzedany. Z dniem 1 września 2018 r. Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą XXX zawarł umowę o przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy Xxx. Wartość znaku towarowego zarówno do umowy licencyjnej jak też do umowy o przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy Xxx, strony określiły na podstawie profesjonalnej wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. znak towarowy, o którym mowa we wniosku został wytworzony w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy,
2. w momencie wykonywania transakcji, o której mowa we wniosku, nie występowała taka czynność (tj. udzielanie licencji na znaki towarowe) w zakresie działalności Wnioskodawcy,
3. licencja na znak towarowy Xxx, o którym mowa w zapytaniu, została udzielona jednorazowo, a następnie Wnioskodawca dokonał przeniesienia na inny podmiot prawa ochronnego na znak towarowy Xxx.
4. Wnioskodawca nie jest właścicielem innych znaków towarowych, w związku z tym nie udziela licencji na ich używanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy uzyskane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy Xxx stanowią przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, czy też stanowią przychód z praw majątkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno przychody z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy, jak też przychody ze sprzedaży znaku towarowego Xxx powinny być zaliczane do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy podatnik prowadzący działalność gospodarczą, który uzyskuje również przychody z praw majątkowych powstały przychód powinien zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z wydaną przez Ministerstwo Finansów interpretacją ogólną DD2/033/30/KBF/14/RD-47426 wynika, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wykluczają możliwości uzyskania przychodów z praw majątkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, iż powyżej opisane przychody należy zaliczyć do działalności gospodarczej, gdyż uzyskiwane są w ramach tej działalności (marka znaku towarowego została wypracowana wyłącznie w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej), a nie zachodzą przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy znak towarowy Xxx jest nieoderwalnie związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a zatem powinien być zaliczany do tego źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• określenia źródła przychodu w związku z udzieleniem licencji na znak towarowy jest nieprawidłowe,
• określenia źródła przychodu w związku ze sprzedażą prawa ochronnego na znak towarowy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ww. ustawy, wymieniono dwa odrębne źródła przychodów, tj.:

• pozarolniczą działalność gospodarczą,
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

W treści art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zawarto definicję legalną pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie do art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z tak skonstruowanej definicji wynika, że w sytuacji, gdy działalność spełnia warunki wskazane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy a nie spełnia warunków określonych w art. 5b ustawy, to przychody osiągane z tego tytułu stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przychody z działalności gospodarczej zostały zdefiniowane w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należą do nich wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie zaś do art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Kwestią istotną dla zakwalifikowania ww. przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy pobieranie opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego oraz sprzedaż prawa ochronnego na znak towarowy jest przedmiotem działalności gospodarczej bądź będzie nosiło znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej.

Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły. Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotnym jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
• wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotnym jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter, cechy przeznaczenia użytkowego,
• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Stwierdzić zatem należy, że o ile czynność nie jest przedmiotem działalności gospodarczej w celu zakwalifikowania określonych działań do działalności gospodarczej należy ocenić zamiar, okoliczności i cel tych działań. W takim przypadku w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeżeli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które można będzie zakwalifikować do innego źródła przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, że dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca od 1993 r. prowadzi działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą hurtową i detaliczną bielizny nocnej, bielizny osobistej i strojów kąpielowych oraz prowadzeniem salonów mody. Do oznaczania wyrobów Wnioskodawca posługuje się w sposób ciągły słowno-graficznym znakiem towarowym Xxx wytworzonym i zarejestrowanym w Urzędzie Patentowym w ramach działalności gospodarczej. W dniu 18 grudnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł umowę licencyjną na korzystanie z ww. znaku towarowego, umowa obowiązywała na czas oznaczony od 1 stycznia 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r. Po okresie umowy licencyjnej ustalono, że znak towarowy zostanie sprzedany. W momencie wykonywania transakcji, o której mowa we wniosku, udzielanie licencji na znaki towarowe nie stanowią zakresu działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Licencja na znak towarowy została udzielona jednorazowo, a następnie Wnioskodawca dokonał przeniesienia na inny podmiot prawa ochronnego na znak towarowy. Wnioskodawca nie jest właścicielem innych znaków towarowych, w związku z tym nie udziela licencji na ich używanie.

Całokształt sprawy wskazuje zatem, że czynności (zarówno udzielenia licencji jak i sprzedaży prawa ochronnego do znaku) nie spełniają przesłanek do uznania ich za wykonywane w warunkach określonych definicją pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem mając na uwadze wyżej wskazane przesłanki, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy, jak również z tytułu sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego, nie stanowią przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz należy je zaliczać do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy wskazać, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja ogólna Ministerstwa Finansów dotyczy możliwości zaliczenia, w określonych warunkach, przychodów wymienionych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście do źródła działalność gospodarcza, zatem nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej