Temat interpretacji

Należy stwierdzić, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 tej ustawy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych kwot. Na Spółce nie spoczywa również obowiązek sporządzenia PIT-11.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 178/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 19 sierpnia 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Organu 4 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot stanowiących zwrot dojazdu członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do siedziby spółki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. do tut. Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot stanowiących zwrot dojazdu członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do siedziby spółki.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 23 września 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację Nr IPPB4/4511-755/16-2/MS2, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, a przychód ten należy opodatkować zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, gdyż członkowie Rady Nadzorczej nie odbywają podróży, o której mowa w przepisach Kodeksu pracy. W konsekwencji na spółce spoczywa obowiązek sporządzenia informacji PIT-11.

Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 28 września 2016 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, wniósł pismem z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, pismem z dnia 10 listopada 2016 r. Nr IPPB4/4511-755/16-4/MS2 (skutecznie doręczonym w dniu 16 listopada 2016 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca, na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 września 2016 r. Nr IPPB4/4511-755/16-2/MS2, złożył skargę (data wpływu 19 grudnia 2016 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 178/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 23 września 2016 r. Nr IPPB4/4511-755/16-2/MS2. Od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została wycofana pismem z dnia 26 marca 2019 r. Nr 0110-KWR3.4021.44.2018.3.JK.

W związku z powyższym, wyrok z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 178/17 stał się prawomocny od dnia 18 kwietnia 2019 r. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wraz z aktami wpłynął do tut. Organu w dniu 19 sierpnia 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania kwot stanowiących zwrot dojazdu członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do siedziby spółki wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie pasażerskich przewozów kolejowych. Zgodnie z Kodeksem Spółek Handlowych w Spółce działa rada nadzorcza (dalej: Rada Nadzorcza), która sprawuje stały nadzór nad działalnością bieżącą i rozwojem Spółki, we wszystkich dziedzinach jej działalności. Prace Rady Nadzorczej odbywają się na posiedzeniach w siedzibie Spółki, w miarę potrzeb, nie rzadziej niż raz na miesiąc. Członkowie Rady Nadzorczej (dalej: Członkowie) nie są zatrudnieni w spółce jako pracownicy w zakresie wykonywanej funkcji członka Rady Nadzorczej (Członków Rady Nadzorczej nie łączy ze Spółką stosunek pracy w tym zakresie), tj. osoby te pełnią funkcję Członka jedynie na podstawie uchwały o powołaniu do Rady Nadzorczej. Członkowie otrzymują wynagrodzenie z tytułu pełnionej funkcji, które stanowi podstawę obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Jednocześnie, z uwagi na fakt, że Członkowie mają miejsce zamieszkania poza siedzibą Spółki, Spółka pokrywa także koszty poniesione w związku z wykonywaniem przez nich powierzonych im funkcji, w szczególności koszty przejazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej (otrzymują oni m.in.: zwrot kosztów przejazdu prywatnym samochodem na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu, zwrot kosztu biletów kolejowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przysługujący Członkom zwrot kosztów przejazdu związany z udziałem w pracach i posiedzeniach Rady Nadzorczej stanowi dla nich przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b UPDOF, do wysokości określonej w Rozporządzeniu i w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku pobierania zaliczki na podatek dochodowy jako płatnik, ani wystawiania informacji PIT-11 z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatków poniesionych przez Członków związany z przejazdami na posiedzenia Rady Nadzorczej stanowi przychód zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) UPDOF, przy czym zastosowanie tu będą miały limity określone w Rozporządzeniu i w odniesieniu do tych kwot Spółka, nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy jako płatnik w rozumieniu art. 41 UPDOF, ani sporządzania informacji PIT-11 na mocy art. 42 UPDOF oraz przekazania tej informacji Członkom i właściwemu organowi podatkowemu.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 UPDOF stanowi, że jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście, za które, w myśl art. 13 pkt 7 tejże ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 UPDOF, przychodem, z zastrzeżeniem art. 1415, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika: (np. zwrot kosztów poniesionych w związku z wykonywaniem funkcji). Tym samym, Spółka stoi na stanowisku, że za przychód Członka Rady Nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji należy uznać każde świadczenie nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu ale również nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka rady nadzorczej, niezależnie od sposobu powołania. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przychody, w tym także nieodpłatne świadczenia (np. zwrot kosztów przejazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej), otrzymywane przez Członków Rady Nadzorczej stanowią dla nich przychody z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu UPDOF i jako takie podlegają opodatkowaniu, o ile nie zostaną zwolnione z opodatkowania na mocy odrębnych przepisów.

Jednakże, zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 16 UPDOF, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika (lit. a tego przepisu) lub podróży osoby niebędącej pracownikiem (lit. b tego przepisu) do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednocześnie z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Ponadto zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, że w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b UPDOF, ustawodawca posłużył się terminem podróż bez określenia służbowa, wskazuje to na szerszy zakres zwolnienia, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami (np. podróży członków rady nadzorczej wykonujących swoje obowiązki na podstawie powołania), pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki w art. 21 ust. 13 cytowanej ustawy, tj. wypłacone diety i inne należności (np. za dojazdy Członków Rady Nadzorczej na jej posiedzenia) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów członka rady nadzorczej oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W ocenie Spółki zatem, przejazdy Członków Rady Nadzorczej mieszczą się w określeniu podróż osoby niebędącej pracownikiem zawartym w cytowanym przepisie.

Zdaniem Spółki, fakt powstania przychodu (oraz zastosowania zwolnienia) nie zależy od sposobu sfinansowania kosztu określonego świadczenia, mając na uwadze, że z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b UPDOF nie wynika, w jaki sposób powinno nastąpić otrzymanie (uzyskanie) diet i innych należności za czas podróży przez osobę niebędącą pracownikiem. W opinii Spółki, dla celów zastosowania powyższego przepisu nie ma znaczenia sposób, w jaki następuje otrzymanie (uzyskanie) przez osobę niebędącą pracownikiem diet i innych należności za czas podróży (pokrycie wydatków bezpośrednio przez Spółkę czy zwrot wydatków poniesionych przez Członków na przejazd na posiedzenie Rady Nadzorczej jak to ma miejsce w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego zapytania).

W konsekwencji, sposób pokrycia kosztów przejazdu Członków na posiedzenia Rady Nadzorczej nie będzie miał znaczenia dla możliwości zastosowania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) UPDOF.

Ponadto, mając na uwadze warunek przedstawiony w art. 21 ust. 13 UPDOF, w opinii Spółki przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia jest, aby koszty przejazdu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów podatnika, tzn. osoby fizycznej otrzymujące diety i inne należności za czas podróży oraz zostały poniesione w celu uzyskania przychodu przez podmiot finansujący podróże.

W konsekwencji, zdaniem Spółki w opisanym stanie faktycznym będą spełnione warunki wynikające z art. 21 ust. 13 pkt 1 UPDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 178/17.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 tej ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem,

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu wykonywania przez członków Rady Nadzorczej powierzonych im funkcji jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie zaś do art. 41 ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli przedmiotem świadczeń, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Członkowie Rady Nadzorczej mają miejsce zamieszkania poza siedzibą Spółki, w związku z tym Spółka zwraca tym członkom Rady Nadzorczej koszty przejazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej.

Treść przepisów art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) i b) i ust. 13 u.p.d.o.f. nie daje podstaw do tego, żeby oba rodzaje podróży, które są w nich wymienione oceniać według, kryteriów wynikających z art. 775 § 1 Kodeksu pracy. W przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. in fine ustawodawca odwołuje się do przepisów dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Odwołanie to ma na celu wyłącznie określenie limitu, do którego otrzymane kwoty wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) i b) u.p.d.o.f. są zwolnione od podatku. Wynika to wprost z brzmienia omawianego zapisu. Zatem z odwołania tego nie można wywodzić, że przy wykładni całego omawianego przepisu należy posiłkować się przepisami prawa pracy, do którego zaliczają się wskazane w tym przepisie regulacje dotyczące zwrotu kosztów podróży.

Oznacza to, że pojęcia użyte w tych przepisach należy intepretować według reguł wykładni językowej, która jest podstawowym rodzajem wykładni prawa podatkowego. W powołanych przepisach brak jest treści, które wskazywałyby na to, że wynik wykładni językowej tych przepisów nie może być uznany za wiążący oraz, że należy sięgnąć do innych rodzajów wykładni. Wykładnia pojęcia podróż służbowa pracownika, które użyte jest w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie budzi wątpliwości. Pojęcie to należy intepretować według reguł języka powszechnego, gdyż w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, a także w innych przepisach podatkowych brak jest norm odsyłających do rozumienia tego pojęcia wynikającego z przepisów Kodeksu pracy. Znaczenie tego pojęcia w języku powszechnym odpowiada definicji pojęcia podróż służbowa pracownika, która jest zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Natomiast brak jest podstaw do twierdzenia, że przy ustalaniu zakresu i znaczenia, użytego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcia podróż osoby niebędącej pracownikiem należy zakładać, że pojęcie to musi mieć znaczenie zbliżone do pojęcia podróż służbowa pracownika, które jest użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) powyższej ustawy. Podstaw takich nie zwiera treść omawianego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, a także pozostałe przepisy prawa podatkowego. Dlatego ustalając zakres przedmiotowego zwolnienia należało się kierować warunkami wynikającymi wyłącznie z przepisów art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) i ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kosztów podróży osób niebędących pracownikami odnoszą się warunki wskazane w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i to na podstawie tego przepisu należy ustalać kiedy przedmiotowe zwolnienie będzie miało zastosowanie. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca nie precyzuje, przez kogo nie mogą być zaliczone te wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Sądu, chodzi tutaj o osobę otrzymującą zwrot kosztów podróży, gdyż w przypadku zaliczenia przez nią do kosztów uzyskania przychodów diet i kosztów podróży, za które otrzymuje zwrot osoba ta uzyskiwałaby podwójną korzyść podatkową. Raz w formie zaliczenia wydatków do kosztu, które powodowałoby obniżenie podatku dochodowego należnego od tej osoby i drugi raz w formie zwolnienia podatkowego kwot stanowiących zwrot kosztów podróży. Dla takiego rozwiązania nie można byłoby znaleźć żadnego uzasadnienia.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się jeżeli spełniony jest przynajmniej jeden z warunków wskazanych w tym przepisie w punktach 1-4. Stosownie do punktu 1 tego przepisu, zwolnione z podatku są świadczenia wypłacane za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W rozpoznanej sprawie świadczenia wypłacane członkom rady nadzorczej za czas podróży na posiedzenia rady nadzorczej są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, gdyż rada nadzorcza jest organem Wnioskodawcy, którego działania przyczyniają się do właściwego funkcjonowania Wnioskodawcy i tym samym przyczyniają się do uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów podlegających opodatkowaniu. Okoliczność związku przedmiotowych świadczeń z uzyskiwaniem przychodów przez Wnioskodawcę jest niesporna w niniejszej sprawie.

Reasumując należy stwierdzić, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 tej ustawy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych kwot. Na Spółce nie spoczywa również obowiązek sporządzenia PIT-11.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej