Temat interpretacji

skutków podatkowych zbycia nieruchomości

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 26 marca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 15 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.71.2019.1.KK, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 18 marca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 marca 2019 r.). W dniu 26 marca 2019 r. (nadano w dniu 23 marca 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 18 listopada 2007 r. Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem udziału 1/4 części nieruchomości (dom jednorodzinny wraz z działką). Powierzchnia domu wynosi 130 m², powierzchnia działki wynosi 38 arów, na działce znajdują się 3 komórki. Nabycie nieruchomości przez Wnioskodawczynię nastąpiło na podstawie darowizny oraz kupna. Wnioskodawczyni w dniu 18 listopada 2007 r. nabyła w drodze darowizny udział 1/8 części nieruchomości oraz w drodze kupna udział 1/8 części nieruchomości. Druga połowa domu oraz działki w udziale 1/2 części należy niezmiennie do jednej osoby. Współwłaścicielami nieruchomości były trzy osoby: 1/2 należała do Wnioskodawczyni i Jej siostry oraz 1/2 do osoby trzeciej. W dniu 11 kwietnia 2013 r. postanowieniem Sądu, które uprawomocniło się w dniu 2 maja 2013 r., została zniesiona współwłasność nieruchomości oraz działek nr 34 i nr 35.

W zniesieniu współwłasności brały udział następujące osoby:

• A nabyła wyodrębnioną działkę nr 45/3, o powierzchni 752 m² oraz trzy komórki,

• Wnioskodawczyni nabyła wyodrębnioną działkę nr 45/2, o powierzchni 410 m² oraz nieruchomość mieszkalną o powierzchni 50 m²,

• B nabyła działkę nr 45/1, o powierzchni 1277 m² oraz dom o powierzchni 80 m².

Podział dokonany na podstawie zniesienia współwłasności polegał na fizycznym wydzieleniu części większej nieruchomości odpowiadającej udziałowi we współwłasności i był ekwiwalentny w naturze. O fakcie tym Wnioskodawczyni poinformowała Urząd Skarbowy pismem z dnia 22 października 2018 r. Zniesienie współwłasności nie zwiększyło wartości nieruchomości należących do Wnioskodawczyni w stosunku do udziałów posiadanych przez Wnioskodawczynię przed zniesieniem tej współwłasności. Wręcz się zmniejszyło, co potwierdza zaświadczenie Urzędu Skarbowego z dnia 22 października 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że wartość rynkowa nieruchomości po zniesieniu współwłasności nie przekroczyła wartości rynkowej udziałów w nieruchomości przed dniem wydania postanowienia Sądu w sprawie zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności nastąpiło nieodpłatnie.

Dom, którego Wnioskodawczyni została właścicielem, wymagał generalnego remontu, gdyż nie nadawał się do zamieszkania. W tym celu Wnioskodawczyni wraz z mężem wzięli kredyt hipoteczny na remont nieruchomości. W dniu 3 października 2018 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedali nieruchomość, jako że kredyt brali wspólnie, mąż również musiał być obecny przy sprzedaży domu i podpisać akt notarialny sprzedaży. Do sporządzenia aktu notarialnego potrzebne było zaświadczenie z właściwego Urzędu Skarbowego, że został zapłacony podatek od spadków i darowizn od zniesieniu współwłasności. Zaświadczenie zostało wydane z orzeczeniem, że podatek od spadków i darowizn z tytułu nieodpłatnego zniesienia współwłasności nie wystąpił, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Sprzedaż działki i nieruchomości nie nastąpiła w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zniesieniem współwłasności w 2013 r., na którym się Wnioskodawczyni nie wzbogaciła, co potwierdza wydane zaświadczenie przez Urząd Skarbowy, musi Ona zapłacić podatek dochodowy od zbycia nieruchomości dokonanej w 2018 r., gdyż nie upłynęło 5 lat podatkowych od momentu zniesienia współwłasności, czy okres ten liczony jest od 2007 r., czyli momentu nabycia nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabycie nieruchomości nastąpiło w dniu 18 października 2007 r., a zniesienie współwłasności w dniu 11 kwietnia 2013 r. nie spowodowało zwiększenia wartości nieruchomości. W drodze zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nie nabyła majątku o wartości przekraczającej wartości posiadanego udziału przed zniesieniem współwłasności, a zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat. Świadczyć o tym może między innymi fakt wydania przez Urząd Skarbowy zaświadczenie, że podatek od spadków i darowizn po zniesieniu współwłasności się nie należy. W piśmie z dnia 22 października 2018 r. Wnioskodawczyni poinformowała Urząd Skarbowy, że podział dokonany na podstawie zniesienia współwłasności, polegał na fizycznym wydzieleniu części większej nieruchomości odpowiadającej udziałowi we współwłasności i był ekwiwalentny w naturze. W związku z tym, sprzedaż domu w 2018 r. nie skutkowała opodatkowaniem tej transakcji podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz wymienionych praw majątkowych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw majątkowych następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw majątkowych w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i wymienionych praw istotne znaczenie ma ustalenie daty i formy prawnej ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 18 listopada 2007 r. Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem udziału 1/4 części nieruchomości (dom jednorodzinny wraz z działką). Wnioskodawczyni w dniu 18 listopada 2007 r. nabyła w drodze darowizny udział 1/8 części tej nieruchomości oraz w drodze kupna udział 1/8 części nieruchomości. Powierzchnia domu wynosi 130 m², powierzchnia działki wynosi 38 arów, na działce znajdują się 3 komórki. Współwłaścicielami nieruchomości były trzy osoby: 1/2 należała do Wnioskodawczyni i Jej siostry oraz 1/2 do osoby trzeciej. W dniu 11 kwietnia 2013 r. postanowieniem Sądu, które uprawomocniło się w dniu 2 maja 2013 r., została zniesiona współwłasność nieruchomości oraz działek nr 34 i nr 35.

W zniesieniu współwłasności brały udział następujące osoby:

• A. nabyła wyodrębnioną działkę nr 45/3, o powierzchni 752 m² oraz trzy komórki,

• Wnioskodawczyni nabyła wyodrębnioną działkę nr 45/2, o powierzchni 410 m² oraz nieruchomość mieszkalną o powierzchni 50 m²,

• B nabyła działkę nr 45/1, o powierzchni 1277 m² oraz dom o powierzchni 80 m².

Podział dokonany na podstawie zniesienia współwłasności polegał na fizycznym wydzieleniu części większej nieruchomości odpowiadającej udziałowi we współwłasności i był ekwiwalentny w naturze. Zniesienie współwłasności nie zwiększyło wartości nieruchomości należących do Wnioskodawczyni w stosunku do udziałów posiadanych przez Wnioskodawczynię przed zniesieniem tej współwłasności. Wręcz się zmniejszyło, co potwierdza zaświadczenie Urzędu Skarbowego z dnia 22 października 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że wartość rynkowa nieruchomości po zniesieniu współwłasności nie przekroczyła wartości rynkowej udziałów w nieruchomości przed dniem wydania postanowienia Sądu w sprawie zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności nastąpiło nieodpłatnie.

Dom, którego Wnioskodawczyni została właścicielem, wymagał generalnego remontu, gdyż nie nadawał się do zamieszkania. W tym celu Wnioskodawczyni wraz z mężem wzięli kredyt hipoteczny na remont nieruchomości. W dniu 3 października 2018 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedali nieruchomość, jako że kredyt brali wspólnie, mąż również musiał być obecny przy sprzedaży domu i podpisać akt notarialny sprzedaży.

Sprzedaż działki i nieruchomości nie nastąpiła w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział.

We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wartość rynkowa nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności nie przekroczyła wartości rynkowej udziałów w nieruchomości przed dniem wydania postanowienia Sądu w sprawie zniesienia współwłasności. W związku z tym, zniesienie współwłasności w 2013 r. nie stanowi dla Wnioskodawczyni nowej daty nabycia nieruchomości. Zatem nieruchomość, którą Wnioskodawczyni sprzedała w 2018 r., nabyła w 2007 r., a więc pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z dniem 31 grudnia 2012 r.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przyjmując za Wnioskodawczynią, że wartość rynkowa nieruchomości, którą nabyła na mocy zniesienie współwłasności w 2013 r., nie przekracza wartości rynkowej udziału w nieruchomości nabytego przez Nią w 2007 r., stwierdzić należy, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości w dniu 3 października 2018 r., nie będzie stanowić źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało dokonane po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. W konsekwencji, przychód z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu i Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży tej nieruchomości.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że opisany we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej